δεν ξερω που παταω

Γεια σας! ειπα να σας πω και γω την δικια μου ιστορια αν και ξερω πως πολλοι θα με κρινουνε ασχημα αλλα ειληκρινα δεν αντεχω αλλο ετσι θελω σε καποιον να μιλησω να μου πει ακομα και τα ασχημα γιατι ειναι απο τις λιγες φορες στην ζωη μου που αφεθηκα συναισθηματικα κ δεν ξερω τι να κανω.
ειμαι παντρεμενη εδω και 10 χρονια εχω κ ενα παιδακι... με τον αντρα μου αυτα τα χρονια ειχαμε προβληματα φυσικα απο τριτους (απο τους γονεισ του)κοινος μαμακιας... μαλωναμε συνεχεια κ εγω παντα σε 2η μοιρα περνοντας τα χρονια ενιωθα μονη γιατι δυστηχως δεν ειχα στηριξη γενικως (τωρα θα πειτε δικαιολογει τον εαυτο της τωρα) και θα εχετε δικιο..
πριν 2 χρονια γνωρισα καποιον σε ιδια κατασταση με εμενα κ ενω προσπαθησα πολυ να το σταματησω αυτο που αρχισαμε να νιωθουμε προχωρησε κ ειμαστε μαζι...
ολο αυτο το διαστημα ενιωθα τυψεις προς αντρα μου κ στο παιδι μου ακομα κ σε φιλους αλλα η αληθεια ειναι πως πριν απο αυτον τον ανθρωπο ημουν σε ασχημη κατασταση (καταθληψη επερνα αγωγη φαρμακευτικη) οταν τον γνωρισα ολα αλλαξαν, εγω αλλαξα, ζουσα... αρχισα να κανω πραγματα για μενα να ζω..
εχουν περασει 2 χρονια.. και ειμαστε ετσι... κ εκεινος παντρεμενος με παιδι κ εγω το ιδιο εκεινος μενει σε αυτον τον γαμο για τους δικους του λογους εγω γιατι οσο και να σας φανει περιεργο τον αντρα μου τον αγαπαω...
πως γινετε αυτο?
δεν ξερω αληθεια δεν μπορω να φυγω απο αυτον τον γαμο δεν μπορω να τον αφησω τον αντρα μου, δεν μπορω να φανταστω την ζωη μου χωρις εκεινον, αλλα κ με τον αλλον ειναι δυσκολο να το σταματησω
θα πειτε τι εγωισμος ολα δικα τησ τα θελει... αλλα αληθεια σας μιλαω θα ηθελα να ξυπνησω κ να ειναι ενα ονειρο κ να μην μου τρωει την ψυχη μου αλλο...
φοβαμαι καθε μερα μηπως το μαθει.. ποσο θα πονεσει ... πως θα καταστρεψω ολα αυτα που καναμε μαζι.. αλλα συνεχιζω γιατι συνεχιζω γιατι το κανω? γιατι ειμαι τοσο αδυναμη..γιατι? ειμαι τοσο εγωιστρια ζω για μενα κ αφηνω πισω μου τους αλλους? ειναι μια τρελα αυτο ξερω μονο... και φοβαμαι