Τι μπορεί να πάθει κάποιος όταν...

Καλησπέρα σε όλους!
Θέλω εδώ και καιρό να κάνω μια ερώτηση αλλά δεν έβρισκα μέχρι τώρα άτομο που ίσως μπορούσε να μου απαντήσει (επιστημονικά πάντα). Και η περηφάνεια μου δεν με άφηνε να ψάξω το ζήτημα αλλιώς.
Θα κάνω κι εδώ μια προσπάθεια και ελπίζω να μου απαντήσει κάποιος.

Τι μπορεί να πάθει κάποιος όταν ζει μια κατάσταση που τον στεναχωρεί και τον αγχώνει, επί 15 χρόνια συνεχόμενα αλλά δεν μπορεί να κάνει κάτι να την αλλάξει; Μιλάμε για μια κατάσταση μέσα στο σπίτι φυσικά μεταξύ των γονέων αλλά και για την αλληλεπίδραση τους με το παιδί, δλδ εμένα! (Παιδί που λέει ο λόγος).

Βλέπετε οι γονείς μου έχουν ένα πρόβλημα μεταξύ τους, αλλά δεν χωρίζουν. Δεν με πειράζει τόσο το πρόβλημα όσο οι συμπεριφορά των γονέων ως προς εμένα, που έχει γίνει από την πλευρά της μαμάς καταπιεστική, ενοχική, αγχωτική, επικριτική, υποτιμητική και από την άλλη του μπαμπά που πραγματικά δε νομίζω ότι με πήρε ποτέ στα σοβαρά σε ότι κι αν του είπα ή τουλάχιστον θεωρεί πως αυτός έχει δίκιο (σε όλα), που προφανώς πιστεύει ότι είμαι ο σούπερμαν μεταμορφωμένος σε άνθρωπο και που νιώθω πως θα τον απογοητεύσω έστω και με την απόφαση να πάρω ταξί ενώ θα μπορούσα να πάρω λεωφορείο (ναι και να γίνω σαρδέλα).
Σήμερα συνειδητοποίησα ότι και οι δύο γονείς μου πρέπει να με θεωρούν υπεράνθρωπη. Το σκεφτόμουν και θυμήθηκα άπειρες περιπτώσεις που δεν ένιωθα καλά στην υγεία μου αλλά πήγα στο σχολείο "γιατί δεν ήταν τίποτα". Ακόμα και τώρα που ο γιατρός είπε ότι πρέπει να κάνω εγχείρηση στο πόδι μου, κατά την άποψη τους (που όπως είπαμε είναι πάντα σωστή) δεν πειράζει να κάνω όσα ο γιατρός συνέστησε να μην κάνω...
Νιώθω παγιδευμένη σε μια αέναη και ατέρμονη κατάσταση από την οποία δεν μπορώ να βγω. Οι λύσεις που βλέπω μπροστά μου αδυνατώ να τις πετύχω γιατί η κατάσταση αυτή με αναλώνει ψυχολογικα και σωματικά. Και ο φόβος μου είναι ότι μπορεί μια μέρα να λυγίσω (αν δεν το έχω κάνει ήδη και απλά δεν το έχω πάρει χαμπάρι).
Τι μπορεί να πάθω; Αρχίζω και φοβάμαι για μένα. Και περισσότερο από όλα φοβάμαι ότι θα σταματήσω να προσπαθώ.
Δεν θέλω να κόψω επαφές με τους δικούς μου αλλά καταλαβαίνω πως μου κάνουν κακό. Έρχονται συνέχεια στο μυαλό μου οι φράσεις ενός φίλου μου... "Πολύ φτηνά σε πληρώνουν οι γονείς σου για όλα αυτά"

γιατι να παθεις κατι?15 χρονια ζεις ετσι και εισαι καλα.αν σταματησεις να το σκεφτεσαι συνεχεια και να αγχωνεσαι δεν θα παθεις απολυτως τιποτα.

Innoue,
ο άνθρωπος είναι σαν μια χύτρα ταχύτητας.
Γεμίζει, γεμίζει, γεμίζει πίεση και αν με κάποιο τρόπο δεν ανοίγει την βαλβίδα ώστε να φύγει η πίεση, τότε η χύτρα σκάει.
Το τι μορφή θα έχει το σκάσιμο της χύτρας, δεν μπορώ να το γνωρίζω. Σε άλλον φέρνει κατάθλιψη, σε άλλον τρομερό θυμό/επιθετικότητα, σε άλλον αγχώδη διαταραχή, σε άλλον πονοκεφάλους, στομαχόπονους κτλ.

Από κει και πέρα, διαβάζω στο μήνυμα σου για τις προσδοκίες/επιθυμίες των γονιών σου προς εσένα, αλλά έχω μια αίσθηση πως και συ καλείς τον εαυτό σου να πραγματοποιήσει αυτές τις προσδοκίες. Σαν να μην μπορείς να θωρακίσεις τον εαυτό σου απέναντι σε αυτό, σαν να μην μπορείς να βάλεις όρια στις σχέσεις σου.
Αναρωτιέμαι αν όντως κάτι τέτοιο συμβαίνει και αναρωτιέμαι αν αυτό είναι κάτι που αναπαράγεις σε όλες τις σχέσεις σου.

Δεν έχω καταλάβει πόσο χρονών είσαι, αν είσαι ενήλικη ή ανήλικη. Θα είχε νόημα πάντως να επικοινωνήσεις τις ανησυχίες σου, πέραν του φόρουμ και με κάποιον ψυχολόγο.
Αναφέρεις ότι λόγω περηφάνειας δεν θέλεις να \"ψάξεις το θέμα αλλιώς\" και για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνω τι εννοείς.

Καλή πορεία σου εύχομαι!

Dodoni αυτό το παράδειγμα με τη χύτρα μου έδωσε κι ο ψυχίατρος που επισκέφθηκα!! Μου έκανε πολλή εντύπωση γι\'αυτό και το αναφέρω! Σε μένα έφερε κατάθλιψη την οποία ξεπερνάω με φαρμακευτική αγωγή. Το απόγευμα έχω ραντεβού με το γιατρό για να μου πει αν θα συνεχίσουμε, μειώσουμε ή σταματήσουμε τελείως την αγωγη, έπειτα από 4 μήνες. Έχω αγχωθεί αρκετά σήμερα λοιπόν.Ελπίζω να πάνε όλα καλά.

Νικολέτα

τι εγινε νικολετα?εχεισ ευχαριστα νεα?περιμενω..
καληνυχτα..

Aννυ καλημέρα!

ο γιατρός εχθές μου είπε πως πάω πάρα πολύ καλά, ότι έχω ξεπεράσει την κατάθλιψη και θα μειώσουμε τα χάπια, ώσπου σε ένα μήνα περίπου θα τα σταματήσουμε τελείως. Μου είπε επίσης ότι δεν μπορεί να εγγυηθεί πως δεν θα περάσω ξανά παρόμοια κατάσταση, καθώς αυτό εξαρτάται άμεσα και από εξωτερικούς παράγοντες που συμβαίνουν γύρω μας, αλλά ότι και να αισθανθώ πάλι κάτι τέτοιο, θα το αντιμετωπίσω πιο ψύχραιμα γιατί δεν θα είναι πρωτόγνωρο το συναίσθημα κι έτσι θα μπορέσω να το αποβάλλω μόνη μου ευκολότερα. Εύχομαι να έχει δίκιο και να μην ξαναπεράσω αυτή την απαίσια κατάσταση, ούτε εγώ αλλά ούτε και κανείς άλλος από εδώ παιδιά.
Χίλια ευχαριστώ για το ενδιαφέρον! Άννυ εσύ πώς είσαι;

Νικολέτα

χαιρομαι νικολετα που εισαι καλα.πραγματικα χαιρομαι.εγω καλα ειμαι,δεν εχω παει ποτε σε γιατρο αλλα προς το παρων μου περασε μονη της η αγοραφοβια (αν ηταν αγοραφοβια). Τωρα απο εδω και περα να σου πω την αληθεια παντα φοβαμαι μην ξαναρθει κατι παρομοιο με αυτο που περασα.Εχω και πολλους μηνες να παθω κριση πανικου και εχω αρχισει να ξεχναω και πως ηταν. Αλλα αυτη την περιοδο δεν υπαρχουν αγχωδης καταστασεις στην ζωη μου κι ισως για αυτο ειμαι τοσο ηρεμη. Ασ ελπισουμε στο μελλον να ειμαστε καλα και εσυ και εγω και ολοι μας..

Μακάρι να τα ξεχάσεις τελείως όλα αυτά και να μη σου εμφανιστούν ποτέ πια! Θα είμαστε εδώ να τα λέμε!!

Νικολέτα