Το τίμημα και η κατάληξη ενός ονείρου...

Χρόνια πολλά σε όλους καταρχήν...

Έχει λίγο καιρό που διαβάζω το φόρουμ... και αποφάσισα να γίνω κανονικό μέλος γιατί πραγματικά έχω ανάγκη από μια διαφορετική οπτική στις σκέψεις που κάνω τελευταία... για τον δικό μου πρόσφατο χωρισμό... και ζητώ συγνώμη εκ των προτέρων για το μακροσκελές κείμενο...

Θέλω να φέρετε στο μυαλό σας έναν άνθρωπο αυτόνομο, ανεξάρτητο από πολύ μικρή ηλικία, ορθολογιστή, αρκετά δυνατό -"σκληρό" έτσι ώστε να αποτελεί στήριγμα πάντα για τους γύρω του... που αποφασίζει κυρίως λόγω οικογενειακών καταστάσεων και βιωμάτων ως παιδί, να μην βάλει σε προτεραιότητα την προσωπική του ζωή... να "κρατάει σε ασφαλή απόσταση" τους ανθρώπους (ειδικά του αντίθετου φύλου) που τον πλησιάζουν γιατί φοβάται τόσο πολύ ότι θα απογοητευτεί... αυτό δε σημαίνει ότι ζει απομονωμένος φυσικά, κάθε άλλο... αλλά ακόμα και οι φιλίες του δεν έχουν βάθος χάρη στα "τείχη" που έχει γύρω του... Αυτό δεν τον ενοχλεί καθόλου όμως γιατί έχει πείσει τον εαυτό του ότι είναι αυτάρκης... και έτσι με την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να ελέγξει οτιδήποτε τον αφορά, αισθάνεται σχεδόν παντοδύναμος, με μοναδικές σταθερές αξίες την έννοια του καθήκοντος και τη διαφύλαξη της ψυχικής ακεραιότητάς του... έχοντας απίστευτα μεγάλη σιγουριά για το τι είναι "σωστό" και τι "λάθος" ...

Κάπως έτσι θα περιέγραφα τον εαυτό μου... όπως τον ήξερα εγώ και το στενό μου περιβάλλον μέχρι πριν 2,5 χρόνια... Στα 24 μου χωρίς να το περιμένω, ένιωσα ότι κατάφερα να επικοινωνήσω ουσιαστικά με έναν άνθρωπο... και έτσι ερωτεύτηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου κάποιον τόσο διαφορετικό από μένα... δυστυχώς όμως ήταν από τις πιο μπλεγμένες καταστάσεις που θα μπορούσα να υποβάλλω τον εαυτό μου... παντρεμένος για μια δεκαετία χωρίς παιδιά... με μια σύζυγο που έχει ιστορικό ανορεξίας λόγω κατάθλιψης... Και ναι από την αρχή με ενημέρωσε ότι είχε πολλές παράλληλες σχέσεις και πριν και κατά τη διάρκεια του γάμου του, όταν πια χάθηκε ό,τι τους ένωνε ως ζευγάρι...

Φυσικά, η λογική μου ούρλιαζε να φύγω... για αυτό προσπάθησα αρχικά να διατηρήσω μόνο φιλική σχέση μαζί του... ήξερα πόσο άδικο θα ήταν να ζήσω ότι πιο ωραίο μου είχε συμβεί εις βάρος ενός άλλου ανθρώπου... το μεγαλύτερο κομμάτι μου όμως φοβόταν ότι θα γινόταν η μεγαλύτερη απορία της ζωής μου αν δεν έδινα ευκαιρία σε αυτό που ένιωθα... Οπότε όσο περνούσε ο καιρός, έβλεπα ότι πάσχιζε να με πείσει πως δεν είχε ξανανιώσει τόσο έντονα συναισθήματα... και ότι ο γάμος του θα τελείωνε και τυπικά είτε με μένα στη ζωή του, είτε χωρίς...

Το τι άλλο είπε... δεν έχει σημασία πια ίσως... γιατί δε με κράτησαν τα λόγια του 2,5 χρόνια πλάι του... αλλά το τι έκανε για μένα σ' αυτό το διάστημα... Οι μέρες που δεν επεδίωξε να με δει, είναι μετρημένες στα δάχτυλα... πάσχισε να μπει στο δικό μου καθημερινό πρόγραμμα... και επικοινωνούσε διαρκώς μαζί μου... χωρίς να ζητήσω ποτέ εγώ κάτι τέτοιο... Κατέβαλλε τεράστιο κόπο για να μάθει τα πάντα για μένα... θύμωνε όποτε έβλεπε ότι "κρατούσα πράγματα" για τον εαυτό μου... Πάσχιζε για να καταφέρω να μοιραστώ τα πάντα μαζί του... από τα προβλήματα της καθημερινότητάς μου μέχρι τις πιο σκοτεινές μου σκέψεις... Πάντα ήταν δίπλα μου στις δύσκολες στιγμές... Κάπως έτσι λοιπόν έχασα εντελώς τον έλεγχο... δέθηκα τόσο πολύ με αυτόν τον άνθρωπο... ήμουν σχεδόν ευτυχισμένη... γιατί ήμουν βέβαιη ότι βρήκα αυτό που λένε "'άλλο μισό"...

Ο καιρός περνούσε... και πάντα χωρίς να ρωτήσω φρόντιζε να μου λέει ότι οι συνθήκες γινόταν μέρα με τη μέρα πιο κατάλληλες για να καταφέρει να ζήσει μόνη της η σύζυγος του... ήθελε να είναι σίγουρος ότι θα είναι καλά... Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρω ότι ο λόγος που είχε πέσει σε κατάθλιψη πριν μια 5ετία, ήταν μια αποτυχημένη προσπάθεια εξωσωματικής γονιμοποίησης... Οι γιατροί είχαν εντοπίσει σ'εκείνον κάποιο "πρόβλημα", και τους είχαν αποκλείσει την πιθανότητα ενός παιδιού χωρίς ιατρική παρέμβαση...

Η ζωή καμιά φορά όμως έχει μεγάλη φαντασία....... τα Χριστούγεννα ανακάλυψα το πιο απροσδόκητο πράγμα... είχα μείνει έγκυος........και αυτή ήταν η αρχή του τέλους... ναι αντικειμενικά ήταν εντελώς ακατάλληλες οι συνθήκες και στων 2 τις ζωές... αλλά πρώτη φορά έσπασα, ξέσπασα, θύμωσα..... γιατί είδα ότι δε σκέφτηκε ούτε για μια στιγμή κάτι διαφορετικό... Διαλυμένη τελικά συμφώνησα να μην κρατήσουμε το παιδί ... αλλά από τη στιγμή που θα το κάναμε, όλα θα τελείωναν μεταξύ μας...Ο ίδιος κλαίγοντας έλεγε ότι δεν έπρεπε να αφήσουμε μια "ατυχία" να καταστρέψει τον κόπο που είχαμε κάνει για μια ομαλή αλλαγή της κατάστασης... και ορκιζόταν ότι σύντομα θα ξεκαθάριζαν τα πράγματα... με το δικό του "σωστό" τρόπο...

Κλείστηκα στον εαυτό μου ... είχα κάνει κάτι τόσο φριχτό κι όμως ακόμα ένιωθα τα ίδια αισθήματα για αυτόν τον άνθρωπο... Δε μπορούσα όμως απλά να συνεχίσω τη ζωή μου σα να μην έχει γίνει τίποτα, ήμουν πια διαφορετική... Το αποτέλεσμα ήταν σε 7 εβδομάδες να μου πει ότι θέλει να μείνει μόνος του για να ηρεμήσει... Με λίγη πίεση παραδέχτηκε ότι υπήρχε μια καινούρια γνωριμία στη ζωή του πια... η οποία του προσέφερε τη χαλαρότητα που δε μπορούσε να έχει μαζί μου πια... Μου καταλόγισε ότι δεν κατάλαβα πως έφτασε σχεδόν στα όρια της αυτοκτονίας (!) με αυτό που μου ζήτησε να κάνω... την τραγικότερη απόφαση της ζωής του... για την οποία έβλεπε στα μάτια μου ότι δε θα τον συγχωρούσα ποτέ... Επέμενε και πάλι κλαίγοντας ότι μ' αγαπάει ακόμα το ίδιο... αλλά νιώθει πως έχασε τον εαυτό του... ότι δεν ξέρει ποιος είναι πια... κι ότι θα με ξαναδιεκδικήσει μόνο αν έχει βάλει τη ζωή του σε τάξη πρώτα πια...

Ντρέπομαι που το λέω... αλλά έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου όσο άκουγα όλα αυτά... δε φώναξα, δεν είπα τίποτα παρά μόνο να προσέχει τον εαυτό του... Κάποιες φορές στο πρώτο 10ημερο με ρωτούσε αν είμαι καλά... πια δεν επικοινωνούμε καθόλου...Ποτέ δεν του είπα κι ούτε θα μάθει πως ο χωρισμός μας είναι ότι πιο δύσκολο έχω κληθεί να αντιμετωπίσω... εγώ που δεν άφησα τόσες και τόσες δυσκολίες να με ρίξουν... λύγισα με την απώλεια αυτού του ανθρώπου... Εδώ και 1μιση μήνα έχω σκεφτεί τόσες πολλές φορές ότι τελικά δεν ανήκω σε αυτόν τον κόσμο... ότι δε μπορώ να τα βγάλω πέρα με τους ανθρώπους... είναι ευτύχημα όμως το γεγονός ότι η οικογένεια μου στηρίζεται σε μένα... αυτό με κράτησε...

Ο λόγος που κάθισα κι έγραψα τόσο αναλυτικά την ιστορία μου είναι ότι δε μπορώ να μιλήσω ανοιχτά σε κανέναν... Νιώθω ότι έχω καταστραφεί συναισθηματικά... Ανταποκρίνομαι κανονικά στα καθήκοντα μου καθημερινά... αλλά νιώθω τόσο άδεια, ένα σκέτο ρομπότ... ένα κομμάτι μου θέλει να ξεχάσει τα πάντα... και ένα άλλο τον αγαπάει ακόμα και τώρα...δυσκολεύεται να δεχτεί ότι τελείωσαν όλα πια... το μυαλό μου όταν δε δουλεύω είναι όλη την ώρα σκορπισμένο σαν παζλ...

Κάπου εδώ πρέπει να σταματήσω λέγοντας ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους άντεξαν να διαβάσουν ως το τέλος... η ιστορία μου ίσως ακούγεται τραγικά κοινότυπη φαντάζομαι... δικαιολογημένα ίσως κάποιοι σκεφτείτε ότι μου αξίζει αυτή η κατάληξη... για αυτό σαν κλείσιμο θα ήθελα μόνο να ρωτήσω... τι ελπίδες έχει να επανέλθει ένας άνθρωπος σαν εμένα όταν έχει φάει τα μούτρα του με αυτόν τον τρόπο... ? έστω κι έναν αν έχετε δει να το κάνει, θα με βοηθούσε πολύ...

Fiera γεια σου,
Δεν εισαι ουτε η πρωτη ουτε η τελευταια που εχει φαει τα μουτρα της σε αυτη την ζωη,οπως επισης δεν εισαι και η μονη που εμπλεξε με λαθος συντροφο.Ξερω οτι αυτο ακουγεται κλισε και δεν σε παρηγορει αλλα ετσι ειναι.
Επειδη ο χωρισμος σου ειναι προσφατος και η ταλαιπωρια σου μεγαλη δεν μπορεις να δεις καθαρα το πραγματα,αλλα οσο περναει ο καιρος θα αρχισεις να συνερχεσαι και να βλεπεις τα πραγματα πιο αισιοδοξα,και μπορει να ξανααρχισεις την προσπαθεια να ξαναφτιαξεις την ζωη σου,χωρις να επαναλαμβανεις τα λαθη του παρελθοντος.

Και μια μικρη συμβουλη,μην τα κρατας ολα μεσα σου, μιλα σε καποιον που εμπιστευεσαι για το τι σου συνεβει και για το πως αισθανεσαι.

Το αν θα επανέλθεις η όχι είναι στο χέρι σου, αυτή η σχέση ήταν λάθος από την αρχή, το να εμπιστεύεσαι τέτοιου είδους ανθρώπου εμπεριέχει μεγάλο ρίσκο. Κράτα ότι καλό σου έδωσε και βλέπε μπροστά. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και ευτυχώς είμαστε πολλοί και καθένας μπορεί να έχει αυτό που τον γεμίζει, αρκεί να έχει την υπομονή μέχρι να το βρει.

Ρε δεν παμε καλα λεω εγω, που θα κατσουμε να σου πουμε πως και αν θα ξανακερδισεις τον ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΟ ΑΝΤΡΑ μιας αλλης. Εγω προσωπικα δε μπορω να μιλαω με αντρες και γυναικες που πανε με παντρεμενες και παντρεμενους, ποσο μαλλον να τους δινω και συμβουλες για το πως θα χωθουν μες στο γαμο πιο αποτελεσματικα.

Quote:

---

Originally Posted by betelgeuse

Fiera γεια σου,
Δεν εισαι ουτε η πρωτη ουτε η τελευταια που εχει φαει τα μουτρα της σε αυτη την ζωη,οπως επισης δεν εισαι και η μονη που εμπλεξε με λαθος συντροφο.Ξερω οτι αυτο ακουγεται κλισε και δεν σε παρηγορει αλλα ετσι ειναι.
Επειδη ο χωρισμος σου ειναι προσφατος και η ταλαιπωρια σου μεγαλη δεν μπορεις να δεις καθαρα το πραγματα,αλλα οσο περναει ο καιρος θα αρχισεις να συνερχεσαι και να βλεπεις τα πραγματα πιο αισιοδοξα,και μπορει να ξανααρχισεις την προσπαθεια να ξαναφτιαξεις την ζωη σου,χωρις να επαναλαμβανεις τα λαθη του παρελθοντος.

Και μια μικρη συμβουλη,μην τα κρατας ολα μεσα σου, μιλα σε καποιον που εμπιστευεσαι για το τι σου συνεβει και για το πως αισθανεσαι.

---

...συμφωνώ απόλυτα και συνεχίζω..:)
Φιέρα, έχω τόσα παραδείγματα παντρεμένων και των παραμυθιών που πουλάνε προκειμένου να κρατήσουν την παράλληλη σχέση που τροφοδοτεί την άδεια από τη ρουτίνα συζυγική ζωή.
Θα μπορούσα να σου γράφω κατεβατά ολόκληρα, όπως και να σου εξηγήσω λέξη προς λέξη την πορεία της σχέσης σας όπως και τις αντιδράσεις του φίλου σου.
Όμως, είσαι σε ευαλωτη στιγμή, είσαι αρκετά πληγωμένη και χαμένη για να τα ακούσεις και από πάνω για το πόσο ανώριμα και χαζά φέρθηκες.
Δώσε χρόνο στονε αυτό σου, μέχρι να φύγει ο μεγάλος πόνος και να αρχίσεις να τα βλέπεις τα πράγματα πιο καθαρά.


Λίλιουμ μην είσαι τόσο σκληρή. Δεν ξέρεις πόσο πειστικός μπορεί να γίνει κάποιος προκειμένου να πετύχει το σκοπό του και εδώ μιλάμε για μια κοπέλα που ουσιαστικά ήταν η πρώτη της σχέση.

Δεν θα σταθώ στη συμπεριφορά του ατόμου που έκανες σχέση. Θα σταθώ σε κάτι που μου έλεγε μια φίλη περί “control” και με το ότι αυτή η αυστηρή (“control” ) στάση-οπτική, πράγματι την είχε βοηθήσει να φέρει εις πέρας διάφορα ζητήματα στη ζωής της. -Όμως- όταν ένα άτομο απολέσει αυτόν τον έλεγχο δημιουργείται επιπρόσθετο πρόβλημα. Απ’ τη μία έχεις να αντιμετωπίσεις τα γεγονότα, το συναισθηματικό τους αντίκτυπο και από την άλλη αυτομαστιγώνεσαι γι’ αυτήν ακριβώς την έλλειψη «control» που επέδειξες.
Δεν θα σου πω ψέματα, η κατάληξη του ότι έζησες μ’ αυτόν τον άνθρωπο φαίνεται να ήταν μεγάλη απογοήτευση και κάτι πλήρως αποκαρδιωτικό. Όμως δεν ξέρω κατά πόσο το να γυρίσεις στη προηγούμενη κάπως άκαμπτη στάση με τους ανθρώπους, θα βοηθήσει. Ίσως να ήταν και αυτή η στάση που σε έκανε να πέσεις με τα μούτρα, απ΄την αρχή.
Καλή δύναμη, πάντως, θα έρθουν νέα πράγματα κάποια στιγμή και ίσως τα αντιμετωπίσεις και καλύτερα.

@betelgeuse
μακάρι να είχα αυτή τη δυνατότητα... αλλά δεν υπάρχει κάποιος κοντινός μου άνθρωπος που να μπορέσει να αντέξει το βάρος μιας τέτοιας ιστορίας... σκέφτομαι ότι ίσως χρειαστώ τη βοήθεια ψυχολόγου αλλά δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο θα μπορούσα να ανοιχτώ και σε αυτόν...

@zervg
ναι όντως ρίσκαρα πολύ, γιατί μέχρι να τον γνωρίσω πίστευα ότι οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν μοτίβα συμπεριφοράς όταν το θελήσουν οι ίδιοι... προφανώς είναι πολύ δύσκολο τελικά...

@λιλιουμ
εύχομαι πάντα στη δική σου ζωή τα πράγματα να είναι τόσο ξέκάθαρα... με τη λογική του άσπρου/μαύρου... βάζοντας ταμπέλες για να νιώθεις ασφάλεια... είναι ένας δρόμος κι αυτός... και τον έχω βαδίσει κι εγώ...
το μόνο που με στεναχωρεί είναι ότι δε διάβασες πως το μόνο που ρώτησα είναι αν είναι εφικτό για έναν κλειστό άνθρωπο με πλήρη συνείδηση του τι έχει συμβεί... να νιώσει ξανά "ολόκληρος"... πουθενά δε ζήτησα συμβουλές για αυτό που αναφέρεις... περίγραψα ολόκληρη την ιστορία μόνο και μόνο γιατί είχα ανάγκη να το κάνω... δε με ενδιαφέρει να ξανακερδίσω τίποτα πίσω... τα συναισθήματα όμως δεν έχουν διακόπτη... και αυτά παλεύω να διαχειριστώ πια... πρώτη φορά στη ζωή μου έχω πιάσει πάτο... και το γεγονός ότι έχω ψυχοσωματικές εκδηλώσεις άγχους στον ίδιο βαθμό εδώ και 1μιση μήνα... με κάνει να φοβάμαι πολύ...

Quote:

---

Originally Posted by fiera

@λιλιουμ
εύχομαι πάντα στη δική σου ζωή τα πράγματα να είναι τόσο ξέκάθαρα... με τη λογική του άσπρου/μαύρου... βάζοντας ταμπέλες για να νιώθεις ασφάλεια... είναι ένας δρόμος κι αυτός... και τον έχω βαδίσει κι εγώ...
το μόνο που με στεναχωρεί είναι ότι δε διάβασες πως το μόνο που ρώτησα είναι αν είναι εφικτό για έναν κλειστό άνθρωπο με πλήρη συνείδηση του τι έχει συμβεί... να νιώσει ξανά "ολόκληρος"... πουθενά δε ζήτησα συμβουλές για αυτό που αναφέρεις... περίγραψα ολόκληρη την ιστορία μόνο και μόνο γιατί είχα ανάγκη να το κάνω... δε με ενδιαφέρει να ξανακερδίσω τίποτα πίσω... τα συναισθήματα όμως δεν έχουν διακόπτη... και αυτά παλεύω να διαχειριστώ πια... πρώτη φορά στη ζωή μου έχω πιάσει πάτο... και το γεγονός ότι έχω ψυχοσωματικές εκδηλώσεις άγχους στον ίδιο βαθμό εδώ και 1μιση μήνα... με κάνει να φοβάμαι πολύ...

---

Χωρίς να θέλω να πάρω κανενός το μέρος, θεωρώ πως ό,τι είπε η λίλιουμ είναι εντελώς αντικειμενικό...
έτσι είναι... γιατί συνήθως τρέφουμε ελπίδες ότι τέτοιες καταστάσεις θα αναβιώσουν...
και τέτοιες καταστάσεις ανακυκλώνονται με επανασυνδέσεις ξανά και ξανά
και το για το μόνο που θα μετανιώσεις, fiera, είναι ο χαμένος χρόνος σου...
Τώρα όταν λες ότι έχεις πιάσει πάτο από μια ερωτική απογοήτευση
-κάνοντας μια βόλτα κι εδώ στο forum
ή ακόμα καλύτερα κοιτώντας τι συμβαίνει γύρω στον κόσμο-
μάλλον είσαι λίγο υπερβολική...
Δε θέλω να υποτιμήσω το προσωπικό πρόβλημα,
απλά χρειάζεται χρόνος για να αξιολογήσουμε για τι αξίζει να στενοχωριόμαστε σ' αυτήν τη ζωή
και τι πρέπει να εκτιμάμε απ΄όσα έχουμε
και δεν εκτιμάμε γιατί τα θεωρούμε δεδομένα...

Quote:

---

Originally Posted by fiera

@λιλιουμ
εύχομαι πάντα στη δική σου ζωή τα πράγματα να είναι τόσο ξέκάθαρα... με τη λογική του άσπρου/μαύρου... βάζοντας ταμπέλες για να νιώθεις ασφάλεια... είναι ένας δρόμος κι αυτός... και τον έχω βαδίσει κι εγώ...
το μόνο που με στεναχωρεί είναι ότι δε διάβασες πως το μόνο που ρώτησα είναι αν είναι εφικτό για έναν κλειστό άνθρωπο με πλήρη συνείδηση του τι έχει συμβεί... να νιώσει ξανά "ολόκληρος"... πουθενά δε ζήτησα συμβουλές για αυτό που αναφέρεις... περίγραψα ολόκληρη την ιστορία μόνο και μόνο γιατί είχα ανάγκη να το κάνω... δε με ενδιαφέρει να ξανακερδίσω τίποτα πίσω... τα συναισθήματα όμως δεν έχουν διακόπτη... και αυτά παλεύω να διαχειριστώ πια... πρώτη φορά στη ζωή μου έχω πιάσει πάτο... και το γεγονός ότι έχω ψυχοσωματικές εκδηλώσεις άγχους στον ίδιο βαθμό εδώ και 1μιση μήνα... με κάνει να φοβάμαι πολύ...

---

Moυ φαινεται οτι η λεξη "επανελθει" που χρησιμοποιησες στο τελος του ποστ σου μεταφραστηκε στο μυαλο μου οτι θες να επανελθει σε εσενα, ή εσυ σε αυτον, ή η προτερη κατασταση. Εννοουσες να συνελθεις και να ορθοποδησεις? Τα γραφεις λιγο μπερδεμενα.
Δεν ειμαι σκληρη, εσυ εισαι με τον εαυτο σου που τον παιδευες τοσα χρονια. Οταν βλεπω εγω λοιπον οτι η λογικη σου ειχε παει περιπατο τοσο καιρο και τα συναισθηματα αλωνιζουν και σε ταλαιπωρουν, θα σου κανω επικληση στην ηθικη, γιατι επικληση στο συναισθημα ή στη λογικη δε φαινεται να μπορει να εχει αποτελεσμα. Δεν ειναι σκληροτητα, ειναι η τελευταια εναλλακτικη.

@Θεοφανία
Ναι ξέρω τι εννοείς... για αυτό από πολύ νωρίς προσπάθησα να επιβεβαιώσω το ποσοστό του παραμυθιού... τα στοιχεία που ανέφερα στο πρώτο μου μήνυμα κατάφερα από την αρχή να ελέγξω μέσω τρίτων ότι όντως ήταν αλήθεια... το παραμύθι όμως βρισκόταν στο τι ήθελε τελικά από τη ζωή του αυτός ο άνθρωπος...
ο χρόνος ναι ελπίζω ότι θα με βοηθήσει... μιλάμε για μήνες, χρόνια ίσως να υποθέσω? ξέρω ότι δεν υπάρχει απάντηση σε αυτό... απλά δυστυχώς φοβάμαι μη τυχόν "εγκλωβιστώ" συναισθηματικά μέσα σε αυτήν την εμπειρία μου χωρις γυρισμό...

@Body-Rocker
Μου συμβαίνει ακριβώς αυτό που περιγράφεις... είμαι η πρώτη που καθημερινά λέω στον εαυτό μου "καλά να πάθεις"... το πιο δύσκολο όμως είναι ότι δεν ξέρω πια τι στόχο να θέσω... δεν υπάρχει στόχος για να δω τι κινήσεις πρέπει να κάνω... δε μπορώ να εφαρμόσω αυτό που με έσωζε πάντα στα δύσκολα...
Η φίλη σου άλλαξε ποτέ τρόπο? Και αυτό με φέρνει και πάλι στο ερώτημα για το αν μπορεί να αλλάξει ένας άνθρωπος ή όχι....

@Joann
Ναι συμβαίνει όντως συχνά αυτό που περιγράφεις... στην περίπτωσή μου δεν ισχύει... έχω επίγνωση του ότι κλαίω για κάτι το οποίο υπάρχει μόνο στη φαντασία μου... και δεν πρόκειται να γίνει ποτέ πραγματικότητα...
ήμουν πολύ σκληρός άνθρωπος... έχω αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα υγείας μόνη μου, με απόλυτη ψυχραιμία, από μικρή έμαθα να είμαι στήριγμα για τους γύρω μου... και το ότι με έχει αλλοιώσει μια ερωτική απογοήτευση όπως λες... μου είναι αδιανόητο να το αποδεχτώ... η αλήθεια είναι όμως ότι αυτό που διακυβεύεται μέσα μου όπως είπα και πριν, είναι η δική μου στάση ζωής και το κριτήριο με το οποίο τόσα χρόνια έκρινα τους ανθρώπους... νιώθω ότι ίσως δεν έχω what it takes για να τα βγάλω πέρα στο εξής... είναι λοιπόν λύση ο αποκλεισμός και πάλι? δεν είμαι καθόλου σίγουρη πια...

@λιλιουμ
δεκτή η επίκληση σου... και ναι το μόνο που με ενδιαφέρει είναι το πως μπορεί να ορθοποδίσει ένας μοναχικός άνθρωπος...
ξέρεις, πριν τη δική μου εμπειρία, ακουγόμουν και εγώ το ίδιο απόλυτη για αυτούς τους "ανθρώπους"... ειδικά τις γυναίκες... έλεγα ότι προφανώς δεν έχουν καμία αυτοεκτίμηση... έλα όμως, που εγώ σε αυτό το κομμάτι τα είχα μια χαρά με τον εαυτό μου... ή ετσι πίστευα τουλάχιστον... προφανώς κάτι δεν πήγαινε καλα... αλλά δεν το είχα εντοπίσει ποτέ μέσα μου...

Quote:

---

Originally Posted by fiera

@Θεοφανία
Ναι ξέρω τι εννοείς... για αυτό από πολύ νωρίς προσπάθησα να επιβεβαιώσω το ποσοστό του παραμυθιού... τα στοιχεία που ανέφερα στο πρώτο μου μήνυμα κατάφερα από την αρχή να ελέγξω μέσω τρίτων ότι όντως ήταν αλήθεια... το παραμύθι όμως βρισκόταν στο τι ήθελε τελικά από τη ζωή του αυτός ο άνθρωπος...
ο χρόνος ναι ελπίζω ότι θα με βοηθήσει... μιλάμε για μήνες, χρόνια ίσως να υποθέσω? ξέρω ότι δεν υπάρχει απάντηση σε αυτό... απλά δυστυχώς φοβάμαι μη τυχόν "εγκλωβιστώ" συναισθηματικά μέσα σε αυτήν την εμπειρία μου χωρις γυρισμό...

---

Μα φυσικά και θα είχε μια δόση αλήθειας, (ή ολόκληρη την αλήθεια), το ψέμμα έγκειται στο κατά πόσο ήθελε ή όχι να χωρίσει.
Ένας παντρεμένος που ξενο@@ σίγουρα έχει κενά στο γάμο του, παράπονα, ελλείψεις συναισθηματικές/σεξουαλικές.
Ο μόνος τρόπος για να φύγει, είναι να βρει κάτι που θα του δώσει όλα αυτά που του λείπουν συν την ασφάλεια και τη δύναμη να κάνει μαι καινούργια αρχή.
Αυτό δεν σημαίνει πως εσύ ήσουν ανεπαρκής, ήσουν όμως υπομονετική και ανεκτική, με λίγα λόγια τον βόλεψες και έτσι δεν είχε να χάσει τίποτα και από τις δυο πλευρές.
Γιατί λοιπόν να χωρίσει?
Γιατί να χάσει τα μισά απ' όσα είχε αφού εσύ τα έδινες έτσι και αλλιώς, χωρίς να έχεις απαιτήσεις να χωρίσει άμεσα?
Έχεις σκεφτεί τι θα γινόταν αν από την αρχή και στη φάση του μεγάλου έρωτα τον χώριζες με τελεσίγραφο την επόμενη φορά που θα βρεθείτε να είναι χωρισμένος?
Σίγουρα θα μου πεις πως προσπάθησες, αλλά σου έθεσε το ζήτημα της κατάθλιψης της συζύγου και πως δεν θα μπορούσε να της κάνει κάτι τέτοιο γιατί θα τη σκότωνε.
Εκεί σου ξεφούρνισε το παραμύθι πως είναι δική του ευθύνη το ότι δεν κάνουν παιδί, γεγονός που καταρίφθηκε πανηγυρικά όταν έμεινες έγκυος.
Αυτός προέταξε αυτό, άλλοι τα μικρά παιδιά τους που δεν θέλουν να τα πληγώσουν, άλλοι τα περιουσιακά στοιχεία που θα χάσουν, άλλοι τη μαμά τους που έχει καρδιά και θα την ξεκάνουν με ένα διαζύγιο και χιλιάδες άλλες δικαιολογίες που όπως σου είπα μπορεί να είναι και αληθινές, όταν όμως κάποιος κινδυνεύσει να χάσει "το άλλο του μισό" όπως τον χαρακτήρισες αποδυναμώνονται και παίρνουν αποφάσεις.

Κάπου εκεί λοιπόν ήρθε ή άλλη, το τέταρτο πρόσωπο, που απ ότι κατάλαβα ούτε λιγο ούτε πολύ εκείνος σου δήλωσε πως είναι πιο βολική και πιο ανεκτική, πως βρίσκει σε εκείνη ηρεμία, με απλά λόγια δεν θα του τα πρήζει να πάρει αποφάσεις, ούτε θα μυξοκλαίει που αναγκάστηκε να κάνει έκτρωση, (σιγά το πράγμα).
Εδώ ήταν το κομμάτι που έπρεπε να τον διαολοστείλεις.
Θέλεις να σου πω γιατί δεν το έκανες και γιατί είσαι σε αυτή τη μαύρη φάση όπου έχεις πιάσει πάτο όπως λες?
Δεν θες να πιστέψεις πως συνέβη ΣΕ ΣΕΝΑ αυτό. Ο εαυτός σου είναι το πρόβλημα και οι απανωτές επενδύσεις του σε έναν άνθρωπο που τελικά δεν άξιζε.
Ξέρεις πολύ καλά τι έχει συμβεί, ξέρεις πως ο τύπος εκμεταλεύτηκε μια χαρά την ανάγκη σου για συναίσθημα, το να βιώσεις ένα μεγάλο έρωτα και εκεί δικαιολογείς τον εαυτό σου λέγοντας πως ταιριάζατε στα πάντα, ήταν απίστευτα καλός, δεν σε πλήγωνε, σ αγαπούσε, σου έδινε τα πάντα και πως στο καλό να δεις πως πίσω από το κελεπούρι κρυβόταν ένας κάφρος?
Οι παντρεμένοι καλή μου, είναι οι καλύτεροι γκόμενοι. Ξέρεις γιατί?
Όντας μισοί στη σχέση, κάνουν τα πάντα για να σε πείσουν πως βρίσκονται ολόκληροι μέσα σε αυτή και απλά υπάρχει ένα μικρό αγκαθάκι που εμποδίζει την ευτυχία σας, αλλά τι με αυτό? Δεν σου δίνει τα παντα? Δεν είναι εκεί? Δεν σε κάνει ευτυχισμένη?
Οκ, έχει και μια σύζυγο, σταμάτα να γκρινιάζεις για το τίποτα.

Τι κάνεις από δω και μπρος?
Ρίξε τις ευθύνες στον εαυτό σου, συζήτα μαζί του, ρίξτε κει ένα καυγά και μετά αγάπησε τον, περίθαλψε τον και σήκω στα πόδια σου αφήνοντας πίσω αυτή την ιστορία που όταν συνέλθεις θα καταλάβεις πως σου έχει δώσει πολλά μαθήματα για τις σχέσεις και τους άντρες...:)

@Θεοφανία
με κάλυψες πλήρως........ απο εκεί πρέπει να ξεκινήσω προφανώς, εγώ η "αλάνθαστη" έκανα ένα τεράστιο λάθος λοιπόν... και πρέπει να το αποδεχτώ...
ειλικρινά σ'ευχαριστώ πάρα πολύ για την απάντηση σου... όπως και τους υπόλοιπους φυσικά...

κ εγω συμφωνω με θεοφανια.
οποτε φιερα γκοου ον;)

Quote:

---

Originally Posted by fiera

τι ελπίδες έχει να επανέλθει ένας άνθρωπος σαν εμένα όταν έχει φάει τα μούτρα του με αυτόν τον τρόπο... ? έστω κι έναν αν έχετε δει να το κάνει, θα με βοηθούσε πολύ...

---

Πίστεψε με, θα πρέπει να προσπαθήσει πολύ κάποιος για να μην επανέλθει από μια ερωτική απογοήτευση.
Είναι η πρώτη σου φορά και είναι φυσικό να αισθάνεσαι έτσι. Οι πιο πολλοί από μας έχουμε επιβιώσει από μία, δύο, τρεις ή και περισσότερες ερωτικές απογοητεύσεις και χωρισμούς. Και δεν είναι ότι κάθε φορά πονάς λιγότερο, απλά με τον καιρό μαθαίνεις ότι είναι περαστικό. Και ότι η ζωή δεν τελειώνει εκεί. Βασιζόμενη στην δική μου εμπειρία θα έλεγα ότι κάθε επόμενη σχέση είναι καλύτερη από την προηγούμενη ή αλλιώς, πιο κοντά σ'αυτό που ζητάμε.

Θεοφανία, υποκλίνομαι στην ανάλυση του παντρεμένου που ξενοπηδάει.

Και Λίλιουμ, δε νομίζω ότι ο έρωτας έχει καμία σχέση με την ηθική, όπως δεν έχει καμία σχέση με τη λογική.