Μια κατάσταση κόλαση στην κυριολεξία

Συνέχεια με κυνηγούν οι φόβοι/άγχος/ιδεοληψίες όποια λέξη σας ταιριάζει καλύτερα πείτε...
Συνέχεια με πιάνει ο φόβος και το άγχος για το αν χαθήκανε τα λεφτά μου από το πορτοφόλι ενώ ξέρω ότι δεν υπάρχει περίπτωση να χάθηκαν γιατί είναι κλειστό και δεν έχει το παραμικρό πρόβλημαμε τις ραφές του...
Συνέχεια όταν εξηγώ κάτι καμιά φορά έχω την τάση να εξηγώ συνέχεια γιατί με πιάνει ένας φόβος ότι δεν κατάλαβε ενώ ξέρω ότι έχει καταλάβει...
Η υπψοβια και άλλες φοβίες έχουν μεγαλώσει πολύ την ένταση τους γεια παράδειγμα τώρα τελευταία φοβάμαι πιο πολύ ένα ύψος από μέχρι πέρυσι...
Αν θέλετε να ακούσετε μια καλή παρομοίωση, "το μυαλό μου έχει κοκκινήσει από τις ιδεοληψίες" (εννοώ ότι δε με αφήνουν ήσυχο)
Πιο παλιά θυμόμουν πάρα πολύ καλά, τώρα δε θυμάμαι τόσο καλά όσο πιο παλιά...
Το μυαλό μου δεν είναι διαυγές...
Καμιά φορά (σπάνια όμως) όταν σκέφτομαι κάτι ανατριχιαστικό, με πιάνει κάτι (δε μπορώ να σας το περιγράψω) στα γενετικά μου όργανα (όρχεις)
Σπάνιζε αλλά γινότανε και όσο παιρνάει ο καιρός τόσο περισσότερο σπανίζει χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε γίνεται
Δεν έχω σιγουριά για τίποτα πολλές φορές αμφιβάλω για τον εαυτό μου (π.χ. αν είμαι ψυχανώμαλος, αν είμαι σχιζοφρενής, αν είμαι ψυχάκιας κλπ...)
Δε θέλω να μπω σε λεπτομέρειες γιατί θα με φασκελώσουν όλοι όσοι τα δουν...
Και κάτι άλλο...
Θα μου πείτε κάποιοι "αν παίρνεις αντιψυχωτικά, αυξάνουν το άγχος και το φόβο"
Όχι δεν παίρνω αντιψυχωτικά...

Στορμ λορντ να μην πας να ψοφησεις.Εγω ημουν σε χειροτερη μοιρα απο σενα και σου κανω μια περιγραφη για να καταλαβεις.

Λοιπον 16 χρονων αρχισα να παθαινω κρισεις πανικου.Οταν εδινα πανελληνιες με επιανε ενας γελοιος ψυχαναγκασμος και επρεπε να γραφω πχ 15 λεξεις σε καθε σειρα ή μια μαθηματικη ασκηση επρεπε να εχει ενα αποτελεσμα το οποιο προκαθοριζα απο την αρχη.Δεν ξερω τι εννοεις με τα γεννητικα σου οργανα,αλλα εγω αυνανιζομουν ψυχαναγκαστικα.
Αργοτερα αρχισα να φοβαμαι το σκοταδι, τους ηχους, τους ανθρωπους, ασθενειες, τα αυτοκινητα, την θαλασσα .Ειχα αλλες ιδεοληψιες του τυπου>Θα σκοτωσω, θα αυτοκτονησω, θα παθω αμνησια, θα τρελαθω, θα αρχισω να βριζω τους παντες, θα παθω σχιζοφρενεια.Φοβομουν να βγω απο το σπιτι δεν πηγαινα πουθενα με αποκορυφωμα την στιγμη που κοιταχτηκα στον καθρεφτη και πλεον δεν μπορουσα να δω τον εαυτο μου(κυριολεκτικα).Στο μεταξυ ειχχα απομακρυνει τους παντες απο γυρω μου και ειχα μεινει εντελως μονη μου,παρατησα μια φορα τα ΤΕΙ και μια το πανεπιστημιο,και εντελει ξυπνησα μια μερα στα 24 και ειχα καταστρεψει σχεδον τα παντα.

Στο εχω ξαναπει οτι εισαι πολυ τυχερος που ξερεις τι εχεις απο αυτη την ηλικια γιατι εγω δεν ηξερα την τυφλα μου μεχρι τα 22 μου.
Πιεσε τους γονεις να σου πληρωνουν συνεδριες με ψυχολογο ή εναν ψυχιατρο.
Περνας ασχημα και μπορει στο μελλον να περασεις ακομα πιο ασχημα αλλα δεν ειναι κατι με το οποιο δεν μπορεις να ζησεις και δεν θα ειναι παντα τοσο χαλια.Καποια στιγμη θα μπορεσεις να ηρεμησεις και να αρχισεις να ζεις την ζωη σου κανονικα.
Δεν ξερω τι αλλο να σου πω...

Quote:

---

Originally Posted by betelgeuse

Πιεσε τους γονεις να σου πληρωνουν συνεδριες με ψυχολογο ή εναν ψυχιατρο.

---

Ούτε να το σκέφετσαι!!!
Δεν εμπιστεύομαι καθόλου τους γονείς μου και ειδικά τη μάνα μου...Αλλά το "και ειδικά τη μάνα μου", σε καμία περίπτωση δε σημαίνει "μόνο τη μάνα μου"...
Και δεν τους εμπιστεύομαι, και δεν τους θέλω καθόλου...
Προτιμώ να μείνω αβοήθητος παρά να μου τα πληρώσουν οι γονείς μου και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που δεν έχω πάει ακόμα σε μια ψυχίατρο που είχα σχεδιάσει να πάω προ πολλού...
Πως να σου εξηγήσω...??
Αδιαφορώ για το αν ζουν ή ψόφισαν και δε θέλω να πω λεπτομερώς τι έχει γίνει εδώ στο σπίτι αλλά ευτυχώς έχω ηρεμίσει από αυτό εδώ και 2 χρόνια...
Υπάρχει πολύ μεγάλο μίσος και δεν υπάρχει καθόλου εμπιστοσύνη, μα καθόλου...
Ακόμα και να μου ορκιστούν, πάλι δε θα τους εμπιστευτώ.
Δεν είπα ότι θέλω να μου ορκιστούν, είπα ότι "ούτε τον όρκο τους δε θα εμπιστευόμουν"
Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις...
Και θα μου πεις τώρα ότι είναι φυσιολογικά και ότι είμαι στην εφηβεία...
Όχι δεν είναι αυτό και για όλα τα συναισθήματα περί γονέων μου που προανάφερα, έχω τους λόγους μου...δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι δεν τους εμπιστευομαι και ότι τους μισώ...καθόλου τυχαίο...
Αν δεν υπήρχε η αστυνομία, θα τους σκότωνα. Στο μυαλό μου τους έχω ήδη σκοτώσει (εδώ και χρόνιαααα)

Οκ
Και εγω ειχα προβληματα με τους γονεις μου.Δεν ξερω αν ηταν τοσο σοβαρα οσο τα δικα σου,οποτε δεν εχω να πω τιποτα πανω σε αυτο.
Αλλα απο την στιγμη που βλεπεις οτι δεν υπαρχει συννενοηση με τους γονεις μενει ενα πραγμα να κανεις.
Το ριχνεις στο διαβασμα ωστε να πας σχετικα καλα στις πανελληνιες και να περασεις σε μια σχολη και να την κανεις απο το σπιτι.
Τωρα ερχεται καλοκαιρι.Προσπαθησε να βρεις μια δουλεια (πχ σερβιτορος ή να μοιραζεις φυλλαδια) ωστε να μαζεψεις λιγα λεφτα για να εχεις στην ακρη για να μην μπορουν να στην λενε.

Και για να επιστρεψω στην ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχη,σου λεω οτι τα συμπερασματα τα οποια εχω βγαλει εγω με βαση την προσωπικη μου εμπειρια.
Αν και δεν νομιζω να υπαρχει περιπτωση ιασης μπορεις να μαθεις να την διαχειριζεσαι και να εισαι καλα.Για να γινει αυτο πρεπει να γινουν τα εξης:
1.Αποδεχεσαι οτι το εχεις και οτι αυτο θα σε συντροφευει και θα ειναι παντα ενα κομματι σου.Αυτο δυστυχως παιρνει πολυ χρονο γιατι συνηθως πρωτα περνας απο ενα σταδιο αρνησης,αμφισβητισης και θυμου(πχ αναρωτιεσαι γιατι συνεβει σε εσενα,γιατι οι αλλοι δεν το εχουν,ή πιστευεις πως μπορει να εχεις κατι αλλο.)
2.Αρχιζεις να ενημερωνεσαι πανω στην ασθενεια διαβαζοντας αρθρα και βιβλια σχετικα με αυτο,ωστε να δεις την νοσο με τις πραγματικες της διαστασεις.Μπορεις επισης να διαβασεις και βιβλια αυτοβοηθειας πανω στο αγχος και την ιδεοληπτικη διαταραχη.Ευτυχως πολλα μπορεις να τα κατεβασεις και μεσω ιντερνετ.
3.Κανεις θεραπεια.Για εμενα το καλυτερο ειναι ψυχοθεραπεια αλλα και αυτο δυστυχως χρειαζεται χρονο και χρημα.

Συμφωνώ με betelgeuse και δεν έχω να προσθέσω κάτι πολύ παραπάνω. Νομίζω πως πρώτα πρέπει να έχεις στο νου σου να πάρεις βοήθεια και αν και εφόσον είσαι και σε νεαρή ηλικία, εννοείτε πως θα πρέπει να σου την παρέχουν οι γονείς σου (εννοώ το οικονομικό κομμάτι να σου βάλουν). Δευτερευόντως και ίσως και μέσα στη θεραπεία θα αντιμετωπίσεις τα θέματα με τους γονείς. Στην κατάσταση που είσαι δεν μπορείς. Αυτό που γράφεις

Quote:

---

Αν δεν υπήρχε η αστυνομία, θα τους σκότωνα. Στο μυαλό μου τους έχω ήδη σκοτώσει (εδώ και χρόνιαααα)

---

το βρίσκω υπερβολικό και δείχνει μια ψυχική κατάσταση όχι καλή. Επομένως πρέπει να βοηθηθείς. Από εκεί και πέρα, αυτά που περιγράφεις δεν είναι τραγικά, πολύ ζουνε με αυτά (η ιδψ είναι πολύ κοινή) και μάλιστα χωρίς να βασανίζονται εφόσον λάβουν βοήθεια.

κ εγω πιστευω οτι χρειαζεσαι αμεσα βοηθεια.

Θα δω τι θα κάνω...
Πιο καλά να ψοφίσω (αυτό είναι το αυτονόητο) αλλά όταν ενηλικιωθώ και δε θα έχω το φόβο να μου ξανακάνουν την ίδια πουστιά (όπως μου έκανε ο "τότε" ψυχολόγος μου) να ειδοποίησουν στο σπίτι, τότε βλέπουμε...

Κοιταξε εχεις και συ το δικο σου θεμα και πρεπει να το αντιμετοπισεις αυτες τις ιδεοληψιες που περιγραφεις τις καταλαβαινω αν δεν κανεις κατι μπορει να χειροτερεψει η κατασταση σου.Τωρα ο καθενας ξερει για τους δικους του ανθρωπους καλιτερα απο τον καθεναν δεν αντιλεγω οτι εχεις αδικο για αυτα που λες αλλα υγεια πανω απο ολα.Αναμφοιβολα η καλιτερη επιλογη ειναι να πας σε καποιο ειδικο να σε βοησει να λισεις το προβλημα σου αρα η βαζεις στην ακρη τον εγωισμο σου κανεις το κοροιδο και αφηνεις να σε βοηθισουν οι γονεις σου η βρισκεις εσυ δουλια που ειναι δισκολο και ανταπεξερχεσαι μονος σου στα οικονομικα η πρωσπαθεις να τη παλεψεις μονος σου.

Θα κάνω υπομονή μέχρι να ενηλικιωθώ

Φίλε ένας καλός ειδικός σου χρειάζεται, συμφωνω με τα αλλα μελη. Το ότι συνειδητοποίησες το πρόβλημα δεν είναι η θεραπεία. Αν δεν δεις ειδικό θα ψάχνεσαι, θα κανεις από μονος σου ότι σου κατέβει νομίζοντας ότι έτσι θα το ξεπεράσεις, στην πραγματικότητα όμως θα πελαγοδρομείς ελπίζοντας ότι θα το ξεπεράσεις και αυτο θα σου πάρει χρονια και τα αποτελέσματα στο τελος θα ανακαλύψεις ότι ειναι πενιχρά και τοτε από μονος σου θα τρεξεις σε ειδικό και τοτε ο σκοπός θα ειναι απλά να σωσεις ότι απέμεινε. Σου μιλώ από δική μου εμπειρία. Ακου τι σου λέμε! Μόνο ο ειδικός, ένας καλός ψυχολόγος, θα σου δείξει το δρόμο, τη μέθοδο σκέψης και συμπεριφοράς για να το ξεπεράσεις, γιατι η λύση των ψυχολογικών προβλημάτων θέλει τον τροπο της, αλλιως δε γινεται, και τον τροπο αυτο θα τον μαθεις απο εναν ειδικό.
Και για τους γονεις σου μην λες τετοια αν δεν τρεχει κατι σοβαρό μαζι τους, η αντιπάθεια σου προς αυτους μπορει να ειναι αποτέλεσμα των σκεψεων σου και τιποτα άλλο.

φιλε οι γονεισ τα μαθαινουν θεωρητικα για να σε προστατεψουν επισησ αν μενεισ σε χωριο κ κανεισ μια μαλακια ο πρωτοσ που θα το μαθει θα ειναι οι γονεισ σου να ξερεισ μεγαλωνοντασ θα τα δεισ αλλιωσ τα πραγματα υπαρχουν φαρμακα παντωσ που περνονβτασ τα θα ηρεμησεισ πολυ στισ σκεψεισ σου

Se eparxia menw...
Einai akoma pio eukolo na to ma8oun oi goneis mou oti kanw kai oxi mono auto, de mou perisseuoun kai ta lefta gia auto 8a koita3w gia kamia douleia to kalokairi.
Thn pio swsth lush briskw na psofisw alla epeidh 8elw na boi8isw ton eauto mou, 8a kanw upomonh mexri na enhlikiw8w...

φιλε τα πραγματα με τισ σχεσεισ δεν ειναι ευκολα ειτε γονεικεσ ειτε φιλικεσ η οτιδηποτε ηρεμησε γτ ακομα τα πραγματικα προβληματα δεν ηρθαν