Εχω χασει τον ευατο μου..
Γεια σας
παω τριτη λυκειου και την τελευταια χρονια νιωθω οτι εχω χασει τον εαυτο μου... Εχω γινει πολυ χαμηλων τονω και αισθανομαι αμηχανα στις παρεες. Τα κραταω ολα μεσα μου και εχω σχεδον παντα κακη διαθεση... Παλια δεν ημουν ετσι..
Εχω βαρεθει να προσποιουμαι στις παρεες μου, να προσπαθω να αρεσω, να βρω κατι να πω και να μην ειμαι η βαρετη, η ησυχη και η αορατη της παρεας, οπως νομιζω οτι γινεται τις περισσοτερες φορες.. Θελω να ειμαι ο ευατος μου αλλα φοβαμαι να ανοιχτω, επειδη φοβαμαι μηπως δεν αρεσω, μη με παρεξηγησουν , μηπως παρεξηγηθουν και δεν ξερω τι αλλο... Γενικα με νοιαζει πολυ η γνωμη των αλλων και εχω γινει πολυ ανασφαλης γι'αυτο το λογο. Ωρες ωρες αναρωτιεμαι γιατι εχω γινει ετσι ενω παλια δεν εδινα δεκαρα για το τι λενε οι αλλοι . Εχω χασει τον εαυτο μου και δε μ'αρεσει καθολου... Ακομα και τους πιο κοντινους μου φιλους ρους βλεπω σα ξενους. Ειμαι αμηχανη και επιφυλακτικη και προσποιουμαι ακομα και μαζι τους. Γιατι αραγε? Αλλαξαμε, αλλαξανε, ή μηπως αλλαξα μονο εγω και φταιει η ανασφαλεια μου? Ενα αλλο προβλημα που εχω ειναι οτι δε λεω τη γνωμη μου γιατι ντρεπομαι ή φοβαμαι να την υποστηριξω σε περιπτωση που καποιος διαφωνει, για να μη μαλωσουμε... Αυτο με ενοχλει περισσοτερο γιατι θελω να ειμαι ειλικρινης και να εχω το θαρρος της γνωμης μου. Δε θελω να προσποιουμαι. Πολλες φορες νιωθω οτι θελω να διαφωνησω με καποιον αλλα τα κραταω ολα μεσα μου, μαζευονται τα νευρα και στο τελος ξεσπαω σε κλαματα... Ειαι μερικες φορες που θελω να φωναξω, , αλλα κυριως να διαφωνησω με καποιον, οχι αναγκαστικα επειδη ειμαι θυμωμενη μαζι του, αλλα απλα για να ανταλαξουμε αποψεις, να πω τη γνωμη μου χωρις να φοβαμαι αν θα συμφωνησουν ή οχι.. Διαφωνω αρα υπαρχω ενα πραγμα. xD Νομιζω ειμαι πνευμα αντιλογιας απ'τη φυση μου και το'χω καταπιεσει πολυ τωρα τελευταια και δεν κανει, θα παθω τιποτα. :p
Εχω απομακρυνθει με τους φιλους μου, ιδιαιτερα με την κολλητη μου ... Εχω να γελασω αληθινα και να περασω καλα εδω και πολυ καιρο... Τι να κανω? Ολο προσποιουμαι και γενικα νιωθω ψευτικη...