Originally Posted by
ioannis2
Όταν το άτομο, έστω χρονια μετα, βρεθεί σε καταστάσεις ή με άτομα τα οποία παρουσιάζουν κάποια χαρακτηριστικά κοινά με τα άτομα ή τις καταστασεις στις οποίες προέκυψε η τραυματική εμπειρία χωρίς ωστόσο να υπάρχει οποιαδήποτε απειλή ή ένδειξη επανάληψης τους, τα χαρακτηριστικά αυτα, που περιέβαλλαν την τοτε τραυματική εμπειρία και έτσι έχουν γίνει μέρος της και έχουν μαζί με αυτη γραφει στη μνημη ως με ανεξίτηλο μελάνι όπως είπα πιο πάνω, λειτουργούν εφεξής ως φίλτρο, ως το μέτρο κρίσης και κατά συνέπεια απόρριψης για καθε τι που παρουσιάζει εκείνα τα χαρακτηριστικά. Έτσι το άτομο απορρίπτει ατομα με τέτοια χαρακτηριστικα ή αποφευγει να συναναστραφει μαζι τους από φοβο επανάληψης έστω και αν περα από τα χαρακτηριστικα αυτα πρόκειται για πολύ εντάξει άτομα. Όταν λέω χαρακτηριστικα εννοω πχ σωματότυπος, αποτομο ύφος, τυπος βλέμματος πχ ειρωνικό κλπ. Και ετσι το άτομο χανει μεγαλες ευκαιριες για φιλιες και διαπροσωπικές σχέσεις, γίνεται πολύ επιφυλακτικό απεναντι στους άλλους και όλα αυτά συμβάλλουν στην κοινωνική του απομόνωση. Και ο αλλος βεβαια που βλεπει τη συμπεριφορα αυτη του ατομου απεναντι του δεν ξερει ότι ειναι το αποτελεσμα καποιας τραυματικής εμπειρίας αλλά αυτου που βλεπει και ερμηνευει μπροστα του πχ νομίζει ότι ειναι ακαταδεκτο ή απόμακρο άτομο. Ειναι μεγαλο βημα προς τη θεραπεία το άτομο να κατανοήσει τη διαστρεβλωση αυτη στη σκεψη.
