φοβος και ανασφαλεια..

Καλησπερα παιδια λεγομαι μαρια..καταρχην καλως σας βρηκα και συγνωμη για τυχων λαθη στην γραφη μου..

Το προβλημα μου ειναι οτι μετα την γεννα μου εχω αποκτησει πολλες ανασφαλειες και πολλες φοβιες .εχω διαβασει αρθρα αλλα δεν με βοηθησαν , σκεφτηκα να παω σε ψυχολογο αλλα ειναι πολλα τα χρηματα και δεν νιωθω ανετα στην ιδεα. θα ηθελα κυριως να με συμβουλεψετε σχετικα για το πως μπορω ισως να ξεπερασω φοβιες που ενω ξερω οτι δεν εχουν βαση με κλονιζουν και δεν προχωρω..
αν καποιος απο σας εχει σχετικη εμπειρια η ξερει περι του θεματος θα ημουν ευγνωμων αν μου εδινε την φωτιση του..
θελω να μοιραστω οτι πριν την εγκυμοσυνη εκπαιδευα σκυλακια και τωρα δεν τα πλησιαζω ευκολα ακομα και αν μου λενε οτι δεν προκειται να με πειραξει ,αντιθετα με πιανει κρυος υδρωτας μολις με πλησιαζει.

υπαρχει περιπτωση μετα απο εγκυμοσυνη να γινεσαι τοσο φοβικος?ειναι λογικο αυτο?? το προσπαθω καθε μερα ,μαλιστα εχω εναν σκυλο αλλα ενω τον ταιζω και τον πλησιαζω σχετικα ευκολα εκει που περπαταω μια μικρη φωνη μεσα στο κεφαλι μου λεει΄τωρα θα σου ορμιξει ,τωρα θα σε δαγωσει και καταλειγω μεσα στο σπιτι καταυδρωμενη με τρεμουλο στα ποδια που ισα με κραταν και ταχυπαλμια ..επισης φοβαμαι να βγω εξω οταν δεν βρισκεται ο αντρας μου καπου κοντα η στο σπιτι..προβληματιζομαι γιατι δεν ημουν ποτε ετσι αυτο μου προκαλει λυπη και στην συνεχεια ανασφαλεια για το οτιδηποτε...ξερει κανεις τιποτα ρε παιδια η ειμαι η μονη που το ζει αυτο???

Ποσος καιρος εχει περασει απο τοτε που γεννησες?
Δεν ξερω αν εχεις ακουσει για την επιλοχια καταθλιψη αλλα αυτο ειναι το προβλημα σου.
Πιστευω οτι θα πρεπει να επισκεφτεις καποιον ψυχιατρο ή ψυχολογο.Αν υπαρχει οικονομικο προβλημα μπορεις να πας σε καποιο δημοσιο νοσοκομειο ή ΚΨΥ.

Καλημερα, εχουν περασει 10 μηνες αλλα δεν ημουν ετσι απο την αρχη της γεννας μετα απο καιρο με επιασε αυτο...βασικα η αληθεια ειναι οτι οταν ηρθα σε επαφη με σκυλακι το καταλαβα γιατι προηγουμενος με παιρναν τηλ και εδινα συμβουλες κτλ σαν να μην τρεχει τιποτα ..για τις αλλες φοβιες οταν αρχισα να κανω σκεψεις του τυπου, μην τρακαρω μην ανεβω σε αεροπλανο μηπως πεσει οχι τρενο μην μου κανουν κακο ,εκει φρυκαρα .παλι αδεν με χαρακτηριζε ο φοβος και πολυ..ανχωνομουν ευκολα αλλα οχι να φοβαμαι ετσι...τι να πω δεν ξερω ...προσπαθω να το ξεπερασω με τον δικο μου σκυλο αλλα εκει που εχω αποτελεσμα μια μικρη κινηση του σκυλου με φτανει στο πρωτο σημειο...στεναχωριεμαι γιατι ετσι πιστευω οτι και θα χασω την δουλεια μου αργοτερα η οτι κανεις δεν θα με παιρνει στα σοβαρα...επισης παιρναω δυσκολα γιατι μετακομισα σε μια πολη που δεν ξερω κανενα και ειμαι σχετικα μονη μου ,ο αντρας μου ειναι σωματοφυλακας και λειπει ολη την ημερα και εγω ειμαι μονη με ενα μωρο χωρις να μπορω να μετακινηθω η να παω καπου ολα αυτα πιστευω με εχουν κανει να χασω την προσωπικη επαφη με τον εαυτο μου και να νιωθω οτι δεν κανω πλεον τιποτα για μενα με αποτελεσμα να νιωθω ''αχρηστη''...

σευχαριστω πολυ για την απαντηση σου...

Quote:

---

Originally Posted by betelgeuse

Ποσος καιρος εχει περασει απο τοτε που γεννησες?
Δεν ξερω αν εχεις ακουσει για την επιλοχια καταθλιψη αλλα αυτο ειναι το προβλημα σου.
Πιστευω οτι θα πρεπει να επισκεφτεις καποιον ψυχιατρο ή ψυχολογο.Αν υπαρχει οικονομικο προβλημα μπορεις να πας σε καποιο δημοσιο νοσοκομειο ή ΚΨΥ.

---

μηπως γνωριζεις για τις online συνεδριες??ειναι καλες αξιολιστες γνωριζεις κατι??

Quote:

---

Originally Posted by ridickaki

μηπως γνωριζεις για τις online συνεδριες??ειναι καλες αξιολιστες γνωριζεις κατι??

---

ridickaki γειά σου,
το βέβαιο είναι πως χρειάζεται να πάρεις βοήθεια για ν' αντιμετωπίσεις τα συμπτώματα της επιλόχειας κατάθλιψης, όπως σου είπε κι η betelgeuse.
Σίγουρα είναι καλύτερη η άμεση επαφή με ειδικό, αλλά αν για πρακτικούς λόγους αυτό δεν είναι εύκολο τότε λύση δίνεται και με τις online συνεδρίες.

Quote:

---

Originally Posted by μαρκελα

ridickaki γειά σου,
το βέβαιο είναι πως χρειάζεται να πάρεις βοήθεια για ν' αντιμετωπίσεις τα συμπτώματα της επιλόχειας κατάθλιψης, όπως σου είπε κι η betelgeuse.
Σίγουρα είναι καλύτερη η άμεση επαφή με ειδικό, αλλά αν για πρακτικούς λόγους αυτό δεν είναι εύκολο τότε λύση δίνεται και με τις online συνεδρίες.

---

ναι αλλα ειναι καλες αυτες στο ιντερνετ???φοβαμαι μηπως ρεζιλευτω κοριτσι μου,, αισθανομαι πολυ ασχημα. πριν λιγες μερες μαλιστα ετυχα το δουλεμα πολλων στο οτι ολοκληρη εκπαιδευτρια και φοβασαι τα σκυλια μαλλον μας δουλευεις και ντραπηκα παρα πολυ...εχασα την εμπιστοσυνη στον εαυτο μου...

Quote:

---

Originally Posted by ridickaki

ναι αλλα ειναι καλες αυτες στο ιντερνετ???φοβαμαι μηπως ρεζιλευτω κοριτσι μου,, αισθανομαι πολυ ασχημα. πριν λιγες μερες μαλιστα ετυχα το δουλεμα πολλων στο οτι ολοκληρη εκπαιδευτρια και φοβασαι τα σκυλια μαλλον μας δουλευεις και ντραπηκα παρα πολυ...εχασα την εμπιστοσυνη στον εαυτο μου...

---

μιά άλλη ακόμα λύση είναι να διάβασεις αρχικά, κάποια βιβλία αυτοβοήθειας όσον αφορά και την επιλόχεια κατάθλιψη. ρίξε μια ματιά στο google
γι' αυτό είναι οι ειδικοί για να ξεπερνάμε ακόμα και το θέμα της ντροπής μας! Τί λες τώρα; Εξ άλλου υπάρχει λόγος για να ντρέπεσαι κοριτσάκι μου; :)

Quote:

---

Originally Posted by μαρκελα

μιά άλλη ακόμα λύση είναι να διάβασεις αρχικά, κάποια βιβλία αυτοβοήθειας όσον αφορά και την επιλόχεια κατάθλιψη. ρίξε μια ματιά στο google
γι' αυτό είναι οι ειδικοί για να ξεπερνάμε ακόμα και το θέμα της ντροπής μας! Τί λες τώρα; Εξ άλλου υπάρχει λόγος για να ντρέπεσαι κοριτσάκι μου; :)

---

θελω να πιστευω πως οχι αλλωστε πολλοι ειναι αυτοι που νιωθουν καποια στιγμη καπως...με πιστη και προσπαθεια πιστευω θα τα καταφερω ..γεροι να ειμαστε και κατι θα βρω να κανω ,ελπιζω να το ξεπερασω γρηγορα μονο.

Γεια σου και να χαίρεσαι το παιδάκι σου! Γιατί θεωρείς ότι αν ομολογήσεις και συζητήσεις καθαρά κάποιον σου φόβο θα ρεζιλευτείς? Δεν είναι ρεζίλι
να φοβάσαι κάτι, σιγά. Καθώς είχες και άλλες τέτοιες σκέψεις για το "κακό"εν είδει ατυχήματος που μπορεί να σου συμβεί, και όχι μονάχα με τα σκυλάκια, νομίζω πως και να φύγει ο φόβος με τα σκυλάκια, υπάρχει πιθανότητα να σου ξεφυτρώσει κάποιος άλλος, έτσι το βλέπω απ΄όσα έγραψες. Και όσα επίσης έγραψες για την ήδη μεταβατική περίοδο που πέρναγες, σε μια νέα πόλη, με αρκετές ώρες μόνη σου δίχως βοήθεια από κάποιο άτομο, τώρα με τη γέννα ίσως σου μαζεύτηκαν πολλές οι αλλαγές και ο οργανισμός σου ζητάει βοήθεια με αυτόν τον τρόπο. Μη διστάζεις να τη βρεις, εφόσον νιώθεις να τη χρειάζεσαι. Έτσι, και καλύτερα θα προσέχεις το παιδάκι σου, και θα γίνεις πιο ήρεμη και ευτυχισμένη αλλά και γνωρίσεις την αιτία προφανώς των αλλαγών αυτών της σκέψης που σου έχουν συμβεί.

Quote:

---

Originally Posted by ridickaki

θελω να πιστευω πως οχι αλλωστε πολλοι ειναι αυτοι που νιωθουν καποια στιγμη καπως...με πιστη και προσπαθεια πιστευω θα τα καταφερω ..γεροι να ειμαστε και κατι θα βρω να κανω ,ελπιζω να το ξεπερασω γρηγορα μονο.

---

όλοι νιώθουν κάπως.., κάποια στιγμή και ειδικά εσύ είσαι μια περίπτωση που δεν είναι καθόλου σπάνια! έχω περίπτωση φίλης μου,
που πέρασε τα ίδια ύστερα απ' την γέννηση του γυιού της και κάπως βοηθήθηκε με την ανάγνωση σχετικών βιβλίων!

ridickaki καλησπερα,δεν ξερω πολλα για την επιλοχια καταθλιψη αλλα νομιζω πως ενα απο τα συμπτωματα της ειναι οτι συνηθως η μητερα δεν θελει να εχει επαφη με το μωρακι της.
Παρατηρησα πως ολες οι φοβιες που εχεις αποκτησει οπως τις περιγραφεις εχουν ολες ενα κοινο σημειο αναφορας....το σωμα σου και την ακεραιοτητα του....ειναι σαν να νιωθεις ξαφνικα οτι το σωμα σου εχει γινει πολυ ευαλωτο και ευκολο στο να ταυματιστει,συνεπως να υποστει μια επωδυνη εμπειρια.
εχεις μηπως σκεφτει να το συνδιασεις αυτο με την διαδικασια της γεννας αυτης καθε αυτης,που ειτε φυσιολογικη ειτε μεσω καισαρικης αφηνει κατα καποιο τροπο το γυναικειο σωμα ανοιχτο και ανυπερασπιστο......ισως για σενα η γεννα να καταγραφηκε υποσεινηδητα ως μια τραυματικη εμπειρια....
η φοβιες σου εχουν να κανουν μονο με εξωτερικους παραγοντες ή γενικοτερα εχεις αλλαξει και τον τροπο που συμπεριφεροσουν παντα στο σωμα σου....εννοω στον τροπο που κινησε,αν φοβασαι να σηκωσεις βαρη ,οταν κανεις μπανιο,στην σεξουαλικη επαφη κλπ

θα απαντησω σε ολους σε μια απαντηση..

καταρχην συμφωνω απολυτα με ολους σας ετσι ειναι ακριβως...Βασικα δεν ειναι μονο η γεννα παιδια και μονο το οτι αλλαξα πολη ειναι πολλα παραπανο αυτα τα 2 χρονια, για να σας δωσω να καταλαβετε εχασα τον πατριο μου μια βδομαδα μετα τον γαμο μου απο εμφραγμα 2 μηνων εγκυος εγω, οταν σαραντησε το μωρο μου η σπιτονοικοκυρα μου με εδιωξε γιανα μπει η μανα της στο σπιτι που εμενα φευγω λοιπον αρων αρων καβαλα γιατι εκει επρεπε να παμε λογο του οτι ο αντρας μου ειναι σωματοφυλακας του μακη ψωμιαδη και τον εβαλε υπευθυνο ασφαλειας στην ομαδα, οταν εγιναν τα σκανδαλα με τα στιμενα κτλ η ομαδα επεσε δ' κατηγορια και ο ψωμιαδης του ειπε να μας παρει και να ερθουμε αθηνα...στην καβαλα δεν ειχα κλεισει ακομα 3 μηνες και επρεπε εκει που εστρωσα και τακτοποιησα το σπιτι ξανα να παακεταρω μονη μου γιατι ο αντρας μου ειχε φυγει ηδη στον προεδρο .τελος παντων αφου με χιλια ζορια δεχτηκα (απο μικρη φοβομουν πολη την αθηνα λογο εγκληματικοτητας) ερχομαι αθηνα και μετα απο 1 μηνα το σπιτι βγαζει προβληματα υγρασιας και επρεπε να φυγω για να μην παθει τπτ το παιδι .τελος παντων κυριος ψωμιαδης μας εδωσε το σπιτι του γιατι δεν γινοταν απο δω και απο κει τρεις την ωρα . με λιγα λογια μεσα σε 1 χρονο εχω κανει 3 μετακομισεις η μαλλον σε 10 μηνες απο τοτε που γεννησα.. και δεν ειμα και πολυ της αλλαγης χωρια λοιπον που εχω υποστει τοση πιεση στο φυγε απο δω πανε εκει βρες σπιτι μαζεψε στρωσε ετοιμασε κτλ εχασα και ολους τουσ φιλους μου και τους συγγενεις μου και βρισκομαι σε μια πολη ζουγκλα που απο μικρη δεν ''αντεχω'' με ενα μωρο κανενα φιλο με εναν αντρα που οσοι γνωριζουν σαν σωματοφυλακας ειναι ολη μερα στο τρεξιμο..και πανω κατω καταλαβαινετε οτι δεν εχω να αντιμετοπισω μονο ενα πραγμα εχω πολλες ευθυνες μαζι ..θελω να συμπληρωσω οτι ο αντρας μου με προσεχει παρα πολυ δεν θελω να περασω το οτι δεν με στιριζει ,ειναι διπλα μου αλλα αυτη την στιγμη πανω απολα ειναι η δουλεια γιατι ειναι δυσκολοι οι καιροι και ιδικα με ενα μωρο ...τωρα εχω προσεξει οτι ουτε για σεξ εχω ορεξη που ειναι και αυτο απολυτος αναμενομενο αλλα με το να πληγωνω τον αντρα μου δεν βγαινει τιποτα...βρηκα εναν ψυχολογο σστο ιντερνετ που κανει ον λαιν συνεδριες και το σκεφτομαι σοβαρα να προχωρισω,,παντως εχετε δικιο δεν πρεπει να το αφησω ετσι. με το μωρο επισης ειμαι μια χαρα λογο του οτι εμενα μου ελειψε η αγαπη απο μικρη ειμαι απολυτα αφοσιομενη στον γιο μου δεν εχω επιπτωσεις εκει ευτυχως. το μονο σιγουρο ειναι παιδια οτιι αν δεν κανω τιποτα το κοριτσι που ημουν το χαμογελαστο παντα και στα παντα δεν θα παραμινει και πολυ...ηδη εχω γινει νευρικη και το χειροτερο ειναι οτι μου βγαινει γκρινια και νευρικοτητα στον αντρα μου που δεν φταει σε κατι... τι να πω μπαρδεμα παιδια πολυ μπερδεμα...

Quote:

---

Originally Posted by nflu

ridickaki καλησπερα,δεν ξερω πολλα για την επιλοχια καταθλιψη αλλα νομιζω πως ενα απο τα συμπτωματα της ειναι οτι συνηθως η μητερα δεν θελει να εχει επαφη με το μωρακι της.
Παρατηρησα πως ολες οι φοβιες που εχεις αποκτησει οπως τις περιγραφεις εχουν ολες ενα κοινο σημειο αναφορας....το σωμα σου και την ακεραιοτητα του....ειναι σαν να νιωθεις ξαφνικα οτι το σωμα σου εχει γινει πολυ ευαλωτο και ευκολο στο να ταυματιστει,συνεπως να υποστει μια επωδυνη εμπειρια.
εχεις μηπως σκεφτει να το συνδιασεις αυτο με την διαδικασια της γεννας αυτης καθε αυτης,που ειτε φυσιολογικη ειτε μεσω καισαρικης αφηνει κατα καποιο τροπο το γυναικειο σωμα ανοιχτο και ανυπερασπιστο......ισως για σενα η γεννα να καταγραφηκε υποσεινηδητα ως μια τραυματικη εμπειρια....
η φοβιες σου εχουν να κανουν μονο με εξωτερικους παραγοντες ή γενικοτερα εχεις αλλαξει και τον τροπο που συμπεριφεροσουν παντα στο σωμα σου....εννοω στον τροπο που κινησε,αν φοβασαι να σηκωσεις βαρη ,οταν κανεις μπανιο,στην σεξουαλικη επαφη κλπ

---

η αληθεια ειναι οτι δεν το σκεφτηκα ποτε ετσι..σαν να εχεις ενα μεγαλο δικιο εγω εκανα καισαρικη και για ενα μηνα περπατουσα σκυφτη απο τον πονο της τομης..δεν χρειαζεται βεβαια να πω οτι πριν γυμναζομουν και τωρα το λιπος κανει βολτες..ολες οι γυναικες το εχουν αυτο η εγκυμονηνη αυτα εχει το ηξερα και το ξερω.. αλλα η ολη ιδεα του τραυματισμου δεν ειχε συνδιαστει μεχρι τωρα με την γεννα μου . ηταν οντως πολυ ευαλοτη κατασταση γενικος. ενιωθα πολυ περιεργα . αλλα γενικα ειμαι ατομο που ξεχναω τον πονο δλδ οσο και να πονεσω απο κατι δεν θα φοβιθω να το ξανακανω πχ τα τατοο μου η οταν χτυπαω καπου καταλαθος δεν δινω σημασια ο φοβος μου επικεντρωνεται στο να αποτρεψω να τραυματιστω σοβαρα πχ να τρακαρω να με δαγωσει ο σκυλος και να μου κοψει κομματια η ακομα και να πεθανω απο τρακαρισμα πνιγμο κτλ ... ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ΜΗΠΩΣ ΕΙΜΑΙ ΤΡΕΛΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΩ ΑΚΟΜΑ???χαχαχαχα

καλε με τιποτα δεν εισαι τρελλη.....αλλα αποτι καταλαβα περασες μια επωδυνη εμπειρια με την γεννα την οποια ομως δεν ειχες καν το χρονο να την διαχειριστεις οπως επρεπε...αφου μπηκες αμεσως σε ταλαιπωριες και σωματικες και ψυχικες.
Η δουλεια που εκανες πριν ειναι πολυ δυναμικη και φανταζομαι πως και ολος ο τροπος ζωης σου πρεπει να ηταν δυναμικος και τωρα με ολα αυτα ...εχεις μπει σε μια θεση ευαλωτη που προφανως ομως ειναι αντιθετη με το χαρακτηρα σου.....
Εγω πιστευω πως απλα περνας μια κακη φαση και δεν θα αργησεις να βρεις ξανα τον εαυτο σου,σιγουρα ειναι το καλυτερο που μιλας με ψυχολογο αλλα θα προτεινα σιγα σιγα να αρχισεις να ξανααποκτας επαφη με το σωμα σου ...ξερεις με γυμναστικη κλπ να το πιεσεις λιγο .να το βαλεις σε δοκιμασιες για να ανακτησεις τον ελεγχο του.....νομιζω πως για εναν εκπαιδευτη το σωμα του ειναι εργαλειο στο χωρο που κινειτε μαζι με τα σκυλακια....δυστυχως εσενα σου ηρθαν πολλα μαζεμενα σε μια ευαλωτη στιγμη της ζωης σου και τα πιο πολλα επρεπε να τα φερεις βολτα μονη σου.....ε!ποσα να αντεξει ενας ανθρωπος.Πιστευω πως με λιγη προσπαθεια θα ξαναγινεις το κοριτσι που ησουν....αντε οχι τιποτα αλλο μ'αρεσει και η δουλεια που εκανες:)