Δεν αντέχω πια τον ψυχολόγο μου!!!!
Χτες συζητητούσα με μια νεαρή κοπέλα για το εξής δίλημμμα και προβληματισμό της.
Πέρασε δύσκολες και δυσεπίλυτες καταστάσεις η νεαρή κοπέλα και όλα αυτά τα χρόνια την παρακολουθούσε μόνιμα ένας ψυχοθεραπυτής. Στα πάνω από δέκα χρόνια που διαρκεί αυτή η θεραπευτική σχέση, μεταξύ των δυο ατόμων (θεραπευτή - θεραπερόμενου), υπήρξε μεγάλη εμπιστοσύνη, καλή συνεργασία και χημεία / πνεύμα συνεργασίας, αλλά και πολλλές σοβαρές συγκρούσεις.
Αναμενόμενα όλα ατυτά σ' αυτές τις σχέσεις, το γνωρίζουμε όλοι αυτό άλλωστε. Τώρα, η κοπέλα είναι σαφώς πιο δυνατή και σίγουρη με τον εαυτό της, τη ζωή της, τους γύρω της -ωστόσο δεν αντέχει και δεν θέλει να βλέπει καν τον μέχρι στιγμής θεραπευτή της!
Ο εν λόγω συνταξιούχος πια ψυχολόγος έχει μεγάλο πάθος με το χρήμα και πρόβαλε μέσα στο χρόνο των συνεδριών τους την προσωπική ζωή με τη γυναίκα του, σε εποχές που η νεαρή περνούσε άσχημες στιγμές στην συναισθηματική και οικογενειακή ζωή της.
"Τώρα αναρωτιέμαι πώς άντεξα τόσο καιρό αυτό το μίζερο, φοβισμένο , ανασφαλές ανθρωπάκι... Αλλά, με βοήθησε πολύ, από πολλές πλευρές και δεν πρέπει να τον αδικώ. Ομως έχω φτάσει σε σημείο να τον σιχαίνομαι, γιατί βλέπω πια ότι είναι κλεισμένος σε μια γυάλα κι έχει φτάσει στο σημείο -ως άνθρωπος και ψυχοθεραπευτής- να είναι εκτός τόπου και χρόνου γνικώς", καταλήγει η φίλη μας.
Της είπα, με πολύ σκεπτισμό ομολογώ, ότι το κάθε τι στη ζωή μας κάνει τον κύκλο του και δικαιούται να κλείσει κάποτε.
Θα ήθελα ν' ακούσω τη γνώμη σας και αν γνωρίζετε παρόμοιες περιπτώσεις.