τα δικα μου νεα

Διεγνωσμενη καταθλιψη εδω και 10 χρόνια και αγχώδης διαταραχη. Εχω περάσει πολυ δυσκολα. Παντρεμενη με μια κόρη 13 ετων. Η μικρη μου η αγαπη μου ειναι ο λογος που προσπαθω, που πεφτω και ξανασηκωνομαι. Μονο αυτη. ΔΕν θελω να την πληγωσω δεν θελω να νιωσει την απογνωση μου δεν θελω να νιωσει ανασφαλεια θελω να ειναι χαρουμενη και να ζησει την παιδικη της ηλικια οπως της αξιζει. Σημερα που σας γραφω ειμαι εγκυος τεσσαρων μηνων. Χρονια τωρα με τα φαρμακα αυτος ηταν ο καημος μου ενα παιδι ακομη για να συντροφέυει την μικρη μου στην πορεια της ζωης της. Η εγκυμοσυνη μου μεχρι τωρα εχει περασει με κλαματα, θλιψη, απογνωση . Λιγες στιγμες ίσως και ωρες καταφερα να χαρω γι αυτο το μωρο που περιμενω. Ποναω πολυ. Και ειμαι μονη. Ναι υπαρχουν γυρω μου ανθρωποι που μ αγαπανε ή λενε οτι μ αγαπανε. Κανεις ομως δεν με βοηθαει. Οι μερες μου ειναι πολυ δυσκολες αβασταχτες. Φοβαμαι την καθε μερα που ξημερωνει για το τι θα μου φερει. Καταλαβαινω οτι η καταθλιψη ειναι εδω με τρωει μου χει παρει το χαμογελο και την ελπιδα. Το αντεχω για χαρη της κορουλας μου όσο μπορω. Αλλα δεν μπορω συνέχεια. Η μερα μου κυλαει αναμεσα σε κλαματα όπου βυθιζομαι χανομαι νιωθω να ακουμπαω στον πατο ποναει η ψυχη μου και το σωμα μου και μετα σηκωνομαι μαγειρευω παω στη δουλεια για οσο αντεξω γινομαι μανα φιλη κορη αδερφη για τους γυρω μου. Οι δυναμεις μου ομως ειναι λιγες. Φοβαμαι μηπως δεν αντεξω και τοτε τι θα απογινει το κοριτσακι μου. Οσο για το μωρακι μου που περιμενω φοβαμαι και γι αυτο, πολυ. Αν θα γεννηθει, αν θα ειναι γερο αν θα ειμαι σε θεση να το μεγαλωσω. Και σε ολα αυτα προσπαθω καπου να ακουμπησω , στον αντρα μου. Ειμαστε δυστυχισμενοι και οι δυο. Η διαφορα ειναι οτι αυτος αντεχει πιο πολυ απο μενα. Η αληθεια ειναι οτι πιστευω οτι η δικη του συμπεριφορα με εφερε στην καταθλιψη. Αλλα παλι σ αυτοπν στρεφομαι για μια ελπιδα. Και η ελπιδα μου ειναι οτι κατι θα αλλαξει. Οταν πιστευω οτι μαγαπαει τον συγχωρω νιωθω δυνατη ξεχναω τους φοβους μου και καταφερνω να σκεφτω θετικα. Αλλα δεν αργει να με απογοητευσει και τοτε χανομαι υποφερω. Τον εκλιπαρω να με λυπηθει να αλλαξει κατι μεσα του για να μπορεσουμε να ζησουμε να μεγαλωσουμε τα παιδια μας. Δεν βρικσουμε σημειο επαφης πουθενα. ΔΕν μπορει να νιωσει την απελπισια μου. Ποσο κακο μου κανει. Ας σεβοταν τουλαχιστον οτι προσπαθω να φερω στον κοσμο ενα παιδι. Ναι ειναι διπλα μου οταν εχω πιασει πατο και τοτε μου λειει σ αγαπαω και επειδη δεν συνερχομαι μου φερνει κανενα ζαναχ για να συνελθω. Εχει την τετραγωνη λογικη οτι ειμαι αρρωστη ψυχολογικα και ολη η δυστυχια μου ειναι αποτελεσμα της αρρωστιας μου και δεν παραδεχεται καθολου το δικο του μεριδιο ευθυνης. Και αυτο εμενα με σκοτωνει. Δεν μου χει ζητησει ποτε συγνωμη για τιποτε και ειμαστε 20 χρονια μαζι δεν εχει παραδεχθει οτι καπου ειναι λαθος. Με βλεπει να καταρρεω και περιμενει ποτε θα βρω το κουραγιο να σηκωθω και δεν μου δινει ενα χερι βοηθειας . Πολλες φορες την ωρα της απελπισιας μου που του μιλαω αντιλαμβανομαι μεσα στην θολουρα μου οτι ο εγωισμος του ειναι μεγαλυτερος απο την αγαπη του για μενα και τα παιδια του και τρελαινομαι ακομη περισσοτερο απελπιζομαι ακομη περισσοτερο βυθιζομαι ακομη περισσοτερο. Δεν αντιλαμβανεται τι μου κανει αλλα δεν μπορω να τον συγχωρησω. Χθες τον ειδα να φερεται στην κορη μας οπως εχει φερθει και σε μενα ολα αυτα τα χρονια. Της ζητησε να σηκωθει να συμαζεψει την κουζινα και επειδη αυτη ειπε δεν θελω την σηκωσε με το ζορι και την εσπρωξε προς την κουζινα. Το παιδι εβαλε τα κλαματα κοιμηθηκε και ξυπνησε στεναχωρημενο. Εγω επελεξα να ειμαι μαζι του και να μεινω μαζι του και καλα να παθω. Αλλα αυτη η ψυχουλα δεν φταιει σε τιποτα. Ειναι ενα υπεροχο παιδι και του αξιζει μονο να γελαει, οπως και σε καθε παιδι. Ελπιζω να ηταν μια κακη στιγμη και τουλαχιστον για το παιδι του να καταλαβει ποσο λαθος ηταν και να μην επαναληφθει. Τι να σας πω ειμαι σε απογνωση. Το μονο που θα με λυτρωσει ειναι αυτος ο ανθρωπος να αλλαξει τροπο σκεψης να μαθει να αγαπαει να δινεται. Αλλα τι να ελπιζω μετα απο τοσα χρονια. ΣΕ τι να ελπιζω οταν ουτε τωρα που ειμαι εγκυος δεν εχει αλλαξει κατι εστω απο σεβασμο ατο το μωρο. ΣΕ τι να ελπιζω. Φοβαμαι οτι καταρρεουμε ολοι μαζι και εγω πρπει να το σταματησω αυτο οπως εκανα τοσα χρονια αλλα δεν βρισκω τις δυναμεις ουτε τον τροπο. Νιωθω οτι αυτος ο ανθρωπος μας απειλει και μενα κατα τα παιδακια μου. Και στρεφομαι σ αυτον που με απειλει και τον εκλιπαρω να μου δωσει ελπιδα οτι θα ζησουμε δεν θα χαθουν ολα. Και μου δινει μονο απογοητευση. Ας μας βοηθησει ο Θεος τι να πω. ΔΕν το αξιζουμε αυτο που ζουμε.