Θα εκτιμούσα πολύ την γνώμη σας! παρακαλώ διαθέσετε λίγο χρόνο για 'μενα...
γειά σας!!!
ευχαριστώ εκ των προτέρων όποιον/α απαντήσει.....:)
δεν ξερω απο που να αρχίσω
λοιπον....κά8ε αρχή και δύσκολη.........
Είμαι 22 χρόνων.....
Είχα μια σχεση με κπ (που κάποιοι αποκαλούν "καρμική", αν ισχύουν αυτά περι κισμέτ ), για 2 χρόνια.......μια σχέση σίγουρα έντονη, με πολλών ειδών εντάσεις, δύσκολη μιας κ ήμασταν αντισυμβατικοί χαρακτήρες.....κάτι σαν το Γιν και το Γιάνγκ, του Φού Χσι, :/ μόνο που σε εμάς δεν υπήρχε "μόνιμη", αλλά παροδική αρμονία...μιας κ το γιάνγκ (δηλαδή το αρσενικό) σπάνια ήταν το κυρίαρχο (είχα εγω το πανω χερι όντας πιο δυναμική-οι ρολοι ήταν κατα πολύ αντεστραμμενοι-)...μπορει να μη μοιάζαμε στα πιο πολλά, αλλά αποτελούσαμε τις δυο αντίθετες όψεις του ίδιου παρ'ολα αυτα νομίσματος......τόσο διαφορετικοί, αντιθετικοί χαρακτήρες κ όμως βαθιά τόσο ίδιοι σε κπ στοιχεία...έντονα ενωμένοι ψυχικά..καθρέφτης ο ένας του άλλου.....ήταν ενας αντισυμβατικός έρωτας, που όμως μας "επέτρεψε" να αγαπηθούμε......να μάθουμε πως είναι να αγαπάς.....να λες το σ'αγαπώ κ να το εννοείς.....τουλαχιστον εμένα με διδαξε πολλα.....πρωτα απ'ολα νόμιζα πως ήξερα να αγαπάω, αλλά το έκανα τοσο λάθος........τελοσπάντων..........
χωρίσαμε εδώ και 5 μήνες........:( κ οι δυο φταίμε....εγώ περισσότερο ίσως για καποιους.....αυτός πηγε στρατό....εγω εκανα οτι μπορουσα να τα ξαναβρουμε.....αλλαξα ο,τι διαπιστωσα λαθος σε εμενα, δουλεψα πολυ με τον εαυτό μου κ ακομα το κανω, εχω ωριμάσει μεσα απο τις καταστάσεις που βίωσα (καλιο αργα παρα ποτε...........), παραδέχτηκα τα λάθη μου -ναι, καποια τραγικά- εκεινος ομως ενω με θέλει (ετσι φαινεται απο οτι λεει η ψυχολογος μου) κ σιγουρα με αγαπαει, οπως παραδέχεται σε τρίτους για μενα, αλλα οχι σε εμενα.....εχει πολυ θυμο για μενα, ειναι πολυ πληγωμενος κ σκεφτεται με τον εγωισμο του......πρωτη φορά σε τετοιο βαθμο (πραγμα που δειχνει το ποσο πολυ ποναει)....κ αρνειται να παραδεχτει τα συναισθηματα του.....τα εκλεισε ολα μεσα του μετα το χωρισμο μας, τπτ σχεδόν δεν καταφέραμε να συζητήσουμε......κ χαθηκαμε.....εκείνος δεν ξέρω αν εχει καταλάβει τα λάθη του, παντως δε μου ζητησε ποτε συγνωμη....κ αντιδραει σε οσα εγιναν απο οτι βλεπω κ μαθαινω, γτ. δεν ειχαμε επικοινωνια σα να μην ειναι ο εαυτός του, ή τουλ. δν ειναι αυτός που γνωρισα εγω.....ειναι ομως αυτο που ηθελα να ειναι οταν ηταν μαζι μου......αναφέρομαι σε καποια στοιχεια του χαρακτήρα του που ήθελα να ναι λιγο διαφορετικά....βεβαια αυτο δε σημαινει πως αλλαξε αρδην.....σαν ανθρωπος ίδιος είναι!! το ίδιο καλός, απλά μου δείχνει το ασχημο προσωπο του επειδη πληγωθηκε κ αντιδραει....
οπως ειπα εδω κ 5 μηνες χαθηκαμε, μιλήσαμε ελάχιστες φορες, τσακωθήκαμε, ειπώθηκαν πολλά......γενικα με πολυ πονο κ οι δυο (μιας κ βλεπομασταν κα8ε μερα, περνουσαμε πολυ χρονο μαζι.....μεναμε μαζι.....τρωγαμε μαζι.....πολλα πραγματα μαζι......που τελικα αυτα τα "πολυ μαζι" να ηταν που μας "σκοτωσαν"...τελοσπαντων..-.οπως ειχε πει η ψυχολογος ημασταν χειροτερα απο παντρεμενοι-) μαζέψαμε όπως κ οσο μπορουσε ο καθενας τα κομμάτια του κ προχωρήσαμε χωρια πια.....
τελευταια χαθηκαμε εντελως.........επαψα να προσπαθω μονο εγω κ να ριχνω συνεχεια εγω τον εγωισμο μου....κ ετσι προσπα8ησα να αποδεχτω το τελος κ να προχωρησω.......αλλα ματαια......παρ'ολα αυτα δεν εκανα καμια κινηση απο ενα σημειο κ μετα μεχρι που εμαθα οτι ειχα καποιο προβλημα υγειας........κ θυμωσα τοσο μαζι του, που δεν ηταν διπλα μου, ενω ειχαμε υποσχεθει οτι κ να χωριζαμε σαν ανθρωποι δε θα χανομασταν....οτι θα είμαστε εκει ο ενας για τον αλλον..γτ ο ενας δεν μπορουσε να ζησει χωρις τη φυσική παρουσία του αλλου........που αποφασισα να του στειλω μηνυμα......μεσω μιας κοινης φιλης μας.....εγω βλεπετε δεν ειχα πια τον αριθμο του, τον αλλαξε απο την στιγμη που χωρισαμε.....με διεγραψε απο παντου.....κ κατα καποιο τροπο τα κουκουλωσε ολα μεσα του κ το εβαλε στα ποδια....κ για μενα αρνιοταν να ενδιαφερθει....ελεγε καιρος να κοιταξω τον εαυτο μου.....
οποτε με εξαλλο υφος του τα ειπα οταν εμαθα για την υγεια μου, οπως τα ειχα μαζεψει μεσα μου καιρο κ φυσικα μαθαινοντας για το τι συμβαινει, αποφασισε να μου στειλει με τον νεο του αριθμο αμεσως μετα τα μνμ. μου, απο ενδιαφερον οπως ειπε.....ξαφνικά!!!
κ ετσι τις τελευταιες μερες ανταλλαξαμε καποια μνμ. μετα του ειπα οτι δν θελω να μιλαμε κατω απο αυτες τις συνθηκες...οτι με θυμωνει το οτι εστειλε, επειδη εμαθε για την υγεια μου......μου ειπε τα δικα του οτι επειδη χαθηκαμε δε σημαινει οτι δε με νοιαζοταν, οτι συνεχεια στο στρατο με σκεφτοταν κτλ. κτλ. παραδεχτηκε επιτελους ανοιχτα οτι ειναι πληγωμενος, οτι κπ αντιδρασεις του ηταν εξαιτιας του θυμου του.........
κ εγω η αληθεια ειναι του το ξεκοψα....αφου μιλησαμε για το προβλημα μου,..συνεχισα τα ιδια.....οτι οσο το σκεφτομουν... δεν ηθελα η αφορμη να μιλησουμε ξανα να ειναι η υγεια μου.....κ οτι δεν χρειαζοταν αφορμη καν, αν ηθελε να μαθει τοσο καιρο τι κανω κ τετοια....κ διεγραψα τον αριθμο του.........περασε μια μερα........κ ενω ηξερε οτι περιμενω αποτελεσματα εξετασεων......δε μου εστειλε να μαθει.......οκ ειπα, ισως θυμωσε κ αλλο που του το ξεκοψα......ξαναπηρα απο την φιλη μ τον αριθμο του κ του εστειλα εγω.......βεβαια δν του ανεφερα για τις εξετασεις............ποτε δε με ρωτησε μεχρι σημερα :confused:
δε μπορω να καταλαβω τι γινεται.........τη μια ετσι την αλλη αλλιως.....τεσπα....του ειπα ομως οτι θελω να τον δω.....δν απαντησε σε αυτο....οποτε του ξαναεστειλα οτι το περιμενα...οτι δεν ηθελα να τον πιεσω....οτι απλως ηθελα να τον δω να μιλησουμε...του ζητησα συγνωμη που ημουν αποτομη στα μνμ μου κ του ζητησα να καταλαβει την συμπεριφορα μου, πως κ εγω ειμαι πληγωμενη κ εχω θυμο που μου βγαινει....κ του ειπα πως θελω να μιλαμε κ δεν ξαναδιαγραφω τον αριθμο...απλα με πληγωνει ο τροπος που επικοινωνουμε: ως γνωστοι, ως φιλοι, σαν πρωην, δεν ξερω σαν τι...κ οτι μου ηταν δυσκολο κ με εκανε να νιωθω περίεργα μιας κ οπως του ειπα αλλιως ηξερα να μιλαω μαζι του....του ειπα πως δε θα τον ενοχλησω αλλο, κ πως αν θελησει να επικοινωνησει ευχομαι να το κανει κ να μη νικησει ο θυμος η ο εγωισμος του......
του ειπα για αλλη μια φορα σ'αγαπαω κ του ζητησα συγνωμη που δεν μπορεσα να το κρατησω μονο για μενα κ του το ειπα.....οτι μου βγαινει οταν μιλαω για εκεινον ή με εκεινον κ του ειπα να προσεχει.....φυσικα μου απαντησε μετα απο ωρες οτι δεν ειναι οτι δεν απαντησε εσκεμμενα......οτι με ξερει καλα κ δεν παρεξηγησε τον τροπο μου....κ οτι κπ στιγμη θα κανονισουμε να παμε για εναν καφε (ναι καλα κ αλλες υποσχεσεις που λεγονται ετσι......με εχει συνηθησει σε τετοια)....του ειπα ενα ενταξει κ απο τοτε καμια επικοινωνια....................για τις εξετασεις μου ουτε που με ρωτησε!!!!!!!!!!κ ενω νιωθω οτι με ολα αυτα κ αλλα πολλα δε μου αξιζει αυτη η συμπεριφορα.....γτ. οκ εφταιξα, αλλα κ εκεινος κ δε μπορει να χρεωνομαι μονο εγω την ευθυνη....ενω βλεπω πως ματαια περιμενω να σταματησει να φερεται δειλα στην αγαπη.... οτι αδικα ελπιζω κ του δειχνω εμπιστοσυνη οτι θα μπορεσει να συνειδητοποιησει οσα ευχομαι......ακομααααααααααα αα μενω εδω κ επιμενω......πεφτω κ σηκωνομαι, βασανιζομαι καθε φορα απο την αρχη, διωχνω ο,τι αλλο ερχεται στην ζωη μου, επειδη πιστευω γμτ. στην αγαπη.....οτι θα γυρισει.....δε μπορει.......ειναι αληθινη η αγαπη μας κ πιο δυνατη κ το ξερω.....η μαλλον δεν το ξερω, αυτο περιμενω να εξακριβωσω.....βεβαια, ναι δεν φτανει μονο η αγαπη κπ φορές.......τι να κανω?????
η ψυχολογος μου μου ειπε πως δεν ειναι ακομα το ιδιο ωριμος με εμενα για να συμβουν οσα θεωρω οτι δυναται.......δεν μπορουμε να δουμε το ιδιο τα πραγματα......γτ. τα βλεπουμε απο αλλη σκοπια δυστυχως...........κουραστηκα, εγω τον σκεφτομαι, εκεινος οχι!!! κ δεν μπορω να προχωρησω ενω τα ξερω ολα αυτα......εκει εχω το προβλημα.....στο να αποδεχτω οτι τελειωσε.....μου λειπει τοσο πολυ..........υποφερω.........
