Γενικά ένα θέμα για τις Διαταραχές Προσωπικότητας

Έπειτα από συζήτηση στο τσατ που είχαμε και μετά από μία εποικοδομητική διαφωνία αποφάσισα να βάλω το εξής θέμα.
Θα αναφέρω τις τρεις διαταραχές προσωπικότητας Ναρκισσιστική, Ιστριονική και Αντικοινωνική Διαταραχή Προσωπικότητας.
Εξαιρώ τους οριακούς γιατί υποφέρουν και οι ίδιοι.
Για όσους δε γνωρίζουν για αυτές δίνω λινκ http://www.psychologia.gr/disorders/...0disorders.htm
Απλά οι άνθρωποι αυτοί εκδηλώνουν κάποιες κακές συμπεριφορές στους γύρω τους.
Η αντιπαράθεση έγκειται στο γεγονός πόσο η κακή συμπεριφορά τους δικαιολογείται από τη διαταραχή και κατά πόσο αυτοί οι άνθρωποι είναι και αισθάνονται ασθενείς. Θα ήθελα πολύ να απαντήσουν και άτομα με τις συγκεκριμένες διαταραχές :)
Από μία γρήγορη ματιά στο νετ διαπιστώνει κανείς ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν νιώθουν ότι έχουν πρόβλημα (σπάνια πάνε σε ψυχολόγο) οπότε γιατί οι γύρω τους να προσπαθήσουν να δικαιολογήσουν την κακή συμπεριφορά τους με τη δικαιολογία της διαταραχής?

Να απαντησω οτι κατα τη γνωμη μου δεν θεωρουνται ασθενεις , εκτος εαν λειτουργικα προς τον εαυτο τους δεν μπορουν να αντεπεξελθουν οποτε ζητανε βοηθεια ή ειναι επιβλαβεις προς το κοινωνικο συνολο.

Δεν εισαι υποχρεωμενος να δικαιολογησεις καμμια κακη συμπεριφορα φυσικα.

Εγώ δεν είμαι σχετική με το θέμα, αλλά αμφιβάλλω για το πόσο έγκυρες
είναι αυτές οι ταμπέλες και η κατάταξη των ανθρώπων σε κατηγορίες διαταραχής,
πόσο αξιόπιστες είναι οι διαγνώσεις κι εκείνοι που τις κάνουν
-γιατί απ' ό,τι ξέρω για σίγουρο, οι γιατροί δε συμφωνούν
ούτε αν κάποιος έχει μερική ή ολική ρήξη μηνίσκου
που στο κάτω κάτω υπάρχει και μαγνητική τομογραφία που διαβάζουν.
Πόσο μάλλον σε θέματα που οι διαχωριστικές γραμμές είναι συχνά...αόρατες...
Δεύτερο, αυτές οι διαγνώσεις είναι οι ίδιες για τον ίδιο άνθρωπο μέσα στο χρόνο;
Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι;
Και τι σημαίνει:
"Απλά οι άνθρωποι αυτοί εκδηλώνουν κάποιες κακές συμπεριφορές στους γύρω τους.";
Οι γύρω τους δεν εκδηλώνουν κακές συμπεριφορές σ' αυτούς;
Kαι by the way οι διαταραχές προσωπικότητας δεν είναι τρεις απ' ό,τι διάβασα
(Ναρκισσιστική, Ιστριονική και Αντικοινωνική)
αλλά πολλές παραπάνω (Σχιζότυπη διαταραχή προσωπικότητας
και Σχιζοειδής διαταραχή προσωπικότητας,
Παρανοειδής διαταραχή προσωπικότητας)
και δεν ξέρω και γω τι άλλο...

Συμφωνω με joann ,δεν κολλαμε ταμπελες στους ανθρωπους . Ισως οι ειδικοι να κολλανε γιατι τους διευκολυνει στην δουλεια τους και το πως πρεπει να ανεπεξερθουν , αλλα παντα φανταζομαι μεμονωμενα για καθε ασθενη, υπαρχει και αναλογη αντιμετωπιση. Δεν μπορεις να κατηγοριοποιησεις τα παντα!!!!!!!!!!!!!!!!

Και γω συμφωνώ μαζί σου, Κηπ, και πιστεύω πως πολλές φορές οι "ειδικοί"
προκειμένου να κάνουν τη δουλειά τους
-δεν εννοώ από κακή πρόθεση-
παίρνουν στο λαιμό τους κόσμο και κοσμάκη με λάθος διαγνώσεις, λάθος θεραπείες...
Πόσο μάλλον οι μη ειδικοί
που κάνουμε διαγνώσεις
ή κολλάμε εύκολα ταμπέλες στους άλλους όταν είναι διαφορετικοί από μας...

Quote:

---

Originally Posted by Joann

Και γω συμφωνώ μαζί σου, Κηπ, και πιστεύω πως πολλές φορές οι "ειδικοί"
προκειμένου να κάνουν τη δουλειά τους
-δεν εννοώ από κακή πρόθεση-
παίρνουν στο λαιμό τους κόσμο και κοσμάκη με λάθος διαγνώσεις, λάθος θεραπείες...
Πόσο μάλλον οι μη ειδικοί
που κάνουμε διαγνώσεις
ή κολλάμε εύκολα ταμπέλες στους άλλους όταν είναι διαφορετικοί από μας...

---

Ισως βοηθαει καποιους να προβλεψουν ορισμενα πραγματα για τον αλλον. Α αυτος ειναι ετσι ή αυτος ειναι αλλιως ή στην προκειμενη περιπτωση θα συμεριφερθει ετσι. Δυστυχως αυτο ειναι προσωπικη ανασφαλεια του καθενος και δεν εχει σχεση με την πραγματικοτητα.
Μια μινι ταμπελοποιηση ισως ολοι κανουμε , συμφωνα με τις εμπειριες μας λεμε αυτος ειναι καλος ανθρωπος , αυτος ειναι ενδιαφερων ,αυτος ειναι δυναμικος κλπ. Αλλα το θεωρω γελοιο να λεμε αυτος ειναι ετσι γιατι εχει πχ διαταραχη ταδε και οσοι εχουν αυτοι την διαταραχη πρεπει να εχουν το ιδιο μοτιβο συμπεριφορας.

Πολύ χοντρικά, είναι μπαρούφες της ψυχιατρικής σε μεγάλο βαθμό. Παλιότερα δεν το πίστευα έτσι, πλέον θεωρώ ότι η ψυχιατρική απηχεί σε μεγάλο βαθμό τις ανοησίες της εποχής και των κοινωνιών. Πχ τι σημαίνει ιστριονική? Αν το μελετήσεις θα δεις ότι είναι μια τεράστια ηλιθιότητα που έχει και σεξιστικά στοιχεία μέσα και προκατάληψη μπόλικη και αντιεπιστημονική κάργα διάγνωση, κομπογιαννιτισμός. Και σκέψου πως επίσης η ψυχιατρική αποτελεί και ένα μέσο κοινωνικού ελέγχου με διάφορους τρόπους και μεθοδεύσεις. Ίσως και γω τώρα να φτάνω να γίνομαι ισοπεδωτική, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα, αλλά είμαι σε φάση απομυθοποίησης και διαγνώσεων και διαφόρων άλλων. Θα δείξει.

Aν και το πάω λίγο αλλού, στην πορεία της ιστορίας
και σε μεμονωμένα περιστατικά η ψυχιατρική έχει χρησιμοποιηθεί εξουσιαστικά
και σαν μηχανισμός ελέγχου
κι ίσως και όταν ατομικά βάζουμε politically correct στερεότυπα συμπεριφοράς,
πάλι επειδή θέλουμε να 'χουμε τον έλεγχο της συμπεριφοράς
των ανθρώπων το κάνουμε... Aπό ανασφάλεια; Aπό στενομυαλιά κι εγωισμό;
Νομίζω όλοι το κάνουμε...
Αλλά απ' την άλλη είναι και λαϊκισμός να απορρίπτεις επιστήμες
που μπορούν να προσφέρουν πολλά...
Το θέμα είναι ότι εμείς οι ίδιοι καταστρέφουμε πάντα κάτι
κάνοντάς του κακή χρήση
και πολλές φορές επειδή απαξιούμε και βαριόμαστε ν' ασχοληθούμε με άτομα της οικογένειας
ή φίλους μας που δεν είναι... και πολύ καλά ούτε πολύ ευχάριστα,
τους κολλάμε χαρακτηρισμούς ή ακόμα χειρότερα
τα παραπέμπουμε/ξαποστέλνουμε σε ειδικούς...

κατ αρχας, δεν ξερω πως περιμενεις να απαντησουν ατομα που θεωρουν οτι εχουν τις συγκεκριμενες διαταραχες, εφοσον λες οτι μπορει να μη το ξερουν καν, και οτι δεν επισκεπτονται ψυχιατρους γιατι νοιωθουν καλα.
περα απο αυτο ομως, νομιζω οτι το ερωτημα ειναι καθαρα τεχνικο.
εννοω, οτι καποιος ενημερος στην θεωρια της ψυχιατρικης οπως ο πετραν για παραδειγμα, μπορει να το απαντησει εγκυρα, καθως η απαντηση σαφως υπαρχει για την ψυχιατρικη .

το θεμα ομως περα απο την ορολογια, ειναι το τι πρακτικη αξια εχει για μη ειδικους, για ολους οσους βρισκονται στο περιβαλλον αυτων των ανθρωπων το να ειναι διαταραχες ολες αυτες οι ακραιες συμπεριφορες και οχι εκδηλωσεις προβληματικων ανθρωπων, η ανθρωπων με πολλα προβληματα (διαλεγεις και παιρνεις).
αν ειναι διαταραχες, μπαινουν κατω απ την ομπρελα της ψυχοπαθολογιας, που μπορει μεν να ειναι μια ταμπελα και κατηγοριοποιηση οπως ειπωθηκε, αλλα ειναι και αλλοθι ταυτοχρονα: "δεν ειναι κακοηθης και μυθομανης η κακομοιρα, ειναι διαταραγμενη".....

εριξα μια ματια στο λινκ που παραθετεις και βρισκω απιστευτες ομοιοτητες με την υποτιθεμενη διαταραχη που λεγεται "οιστριονικη" και καποια γυναικα.
ειχα ενα ειδος επικοινωνιας με ενα τετοιο ατομο σχετικα προσφατα.
πραγματικα, αν ισχυει η κατηγορια, ειναι αντιπροσωπευτικο παραδειγμα.
φαινομενικα λογικο, ευστροφο και ηπιο ατομο, με αρκετα καλη κριση σε οτιδηποτε δεν την αφορα προσωπικα.
στην σφαιρα των προσωπικων της θεματων, απλα ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΑΤΟΜΟ. εντελως αλλο ομως,σε τρομακτικο βαθμο.
καμια συναισθηση του τι της συμβαινει και γιατι, καμια πραγματικη εικονα εαυτου, εντελως λαθος κριση για το πως την βλεπουν οσοι την γνωριζουν.
προσεγγιζει σε καθημερινη βαση ανδρες, προβαλλοντας μια ακραια σεξουαλικοτητα, τονιζοντας παντα το τρομερο της ενδιαφερον και τις επιδοσεις της στο σεξ, προκαλωντας ανδρες και γυναικες για σεξουαλικα συμπλεγματα που υπαρχουν ειτε στην πραγματικοτητα ειτε στην φαντασια της.
δεν ειχα ποτε ασχοληθει, γιατι ηταν πολυ μακρινο μου προσωπο,απλα μου εξιστορουσε τα βασανα της. ειχα απορριψει καθε προταση της για γνωριμια, γιατι κατι με τρομαζε ανεκαθεν στην συμπεριφορα της.
ετυχε λοιπον και την γνωρισε ενας φιλος μου μετα απο επιμονο δικο της κυνηγητο, απο μεγαλη περιεργεια για τους ισχυρισμους της και μονο ενω μου ειπε οτι δεν του αρεσε καν σαν γυναικα!, τον ξενερωνε μαλιστα η εμφανιση της! (ανδρες).
ολη η ιστορια με την αχαλινωτη σεξουαλικοτητα,ηταν εντελως μπαρουφα. ενδεχεται να μην αισθανεται καν. απ οτι εκρινε ο ιδιος, πρεπει να υποκρινεται ικανοποιηση, εντελως ατεχνα, με φωνες και υστεριες και κανεναν αισθησιασμο.
με το καλημερα κι ενω ο φιλος την εκανε γιατι δεν ηθελε κατι απο αυτην, αρχισε να γινεται φορτικη ζητωντας του συναισθηματικη ανταποκριση απο το πουθενα. μιλουσε μονη της ακαταπαυστα , κι ο αλλος δεν ηξερε κατα που να κανει μαυτο που του ετυχε...
η ακατασχετη φλυαρια ηταν ανεκαθεν χαρακτηριστικο της.
απ οτι συμπερανα τελικα, μαλλον φοβαται οτι αν μιλησει καποιος αλλος θα την βγαλει απο την πλανη που προσπαθει να κτισει γυρω απο τον εαυτο της.
ο φιλος της εξηγουσε οτι ειναι πολυ ερωτευμενος και πολυ καλα στην σχεση του, ασχετως της γνωριμιας τους κι αυτη επεμενε εμμονικα να του κατηγορει την κοπελα του που δεν γνωριζε καν!, να του λεει οτι ειναι ιδεα του οτι ειναι ερωτευμενος, και να τον παρακαλαει να σκεφτει σοβαρα μια σχεση μαζι της και την πιθανοτητα αποκτησης παιδιου (!) και συμβιωσης(!!!)... εκει ο φιλος καταλαβε οτι κατι δεν παει καθολου καλα με την γυναικα ...
μετα την διηγηση του θυμηθηκα οτι σε ολες τις εξιστορησεις της επανερχεται το θεμα της αποκτησης παιδιου. ελεγε οτι οποιος την γνωριζε της "προτεινε" να την παντρευτει αμεσα και να κανουν οικογενεια.,..
ολα ψεματα φυσικα, καθως οποιος την γνωριζε, απομακρυνοταν αμεσα κι απο κει και περα ξεκινουσε μια εμμονικη ενασχοληση μαζι του που εφτανε σε ακραια σημεια .τους κυνηγουσε παντου, γινοταν φορτικη με ξαφνικες εμφανισεις και συνεχη τηλεφωνηματα και μηνυματα, ενοχλουσε τις κοπελες τους (οταν υπηρχαν), εφτανε ακομα και σε παρακολουθησεις τηλεφωνων και συνομιλιων... και ολα αυτα μου τα εξιστορουσε με μια απλοτητα και φυσικοτητα που εδειχνε οτι τα θεωρει φυσιολογικα... εμφανιζοταν φαντης-μπαστουνι στις παρεες καποιου που κυνηγουσε απροσκλητη, επεδιωκε να γνωριζει φιλους του για να βρισκεται στο περιβαλλον τους και καθε δικη τους βιαιη (στο τελος) απορριψη απο αυτους την δικαιολογουσε στον εαυτο της οτι την θελουν αλλα δεν το εχουν καταλαβει.... ΑΠΕΙΡΑ ψεματα φυσικα για ολα τα θεματα και κυριως για την αντιμετωπιση της απο τους υποψηφιους ερωτικους συντροφους. σε ακραιο βαθμο κι αυτο.
την πραγματικοτητα δεν την καταλαβε ποτε κανεις. οσοι την γνωρισαν, αλλος λεει οτι το προβλημα της ειναι οτι θεωρει οτι ειναι ακαταμαχητη και δεν συνειδητοποιει οτι δεν την επιθυμουν,(επιφανειακη εκτιμηση κατα την γνωμη μου), αλλος οτι εχει απελπιστει απο την συνεχη απορριψη και την αδυναμια να κρατησει εναν ανδρα κοντα της (πιο κοντα στην πραγματικοτητα νομιζω).
σε μια συζητηση περι διαταραχων (καλη ωρα), μια φιλη επεμενε οτι ειναι διαταραχη τοσο εκτος πραγματικοτητας, συμπεριφορα.
εχει ομως πραγματικα σημασια αν ειναι απελπισμενη η διαταραγμενη? μπορει καποιος να ανεχτει εναν ανθρωπο που δεν του κανει, αν τον δικαιολογησει οτι ειναι διαταραγμενος?
για μενα, πραγματικα δεν εχει καμια σημασια,εχει για σενα ανωνυμη?

Καλησπερα!Απο προσωπικη εμπειρια ειδα,εζησα και βιωσα με εναν ανθρωπο με μαιτεχμιακη διαταραχη προσωπικοτητας..δε δεχεται το ατομο την ασθενεια του ειδικα αν υπαρχει και εγωισμος αλλ ΟΥΤΕ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ!!!!ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!!!Πολυ σπανια..Η κοπελα μου ειχε παει σε ψυχολογο..για πολυ λιγο...αργοτερα της χορηγησς καρδιολογος ζαναχ για καποια ψυχοσωματικα που ειχε..δε τα επινε γιατι πιστευε παντα οτι ολοι οι αλλοι γυρω της ειναι ασθενεις και οχι η ιδια..Τρανραχτα περοστατικα(μη τα αναφερω)διαταραζης προσωπικοττας..δε καταφερα να βοηθησω συστηχως γιατι συνεχεια με εδιωχνε.αλλα κριμα τετοιοι ανθρωποι να μη παιρνουν βοηθεια απο την οικογενεια τους!!!

Λοιπόον… anonymous, ας τα πάρουμε με τη σειρά και γράφω κάποιες σκέψεις:

- Συμφωνώ πως πολλοί – με διαταραχή ή μη – εκδηλώνουν κακές συμπεριφορές στους γύρω τους. Όμως σωστά επισημάνθηκε παραπάνω ότι και οι γύρω τους εκδηλώνουν κακές συμπεριφορές σε αυτούς. Σίγουρα δεν υπάρχει πάντα 50-50 ποσοστό ευθύνης, αλλά κάθε σχέση είναι αμφίδρομη.

- Φαντάζομαι ότι το θέμα είναι κατά πόσον έχουν επίγνωση… ποιοι άραγε? Οι ‘διαταραγμένοι’ ή οι ‘υγιείς’? :P Πολλοί άνθρωποι έχουν blind spots, έχουν θέματα που δεν αντέχουν να αγγίξουν, συμβαίνουν πράγματα που δεν δέχονται, κι ας είναι οφθαλμοφανή, κι ας υπάρχουν πάμπολλες αποδείξεις. Σε κάθε άνθρωπο, τα έντονα συναισθήματα (πάθη και μίση) και άλλοι λόγοι, μπορεί να αλλοιώσουν τόσο την εικόνα του εαυτού ή την ικανότητα σύναψης σχέσεων, όσο και την αντίληψη της εξωτερικής πραγματικότητας.

- Οι άνθρωποι με διαταραχές προσωπικότητας, έχουν ακόμα πιο μειωμένη ενσυναίσθηση και αυτεπίγνωση, καθώς και σταθερά δυσλειτουργικές διαπροσωπικές σχέσεις. Όντως δύσκολα προσέρχονται για θεραπεία. Πάντως δεν νομίζω ότι έχει ιδιαίτερη σημασία η ‘διάγνωση’ για το αν θα δικαιολογήσεις μια ‘κακή συμπεριφορά’. Αν μια συμπεριφορά δεν μας κάνει, δεν χρειάζεται να τη δεχόμαστε, ανεξαρτήτως καλής-κακής, υγιούς-διαταραγμένης.

- ΟΜΩΣ είναι πολύ διαφορετικός ο ‘μειωμένος καταλογισμός’ στη λήψη αποφάσεων. Π.χ. πρόσφατα δημοσιεύτηκε η απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου για δυο αδέρφια στη Γερμανία που παρά τη στενή βιολογική τους σχέση, έκαναν σχέση κι οικογένεια (και 2 από τα 4 παιδιά τους έχουν σοβαρές αναπηρίες). Η κοπέλα δεν καταδικάστηκε λόγω της διαταραχής προσωπικότητας που πάσχει, όπως διάβασα. Αυτό είναι λογικό. ΔΕΝ είναι λογικό, να δεχόμαστε εκμετάλλευση, κακοποίηση, ψέμματα κλπ στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, επειδή κάποιος έχει ‘διάγνωση’. Εξάλλου οι διαταραχές προσωπικότητας αναθεωρούνται, αμφισβητούνται, πχ η ιστριονική και πολλές άλλες μπορεί να μην υπάρχουν μελλοντικά στα διαγνωστικά κριτήρια.

- Η ταμπελοποίηση μπορεί κάποιες φορές να δώσει μια εξήγηση ή να συνοψίσει, να διευκολύνει την επικοινωνία (και μεταξύ ειδικών) και τις ‘συμμαχίες’ (κοινωνικά), αλλά όχι απαραίτητα να δικαιολογήσει. Επίσης, αρκετά συχνά μας χρησιμεύει σαν άλλοθι και μας εμποδίζει να δούμε τη δικιά μας συμμετοχή σε μια κατάσταση… πχ βγάζω κάποιον διαταραγμένο, τρελό, προβληματικό, παραμυθά κλπ κι έτσι βολεύομαι στο δικό μου παραμύθι. Ή ακυρώνω τα λεγόμενα του και τα πεπραγμένα του, και χάνω ένα χρήσιμο κομμάτι της πραγματικότητας, από φόβο μη χάσω σε παντοδυναμία, αυτοεκτίμηση, κεκτημένα κλπ. Δεν είναι φυσικά υποχρεωτικό να θέλουμε ή να αντέχουμε τα πάντα, αλλά αυτό δεν μας δίνει και το δικαίωμα να αποδίδουμε όσα δεν μας βολεύουν ή δεν μας κάνουν σε μια διαγνωσμένη ή αδιάγνωστη διαταραχή, ούτε να έχουμε κακή, προσβλητική, αλαζονική κλπ συμπεριφορά.

Quote:

---

Originally Posted by marina38

- ΟΜΩΣ είναι πολύ διαφορετικός ο ‘μειωμένος καταλογισμός’ στη λήψη αποφάσεων. Π.χ. πρόσφατα δημοσιεύτηκε η απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου για δυο αδέρφια στη Γερμανία που παρά τη στενή βιολογική τους σχέση, έκαναν σχέση κι οικογένεια (και 2 από τα 4 παιδιά τους έχουν σοβαρές αναπηρίες). Η κοπέλα δεν καταδικάστηκε λόγω της διαταραχής προσωπικότητας που πάσχει, όπως διάβασα. Αυτό είναι λογικό. ΔΕΝ είναι λογικό, να δεχόμαστε εκμετάλλευση, κακοποίηση, ψέμματα κλπ στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, επειδή κάποιος έχει ‘διάγνωση’. Εξάλλου οι διαταραχές προσωπικότητας αναθεωρούνται, αμφισβητούνται, πχ η ιστριονική και πολλές άλλες μπορεί να μην υπάρχουν μελλοντικά στα διαγνωστικά κριτήρια.

---

Θα σταθώ λίγο σε αυτό γιατί αυτό το θέμα που ανοίχτηκε μου έφερε στο μυαλό μία υπόθεση εγκληματικής ενέργειας που διέπραξε άτομο που κατά την άποψη κάποιων ειδικών έπασχε από αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας.
Δεν θέλω να αναφέρω ποια ήταν η υπόθεση, δεν έχει και σημασία. Αυτό που με έκανε να προβληματιστώ είναι κατά πόσο μπορεί να έχει το ακαταλόγιστο ένας τέτοιος άνθρωπος. Ένας έλληνας ψυχίατρος υποστήριζε με θέρμη ότι ο εγκληματίας δεν πρέπει να θεωρηθεί ως ψυχικά άρρωστος γιατί δεν είναι άρρωστος αφού διέπραξε το έγκλημα έχοντας πλήρη συνείδηση των πράξεων του. Προσωπικά συμφωνώ με αυτή τη λογική. Όμως... τι θα μπορούσε να κάνει ένας τέτοιος άνθρωπος που έχει μειωμένη ενσυναίσθηση και δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί την σοβαρότητα των πράξεών του? Απλά τον αποκλείουμε από το κοινωνικό σύνολο αφού δεν υπάρχει γιατρειά?
Το πήγα λίγο μακριά το θέμα -γιατί το περιστατικό που αναφέρω είναι ακραίο- αλλα το είχα απορία.

Quote:

---

Originally Posted by iberis

Όμως... τι θα μπορούσε να κάνει ένας τέτοιος άνθρωπος που έχει μειωμένη ενσυναίσθηση και δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί την σοβαρότητα των πράξεών του? Απλά τον αποκλείουμε από το κοινωνικό σύνολο αφού δεν υπάρχει γιατρειά?
Το πήγα λίγο μακριά το θέμα -γιατί το περιστατικό που αναφέρω είναι ακραίο- αλλα το είχα απορία.

---

Ακριβώς την ίδια απορία έχω για αυτό και άνοιξα το θέμα και την επεκτείνω λέγοντας πόση ανιδιοτελή αγάπη και βοήθεια μπορεί να δώσει κάποιος σε ένα τέτοιο άτομο αφού τις περισσότερες φορές το άτομο αυτό δεν θα επιστρέψει αγάπη και αφοσίωση παρά μόνο ψέμματα και στείρα κριτική;

Quote:

---

Originally Posted by iberis

Θα σταθώ λίγο σε αυτό γιατί αυτό το θέμα που ανοίχτηκε μου έφερε στο μυαλό μία υπόθεση εγκληματικής ενέργειας που διέπραξε άτομο που κατά την άποψη κάποιων ειδικών έπασχε από αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας.
Δεν θέλω να αναφέρω ποια ήταν η υπόθεση, δεν έχει και σημασία. Αυτό που με έκανε να προβληματιστώ είναι κατά πόσο μπορεί να έχει το ακαταλόγιστο ένας τέτοιος άνθρωπος. Ένας έλληνας ψυχίατρος υποστήριζε με θέρμη ότι ο εγκληματίας δεν πρέπει να θεωρηθεί ως ψυχικά άρρωστος γιατί δεν είναι άρρωστος αφού διέπραξε το έγκλημα έχοντας πλήρη συνείδηση των πράξεων του. Προσωπικά συμφωνώ με αυτή τη λογική. Όμως... τι θα μπορούσε να κάνει ένας τέτοιος άνθρωπος που έχει μειωμένη ενσυναίσθηση και δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί την σοβαρότητα των πράξεών του? Απλά τον αποκλείουμε από το κοινωνικό σύνολο αφού δεν υπάρχει γιατρειά?
Το πήγα λίγο μακριά το θέμα -γιατί το περιστατικό που αναφέρω είναι ακραίο- αλλα το είχα απορία.

---

Εννοεις εαν καποιος εγκληματισει και διαγνωστει με διαταραχη , ποια πρεπει να ειναι αποφαση του δικαστηριου? Δεν νομιζω να υπαρχει κατι στανταρ για αυτο αλλωστε γινονται και οι δικες. Οπως ειπαν ολοι εσυ δεν εισαι υποχρεωμενος να ανεχθεις καμια κακη συμπεριφορα , αλλα δεν εχεις και το δικαιωμα να τον χωσεις φυλακη εκτος εαν παραβιασει το νομο και θα αποφασισουν τα δικαστηρια.

Δεν μου αρεσει η τροπη που πηρε το θεμα , εαν πασχει απο διαταραχη ταδε και εαν εγκληματισει ποια θα πρεπει να ειναι η αποφαση του δικαστηριου κλπ. κλπ.

Keep από μόνη μου το είπα ότι το πήγα λίγο μακριά το θέμα γιατί αυτό το παράδειγμα που έφερα αφορά μεμονωμένες περιπτώσεις.
Δεν συνδέω το έγκλημα με την ψυχική ασθένεια, αντίθετα μάλιστα συμφώνησα ότι σε τέτοιες περιπτώσεις δεν μπορεί η τάδε διαταραχή να είναι δικαιολογία. τα περισσότερα εγκλήματα τα διαπράττουν οι φερόμενοι ως ψυχικά υγιείς (για να μην πω και ότι ο καθένας μας είναι εν δυνάμει εγκληματίας :Ρ). Ούτε με ενδιαφέρει ποια είναι η απόφαση του δικαστηρίου, αυτή άλλωστε είναι αποτέλεσμα πολλών παραμέτρων.
Απλά μου ήρθε στο μυαλό αυτό το ακραίο περιστατικό και με βάση αυτό αναρωτήθηκα αν γενικώς κάποιοι άνθρωποι είναι "καταδικασμένοι" (λόγω ίσως κάποιας εκ γενετής δυσλειτουργίας του εγκεφάλου?) να μην "χωράν" στην κοινωνία ή θα μπορούσαν να κάνουν κάτι για να γίνουν και οι ίδιοι πιο λειτουργικοί. Και για να μην παρεξηγηθώ πάλι, ουσιαστικά δεν αναφέρομαι σε έγκλημα και φυλακές αλλά στην αδυναμία κάποιων να κοινωνικοποιηθούν με αποτέλεσμα να περιθωριοποιούνται.