καταρρεω για πρώτη φορά....
Καλησπέρα! Είμαι 20 χρονών. Από τα 12 μέχρι τα 18 μου είχα μια πολύ άστατη σεξουαλική ζωή. Ήμουν της νοοτροπίας "οτι να'ναι,με όποιον να'ναι,όπου να'ναι,όπως να'ναι". Δεν ήξερα τη λέξη "όχι". Έκανα πάντα αυτό που μου ζητουσαν. Δεν έλεγα πότε μου όχι! Γιατί δε μπορούσα. Πίστευα ότι θα στενοχωρησω τον άλλον,που θα μου ζητούσε να βγούμε,να του δώσω το τηλ μου,να του κάτσω κλπ. Έλεγα πάντα ναι. Σε όλα κ σε όλους. Ακόμα κ όταν δεν το ήθελα καθόλου. Επενδυσα ελάχιστες φορές σε ανθρώπους. Και την πατησα. Όταν άρχισα να συνειδητοποιώ ότι δεν είναι κακό να λες όχι,ακόμα κι αν είναι να κακοκαρδισεις κάποιον,το πλήρωσα. Βίωσα ξυλοδαρμό σχεδόν μέχρι θανατου, αποβολή λόγω ξυλοδαρμού,δύο βιασμούς (από διαφορετικά άτομα κάθε φορά) και μια τρίτη απόπειρα βιασμού. Έλεγα πάντα ΟΧΙ στην αγάπη κ τον έρωτα. Όποτε έβλεπα ότι πάει να μου συμβεί κάτι τέτοιο,έφευγα. Φοβόμουν ότι θα πληγωθω. Και ήμουν ήδη πολύ καταρρακωμενη για να αντέξω κ άλλο πόνο. Μέχρι που μπήκε στη ζωή μου ένας αντρας. Το καλύτερο που θα μπορούσε ποτέ να μου συμβεί. Με δέχτηκε όπως ήμουν,με τα τραύματα κ τα προβλήματα μου. Έκανε γαιδουρινη υπομονή μαζί μου. Κάθε φορά που φοβόμουν να κάνω σεξ και με έπιανε κρίση πανικού,κάθε φορά που ξυπνουσα τα βράδια από εφιάλτες,(και ήταν τουλάχιστον δέκα φορές τη βραδιά),κάθε φορά που ο ψυχοπαθής πρώην μου έσπαγε τα τηλ κ τα κουδούνια μέσα στη νύχτα,κάθε φορά που με απειλούσε ότι θα σκοτώσει και εμένα και αυτόν. Σε όλα αυτα ήταν δίπλα μου. Με όλη του την αγάπη,την ειλικρινή αγάπη που δεν εχω πάρει ποτέ από κανέναν,μου έδειξε ότι μου έχει εμπιστοσύνη. Ότι με πιστεύει,και μπορώ να νικήσω όλους τους φόβους μου μόνη μου,να κλείσω τις πληγές μου μόνη μου. Κ εγώ σιγά σιγά εμπιστευτηκατον εαυτό μου,τις δυνάμεις και τις δυνατότητες μου. Μαζί του κατάφερα να λέω όχι,όποτε πραγματικά το ήθελα,έκοψα το ποτό και όσα ακολουθούσαν κάθε βράδυ που έπινα, άρχισα να απολαμβάνω το σεξ,τον εμπιστεύτηκε,του χαρισα την ψυχή,την καρδιά,το σώμα μου,το μυαλό μου. Και κάθε μέρα μου αποδείκνυε ότι πολύ καλά έκανα. Ότι υπάρχουν και άντρες με @@ ανάμεσα στα πόδια τους,κ δεν έχουν στόχο ζωής.να χαρίζουν απλόχερα πόνο. Έζησα μαζί του έναν υπέροχο χρόνο. Χωρίσαμε 3-4 φορές,ποτέ για ουσιαστικά σοβαρό λόγο. Κυρίως επειδή ήταν υπερπροστατευτικος μαζί μου κι εγώ πίστευα ότι απλώς την έβρισκε με το να με ελέγχει απόλυτα.
Κανένας χωρισμός μας δεν κράτησε πάνω από 1-2 μέρες. Αναγνωριζαμε τα λάθη μας κ συνεχίζαμε μαζί. Ήταν αδιανόητο να χωρίσουμε ποτέ οριστικα . Και ερχόμαστε στο τώρα. Χτες,μετά από σχέση ακριβώς ενός χρόνου κ μιας μέρας,χωρίσαμε. Πάλι για κάποιο όχι σημαντικό λόγο. Μόνο που αυτή τη φορά,το νιώθω,ότι δε θα υπάρξει ποτέ επανασυνδεση. Πονάω ανελέητα,κλαίω ασταμάτητα,θέλω να.κοιμηθώ το βράδυ και να μην ξυπνήσω το πρωί. Θα μου πείτε,ένας χωρισμός είναι,πως κανεις έτσι? Ούτε η πρώτη εισαι ούτε η τελευταία. Δεν είναι όμως ένας απλός χωρισμός. Είναι ο άνθρωπος που είδε σ εμένα κάτι παραπάνω από τρεις τρύπες,που κέρδισε την εμπιστοσύνη μου,που μοιραστηκα μαζί του πράγματα που ούτε υποψιάζονται οι γονείς,οι συγγενείς και οι φίλοι μου,και προπάντων,ο άνθρωπος που μου άνοιξε τα μάτια και κατάλαβα την αξία μου,τις δυνατότητες μου,ότι είμαι άνθρωπος ρε αδερφέ!! Και ξαφνικά,τον χάνω για πάντα. Νιώθω όπως πριν τον γνωρίσω. Ότι δεν αξίζω μια,ότι είμαι πιόνι στα χέρια άλλων. Φοβάμαι ότι,ή θα πεθάνω,ή θα ξαναρχισω να ζω όπως πριν. Γιατί με το τέλος αυτής της σχέσης είναι σαν να μην πιστεύει πια σ εμένα,σαν να μετάνιωσε που με πίστευε τόσο καιρό,και να τρέχει να σωθεί.... Πονάω,είμαι κομμάτια,μου έχουν κοπεί τα φτερά και δεν ξέρω καν αν θα μπορέσω να βγάλω άλλη μια νύχτα έτσι. Υποφέρω και δεν είναι δίπλα μου η αγάπη μου. Για άλλη μια φορά επαληθεύεται ότι δεν πρέπει να ξαναγαπησω,να ερωτευτώ κ να με χαρίσω πουθενά. Πληγώθηκα,προδόθηκα ανεπανόρθωτα,αλλά δε μπορώ να αλλάξω τίποτα τώρα. Δεν μετανιώνω που τον γνώρισα,ήταν ο αντρας της ζωής μου. Μετανιώνω που τον εχω πληγώσει,άθελάμου,και που αφησα τον εαυτό μου να πληγωθεί ξανά. Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Νομίζω ότι δεν εχω άλλη δύναμη πια....
