Κατοικίδια και ψυχική υγεία

Mε αφορμη μια συζητηση που ειχα χτες στην ομαδικη θεραπεια η οποια κατεληξε σε διαφωνια ειπα να ανοιξω ενα θεμα για να ακουσω και την δικη σας αποψη.
Η συζητηση αφορουσε το κατα ποσο θα μπορουσε η αποκτηση κατοικιδιου να βοηθησει στην θεραπεια της καταθλιψης και των κρισεων πανικου.Οι περισσοτεροι πιστευαν πως ναι, ειναι μια καλη λυση και θα προτειναν σε καποιον που πασχει να παρει κατοικιδιο, αλλα εγω το βλεπω λιγο διαφορετικα.

Ως ιδιοκτητρια σκυλου εχω δει πολλα οφελη και γενικα θα ελεγα οτι επιδραση της συγκατοικισης μαζι του ειναι μονο θετικη.Για παραδειγμα ειναι πολλες μερες που ξυπναω με καταθλιπτικη διαθεση και δεν θελω να βγω εξω ή να κανω κατι αλλα σχεδον παντα καταφερνει να μου φτιαξει το κεφι και κατα καποιο τροπο με πειθει να μην κλειστω μεσα στο σπιτι και μου δινει δυναμη να την παλεψω.
Αλλα με βαση μια παλιοτερη εμπειρια μου με κατοικιδιο, δεν θα προτεινα σε καποιον με ψυχικη νοσο να αποκτησει ενα..Πιο συγκεκριμενα οταν περναγα την δευτερη καταθλιψη ειχα φιλοξενησει για λιγες μερες τον γενιοφορο δρακο ενος φιλου μου.Τοτε ειχα γεμισει με αγχος,φοβομουν οτι θα εκανα κακο στο ζωακι ή οτι θα πεθαινει αν του δωσω να φαει κατι,φοβομουν να το αγγιξω, φοβομουν να το βγαλω απο το κλουβακι του μηπως και χαθει κλπ.


Με αυτα λοιπον τα δεδομενα εγω εχω καταληξει στο οτι δεν θα προτεινα με τιποτα σε καποιον που περναει οξεια φαση καταθλιψης και αγχους να αποκτησει κατοικιδιο.Συνηθως κατα την διαρκεια της καταθλιψης ειναι πολυ δυσκολο να περιποιηθεις τον εαυτο σου,αρα αναρωτιεμαι πως ειναι δυνατον να αναλαβεις την φροντιδα ενος κατοικιδιου ,ποσο μαλλον ενος σκυλου, ο οποιος εχει αναγκη απο πολλη φροντιδα και περιποιηση καθημερινα.
Αν ομως καποιος εχει κανει την θεραπεια του τοτε πιστευω πως ενα ζωακι θα βοηθουσε και θα ισως να μειωνε την πιθανοτητα να επιστρεψει η καταθλιψη.

Η δικη σας αποψη ποια ειναι?

Και εγω το βλεπω ως καλη λυση. Βεβαια ο καθενας ειναι διαφορετικος. Μπορει καποιος να μην μπορει να το φροντισει ή μπορει καποιος να μην γουσταρει καν τα κατοικιδια.
Εγω το βλεπω ως καλη λυση για να εχεις μια ασχολια , να ασχολεισαι με κατι αλλο εκτος απο τον εαυτο σου και το δεσιμο που δημιουργειται με το ζωακι. Φυσικα ειναι μια πραξη ευθυνης απεναντι προς το ζωο , αλλα αυτο ισως το κανει τοσο βοηθητικο , εκτος των αλλων.

Αλλα οπως ειπα ο καθεις διαφορετικος , εαν υπηρχαν στανταρ βηματα και οδηγιες για την πχ θεραπεια της καταθλιψης θα ηταν ολα πιο ευκολα.

Εγώ θα έλεγα οτι βοηθάει. Ο καθένας το νιώθει αλλιώς βέβαια. Εμένα με βοηθησε πολύ ψυχολογικά και με βοήθησε να φροντίζω και τον εαυτο μου. Πιστεύω οτι το ίδιο θα βοηθούσε και η ασχολία με τα φυτά..

Το κατοικίδιο σε βοηθά γιατί όταν το φροντίζεις αισθάνεσαι όμορφα, βλέπεις στα μάτια του μια εκτιμηση, μια αποδοχή και μια αγάπη. Σε μαλακώνει, σε γαληνεύει και σου δίνει αισιοδοξία. Δίνεις και παίρνεις κάτι... γίνεται μια ανταλλαγή! Σου δίνει κίνητρα..

Τώρα αν κάποιος είναι σε τόσο άθλια κατάσταση που τον φοβίζει η ιδέα και μόνο τότε το μόνο σίγουρο είναι να μην το επιδιώξει για να μην του κάνει περισσότερο κακο.

και γω πιστεύω ότι τα ζωάκια βοηθάνε πολύ στην ψυχολογία, γιατί σου δίνουν ενέργεια, σου βγάζουν θετικά συναισθήματα, σε ξανανιώνουν!
με τον γατάκο μου, όταν παίζω τα ξεχνάω μα όλα! και ο σκυλάκος μου κι αυτός είναι το πιό γλυκό ζωάκι που απόκτησα! Πολύτιμες συντροφιές!

Έτσι είναι Μαρκέλα! Εγώ με την σκυλίτσα μου και τον γάτο μου σταμάτησα να φοβάμαι το σκοτάδι και με βοήθησε σε πάρα πολλά θέματα. Με τα παιχνίδια τους, την τσαχπινιά τους, τα ναζάκια τους ακόμα και με την φροντίδα που τους παρέχεις είναι όμορφη ασχολία και σε κάνει να νιώθεις πολύ όμορφα. Πιστεύω πολυ σε αυτου του είδους θεραπείας και το συνιστώ!

και εμενα με βοηθησε πολυ το σκυλακι μου οταν ειχα καταθλιψη.ενω ειχα τη δυνατοτητα να το προσεχουν οι γονεις μου,ηξερα οτι χωρις αυτο θα γινομουν χειροτερα και τοτε δε θα εβγαινα καθολου απο το σπιτι.εγω θα το συνηστουσα σε ατομα με καταθλιψη,αν και νομιζω παλιοτερα καπου ειχα διαβασει μια ερευνα που ειχε αποδειξη πως οντως βοηθαει.

Καλησπέρα. Εγώ είναι να μη δω θέμα που αφορά τα ζώα, οπότε θα συγχωρέσεις την τυχούσα πολυλογία μου. Τα ζώα για μένα είναι αξία και στάση ζωής 35 ολόκληρων χρόνων και θα τα ευχαριστώ μέχρι να πεθάνω για τον τρόπο σκέψης που με βοηθήσανε να διαμορφώσω. Ελπίζω να μη σε κουράσω.

"Η συζητηση αφορουσε το κατα ποσο θα μπορουσε η αποκτηση κατοικιδιου να βοηθησει στην θεραπεια της καταθλιψης και των κρισεων πανικου".

Πέρα απ' τη διαφωνία που λες πως σημειώθηκε στην ομαδική σου συνεδρία, θα είμαι σαφέστατη σε όσα σου πω, με βάση εμένα πάντα μιας και ζητάς προσωπικές τοποθετήσεις. Ξεκινώ σχεδόν επιγραμματικά και σου λέω πως ο ένας μου σκύλος -το κορίτσι μου - πριν από 7 χρόνια με έβγαλε απ' τις κρίσεις πανικού, και πριν από 4 χρόνια μου έσωσε τη ζωή όταν πήρε φωτιά το σπίτι μου. Θα στο εξηγήσω λίγο. Βοηθάω αδέσποτα ζώα απ' τα 5 μου. Έχουν περάσει και περνάνε αμέτρητα απ' τα χέρια μου. Η πρώτη φορά που πέρασα βαριά κατάθλιψη ήταν στα 22 μου σχεδόν, λόγω σοβαρής απώλειας. Από τότε, πέρασα πολλά καταθλιπτικά επεισόδια, και μιλάω για κατάθλιψη με την ουσία της λέξης και έντονα συμπτώματα, δε μιλάω απλά για άσχημη και πεσμένη διάθεση ή και αυτοκτονικές ιδέες. Το πρώτο που θα ήθελα λοιπόν να σου τονίσω, είναι πως ουδέποτε σταμάτησα να ασχολούμαι με τα ζώα - και μιλάω για δύσκολες καταστάσεις με ζώα -, όσο χάλια κι αν ήμουν. Πίστεψέ με, σου μιλάω για απίστευτα χάλια πολλάκις...:)...
Επίσης, σε σοβαρή ασθένεια που πέρασα - με την έννοια όχι μόνο της ψυχικής - και με παντελώς κινητικό πρόβλημα, δεν εγκατέλειψα τη δραστηριότητά μου. Πώς;... χμμ, πάντα βρίσκονται τρόποι και το εννοώ.
Οι κρίσεις πανικού με βρήκαν μετά από έναν ακόμη θάνατο. Φοβόμουν να αλλάξω θέση όχι απλά να βγω απ' το σπίτι. Και φοβόμουν και να κοιμηθώ. Μετά από καιρό, άρχισα δειλά - δειλά να βγαίνω πολύ μικρές σε διάρκεια βόλτες. Θυμάμαι πήγαινα μέχρι το περίπτερο και βρέθηκα μπροστά στο ατύχημα του σημερινού μου σκύλου. Η αντίδρασή μου ήταν ακαριαία. Ξέχασα τα πάντα και όρμηξα στο δρόμο για να μη την αποτελειώσει ο επόμενος οδηγός. Είχε χτυπηθεί από λεωφορείο. Δρομολόγια, γιατρός, χειρουργεία και να πηγαίνω κάθε μέρα να τη βλέπω έως ότου γίνει καλά. Οι κρίσεις πήγαν περίπατο κι εγώ κάνω πολλούς περιπάτους ακόμη μαζί της...:)...
Πριν 4 χρόνια, όταν έφτασα να πίνω τις μεγαλύτερες ποσότητες αλκοόλ στις οποίες έφτασα ποτέ - η πρώτη κατάθλιψη έφερε τον αλκοολισμό σε μένα - και ταυτόχρονα δούλευα 15 ώρες τη μέρα, πήρε ένα βράδυ φωτιά το σπίτι μου. Τα γατιά μου έριξαν κάτω ένα κερί, ενώ εγώ είχα ήδη αποκοιμηθεί μετρώντας τα χρήματα του ταμείου μου για την επόμενη μέρα.
Το ίδιο σκυλί, σε συνεργασία με τα γατιά, με ξυπνήσανε. Αν με ρωτούσες τί θα είχα κάνει σε περίπτωση που πέθαιναν τα ζωντανά και όχι εγώ, θα σου έλεγα με απόλυτη ειλικρίνεια πως ναι θα είχα αυτοκτονήσει. Έχω αφιερώσει τη ζωή μου όλη σχεδόν σε αυτά και δε σου κρύβω πως δεν έχω τέτοια εκτίμηση απέναντι στο ζώο - άνθρωπος. Έχω γνωρίσει την απόλυτη κακία των ανθρώπων μέσα απ' τα περιστατικά που περιθάλπτω και σε όλο της το μεγαλείο. Δε θα υπήρχε περίπτωση να με συγχωρέσω αν έχαναν τη ζωή τους εξ' αιτίας μου. Να σου τονίσω επίσης πως ουδέποτε πήρα φάρμακα για κατάθλιψη ή τις κρίσεις πανικού. Ένα άλλο που θέλω να σου πω είναι πως θα ήταν ιδιαίτερα τιμητικό για μένα, να χάσω τη ζωή μου προσπαθώντας να βοηθήσω ένα ζώο. Έχω ήδη στο ενεργητικό μου αρκετές φορές που κατέληξα σε νοσοκομείο για δαύτα. Το ίδιο θα ξαναέκανα και σήμερα αν μου ξανατύχει. Δε λειτουργείς με τη λογική όταν η βοήθεια που θέλεις να προσφέρεις κρύβει και κινδύνους. Ή ορμάς ή κάθεσαι στα αυγά σου γιατί φοβάσαι ή γιατί θέλεις να πιστεύεις πως θα βοηθήσει ο επόμενος που θα περάσει...

"Αλλα με βαση μια παλιοτερη εμπειρια μου με κατοικιδιο, δεν θα προτεινα σε καποιον με ψυχικη νοσο να αποκτησει ενα..".

Δε θα έκρινα με βάση τις εμπειρίες μου να σου πω την αλήθεια. Όχι γιατί η κάθε ψυχική νόσος διαφέρει από την άλλη. Αλλά γιατί και την ίδια να έχουνε κάποιοι άνθρωποι, πρώτον τη βιώνουνε τελείως διαφορετικά και δεύτερον παίζει μεγάλο ρόλο ο χαρακτήρας τους, η προσωπικότητά τους. Και για να σου πω και ακόμη περισσότερο την αλήθεια μου, σήμερα πλέον δε πιστεύω καν σε "ψυχικές νόσους". Ανθρώπινα κατασκευάσματα αλλά δε θέλω να ξεφύγω απ' το θέμα σου...
Θα σου μεταφέρω εδώ - γιατί πιστεύω ότι "κολλάει" - μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία ανάμεσα στις τόσες. Κάποτε, έκανα πολύ παρέα με μια κοπέλα. Ήταν πάντα έντονα επιθετική και με τα χρόνια χειροτέρευε. Στην αρχή ήταν μόνο λεκτικά, αργότερα άρχισε και να... ορμάει κανονικά σε ανθρώπους. Όταν το είδα με τα μάτια μου αυτό - είχα και αυτή την "τύχη" - αποφάσισα να κόψω ρόδα μυρωμένα, κοινώς να εξαφανιστώ, λολ!... έσυρε απ' τα μαλλιά την υπάλληλό της έξω απ' το μαγαζί της, με την υποψία πως την έκλεβε... όχι μόνο δεν ευσταθούσε αυτό, αλλά έμαθα αργότερα πως έκλεισε το κατάστημά της για να ανταπεξέλθει στη σωματική βλάβη που προκάλεσε στη γυναίκα... στην αποζημίωσή της δηλαδή... την ξαναείδα μετά από 2 χρόνια περίπου μαζί με την κόρη της στο δρόμο και είχαν για παρέα ένα μόλις 2 κιλών σκυλάκι...
Το σκυλάκι αγαπητή μου φίλη έτρεμε σύγκορμο... με δάγκωσε όταν πήγα να το χαϊδέψω... η ίδια μου μίλησε ευγενέστατα και με κάλεσε να πιούμε καφέ και να τα ξαναβρούμε. Προσωπικά με είχε τραβήξει απ' το γιακά κάποια φορά που είχε θυμώσει - δε της έλεγα βλέπεις αυτά που ήθελε να ακούει - και είχα κόψει τα πολλά - πολλά από τότε, μετά βρέθηκα μάρτυρας στο σκηνικό. Να σου πω γιατί δέχτηκα να ξαναπάω στο σπίτι της;... γιατί είχα ήδη καταλάβει πως χτύπαγε το σκύλο και για μένα ήταν θέμα αξιών απ' τη στιγμή που έτυχε να πέσει στην αντιληψή μου. Ήταν ένα ακόμη πλασματάκι που χρειαζότανε άμεσα βοήθεια... η φίλη μου λοιπόν ισχυρίστηκε πως πήγε μετά το συμβάν σε ψυχίατρο και διεγνώστηκε με "διπολική". Και ότι έπαιρνε φάρμακα και είχε αρχίσει να αλλάζει... τρίχες, λολ! Στην ουσία δε με ενδιέφερε κιόλας, είχα άλλο σκοπό. Και για πες Εβιτάκι, να κατηγορήσω τη νόσο, επειδή είχα να κάνω με έναν σκατάνθρωπο;... έ όχι δα! Στις οποίες δε πιστεύω κιόλας όπως σου είπα... σε κάθε λεκτική ή σωματική αντίδρασή της, δεν έβλεπα τίποτα άλλο πέρα απ' το χαρακτήρα της μεταφρασμένο. Ποιά νόσος μωρέ;... και ναι, μου πήρε τρεις μήνες να την επισκέπτομαι σχεδόν καθημερινά. Και ναι, ήρθε η μέρα που χτύπησε με δυνατή σφαλιάρα το σκυλί μπροστά μου... είχα βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου πως δε θα αντέξει και θα εκδηλωθεί κάποια στιγμή. Το κέρδισα. Το τίμημα για να το κερδίσω όμως ήταν δύσκολο για μένα. Αν ορμούσα εγώ εκείνη τη στιγμή, δε θα κατάφερνα να της πάρω το ζώο. Έκανα την καρδιά μου πέτρα για να αντέξω. Όχι μόνο της το πήρα, αλλά της έκανα και μήνυση. Όχι μόνο πλήρωσε - δυστυχώς πληρώνουν μόνο πρόστιμο, δε τους πάνε μέσα σε αυτή τη μπουρδελοχώρα - αλλά τέθηκε και θέμα επιμέλειας του παιδιού της. Ελπίζω και εύχομαι να της το έχουν πάρει γιατί δε θέλησα να μάθω έκτοτε τί έγινε... τυχαίο πως το παιδάκι έπαιρνε τους δρόμους και ούρλιαζε όταν ήταν μέσα στο σπίτι μαζί της;... για δε θα πάθαινε κάτι στους δρόμους όλη μέρα κάποια στιγμή;...
Και σε ξαναρωτώ. Έφταιγε η διπολική;... είναι όλοι οι διπολικοί έτσι σα και τα μούτρα της;... ή μήπως όσοι είναι για κλωτσίδια παθαίνουν διπολική;...
θα κάνω έναν παραλληλισμό και με συγχωρείς αν "ξεφεύγω" πάλι... η ψυχιατρική κοινότητα συγκρούεται με το αν ο Μπρέηβικ στη Νορβηγία έχει τα φρένα σώας, λέει... εγώ πάλι δε "συγκρούομαι" καθόλου... όπως σε αυτή τη χώρα υπάρχουν άπειροι άνθρωποι που βασανίζουν και σκοτώνουν αδέσποτα με φρικιαστικούς τρόπους - σου ξανατονίζω πως περιθάλπτω τέτοια ζώα αν καταφέρουν και τη γλυτώσουν - έτσι κι αυτός σκότωσε 77 ανθρώπους. Όπως αυτοί τα θεωρούν "αντικείμενα/σκουπίδια/παράσιτα", έτσι ακριβώς τους έβλεπε κι αυτός... καμιά ψυχασθένεια και καμιά δικαιολογία. Αυτή είναι η φιλοσοφία τους, αυτή είναι η αντίληψή τους.
Όπως έχω και φίλο με επίσης "διεγνωσμένη" ψυχασθένεια, που πολύ πρόσφατα του έδωσα εγώ σκυλάκι - αδεσποτάκι. Σε πληροφορώ ότι δεν ανησυχώ καθόλου γιατί είναι ένα "αστέρι". Τρίχες κατσαρές λοιπόν κατ' εμέ...

"Συνηθως κατα την διαρκεια της καταθλιψης ειναι πολυ δυσκολο να περιποιηθεις τον εαυτο σου,αρα αναρωτιεμαι πως ειναι δυνατον να αναλαβεις την φροντιδα ενος κατοικιδιου ,ποσο μαλλον ενος σκυλου, ο οποιος εχει αναγκη απο πολλη φροντιδα και περιποιηση καθημερινα.".

Και όμως, είναι δυνατόν. Υπήρχαν μέρες που δε λουζόμουν, δε πλενόμουν, δε σκούπιζα. Τα ξέρουμε εμείς οι καταθλιψάρες αυτά έ;... λολ!... τα ζώα μου ήταν πάντα φροντισμένα, καθαρά πιάτα, καθαρές λεκάνες, καινούργια άμμος. Και πάντα στην ώρα μας για εμβόλια, αμπούλες κ.τ.λ. Και πάντα επί ποδός μόλις συναντούσα καινούργιο αδέσποτο που έχρηζε βοηθείας... γιατί μήπως τελικά Εβίτα, είναι θέμα απλά οπτικής γωνίας... ίσως δε μπορεί να το καταφέρει κάποιος όταν απλά είναι γι' αυτόν μόνο μια παρέα, μια διασκέδαση, μια ανακούφιση... γιατί όταν είναι ιδανικό, αξία υπέρτατη η βοήθεια στον αδύναμο και ο χαρακτήρας είναι αυτός που "παίζει μπάλα", εγώ που λες όλα τα υπόλοιπα τα ακούω βερεσέ... και καταθλιψάρες και "λωλαμάρες" και διπολικομονοφασικοτριπολι κές, λολ!...:)... και στην τελική εμένα τί με βοήθησε στις άπειρες σφαλιάρες που έχω φάει;... το βαριολαβωμένο συναίσθημα - που έχει ακόμη πολλές πληγές - , το μυαλό μου που δεν πειράχτηκε - έ καί; - για η δυναμική της προσωπικότητας που διαθέτω ή και που μπορεί να διέθετα και από όταν ήρθα στο μάταιο τούτο ντουνιά;...

Ελπίζω να βρήκες κάτι ενδιαφέρον σε όλα όσα είπα... έτσι για να με δικαιολογίσεις και για τη λογοδιάρροια, λολ! Μερσί για το θέμα που έβαλες!...:)...

Υ.Γ. Ζητώ συγγνώμη απ' την θεματοθέτρια... από κεκτημένη ταχύτητα έγραψα "evitaki", λολ!

Online PhD Programs
Online PhD In Psychology 100% Online, 100% Supported!
WaldenU.edu/Psychology
Tροφές σκύλων doglovers. betelgeuse
http://www.e-psychology.gr/forum/ima...er-offline.pngΟτι να ναι memberΗμ. ΕγγραφήςDec 2011ΤοποθεσίαFrankfurtΜηνύματα420 Mία απο τις καλύτερες στον κόσμο. Διαβάστε συστατικά.Λογική τιμή
www.doglovers.gr

Me bgale to foroum diafimisi gia ta skulia

Τα ζώα μπορούν και μας βλέπουν , μπορούν να να καταλαβουν ποτε πονάμε ποτε χαιρόμαστε και ανάλογα μας συμπεριφέρονται για να μας κάνουν καλα .
Εγω ποτε μου δεν θυμάμαι να μην ξεπέρασα κάθε τι που με ενοχλούσε μετα απο την αγκαλια που είχα απο την σκύλιτσα μου ,ηταν πάντα εκει να με περιμένει , πάντα .

Σας ευχαριστω για τις απαντησεις σας.Μαλλον ειμαι η μονη που το βλεπω καπως πιο σκεπτικιστικα το θεμα, ή μπορει απλα να πασχω απο ευθυνοφοβια.
Και εγω αγαπαω πολυ τα ζωα αλλα οπως και ειπα και πριν επειδη κατοικιδια δεν ειναι παιχνιδι δεν θα συστηνα σε καποιον να αποκτησει ενα πριν ξεπερασει -σε εναν βαθμο τουλαχιστον-τα προβληματα του.

RockΕlCasbah σημασια εχει η απαντηση,το ονομα δεν παιζει ρολο...

Quote:

---

Originally Posted by labwmenos

Online PhD Programs
Online PhD In Psychology 100% Online, 100% Supported!
WaldenU.edu/Psychology
Tροφές σκύλων doglovers. betelgeuse
http://www.e-psychology.gr/forum/ima...er-offline.pngΟτι να ναι memberΗμ. ΕγγραφήςDec 2011ΤοποθεσίαFrankfurtΜηνύματα420 Mία απο τις καλύτερες στον κόσμο. Διαβάστε συστατικά.Λογική τιμή
www.doglovers.gr

Me bgale to foroum diafimisi gia ta skulia

---

Labwmenos εγω νιωθω το ματι του Big brother απο πανω μου ολη την ωρα με τις διαφημισεις του google.
Νωριτερα διαβαζα ενα αρθρο για της εργασιακες συνθηκες στην Κινα και μου εβγαλε διαφημιση " πεταξτε στην Κινα μονο με 109,99 ευρω"

betelgeuse, λίγο το 'χεις να σκάνε κάθε λογής προσφορές μπροστά σου στην οθόνη,
να ξέρεις, βρε παιδί μου, πόσο στοιχίζει να κάνεις αυτοψία
και να διαπιστώσεις τις εργασιακές συνθήκες στην Κίνα αυτοπροσώπως!
Χαχαχαχα!
Γι αυτό που ρωτάς για τα ζωάκια αν βοηθάνε στην κατάθλιψη,
εγώ νομίζω ότι σε ηρεμούν κι ότι είναι μια παρουσία και μια παρέα.
Όμως όπως λες, πρέπει κάποιος να είναι υπεύθυνος και ν' αναλάβει τη φροντίδα τους.
Μπορεί κάποιος να μην πάρει σκύλο, που θέλει πολλή φροντίδα,
αλλά γάτα, που δε χρειάζεται να τη βγάζεις έξω
ή αν δεν τον πειράζει να βλέπει φυλακισμένα πουλιά, καναρίνι.
Είναι μεγάλο θέμα όμως όταν το ζωάκι πεθάνει πώς θα το αντιμετωπίσει κάποιος.
Εμένα από τότε που πέθανε η γάτα μου
δεν ξαναπήρα κανένα, ούτε πρόκειται,
κι είναι τόσο αστείες και διασκεδαστικές οι άτιμες!

Επειδή μόνο η μία πλευρά τονίζεται αυτή η ωραιοποιημένη του πόσο καλό κάνουν τα ζωάκια στην ψυχική υγεία, θα τονίσω και την άλλη. Τι γίνεται αν ένας άνθρωπος που έχει άπειρα θέματα που μένουν άλυτα πάρει ένα ζωάκι δίχως να έχει κατανοήσει τα δικά του δικαιώματα στην υγεία, την χαρά και την ασφάλεια? Αυτό που είδα προχτές να κάνει νεότατος άνδρας στο σκύλο του. Επειδή δεν τον "υπάκουσε" τον πλάκωσε στο ξύλο με το λουρί που κράταγε και ο σκύλος, που του έχει μάλιστα ακρωτηριάσει τα αυτιά, άλλο αδίκημα κατά του σώματος ενός ζώου, έκλαιγε σα μωρό ανάποδα στο δρόμο. Αναζητώ τρόπο να του πάρω το σκύλο ή να του κάψω το σπίτι. Όποια μπορεί να με σταματήσει από το ένα και να με ωθήσει στο άλλο ας πει.

Τα ζώα κάνουν καλό στην υγεία μας. Εμείς όμως όταν είμαστε μαλάκες δεν κάνουμε καλό στη δική τους.

Τι σχέση έχει ο μαλάκας που έδερνε το σκυλάκι με το αν βοηθάνε τα κατοικίδια στην ψυχική υγεία?
Καμμία

Εσύ τι λες? Τον μαλάκα τον βοήθησε το σκυλάκι να γίνει ισορροπημένος μαλάκας? Όχι. Πάφτε λοιπόν τις ωραιοποιήσεις και τη χρήση των ζώων ως φάρμακο για την κάθε ανθρώπινη παπαριά και συνέλθετε.