Που οφειλεται το αγχος και ολα τα παρακλαδια του?

Γεια σας και παλι.

Ειλικρινα δεν μπορω να καταλαβω που μπορει να οφειλεται ενας ανθρωπος να μαστιζεται απο φοβο για τα παντα μεχρι που να του προκαλει διαταραχη. Γιατι καποιοι βγαινουν χαλαροι οτι κι αν συμβει κι αλλοι βασανιζονται? Προσωπικα εχω απασχολησει απειρες φορες αυτο το φορουμ αλλα εχω επισκεφθει και ψυχολογο και οταν αποκτω μια ψυχραιμη ματια βλεπω οτι δεν ηταν τοσο τραγικα τα πραγματα που εχω αντιμετωπισει στη ζωη μου. Κι ομως οταν ερχεται η ωρα χανω την γη κατω απο τα ποδια μου. Γι αυτο τον λογο εχω μεινει λιγο πισω στην ζωη μου και ιδιαιτερα στην προσωπικη μου ζωη. Τον τελευταιο καιρο αντιμετωπιζω για πρωτη φορα συνειδητοποιημενα το θεμα της σεξουαλικοτητας μου αφου εδω και μερικα χρονια σταδιακα αρχισα να ανακαλυπτω πως μαρεσουν οι αντρες. Αυτο ενισχυθηκε με την τελευταια αποτυχημενη σχεση που ειχα με κοπελα (που ηταν και η πρωτη μου γενικα) και ολο αυτο με εχει "τρομαξει" τοσο πολυ που εχουν παγωσει ολα για μενα και συνεχως μαστιζομαι απο φοβερο αγχος, καταθλιψη, ψυχοσωματικα, καμια φορα μπερδευω τα λογια μου, αγχωνομαι χωρις ιδιαιτερο λογο και σε συνδυασμο με ανεργια και στενοτητα οικονομικη εχω γινει ενα ψυχολογικο ρακος που μονη μου διεξοδος ειναι η γυμναστικη. Αλλοι ομως αντρες που ανακαλυπτουν οτι δεν ειναι 100% στρειτ εχω την εντυπωση το παιρνουν πιο "χαλαρα" ή πιο αποφασιστικα ζουν τη ζωη τους. Εγω γιατι εχω πανικοβληθει τοσο? Ακομα και η λιμπιντο μου εδω και αρκετο καιρο δεν ειναι στα καλα της. Οχι οτι ηταν και ποτε αφου χρησιμοποιωντας στρειτ πορνο, γυναικες, φαντασιωσεις δεν ενιωθα παντα 100% ικανοποιημενος και εχω αρχισει και ανησυχω μην αποκτησω κανα κουσουρι πανω στα νιατα μου. Ειναι θεμα νευρικου συστηματος?? Θεμα ανατροφης? Βιωματων? Ξεφευγει κανεις ποτε απο αυτο? Ή θα ζησω μια ζωη φοβισμενη? Ενω ειμαι καθολα τα αλλα υγιεστατος αντρας....

Επισης οταν λεω παρακλαδια εννοω την ντροπαλοτητα που ειχα παντα, την δυσκολια μου να "ανοιχτω" σε ανθρωπους, την υπεροψια μου ή μεγαλομανια εως ναρκισισμο... Την εμμονη με τον εαυτο μου κτλ... Γιατι ετσι? Γιατι εχω τοσο μεγαλο θεμα με την κοινονικοποιηση μου? Τι πηγε στραβα?

Σβηνεις κανα πμ??

Quote:

---

Originally Posted by jimmaster

Γεια σας και παλι.

Ειλικρινα δεν μπορω να καταλαβω που μπορει να οφειλεται ενας ανθρωπος να μαστιζεται απο φοβο για τα παντα μεχρι που να του προκαλει διαταραχη. Γιατι καποιοι βγαινουν χαλαροι οτι κι αν συμβει κι αλλοι βασανιζονται? Προσωπικα εχω απασχολησει απειρες φορες αυτο το φορουμ αλλα εχω επισκεφθει και ψυχολογο και οταν αποκτω μια ψυχραιμη ματια βλεπω οτι δεν ηταν τοσο τραγικα τα πραγματα που εχω αντιμετωπισει στη ζωη μου. Κι ομως οταν ερχεται η ωρα χανω την γη κατω απο τα ποδια μου. Γι αυτο τον λογο εχω μεινει λιγο πισω στην ζωη μου και ιδιαιτερα στην προσωπικη μου ζωη. Τον τελευταιο καιρο αντιμετωπιζω για πρωτη φορα συνειδητοποιημενα το θεμα της σεξουαλικοτητας μου αφου εδω και μερικα χρονια σταδιακα αρχισα να ανακαλυπτω πως μαρεσουν οι αντρες. Αυτο ενισχυθηκε με την τελευταια αποτυχημενη σχεση που ειχα με κοπελα (που ηταν και η πρωτη μου γενικα) και ολο αυτο με εχει "τρομαξει" τοσο πολυ που εχουν παγωσει ολα για μενα και συνεχως μαστιζομαι απο φοβερο αγχος, καταθλιψη, ψυχοσωματικα, καμια φορα μπερδευω τα λογια μου, αγχωνομαι χωρις ιδιαιτερο λογο και σε συνδυασμο με ανεργια και στενοτητα οικονομικη εχω γινει ενα ψυχολογικο ρακος που μονη μου διεξοδος ειναι η γυμναστικη. Αλλοι ομως αντρες που ανακαλυπτουν οτι δεν ειναι 100% στρειτ εχω την εντυπωση το παιρνουν πιο "χαλαρα" ή πιο αποφασιστικα ζουν τη ζωη τους. Εγω γιατι εχω πανικοβληθει τοσο? Ακομα και η λιμπιντο μου εδω και αρκετο καιρο δεν ειναι στα καλα της. Οχι οτι ηταν και ποτε αφου χρησιμοποιωντας στρειτ πορνο, γυναικες, φαντασιωσεις δεν ενιωθα παντα 100% ικανοποιημενος και εχω αρχισει και ανησυχω μην αποκτησω κανα κουσουρι πανω στα νιατα μου. Ειναι θεμα νευρικου συστηματος?? Θεμα ανατροφης? Βιωματων? Ξεφευγει κανεις ποτε απο αυτο? Ή θα ζησω μια ζωη φοβισμενη? Ενω ειμαι καθολα τα αλλα υγιεστατος αντρας....

---

Καλησπέρα φίλε μου. Το άγχος είναι κάτι το οποίο χρειάζεται στη ζωή και βασίζεται στο ένστικτο, πχ όταν πας να περάσεις τον δρόμο κι έρχεται ένα αμάξι με ταχύτητα αυτόματα αγχώνεσαι και ο εγκέφαλος αποκόπτει κάποιες λειτουργίες του εγκεφάλου (όπως λογική σκέψη) για να λειτουργήσεις ενστικτωδώς, δηλαδή στην προκειμένη να φύγεις άμεσα απ' τον δρόμο λόγω κινδύνου ατυχήματος. Αν δεν υπήρχε το άγχος θα καθόσουν και θα έλεγες : "Α, ένα αμάξι, κόκκινο, φιατ, 80χλμ/ώρα, πινακίδα ΙΒ.. *κρακ*" και άντε γεια :Ρ Το κακό είναι πως το αδικαιολόγητο, "αφύσικο" (αν και δεν είναι σωστή έκφραση, καταλαβαίνεις νομίζω τι εννοώ) και πολύ άγχος σε βάζει σε λούπες σκέψεων οι οποίες ακολουθούν ένα Pattern. στην δικιά μου περίπτωση πχ είναι "σωματικό ερέθισμα -> αντίδραση -> καταστροφολογία -> άγχος -> ερέθισμα -> κτλπ". για να ξεφύγεις απ' αυτό το άγχος πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσεις το Pattern σου, δηλαδή με ποια ροή σκέψεων/ερεθισμάτων αρχίζεις και αγχώνεσαι και να τις καταπολεμήσεις για να μην αυξάνεται η όλη κατάσταση. όσο πιο πολλές λούπες κάνεις με αρνητική/καταστροφολογική σκέψη, τόσο δυσκολότερο θα γίνεται να φύγεις απ' αυτήν. πρώτα απ' όλα θα πρέπει να βοηθήσεις τον εαυτό σου και να συμβουλεύεσαι τον ψυχολόγο σου. πρέπει να δεχτείς τον εαυτό σου γι' αυτό που είσαι και να μην αφήνεις τα κοινωνικά πρότυπα να σε κάνουν να νιώθεις έτσι.. καλή συνέχεια στη ζωή σου φίλε μου! κι εγώ περνάω δύσκολη φάση ψυχολογικά λόγω αρρωστοφοβίας την οποία δεν μπορώ να καταπολεμήσω προς το παρών, αλλά είμαι αισιόδοξος πως μέχρι το καλοκαίρι θα τα έχω ξεπεράσει όλα. αν όχι, keep fighting... :)

(η άποψή/ερμηνεία μου περί άγχους δεν σημαίνει πως είναι απαραίτητα σωστή, απλά με συζητήσεις που είχα με τον ψυχολόγο μου και με βάση όσα μου έχει πει στο ανέλυσα με αυτόν τον τρόπο...)

Quote:

---

Originally Posted by λιλιουμ

Σβηνεις κανα πμ??

---

Ναι σβηνω βασικα... Αλλα ειχα λιγο καιρο να μπω... το τσεκαρω τωρα...Στειλε μου οποτε θες

Quote:

---

Originally Posted by SuoD

Καλησπέρα φίλε μου. Το άγχος είναι κάτι το οποίο χρειάζεται στη ζωή και βασίζεται στο ένστικτο, πχ όταν πας να περάσεις τον δρόμο κι έρχεται ένα αμάξι με ταχύτητα αυτόματα αγχώνεσαι και ο εγκέφαλος αποκόπτει κάποιες λειτουργίες του εγκεφάλου (όπως λογική σκέψη) για να λειτουργήσεις ενστικτωδώς, δηλαδή στην προκειμένη να φύγεις άμεσα απ' τον δρόμο λόγω κινδύνου ατυχήματος. Αν δεν υπήρχε το άγχος θα καθόσουν και θα έλεγες : "Α, ένα αμάξι, κόκκινο, φιατ, 80χλμ/ώρα, πινακίδα ΙΒ.. *κρακ*" και άντε γεια :Ρ Το κακό είναι πως το αδικαιολόγητο, "αφύσικο" (αν και δεν είναι σωστή έκφραση, καταλαβαίνεις νομίζω τι εννοώ) και πολύ άγχος σε βάζει σε λούπες σκέψεων οι οποίες ακολουθούν ένα Pattern. στην δικιά μου περίπτωση πχ είναι "σωματικό ερέθισμα -> αντίδραση -> καταστροφολογία -> άγχος -> ερέθισμα -> κτλπ". για να ξεφύγεις απ' αυτό το άγχος πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσεις το Pattern σου, δηλαδή με ποια ροή σκέψεων/ερεθισμάτων αρχίζεις και αγχώνεσαι και να τις καταπολεμήσεις για να μην αυξάνεται η όλη κατάσταση. όσο πιο πολλές λούπες κάνεις με αρνητική/καταστροφολογική σκέψη, τόσο δυσκολότερο θα γίνεται να φύγεις απ' αυτήν. πρώτα απ' όλα θα πρέπει να βοηθήσεις τον εαυτό σου και να συμβουλεύεσαι τον ψυχολόγο σου. πρέπει να δεχτείς τον εαυτό σου γι' αυτό που είσαι και να μην αφήνεις τα κοινωνικά πρότυπα να σε κάνουν να νιώθεις έτσι.. καλή συνέχεια στη ζωή σου φίλε μου! κι εγώ περνάω δύσκολη φάση ψυχολογικά λόγω αρρωστοφοβίας την οποία δεν μπορώ να καταπολεμήσω προς το παρών, αλλά είμαι αισιόδοξος πως μέχρι το καλοκαίρι θα τα έχω ξεπεράσει όλα. αν όχι, keep fighting... :)

(η άποψή/ερμηνεία μου περί άγχους δεν σημαίνει πως είναι απαραίτητα σωστή, απλά με συζητήσεις που είχα με τον ψυχολόγο μου και με βάση όσα μου έχει πει στο ανέλυσα με αυτόν τον τρόπο...)

---

Mεχρι το καλοκαιρι ε? Καλη επιτυχια τοτε και ευχαριστω που μου εγραψες...

Για εμενα ειναι θεμα βιωμάτων φίλε. Από τα παιδικά χρόνια, άσχημες εμπειρίες από τη μια, καθόλου σωστά ερεθίσματα από την άλλη. Σπίτι, σχολείο, γειτονια, συγγενείς και στο τελος μας βγηκεενα ησυχο, ντροπαλό και κλειστο παιδι. Αμα σου τα πρηζανε μη το ενα, μη το αλλο και όλο να κατεβαζουν την αυτοεκτιμηση σου χαμηλα και όλο να σε μέμφονται πως να μην βγεις τετοιος χαρακτηρας!Χωρίς να το έχεις καταλάβει ο χαρακτήρας σου είχε ήδη μπει σε ένα καλούπι όπως το δημιούργησαν άλλοι για σενα, όλη η συμπεριφορά σου παιρνά και να βγαινει προς τα εξω μεσα απ αυτο το καλούπι, και η συμπεριφορά σου να είναι όλο λάθη ή να προκαλεί τους άλλους να σου κανουν ζημιά, επειδή κανένας δε σε δίδαξε τα σωστά πρότυπα να ζεις και συ όπως όλοι αυτοί που ζουν μια χαρα ισορροπημένη ζωή, και η μια άσχημη εμπειρια να προστιθεται στην άλλη και όλο να επιβαρύνεσαι, και καποια στιγμη στη ζωη σου συνηδειτοποίησες τη ζημιά και από τότε ξεκίνησες ένα ανισο αγωνα να το ξεπεράσεις. Και δεν είναι καθόλου ευκολο αυτό. Άγχος για μενα ειναι το αποτελεσμα της φοβίας, χαμηλής αυτοεκτίμησης και ανασφαλειας άμα αμφιβάλλεις γι αυτα που κανεις ή δεν ξερεις αν έκανες το σωστό, αφού όπως είπαμε κανενας δεν σε έμαθε τον τροπο. Καταθλιψη είναι η λύπη για αυτα που έχασες, για αυτα που έπαθες και για το ότι εξαιτίας τους βλεπεις το μελλον σου με αβεβαιότητα. Και ειναι εξαιτίας όλων αυτων των σκέψεων που δεν αφηνεται το μυαλό μας να καθαρίσει που χανουμε τα λόγια μας ή τον ειρμό της σκεψης σαν μιλάμε. Και γινεσαι κλειστος γιατι δεν εχεις εμπιστοσυνη σε κανενα, φοβασαι την κοροιδία ή μη σου κανουν ζημια γιατι σου θυμιζουν καποιους στο παρελθον που σε πληγωσαν ή επειδή κανενας δε σε εμαθε τον τροπο πως να ξανοίγεσαι και να κανεις φιλους και να παιρνας ωραια μαζι τους. Η ντροπαλότητα ειναι αποτελεσμα όλων αυτων συν του φοβου για φανταστικους σε τελικη αναλυση κινδυνους που αμα βρεις το θαρρος να τους αντιμετωπίσεις λες ποσο ασημαντοι ήταν και γιατι τοσο καιρό φοβομουν!
Καλή μέθοδος είναι αυτό που σου εισηγείται ο ΣουοΝτι για το άγχος, μου την ειχε συστησει παλια ψυχολόγος, ειναι όλες αυτες οι φοβίες, ανασφάλειες, άσχημες εμπειρίες που όταν εμφανιστεί μια κατασταση μπροστά μας ο τροπος αντίδρασης πλέον γίνεται αυτόματος, ειναι αυτο που μας πιανει το άγχος και λεμε πως δεν ξερουμε από που προήλθε, γιατι το έχουμε συνηθίσει, καποτε δεν ήταν τοσο αυτόματο. Το καλό με εσενα, σου το ξαναπα, είναι ότι διαθετεις δυναμισμό, αποφασιστικότητα και αυθορμητισμό και θετιοκή σκεψη ότι θες να γινεις επιτελους καλά. Όλα αυτα μαζι ειναι τα εφοδια σου με τα οποια θα ξεπερασεις το προβλημα. Θα σου ελεγα και η βοηθεια καποιου ειδικου, μια μεθοδος χειρισμου της σκεψης ωστε όλα αυτα τα θετικα σου να τα αξιοπόιήσεις με τον καλύτερο δυνατο τροπο. Το υποσυνείδητο επαναπρογραμματίζεται εκεί που λειτουργει λαθος, δλδ εκει που λειτουργουμε με τις λαθος συνηθειες ή μεθοδους σκεψης.

Καλημέρα τζιμάρα. Το 100% στρέιτ ή όχι ερώτημα, σου δημιουργεί κατά την άποψή μου τόσο άγχος όση αναλόγως αξία του προσδίδεις. Μεγάλη η αξία, μεγάλο το άγχος να ισχύει αυτό το σημαντικό για σένα. Αν συμφιλιωθείς στο μυαλό σου μ'αυτό που φοβάσαι καταρχήν, το άγχος θα γυρίσει σε φυσιολογικότερα επίπεδα.
Επίσης αν παρατηρήσεις το πόσο συχνά "γυρνάς" στο ίδιο αιώνιο ερώτημα, ίσως κατανοήσεις ότι παίζει και νά'ναι κάποιου είδους εμμονική σκέψη. Αυτή είναι η άποψή μου.

Πολλοί από τους παράγοντες που ανέφερες παίζουν σημαντικό ρόλο. Και οι συνθήκες ζωής, και οι κοινωνικοί παράγοντες, και η οικογένεια, και η προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου, ακόμη και ο ιστορικός καιρός στον οποίο σου έτυχε να ζεις.

Και γω πιστεύω πως η πρόταση του SuoD είναι πολύ καλή αν και χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και υποβοήθεια από ειδικό. Μεγάλο ρόλο παίζει και η προσωπικότητα και αφού έχει και ο μπαμπάς σου μεγάλο άγχος, τότε σημαίνει πως είναι θέμα οικογενειακό αλλά μην αποθαρρύνεσαι. Από τα γραφόμενα σου φαίνεσαι αρκετά συγκροτημένος χαρακτήρας και με πολύ θέληση να βοηθήσεις τον εαυτό σου.

Οπότε keep going on!