Printable View
εχω διαβασει οτι οσοι εχουν προβληματα οπως οι περισσοτεροι εδω μεσα αυτο δεν συμβαινει επειδη ειμαστε αδυναμοι χαρακτηρες ουτε εχουμε ελλειψη θελησης..Εγω οταν επαθα κατι το πρωτο πραγμα που μου ηρθε στο μυαλο ειναι 'τελικα ειμαι πολυ αδυναμος χαρακτηρας για να παθω κατι τετοιο'.Τι πιστευετε εσεις οτι φταιει?Τι εχουμε εμεις που παθαινουμε τετοιου ειδους πραγματα?Απλα προσπαθω να καταλαβω με ποια λογική ετυχε σε μενα αν δεν ειμαι αδυνμος χαρακτηρας?
Ένας συνδυασμός δυσάρεστων γεγονότων και μη παραγωγικού/περιοριστικού τρόπου σκέψης. Αυτό νομίζω εγώ. Ότι είμαι πιο αδύναμος, ή είμαστε πιο αδύναμοι, ούτε που πέρασε από το μυαλό μου. Ότι είμαστε πιο ευαίσθητοι, ναι, ίσως. Αλλά από την άλλη δεν θα ήθελα να είμαι αλλιώς.
Προσωπικα το βλεπω ετσι.Καποιος ο οποιος εχει κινητικες δυσκολιες σιγουρα ειναι πιο \"αδυναμος\" απο τους φυσιολογικους γιατι δεν μπορει πχ. να τρεξει, να παιξει μπαλλα κλπ.
Οταν ομως καποιος εχει δυσκολιες που οφειλονται στον εγκεφαλο (ως επι το πλειστον γιατι υπαρχουν και αλλα οργανα πχ θυρεοειδης) τοτε νομιζουμε οτι φταιει ο χαρακτηρας.
Δεν ειναι ομως ετσι...και σιγουρα αυτοι οι ανθρωποι ειναι πιο \"αδυναμοι\" απο τους αλλους γιατι σε μερικους τομεις περιοριζονται αλλα οχι λογω χαρακτηρα.
Βεβαια οταν βλεπουμε καποιον με κινητικες δυσκολιες τον θαυμαζουμε για την δυναμη του χαρακτηρα του να αντεπεξερθει στην παθηση του και να ζησει ως ισοτιμος...κατι που δεν γινεται στις ψυχικες ασθενειες.
αννυ μου,
τα ψυχοσωματικα μας ειναι απλα ο τροπος αμυνας και αντιδρασης (σε καποιες δυσκολες καταστασεις) που βρηκε ο οργανισμος μας για να ανταπεξελθει.
δεν εχει να κανει με αδυναμια χαρακτηρα σε καμμια περιπτωση νομιζω
καποιος αλλος κανει υπερταση, καποιος αλλος, ελκος, προβλημα στομαχιου κτλ
εμεις ζαλαδες, πανικους και τα σχετικα
απ οτι μου εχει πει η ψυχολογος μου, το συμπτωμα παντως, προκαλειται απο τη συγκρουση μεταξυ του \"πονεμενου\" κομματιου της ψυχης μας και του υγιους που θελει να ζησει φυσιολογικα..
και λογω των συμπτωματων αρχιζεις και το ψαχνεις..τι να εχω, μηπως ειμαι αρρωστη, μηπως το ενα κ το αλλο... και καταληγεις σε καποιον ψυχιατρο ή ψυχολογο..
Συμφωνω με alexandro.Ο τροπος σκεψης και αντιμετωπισης στην ουσια νομιζω οτι διαφοροποιει τα πραγματα.Εξαλλου πολλα απο αυτα που μας τυχαινουν τυχαινουν και σε αλλους ανθρωπους. Η μεγαλυτερη ευαισθησια ειναι ενα θεμα αλλα νομιζω οτι αν προσπαθουμε την ευαισθησια να την διοχετευουμε σε κατι θετικο και οχι στο να τρωγομαστε οτι ωχ μου ετυχε αυτο και το αλλο θα ειναι καλυτερα. Εγω απο μικρη το \"κολπο\" που εχω για να αισθανομαι καλυτερα οταν με πιανουν οι μαυριλες μου ειναι να πηγαινω βολτες και να ζωγραφιζω.Με τις βολτες αλλαζω παραστασεις και σκεφτομαι πιο καθαρα τα πραγματα και ηρεμω.Αν δεν πιανει αυτο, το μεγαλο οπλο ειναι η ζωγραφικη.Οτι δεν μπορω να βγαλω απο μεσα μου το βγαζω στον πινακα οπως μου ερθει και χωρις πρεπει και δεν πρεπει.Αυτο πολλες φορες ειναι πολυ ανακουφιστικο γιατι δεν κρατας μεσα σου πολλα να σε τρωνε.Θυμαμαι μια φορα πριν λιγο καιρο που μου ετυχαν μεσα σε ενα εξαμηνο ξαφνικα θανατος και βαρια αρρωστια πολυ δικων μου,διαζυγιο και κατι αλλα μικροτερης σημασιας-τοτε ζωγραφισα κατι και μια φιλη μου μολις το ειδε μου ειπε οτι μοιαζει σαν να το εχει ζωγραφισει τρελλος γιατι εβγαζε μια αλλοκοτη ενταση.Εγω ομως αισθανομουν πολυ καλα γιατι την πολυ ενταση την εβγαλα απο μεσα μου κα τελειωσε.Την υπολοιπη την εφερα βολτα. Αν δεν πιανει τιποτα δεν κανω και εγω τιποτα.Το δεχομαι και το αφηνω να περασει-σαν ιωση ενα πραγμα.Αυτα.
επισης αρκετα σημαντικο ρολο παιζει και σε τι περιβαλλον οικογενειακο-κοινωνικο-σχολικο μεγαλωσαμε...οι λεγομενες δλδ τραυματικες εμπειριες τις οποιες ακομα και σημερα κουβαλαμε μεσα μας...βεβαια μπορει ενα ατομο που μεγαλωσε σε δυσμενες περιβαλλον να μην παρουσιασει ιδιαιτερα μεγαλο προβλημα και καποιο αλλο που μεγαλωσε σε νορμαλ περιβαλλον να παρουσιασει καταθλιψη,διαταραχη κλπ κλπ...
οποτε συνοψιζοντας πιστευω οτι παιζει ρολο το περιβαλλον σε συνδυασμο παντα με το ποσο ευαισθητοι γεννηθηκαμε...
γενικα ο ανθρωπος ουτε μονο γεννιεται ουτε μονο γινεται...
εξαρταται βεβαια και για τι ειδους ψυχικη παθηση μιλαμε...εγω μιλαω γενικοτερα αυτη τη στιγμη για ολες τις παθησεις...
και μη ξεχνατε πως ολοι οι ιδιαιτερα διμιουργικοι ..αρα και ευαισθητοι.. αρα και ευαλωτοι στην σκληρη και αδικη ζωη και πραγματικοτητα... ειναι ευπαθεις στισ ψυχικες ασθενειες...... ευαισθησια.. συνηδιτοποιηση... αγαπη..
Πιστευω φταιει το μυαλο μας. Εκεινο κανονιζει πως να σκεφτουμε και αντιδρα αναλογα. Αν ειχαμε \"λιγοτερο μυαλο\", τιποτα απ ολα αυτα δε θα ειχε συμβει και αυτα που θα μας αγχωναν θα ηταν η πιεση του χρονου, οι υποχρεωσεις, οι οφειλες κλπ κλπ.
Μας στιγματισαν καταστασεις. Γιατι? Γιατι οχι στον διπλανο μας που περασε δυσκολοτερες? Γιατι αλλιως \"ειδαμε\" εμεις την κατασταση και διαφορετικα εκεινος. Ειναι θεμα μυαλου. Εμεις την αναλυσαμε σα μαγνητικη κι εκεινος δεν εκανε τον κοπο.
Καποτε πιστευα στο περιβαλλον που μεγαλωσαμε, τον τροπο. Επειδη κανω ψυχαναλυση, ανακαλυπτω πως οσο πισω κι αν πηγαινω, ο τροπος σκεψης μου ηταν ο ιδιος. Το κλιμα στην οικογενεια μου δεν ηταν το καλυτερο. τα συμπτωματα απ αυτο των αδερφων μου βρισκονται σε βαθμο πολυ χαμηλο εως μηδαμινο σε σχεση με το δικο μου. Εκτος κι αν οι γονεις ΕΜΕΝΑ μου φερονταν διαφορετικα :P
Wintertimes μου αρεσε πολυ η απαντηση σου..και εγω κατι τετοιο πιστευω..
Κι εγώ συμφωνώ απόλυτα. Είναι θέμα μυαλού καθαρά. Το ερώτημα είναι βέβαια πώς, μετά από τόσα χρόνια τέτοιας συμπεριφοράς, αλλάζουμε τον τρόπο που βλέπουμε τις καταστάσεις;
Ε;
Νικολέτα
τι εννοεις Νικλετα?Οτι πως θα γινουμε καλα αν δεν αλλαξουε τον τροπο σκεψης μας?
εν δυνάμει σε όλους.Quote:
Originally posted by αννυ
σε ποιους συμβαινει?
σωστος ο ραψωδος!
αλλωστε οπως ειχε πει καποτε ο Φρουντ \'\'το φυσιολογικό εγώ είναι ένας ιδεώδης μύθος\'\' που σημαινει οτι απολυτα φυσιολογικός δεν ειναι κανενας ανθρωπος!
annu den exei na kanei me diaforetikotita...prin mas simbei afto pou mas tarakounise sth zoi...eimastan kai feromastan san olous tous alous...kai an de mas sinebene tha paramename san olous tous alous...den genietai kaneis katathliptikos...katantaei....
Einai kathara thema tixhs gia mena...etyxe na ginei kati se sena...anti na ginei sto diplano sou...
To oti bebea egine kati...einai mono h spitha mprosta sthn allagh pou tha akolouthisei...mias kai ta problimata sinithos siga siga plithenoun...apo ekei pou den itheles na pigeneis se polisixnastes perioxes...katantas na blepeis ton eayto sou na mi mporei na paei oute sto periptero...mipos kai petixei kanena ekei...Apo ekei pou de mporouses na miliseis anoixta blepeis pws twra pia koitwntas ton allo sta matia de mporeis na miliseis kan...
Tha elega kai alla mias kai to exw skeftei polles fores afto to gt egw?kai oxi kapios allos...
Ma telika ola einai paixnidia ths zois...kai afth mas kateythinei kata kyrio logo ekei pou thelei...
De sinexizw mi ginw kourastikos...apla annu m na xereis pws ollh mas h zoi allazei kai diaplatete bash mikrwn stigmwn...mia stigmh arkei gia na sou girisei olo afto pou apokaloume zoi anapoda...
Me ektimish se olous...Sorrow
Παιδιά έχει να κάνει με κάτι που λέμε ισορροπία.
Για να εξηγηθώ.
Βγάζω απ\' έξω εντελώς όλους όσους έχουν αυτό που λέγεται χημική ανισορροπία στον εγκέφαλο. Εκεί, πραγματικά, πρόκειται για ασθένεια. Σαν κάποιος που έχει ζάχαρο. Είναι εκεί. Δεν αλλάζει. Αντιμετωπίζεται. Και στο τέλος θα έχουν, κατ\' ευχήν, μία φυσιολογική ζωή.
Για τους άλλους από μας τώρα. Που έχουν είτε κρίσεις πανικού, είτε κατάθλιψη. Για όλους εμάς είναι θέμα ΣΚΕΨΗΣ. Απλά. Απλό αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι και τεράστια δύσκολο.
Μία φορά έπαθα στη ζωή μου κρίση πανικού. Να σας πω τι αισθάνθηκα;
ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΟΣ.
Φιλαράκια, αισθάνθηκα παγιδευμένος.
Από τι; Από συναισθήματα που ένοιωθα βαθιά μέσα μου για διάφορους ανθρώπους. Που έρχονταν και έσπαγαν το ένα στο άλλο σαν το κύμα. Και μία βαθειά, βαθειά πίστη ότι είμαι ένοχος για κάτι. Αν σας το έλεγα σταράτα θα σκάγατε στα γέλια. Αρκεί να πω ότι ένοχος δεν ήμουνα για τίποτα.
Τι ήταν πίσω από αυτή την ενοχή; Ο φόβος της εγκατάλειψης. Όπως ακριβώς είχε κάνει ο πατέρας μου σε μένα. Τι άλλο ήταν; Όλοι θα με εγκαταλείψουν. Ότι πρέπει να τους ευχαριστώ όλους γιατί θα φύγουνε.
Ήταν τόσο έντονο το συναίσθημα, τόσο έντονο, τόσο δυνατά συναισθήματα να συγκρούονται το ένα με το άλλο... που το μυαλουδάκι δεν άντεξε. Και να λέω, αμάν πεθαίνω, αμάν τρελαίνομαι. Αλλά να και η οικονομία της φύσης. Ήμουνα ο πρώτος της οικογενείας που το πάθαινε; Όχι. Βάλε λοιπόν τη λογική μέσα. Δεν θα τρελαθείς. Δεν θα πεθάνεις. Θα σου περάσει. Άντεξε. Βγάλε όλες τις αρνητικές σκέψεις από μέσα σου. ΜΗΝ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ. Σκέψου ευχάριστα πράγματα. Ακολούθα το αγγλοσαξωνικό μοντέλο. Το αποτέλεσμα έχει σημασία. Χέσε μέσα το γαλλικό της ανάλυσης.
Και την άλλη μέρα, σχεδόν περδίκι. Κι έκτοτε ποτέ ξανά κρίση πανικού.
Σε στιγμή αμφιβολίας, σε στιγμή αδυναμίας ξέρετε τι να κάνετε; ΝΑ ΜΗΝ ΠΟΥΛΑΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ. Να αντιστέκεστε. Να επιτίθεστε. Να το βγάζετε από πάνω σας στους άλλους. Δεν έχετε να δώσετε εξήγηση σε κανέναν για ΤΙΠΟΤΑ.
Αν με ρωτήσετε αν το κάνω.... όχι. Όχι πάντα. Αλλά γαμώτο σεβαστήτε τον εαυτό σας. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα γμσετε και θα δείρετε τους πάντες γύρω σας. (μεταφορικά ομιλώντας πάντα - δεν αξίζει να σας πάνε και μέσα).
Αυτοί είσαστε. Κανένας δεν έχει δικαίωμα πάνω σας. Μην προσπαθείτε να εξαγοράσετε την συμπάθεια κανενός.
Μία μπουνιά στο πρόσωπο του κάθε μαλάκα μα το θεό θα ήταν πολύ πιο θεραπευτική από ο, τιδήποτε. Αλλά δεν μπορούμε δυστυχώς. Απαγορεύεται από το νόμο. Και βέβαια, το ευκταίο είναι να μην αισθανόμαστε τέτοιο θυμό. Ή το αντίθετο του, την απάθεια (welcome). Αλλά για όσο το αισθανόμαστε, γιατί κάποια στιγμή ρε π μου θα το ξεπεράσουμε, τις βλέπουμε τις λύσεις να ζωγραφίζονται στον ουρανό - μένει να τις αρπάξουμε, όσο λοιπόν έχουμε αυτό το θυμό ή την απάθεια, ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΥΣΤΕ ΤΗΝ. Άγρια κι ακατέργαστη. Και κυρίως μην πουλάτε τον εαυτό σας. Γυρίστε στα βασικά. Έχετε αέρα να αναπνέετε και φαί να φάτε; Όλα τα άλλα είναι εξτρά.
Τρελάνετε, μα το θεό, τους άλλους όχι τον εαυτό σας.