Φοβίες και ανασφάλεια για το μέλλον

Kαλησπέρα και καλό μήνα....
Ας γράψω και εγώ λοιπόν τις δικές μου φοβίες που αρχή έχουν και τελειωμό δεν έχουν...
Το τελευταίο διάστημα με έχουν πιάσει φοβίες σχετικά με το θάνατο, κοινώς υπαρξιακά, κάθε που βλέπω έναν άνθρωπο το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι πόσο χρονών είναι και πόσα χρόνια ζωής του απομένουν. Κάθε μέρα δε που περνάει, σκέφτομαι , άλλη μια μέρα από τη ζωή μου, άλλη μια μέρα...Είμαι 26 χρονών και παρόλο που έχω ξε-περάσει πιστεύω (ίσως) την μετεφηβική φάση, έχω πολλά άγχη σχετικά με τον μέλλον μου, (καθότι μια φορά γινόμαστε και δεν ξαναγεννιόμαστε...)Τελειώνω τη σχολή μου(με καθυστέρηση λόγω ψυχιατρικής ασθένειας) και πιστεύω ότι δεν έχω αρκετές αντοχές για να πιάσω μια κανονική και σταθερή δουλειά που θα μπορέσει να εξασφαλίσει εμένα και -αργότερα- την οικογένειά μου.. Παρόλο που σκέφτομαι ότι το καλύτερο θα ήταν να φύγω εξωτερικό έτσι όπως είναι η κατάσταση..Αλλά η δουλειά μου, μου φαίνεται πολύ δύσκολη και προβληματίζομαι πάρα πολύ στο τι θα είναι αυτό που θα με κάνει πλέον ευτυχισμένη μια που τα τελευταία χρόνια σαν φοιτήτρια είχα ένα λίγο πολύ συγκεκριμένο και χαλαρό τρόπο ζωής..Πιστεύω ότι είμαι αρκετά αδύναμη και πέφτω πολύ εύκολα ψυχολογικά μπροστά στην πραγματικότητα και τις δυσκολίες της ζωής...
Δυσκολία π.χ.να βρεις έναν σύντροφο που να ταιριάζεις-, να επικοινωνείς, να έχεις κοινά ενδιαφέροντα, να σε καταλαβαίνει...Γονείς που δεν σε καταλαβαίνουν (είτε λόγω του χάσματος γενεών,είτε γιατί έχουν τις δικές τους νευρώσεις και τα δικά τους προβλήματα-είναι και μεγάλης ηλικίας και η μητέρα μου είναι και ψυχιατρικά άρρωστη-), φίλοι που δεν έχουν χρόνο πλέον για σένα γιατί έχουν τη δουλειά τους, το σύντροφό τους ή την οικογένειά τους και ξαφνικά αρχίζουν όλοι να σοβαρέυουν και μάλλον το ίδιο πρέπει να κάνεις και εσύ..δουλειά που (μπορώ να την κάνω) και θα με γεμίζει....Από την άλλη έχει σχεδόν μηδενιστεί η κοινωνική μου ζωή από τότε που γύρισα στην πόλη μου...Δεν ξέρω, πραγματικά δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα, νιώθω τρομερά μπλοκαρισμένη και πεσμένη...

οκ με βλεπεις, ποσα χρονια μου απομενουν ακομα ? =P
δε ξερω ποια ειναι η πολη σου που δεν εχεις κοινωνικη ζωη, αν εχεις ευκαιρια ομως να φυγεις εξωτερικο, καλυτερα εκμεταλευσου τη γιατι εδω ολο και χειροτερευουν τα πραγματα κι απ'αυτο γινομαστε ολοι σκατα. μπορει να σε πνιγει λοιπον η μιζερια παντου γυρω σου, μπορει να φταινε οι ανθρωποι που σε περιβαλλον που δεν σου ταιριαζουν, και γι'αυτο να μπλοκαρεις. μην εισαι αρνητικη ομως σε ολα, προσπαθησε και φυγε εξω, και περιβαλλον θα αλλαξεις ετσι, και μπορει να βολευτεις καπως καλυτερα και να ξεπερασεις οσα προβληματα παρουσιαστικαν εδω. επισης οι ανθρωποι εκει δεν ειναι σιγουρα το ιδιο, εδω τινουμε να γινουμε κακοι ψυχροι κι αναποδοι επειδη δε καλοπερναμε. το να ξερεις αρχικα οτι θα βγαζεις περισσοτερα εκει και θα ζεις πιο ανθρωπινα, δε σου ακουγεται θετικο ? κυνηγησε το λοιπον, αλλοι δεν ειναι τοσο τυχεροι σαν εσενα και δε μπορουν να φυγουν ευκολα.

Σε μεγάλη πόλη είμαι αλλά οι φίλοι μου ήταν στην πόλη που σπούδαζα και άλλοι έχουν διασκορπιστεί...Το ξέρω θέλω να φύγω έξω αλλά δεν είναι εύκολο σε άλλη πόλη θέλει πολύ τσαγανό και πάλι όχι μόνη μου..

βρες γκομενο τοτε, και φυγετε μαζι. κι εγω συγκατοικο για εξω εψαχνα, αλλα πλεον δε ξερω τι θελω. τοσοι και τοσοι φευγουν, δε θα σου ειναι δυσκολο...

βρε λες...

εαν βρεις γκομενο θα ανεβεις περισσοτερο και ψυχολογικα, και θα σου ειναι ευκολοτερο να φυγεις και να κανεις πιο πολλα πραγματα.

ναι , αμα πας εξω θα σε περιμενουνε με τις δαφνες !
κοροιδα , γι αυτο στησανε την κριση, να πανικοβληθει ο κοσμακης και να τρεξει να γινει δουλος δικος τους για ενα κομματι ψωμι...
Κοιτατε μοναχα μην εχει κανας προπαπους η καμια προγιαγια εκει περα κανα κηπακο σε κανα χωριο , να φυτεψετε καμια ντοματα να την βγαλετε μεχρι να περασει το τσουναμι, κι αφηστε τα εξωτερικα

...το λεει αυτο καποιος που ειναι 40 + χρονων κι ΕΖΗΣΕ τη ζωη του ομως, οτι ηταν να κανει το εκανε, δε ξερω αν εχεις και οικογενεια path. το να μεινει καποιος εδω σε μικρη ηλικια μεχρι να περασει το τσουναμι ακουγεται πατριωτικα σωστο, στη πραξη ομως δεν ειναι γιατι ξερεις το τσουναμι δε κανει εξαιρεσεις και πνιγει τους παντες, και στο τελος μπορει να μη μεινει τπτ! ετσι λοιπον αν η κοπελα εχει σπουδαιο πτυχιο στα χερια της και μπορει να βρει ευκολα δουλεια εξω, καλο ειναι να προσπαθησει. μακαρι να μπορουσα κι εγω να φυγω αυριο για σουηδια ή ολλανδια, αλλα δυστυχως δεν ειναι ευκολο οταν εισαι μονος.

Όντως έτσι είναι,κενό. Άλλο να πεις στη μάνα μου να φύγει για αυστραλία,κ άλλο σ'εμενα... Πιστεύω ότι αν έχεις τη δυνατότητα (και παρέα ίσως) καλά θα είναι να φύγεις. Κι εγώ θα το κάνω αν,όταν παρω με το καλό το πτυχίο,το τσουναμι βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη....!!!

Εύκολο δε θα΄ναι σίγουρα, γιατί απ΄τη σχολή έτσι όπως έχουν γίνει τα πανεπιστήμια, τα μισά πρέπει να τα μάθεις μόνος σου και άντε και το πήραμε το πτυχίο..πιθανώς άλλες απαιτήσεις να έχουν εδώ άλλες στο εξωτερικό...δεν λέω δε για την προσαρμογή σε μια χώρα που δεν μιλάς τη γλώσσα..αλλά όντως βλέπω άλλοι να το κάνουν, με περισσότερη θέληση αι αποφασιστικότητα...

Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις παιδιά!ναστε καλά

Αν ζεις, δε σκέφτεσαι και τόσο το θάνατο. Για να τον σκέφτεσαι τόσο, δε ζεις. Με αυτό εννοώ πως όταν η σκέψη του θανάτου παίρνει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής, η ζωή δεν είναι ζωή, είναι θάνατος. Μπερδεμένο, ναι. Αλλά εγώ το νιώθω έτσι. Βάλε στη ζωή σου, στην καθημερινότητά σου πράγματα που να σε παθιάζουν, και ανθρώπους που να σε εξιτάρουν, δεν θα πλήττεις και δε θα σκέφτεσαι το θάνατο, ούτε θα μετράς τα κεριά του Καβάφη.