...σχεδόν!, (δές παρακάτω)
Η οικογενειακή εστία ή οι φίλοι ή η μουσική ή οποιοδήποτε τέλος πάντων απάνεμο λιμάνι δεν είναι συχνά αρκετές προϋποθέσεις. Και οι πόροι συνήθως ανεπαρκείς.
Θα μου πείς πως είναι δικαιολογίες όλα αυτά, αλλά όταν μία κατάσταση δεν εξελίσσεται σχεδόν καθόλου κάποια βήματά της γίνονται μέχρι και τρόπος ζωής. Το παράδοξο της υπόθεσης θα φανεί με το παρακάτω παράδειγμα:
Κάποιος φεύγει απ'το σπίτι στα δεκατέσσερα, λόγω ασυμβατότητας. Καταφέρνει δουλεύοντας να τελειώσει το ψωρολύκειο, το φανταρικό, να στήσει σπίτι με σύντροφο που δεν του βγαίνει, να ξαναξεκινήσει με δυό δουλειές νέο σπιτικό και αισίως να φτάσει τα -άντα αποκτώντας έτσι ένα κόλλημα με την ΕΣΤΙΑ που παρόλη την επισήμανση σύντροφοι διετίας ή τριετίας να μην σεβαστούν καθόλου και το κόλλημα να μεγαλώνει σε σημείο η πόρτα να μην ξανανοίξει ποτέ και για καμία από τις επόμενες. Σίγουρα φαντάζει τρελό, ανώμαλο και αποκρουστικό σε τρίτους -και στις επόμενες σχέσεις- όμως υπήρξαν χρόνια που δεν πάτησαν το πόδι τους μέσα (παρά μόνο μία ή δύο φορές και αυτό επειδή τα ενοχικά του τον έκαναν να νομίζει οτι νομίζουν ότι τις εξαπατά και σπίτι δεν υπάρχει κάν (χαχαχα!, αλλά μη γελάτε ακούστηκε και αυτό)). Και μιλάμε για σχέσεις που εξελισσόταν στο δικό τους σπίτι, σε ξενοδοχεία ect. Χάλια κατάσταση, όμως έτσι το σπίτι βρισκόταν πάντα μακριά από κινδύνους. Και όχι, δεν ήταν ένα εγκαταλειμμένο σπίτι φάντασμα, το αντίθετο, είχε τα φυτά του, τα ενυδρεία του, ερχόταν τα ελάχιστα φιλαράκια του, μαγειρευόταν φαγητό, έπαιζε μουσικές... Και ξαφνικά μέσα από μακρόχρονη φιλία σκάει μύτη από 800 χιλιόμετρα μακριά με τα μπαγάζια στο αμάξι ο έρωτας του αιώνα και φυσικά βρίσκει την πόρτα του σπιτιού κλειστή. Ξενέρωμα χοντρό και για τους δύο. Και, αλόμονο, φυσικά τηρήθηκε όλο το πρωτόκολλο, φιλοξενήθηκε σε πολύ καλό ξενοδοχείο, γύρες σε εστιατόρια, μπαράκια κλπ γιά τις μέρες που παρέμεινε, μα η ρήξη ήταν μη αναστρέψιμη και εσωτερικές επιπτώσεις της μεγάλες. Γι'αυτό και γράφτηκε παραπάνω αυτό με τις "ανεπαρκείς προυποθέσεις"
Δεκτό κάθε σχόλιο