To be or not to be Παραλήρημα
Τι γίνεται όταν είσαι νέος και αρνιέσαι να ζεις?
Να είσαι 25 και να νοιώθεις 65?Αξίζει να δώσεις την ουτως ή άλλως αντικειμενικά μάταιη μάχη για ζωή υπό αυτές τις συνθήκες? Να έχεις να βγεις απ'τους 4 τοίχους του σπιτιού για κάτι παραπάνω από 6μηνο?(ούτε στο περίπτερο)
Να μην έχουν νόημα,σκέφτεσαι,χρειάζεσαι ,πωθείς τα λεφτά,δουλειά,καριερα,ανεξ� �ρτησία,κοινωνικοποίηση.Να μην υπάρχουν όνειρα,στόχοι?
Τη πάλεψα τη ζωή μέχρι τα 22(τι μας λες ρε μπιπ τωρα,χεχε μέχρι εκεί άντεχα,δεν είμαι δυνατός,προφανέστατα).
Ήμουν πάρα πολύ καλά(οικογένεια,φίλοι,αυτο� �επiθηση) το μόνο που δεν είχα, το μόνο που πραγματικά πωθούσα (το νόημα της ζωής για μένα) ήταν σχέση.Δεν ηρθε...
Η καταθλιψη ήταν μεγάλη και μετατράπηκε σε πεισμα?τεμπελιά?αυτοτιμωρι α?δειλία?(θέλει όμως και θάρρος για να φτάσεις εδώ).Έκανα όλους του φίλους να με ξεχάσουν,έστειλα και κάθε παλιά συνήθεια και αυτοεξορίστηκα
Δεν πήγα σε γιατρό(μόνο για τη γραφειοκρατεία του στρατού),χάπια πήρα για κανένα 6μηνο(κάτι ελαφριά)
Την αυτοκτονία την σκεφτόμουν και την φαντασιονωμουν παλιά.(είμαι κι άθεος,χεχε).Προς το παρόν ψιλοβολεύτικα,έχω αποχτήσει κι έναν έλενχο και δεν... So...
Οι αναλαμπές θέλησης για ζωή πια είναι λίγες και αραιές.Και όταν ερχονται(όπως τώρα)δίνουν ελπίδα για τακτοποίηση της μίζερης ζωής μου..το μυαλό τρέχει στο μέλλον αμέσως και με βλέπει ως προβληματικό,καταθληπτικό άτομο που θα χρειάζεται πάντα κάποιον για στηριγμα.Κάτι τέτοιο με θλίβει και ξαναβυθίζομαι.
Περνόντας τα λεπτά και οι σειρές αναρωτιέμαι γιατί πληκτρολογώ ακόμη?Ξεκίνησα ως αναλαμπή για θέληση για ζωή αλλά σύντομα ο πόνος με κάνει να υποχωρήσω
