Πανω στον θυμό λέγονται αλήθειες;
καλησπέρα σας. καταρχας ζητω συγγωμη αν υπάρχει παρομοιο θεμα ή αν δεν το εβαλα στη σωστη ενοτητα. αφορμή για το ποστ μου ήταν μια προσφατη εντονη λογομαχια που είχα με εναν άνθρωπο η οποία περιειχε αρκετο θυμο και νευρα προς το πρόσωπό μου. πανω σε αυτην την ενταση ειπωθηκαν πράματα για μενα που οσο καιρο ήμασταν μαζί δεν τα ειχα ξανακούσει ούτε εστω με μορφή παραπόνου. αυτα που ειπε εκεινο το ατομο ειχαν να κανουν με την προσωπικοτητα μου και τον χαρακτηρ αμου εν γενει και τα οποια ειναι η αλήθεια τα πήρα αρκετα σοβααρά οχι γιατι μπορει να ειχε δικιο αλλά κυριως γιατί ειμια της αποψης οτι πανω στο θυμο λέγονται οι μεγαλύτερες αλήθειες ή για να το θεσω καλύτερα λεγονται οχι ακριβως οι αληθειες αλλά αυτα που πραγματικά πιστευει καποιος για εμας ασχετα αν ανταποκρινονται στην πραγματικότητα ή οχι. εσεις συμμεριζεστε αυτην την αποψη; πόσο σοβαρα μπορει να πάρει καποιος οσα λέγονται εν βρασμώ;
γνωμη μου εινια οτι καλλως ή κακώς εκει βγαινουν τα πραγματικά αισθηματα και οι σκεψεις του ενος για τον αλλον. οταν ολα κυλουν ηρεμα και φυσιολογικα συνηθως δεν εστιαζεις στα αρνητικα και κρατας χαμηλους τονους ουτε λες πράγματα που μπορει να πληγωσουν τον αλλον. οταν ομως μια σχεση(φιλικη, οικογενειακη, αισθηματικη κλπ) φτανει σε ενταση τοσε ισως ερχονται στην φορα η πραγματικη μας αποψη για εναν ανθρωπο.
