Ψυχολογικό σκαμπανέβασμα

Καλημέρα..
Εχω παρατηρήσει κατι στον χαρακτήρα μου. Υπάρχουν μέρες που είμαι πολύ καλά που έχω αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση ανεβασμένη και γενικά εκείνες τις μέρες έχω πίστη στον εαυτό μου, πιστεύω πως μπορώ να καταφέρω πολλά, οτι έχω πολλές δυνάμεις κ αντοχές. Υπάρχουν και άλλες μέρες όμως που είμαι πολύ πεσμένη και πέφτω παρα πολύ ξαφνικά και απότομα (πχ μπορεί να μου πεί καποιος κατι ή κατι να συμβεί που με πείραξε) αλλά πέφτω πολύ σε σημείο να σκέφτομαι θανάτους(χωρίς όμως να τολμώ το κανω στη πράξη πιο πολύ σαν ευχη).Τότε θέλω να κλειστώ στο δωμάτιό μου, όσο μπορώ φυσικά γιατί υπάρχουν κ υποχρεώσεις.
Όλο αυτό δε ξέρω αν είναι φυσιολογικό. Δλδ όλοι μας είμαστε με τα πανω κ τα κάτω. Αλλά παλιά δεν ήμουν έτσι τώρα όταν πέφτω πέφτω απίστευτα (!) και ξεφνικά μια μερα μπορεί πχ να ακούσω ενα τραγούδι που μ'αρεσει κ να ανέβω :\
Δε μπορώ να καταλάβω αν ολο αυτο είναι τελικά φυσιολογικό, με κουράζει απίστευτα.

Gothly μην τον ευχεσαι πολυ τον θανατο γιατι το πολυ πες πες μπορει να σε οδηγησει σε αποπειρα(το ξερω απο πειρα)Ασε που σε ριχνει και ψυχολογικα.Οταν σου ερχεται σαν σκεψη κοψτο.Θα προτεινα να κανεις κανα ταξιδακι να ανανεωθεις

δε το εύχομαι γενικά, απλά ξέρεις όταν είσαι σε τετοια φαση κ τόσο πεσμένος απο μέσα σου λες μακάρι να γινόταν κάτι και να μη ξυπνούσα.

Γεια σου Gothly.
Ειδα οτι ανοιξες το θεμα στην διπολικη διαταραχη,αν και απο οτι θυμαμαι δεν εχεις παει σε καποιον ειδικο αρα και προφανως δεν σου εχει γινει καποια διαγνωση.
Μην βαζεις τον εαυτο σου σε καλουπια του στυλ εχω αυτο ή το αλλο.Ειναι σιγουρο οτι αντιμετωπιζεις προβληματα και σιγουρα ψαχνεις να βρεις μια λυση αλλα ειναι πολυ πιθανο να το κανεις με λαθος τροπο.
Ξερεις αυτο το εκανα και εγω,και το μονο που καταφερα ειναι να χασω χρονο απο την ζωη μου.
Αληθεια ποσο χρονων εισαι?

betelgeuse,24 είμαι. ναι το θεμα το εβαλα εδώ γιατί πίστευα πως ήταν το πιο κοντινό με τη διπολική, αλλά δεν έχω διπολική.
Ίσως χάνω χρόνο, δλδ σίγουρα χάνω γιατί τόση σκέψη με παει πίσω.

αυτο που περιεγραψε η αγαπητη φιλη λίγο πολύ πιστευω συμβαινει σε ολους μας. οπως ας πούμε σε ολους μας τυχαινει να ξυυπναμε το πρωι και να εχουμε μια αίσθηση απίστευτης καταθλιψης και μελαγχολίας. πλάκα πλάκα όμως γιατί γίνεται αυτό; πώς μπορεί να ξεπεραστεί; επίσης για να συμπληρώσω κατι σε αυτο που ειπε η φίλη, τυχαίνει και σε μενα το ιδιο που περιεγραψε. δηλαδη υπάρχουν μερες που νίωθω καλά και αλλες που με παιρνει εντελώς από κάτω γτανοντας στο σημειο να κανω κι εγω "περιεργες" σκεψεις. τις ημερες που ειμαι καλά ακουω χαρούμενα τραγουδια, προσπαθω γενικά να ειμαι ευχαριστος αλλά τελικά νιώθω οτι υποκρινομαι οτι κοροιδευω τον εαυτό μου. κι ετσι καταλήγω παλι στη μελαγχολία και στην απαισιοδοδξία αφόυ κατα βαθος πιστεω οτι ετσι ειμαι και οτι δε μπορω να αλλάξω.