γιατι εχω κολλησει ετσι;

Καλησπέρα!!
(thanks λιλιουμ)

Είχα δημοσιεύσει θέμα και πριν 2-3 μέρες για μια ιστορία ερωτικής φύσεως που με ταλαιπωρεί εδώ και πολύ καιρό. Θελω να επανελθω στο story χωρις πολλα λογια για να σας θεσω μια διαφορετικη ερωτηση αυτη τη φορα.
Για οσους δεν το ειχαν διαβασει λεω περιληπτικα: κορίτσι 21 ετών έχει κολλήσει με αγόρι συνομήλικο. Γνωρίζονται χρόνια, αυτός είχε δείξει απο παλιά δείγματα έλξης. Πριν ένα χρόνο έρχονται πιο κοντά, συζητάνε, γελάνε, πειράζονται και όλα αυτά τα γλυκά ωραία που γίνονται με τρυφερότητα, εκείνος κάνει κίνηση, ύστερα κάνει πίσω, μετά πάλι πισωγυρίσματα. Δεν έχουν καν φιληθεί ποτε! Και τώρα τίποτα! Αυτός είναι καλό παιδί, με αρχές, είχε χάσει τον πατέρα του όταν ήταν μικρός. Αυτή (εγω δλδ)είναι συμπαθητικος και εντονος τύπος...
Το θέμα είναι ως εξής: σήμερα τον είδα ύστερα από πολύ καιρό (σπουδάζει Κύπρο) και ενώ προσφάτως είχε εκφράσει ενδιαφέρον πάλι, ήταν σα να μη συμβαίνει τίποτα. Ζεστός μεν, τελείως φιλικός δε. Δε θα σας ρωτησω να κανω γιατι η υποθεση ειναι καμενη.
Το θέμα είναι ότι εμένα αυτό με σκοτώνει. Ο λόγος που κάθομαι και το γράφω εδώ είναι επειδή έχω αρχίσει να ανησυχώ για τον εαυτό μου... Έχει περάσει τόσος καιρός και το άτομο αυτό με φέρνει σε απελπισία. δεν ειμαι γενικότερα άτομο εξαρτημένο, ούτε κάνω ακραία πράγματα, είμαι κάπως ανωριμη στις σχέσεις το παραδέχομαι λογω απειριας, αλλά εδώ και ώρες επειδή πάλι τον είδα νιώθω άρρωστη, κουρασμένη, ψυχικα και σωματικα, απελπισμένη και όλα αυτά επειδή δεν εξέφρασε κάτι!Εδω και πολυ καιρο νιωθω μια αναγκη να προσκολληθω σε αυτον, εχω προσκολληθει στη φαντασια μου ηδη, πιστευω πως με κανεναν αλλο δε θα νιωσω τετοια οικειοτητα κ οταν βλεπω πως αυτο το κολλημα ειναι τοσο ατελειωτο λεω "παει δε θα συνελθω ποτε!"
Είναι φυσιολογικό αυτό; Ξέρω, ερωτες ισον χασιμο ελεγχου, αλλά αυτό δεν καταντάει ψύχωση;Ποια ανασφάλεια με κρατάει τοσο καιρο σε αυτη τη γελοια κατασταση;
Η αλήθεια είναι ότι με το παιδί αυτό έχω συζητήσει όσο με κανένα άλλο αγόρι (περά από τον κολλητό μου και τον αδερφο μου) και η εμπιστοσύνη που έδειχνε ο ένας στον άλλο ήταν για μένα κάτι πρωτόγνωρο. νιωθω πως αφηνοντας αυτό, αφήνω κατι σπάνιο, αθώο και αγνό. όμως ποτέ δεν πρόκειται να γίνει κάτι μεταξύ μας! πλεον σιγουρευτηκα κ αυτο με κανει εξω φρενων! δεν ειναι καν εμφανίσιμος ιδιαίτερα, ειμαι πολύ πιο εμφανίσιμη απο αυτον, και παρόλα αυτά με τρώει και με τρώει και με τρώει...
Ξέρω πως υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά πράγματα απο την καψουριτσα μιας εικοσαρας αλλά βλέπω τον εαυτό μου υπερβολικα αδύναμο και συναισθηματικο στον ερωτα και αυτο με τρομαζει. ολα τα ατομα που ξερω συναπτουν σχεσεις με ευκολια, αποτυγχανουν καπου κ σηκωνονται ευκολα. εγω το εχω αυτο γενικα αλλα σε αυτο το θεμα υστερω πολυ.
Η ερωτηση που σας έχω ειναι: πως μπορώ να ξεκολλήσω; Ή πως μπορω να γινω αυτο που θελω; ξερω, ειναι χαζη ερωτηση, αλλα νιωθω λες κ τα χερια μου εχουν δεθει κ εχω αφεθει κ δεν μπορω να ζησω οπως θελω.

Μετα το κομμα (,) βαζε κενο!! Οταν ειναι πολλοι χαρακτηρες μαζι κοβεται!

...βαλτον σε ένα κουτάκι και αποθηκευσε τον κάπου πίσω στο κεφάλι σου.
Σταμάτα να τον σκέφτεσαι και προσπάθησε να βγεις, να διασκεδάζεις να φλερτάρεις.
Από τη στιγμή που βλέπεις και ξέρεις πως δεν υπάρχει ελπίδα, δεν υπαρχουν ξόρκια και μαγικά για να ξεφύγεις, παρά μόνο απόφασεις που να μπορείς να τις στηρίξεις.
Σε άλλη περίπτωση κάθεσαι και παρακολουθείς τον εαυτό σου να χάνει χρόνο και περιμενεις τη στιγμή που θα μπουχτίσεις και θα απομακρυνθείς έτσι και αλλιώς μη βλέποντας καμιά εξέλιξη...:)

κατι που ειπε ενας πολυ σοφος ανθρωπος: "'Οταν προσπαθείς να διώξεις κάτι, τότε το ριζώνεις περισσότερο μέσα σου.. Μόνο η ευτυχία μπορεί να το διώξει, επειδή όταν είσαι ευτυχισμένος έχεις τα πάντα και δεν πονάς ποτέ.."

απειρες φορες το εχω κανει αυτο, απειρες φορες εχω πει τελος, εχω σβησει τηλεφωνα, εχω απομακρυνθει κ μετα κατι γινεται κ τσουφ παλι μπροστα μου. κ ακομα οταν δεν εμφανιστει μπροστα μου, το μυαλο μου, εκει που εχει περασει καιρος κ ειναι καλα αρχιζει να αναρωτιεται κ να σκεφτεται τι μπορει να εκανα λαθος, μηπως το ενα, μηπως το αλλο κ ξανακυλαω. το θεμα ειναι πως τωρα που τα λεω αυτα νιωθω πραγματικα να ντρεπομαι. σα να με χαρακτηριζει μια παθητικοτητα.. κ ο λογοσ που τα γραφω εδω αυτα ειναι γιατι δεν μπορω να εκφρασω σε δικα μου ατομα το πως νιωθω γιατι ντρεπομαι.

λιλιουμ, ναι ξερω... εσωτερικη ηρεμια... ειτε να ερωτευτω αλλον, ειτε να παιρνω χαρα απο το να τον εχω στη ζωη μου ως ειναι... ε δεν ειμαι τοσο ωριμη δυστυχως. αναστατωνομαι, τα παιζω, υστερα μισω τον εαυτο μου και ασ'τα να πανε...