Η ζωή σε πόλεμο με την (κατα)θλιψη

Είναι μέρες που απλά δε μπορείς να κουνηθείς. Προτιμάς να κατσεις ακίνητος αλλά και η ακινησία αρχίζει να σε πονάει. Εκνευρισμός, άρνηση, αποκοπή απο την πραγματικότητα (απο κάποια άλλη πραγματικότητα τουλάχιστον, διαφορετική απο την άρρωστη που ζεις για ''ασφάλεια''). Ξεχνάω πως είναι να μιλάς με ανθρώπους και να περνάς καλά. Να περνάς καλά όπως όταν ήσουν νέος, και έπεφτες μέσα σε κάθε ευκαιρία χωρίς τόσες σκέψεις, γεμάτος ενθουσιασμός και συναισθήματα. Αυτά τα συναισθήματα... Πως βγαίνεις στον κόσμο? Πως να ξαναθυμηθείς ποιος ήσουν? Κι αν δε μπορείς να γίνεις όπως ήσουν, πως να φτιάξεις τον εαυτό σου ξανά? Όταν για έναν χρόνο ζεις σχεδόν νοσηρά. Μπροστά σε έναν υπολογιστή. Πάνω, δίπλα, μπροστά σε ένα κρεβάτι. Όταν αρχίζεις να ξυπνάς απο αυτή την (κατά)θλιψη, πως ξαναφτιάχνεις τον εαυτό σου όταν πονάει τόσο πολύ? Όταν είναι τοσο ξένο και επώδυνο? Όταν δε θυμάσαι που είχες σταματήσει να ζεις? Νιώθω σαν ένα παιδί 5 χρονών, λίγο πριν βγει στον κόσμο, δλδ σχεδόν στο μηδέν, μαζί όμως με πολλές άσχημες εμπειρίες και χωρίς τον παιδικό ενθουσιασμό. Μήπως βοηθάει να μηδενίσεις το μυαλό σου για να ζήσεις ξανα? Γιατί όλες οι άσχημες αναμνήσεις και τα άσχημα συναισθήματα εμποδίζουν την προσπάθεια σου. Όταν γνωρίζεις έναν φίλο, όταν γνωρίζεις έναν άντρα, όταν ζεις πάλι με τους γονείς σου, όταν τελειώσαν οι σπουδές και τα σχολεία και δεν έχεις κάτι να ξεκινήσεις το Σεπτέμβρη να σε βάλει σε ένα πρόγραμμα. Τότε όλα σου έρχονται συνεχώς στο μυαλό. Εγώ, θέλω να μηδενίσω το κοντέρ. Δεν πιστεύω στα αργά βήματα, γιατί αλλάζοντας κάτι μικρό σε μια νοσηρή ρουτίνα ταράζεις όλη την άρρωστη ισορροπία. Ίσως χρειάζεται όλα να αλλάξουν σε μια μέρα. Όπως όταν χωρίζεις και εξαφανιζεις κάθε ίχνος της πρώην σχέσης σου για να ξεχάσεις την ύπαρξή της μέχρι να συνέλθεις. Ίσως, έτσι χρειάζεται να κάνεις και με μια κενή ρουτίνα. Να εξαφανίσεις κάθε ίχνος της αμέσως, για να συνηθίσεις πιο εύκολα σε μια ζωή που αξίζει να τη ζήσεις. Πως όμως όταν πονάει τόσο πολύ που η ιδέα, αν και ΞΈΡΕΙΣ ότι είναι η ΣΩΤΗΡΊΑ σου, σου προκαλεί ζαλάδα, στρες και ''εμετό''? Πόσο εύκολα στο βάθος του χρόνου συνηθίζει ένα μυαλό να προτιμά το τίποτα και το άρρωστο, από την ίδια τη ζωή. Με τον ίδιο τρόπο θα συνηθίσει την ΖΩΗ και θα ξεχάσει το άρρωστο. Όταν βρει, πως, να μη πονάει πια στην ιδέα του να ζήσει κανεις... πως....

Natasha το ποστ σου με συγκινησε παρα πολυ.
Παρομοιες ανησυχιες εχουν φανταζομαι ολοι οσοι βγαινουν απο την καταθλιψη.
Εδω και ενα μιση χρονο ζω χωρις καταθλιψη,και ξερω πως ειμαι καλα,αλλα ακομα παλευω με τις αναμνησεις.Ερχονται μερες που θυμαμαι πως ημουν πριν την καταθλιψη,θυμαμαι πως ημουν στην καταθλιψη,εχω τυψεις που ειχα καταθλιψη και δυστυχως δεν μπορω πλεον να ενθουσιαστω, εχω χασει καθε αισιοδοξια.
Κατα καποιον τροπο ειναι ειναι σαν να με εμποδιζω να νιωσω "καλα" ωστε να μην απογοητευτω ξανα,οταν ολα γυρισουν πισω...
Θελω να ξαναγινω το ατομο που ημουν πριν,αλλα μαλλον αυτο ειναι αδυνατο.Οταν βγαινεις απο αυτη την κατασταση δεν μπορεις να εισαι ξανα η ιδια.
Συμβουλη δεν εχω να σου δωσω, ακομα δουλευω πανω σε αυτο.Μια απλη διαπιστωση που εχω κανει ειναι οτι οσο περναει ο καιρος οι καλες ημερες, ειναι περισσοτερες σε συγκριση με τις μερες που σκεφτομαι τα παραπανω...

Τις απαντήσεις τις ξέρουμε όλοι μέσα μας. Μάλλον το να μοιραστεί κανείς κοινές ανησυχίες βοηθάει περισσότερο, αυτό μπορεί να δώσει μεγαλύτερη ώθηση...
Είπες για τύψεις.. αυτές οι τύψεις που τα πρωινά σε γεμίζουν στρες, ότι έχεις χάσει χρόνο, ότι έχεις χάσει ανθρώπους, ότι θα μπορούσες να ήσουν κάποιος άλλος τώρα.
Ναι, μάλλον δε μπορείς να είσαι ίδιος, όπως ποτέ δεν είσαι ίδιος μετά απο οποιαδήποτε εμπειρία, οι εμπειρίες έρχονται και αφήνουν τα σημαδάκια τους πάνω σου, καλά ή άσχημα.
Δεν εχω πάει ακόμα στον ψυχολόγο, έχω βρεί έναν με καλές συστάσεις εδώ και καιρό, αλλά δε μένουν χρήματα, όταν υπάρχουν και θέματα (σωματικής) υγείας. Θέλω να μιλήσω σε έναν ειδικό, να μου πει επιτέλους οτι/ αν περνάω αυτή την κατάθλιψη! Γιατί οι δικοί μου άνθρωποι δε με πιστεύουν :) Πως γίνεται να βλέπεις σταδιακά έναν άνθρωπό σου να αλλάζει τελείως και να μην ανησυχείς ότι κάτι... έχει αλλάξει... Κάτι δεν πάει καλά. Τόσο καιρό. Μπορεί επειδή ακόμα μπορείς και το νιώθεις να γελάς, και με την καρδιά σου, αλλά τι χρειάζεται για να πειστεί κανείς? Να περάσουν μήνες ακίνητη, άπλυτη και άρρωστη? Το πέρασα κι αυτό, και τις ξεπερνάω αυτές τις μικρές φάσεις, μόνη, και είναι στιγμές που ευχήθηκα να μην τις ξεπεράσω, μπας και κάποιος γύρω με πάρει απο το χέρι. Κανείς (σχεδόν) δε θα σε πάρει από το χέρι... Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, έξυπνος είσαι, έχεις διαβάσει πολλά, έχεις μιλήσει με ομοιοπαθούντες, απλά ξέρεις. Όταν είναι να κάνεις όμως μια τέτοια προσπάθεια μόνος, μόνος και χωρίς παρέα, σου μοιάζει πιο μακρύς ο δρόμος (κι ας είναι ο ίδιος). Ευτυχώς, εγώ προσωπικά έχασα όλα τα σημαντικά πρόσωπα της ζωής μου (οχι γονεις και κάποιους φίλους.. άλλα), περιστατικά που ενώ είχα αρχίσει να στέκομαι στα πόδια μου μου έδωσαν τις τέλειες αφορμές να ξαναπέσω, οπότε.. δεν υπάρχει για μένα κάτι να χάσω πια. Αυτό είναι το μηδέν. Το τέλειο σημείο για να ανέβεις.
Αλλα! ΠΟ ΝΑ ΕΙ. Και ξέχασα πως είναι να είσαι δυνατός και τσαμπουκάς στον ίδιο σου τον εαυτό.

Νατάσα, δεν ξέρω πως είναι να περνάς κατάθλιψη.
Δεν ξέρω αν τα άσχημα που ήρθαν κατά καιρούς στη ζωή μου και με έριξαν ήταν κατάθλιψη.
Αυτό που ξέρω είναι πως όλα τα έβλεπα με διαφορετικό, πιο αισιόδοξο μάτι, όταν μιλούσα με τους φίλους μου.
Από το πιο χαζό, μέχρι το πιο σημαντικό, όταν έχεις ανθρώπους να σε ακούν, να μοιράζεσαι την εμπειρία σου να μπορείς να λες με ευκολία ότι σε βασανίζει, είναι ότι πιο λυτρωτικό.....:)
Μίλα, βγάλτα από μέσα σου, μοιράσου τα...

kalispera!! και εγω συγκινηθηκα παρα πολυ!! ποσο δικιο εχεις σε οσα λες! περασα την καταθληψη σε μικρο βαθμο γτ πηγα σε ειδικο και με βοηθησε αλλα ενοιωσα ολα αυτα τα ασχημα συναισθηματα!! και λιγουσ μηνες αργοτερα φτανω στο παρον οπου ειμαι μεν καλα με τη βοηθεια αγωγης αλλα σκεψεις με βασανιζουν!! πως θα ειμαι μετα την αγωγη? θα χρειαζομαι τα χαπια μια ζωη? προστοπαρων νοιωθω τελεια σαν να πηρα το μαγικο χαπακι και να ξαναβρηκα το χαμογελο μου!! οταν ομως σκευτομαι το πριν και το μετα ή καποια κριση πανικου που μπορει να παραμονευει καπου αγχονομαι πολυ!!! η δικη μου συμβουλη ειναι να πας σε ειδικο,,αν δεν μπορεις να κανεις ψυχοθεραπεια η αγωγη θα σε βοηθησει να το ξερεις! και εγω μακαρι να ειχα χρηματα να κανω ψυχοθεραπεια αλλα οι καιροι ειναι δυσκολοι!!! καλου κακου κανε μια επισκεψη θα σε βοηθησει!! η μητερα υπεφερε μηνες χωρις αγωγη, μαραζονα να την βλεπω ασχημα και αρνιοταν να παει σε γιατρο!! η κατασταση της ηταν πολυ χειροτερη απο δικη μου κι ομως τωρα την βλεπω ειναι ξανα χαμογελαστη και ζει με το παραπανω την καθε μερα χωρις να την αγγιζουν οι αναμνησεις!! την βλεπω και περνω κουραγιο!! υπαρχει λυση μην ζοριζεις τον εαυτο σου!!!

Θεοφανίαα! :P
Οι φιλοι μου, όλοι μου οι φίλοι, οι γονείς μου, οι συγγενείς, γνωρίζουν πως νιώθω. Οι γονείς μου πες, επειδή πως να το πω.. δεν το χουν.. δεν έδωσαν σημασία. Οι φίλες μου με ακούνε. Αλλά δεν κάθομαι να κλαίγομαι, απλά μέσα σε συζητήσεις έχω αναφέρει ότι για κάποια πράγματα με έχει επηρρεάσει και η κατάθλιψη που πέρασα και τέτοια. Η καλύτερη μου φίλη δε με πιστεύει :) Μου λέει πως μπορεί να θέλω να εχω κατάθλιψη για να αποφύγω καταστάσεις. Και της απάντησα ''Μακάρι να ήμουν απλά δειλή και τεμπέλα. Δεν χρησιμοποιώ την κατάθλιψη για να μη ζω, η κατάθλιψη δε ''με αφήνει'' ''. Γιαυτό θα με λυτρώσει πολύ η συζήτηση με έναν ειδικό, ο οποίος θα εντοπίσει και θα διαγνώσει σωστά τα σημεία...

Οπότε μιλάω στους δικούς μου, ποτέ δεν τα κρατάω. Αλλά όταν δε έχουν περάσει κάτι ίδιο, απλά δεν έχουν (τα κατάλληλα) λόγια.

Quote:

---

Originally Posted by salala

kalispera!! και εγω συγκινηθηκα παρα πολυ!! ποσο δικιο εχεις σε οσα λες! περασα την καταθληψη σε μικρο βαθμο γτ πηγα σε ειδικο και με βοηθησε αλλα ενοιωσα ολα αυτα τα ασχημα συναισθηματα!! και λιγουσ μηνες αργοτερα φτανω στο παρον οπου ειμαι μεν καλα με τη βοηθεια αγωγης αλλα σκεψεις με βασανιζουν!! πως θα ειμαι μετα την αγωγη? θα χρειαζομαι τα χαπια μια ζωη? προστοπαρων νοιωθω τελεια σαν να πηρα το μαγικο χαπακι και να ξαναβρηκα το χαμογελο μου!! οταν ομως σκευτομαι το πριν και το μετα ή καποια κριση πανικου που μπορει να παραμονευει καπου αγχονομαι πολυ!!! η δικη μου συμβουλη ειναι να πας σε ειδικο,,αν δεν μπορεις να κανεις ψυχοθεραπεια η αγωγη θα σε βοηθησει να το ξερεις! και εγω μακαρι να ειχα χρηματα να κανω ψυχοθεραπεια αλλα οι καιροι ειναι δυσκολοι!!! καλου κακου κανε μια επισκεψη θα σε βοηθησει!! η μητερα υπεφερε μηνες χωρις αγωγη, μαραζονα να την βλεπω ασχημα και αρνιοταν να παει σε γιατρο!! η κατασταση της ηταν πολυ χειροτερη απο δικη μου κι ομως τωρα την βλεπω ειναι ξανα χαμογελαστη και ζει με το παραπανω την καθε μερα χωρις να την αγγιζουν οι αναμνησεις!! την βλεπω και περνω κουραγιο!! υπαρχει λυση μην ζοριζεις τον εαυτο σου!!!

---

Αρχικά.. αγωγή δε θα έπαιρνα, πιστεύω στην χρησιμότητα των ουσιών αυτών μόνο σε κρισιμες καταστάσεις. Επίσης τα προβλήματα της υγείας μου δε μου αφήνουν περιθώριο και για άλλες ουσίες. Ωστόσο χαίρομαι που σας βοήθησε κάποια αγωγή εσένα και την οικογένεια σου :)

Πιστεύω στην ψυχοθεραπεία, στην άσκηση του μυαλού. Και πολύ πολύ σύντομα, μια μερα θα σηκώσω το ακουστικό και θα επισκεφτώ τον ψυχολόγο. Και να σας πω, ανυπομονώ!

σου ευχομαι να τα ξεπερασεις ολα αυτα και οποιο αλλο προβλημα υγειας εχεις!! ελπιζω να μην ειναι κατι σοβαρο!!!! κουραγιο και υπομονη και ολα θα πανε καλα!!!! think positive ;)

Quote:

---

Originally Posted by Ναταshα

Η καλύτερη μου φίλη δε με πιστεύει :) Μου λέει πως μπορεί να θέλω να εχω κατάθλιψη για να αποφύγω καταστάσεις. Και της απάντησα ''Μακάρι να ήμουν απλά δειλή και τεμπέλα. Δεν χρησιμοποιώ την κατάθλιψη για να μη ζω, η κατάθλιψη δε ''με αφήνει'' ''. Γιαυτό θα με λυτρώσει πολύ η συζήτηση με έναν ειδικό, ο οποίος θα εντοπίσει και θα διαγνώσει σωστά τα σημεία...

---

.χμ...δεν ξέρω πόσο καλύτερη σου φίλη είναι η καλύτερη σου φίλη όταν είναι τοσο επικριτική..:)
Δεν εννοώ τέτοιου είδους ανθρώπους, εννοώ πραγματικούς φίλους που δεν θα σου δώσουν τη λύση στο προβλημά σου, (αυτή θα τη βρεις μόνη όταν θα είσαι έτοιμη), ούτε φυσικά εννοώ την ατελείωτη κλαψα, (που πραγματικά μισώ), αλλά το να ψυχαναλύεις τον εαυτό σου μιλώντας με τον φίλο σου, κάνοντας παράλληλα την αυτοκριτική σου.
Όλοι ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε για να βγούμε από μια δύσκολη φάση, αλλά συνήθως η κακή διάθεση, η κούραση, η απογοήτευση γίνονται τροχοπέδη και δεν κάνουμε τίποτα βουλιάζοντας ακόμη περισσότερο στο πρόβλημα....:)
Μιλώντας λοιπόν με κάποιον που σε καταλαβαίνει λες ακριβώς πόσο σε απογοητεύει ο εαυτός σου μερικές φορές και πόσο διαφορετική θα ήθελες να ήσουν.
Ψάχνεις με λίγα λόγια εσένα, (την παλιά εσένα), μέσα από τους άλλους μιλώντας τους για σένα.

Η κοπέλα αυτή έχει μείνει δίπλα μου χρόνια, είναι παράξενος άνθρωπος, όχι ο καταλληλότερος να σε βοηθήσει, αλλά απο τους ιδανικότερους να ψάξεις τα εσώψυχά σου! Κι έχει και αυτή τα δικά της μπερδεματάκια και την έχω στηρίξει και βοηθήσει, με τη διαφορά ότι η κοπέλα δε μπορεί να προσεγγίσει θέματα με τα οποία δε μπορεί να ταυτιστεί, κάτι που δεν έχει ζήσει. Αλλά η προσπάθειά της, παρόλες τις ''αδυναμίες'' της, έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη μου :)

Είναι που.. αυτό που μου συμβαίνει πλέον δεν είναι απλό να το καταλάβει κάποιος και να το συζητήσει. Πονάω (ψυχικά και πολλές φορές και με σωματικά συμπτώματα) όταν πάω να ενεργήσω αισιόδοξα, όταν πάω να πάρω μια απόφαση για το καλό μου, όταν σκέφτομαι πως μου αξίζει κάτι καλύτερο απο αυτό που έχω διαλέξει. Και κάπου εχω εντοπίσει ότι πιθανότατα είναι θέμα του πόσο πιστεύω ότι αξίζω πια. Η αυτοεκτίμηση μου είναι μια τρικυμία. Ωστόσο δε μπορώ να μου κάνω αυτοδιάγνωση! Κι έχω ξεμείνει απο πίστη στις δικές μου δυνάμεις.

Όταν λέω στους δικούς μου οτι ''πονάω'' δε το καταλαβαίνουν, και δε μπορώ να τους κατηγορήσω. Πρόκειται για κάτι πιο περίπλοκο...

Quote:

---

Originally Posted by Ναταshα

Η κοπέλα αυτή έχει μείνει δίπλα μου χρόνια, είναι παράξενος άνθρωπος, όχι ο καταλληλότερος να σε βοηθήσει, αλλά απο τους ιδανικότερους να ψάξεις τα εσώψυχά σου! Κι έχει και αυτή τα δικά της μπερδεματάκια και την έχω στηρίξει και βοηθήσει, με τη διαφορά ότι η κοπέλα δε μπορεί να προσεγγίσει θέματα με τα οποία δε μπορεί να ταυτιστεί, κάτι που δεν έχει ζήσει. Αλλά η προσπάθειά της, παρόλες τις ''αδυναμίες'' της, έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη μου :)


Εσύ σίγουρα ξέρεις καλύτερα, απλά δεν μου άρεσε που είπες ότι απαξιώνει την αδυναμία σου και τη βαφτίζει τεμπελιά...;)

Είναι που.. αυτό που μου συμβαίνει πλέον δεν είναι απλό να το καταλάβει κάποιος και να το συζητήσει. Πονάω (ψυχικά και πολλές φορές και με σωματικά συμπτώματα) όταν πάω να ενεργήσω αισιόδοξα, όταν πάω να πάρω μια απόφαση για το καλό μου, όταν σκέφτομαι πως μου αξίζει κάτι καλύτερο απο αυτό που έχω διαλέξει. Και κάπου εχω εντοπίσει ότι πιθανότατα είναι θέμα του πόσο πιστεύω ότι αξίζω πια. Η αυτοεκτίμηση μου είναι μια τρικυμία. Ωστόσο δε μπορώ να μου κάνω αυτοδιάγνωση! Κι έχω ξεμείνει απο πίστη στις δικές μου δυνάμεις.

Όλα αυτά έχουν σχέση με την αυτοεκτίμιση σου φυσικά και πόσο νιώθεις απογοητευμένη από σένα.
Μια φίλη μου που ταλαιπωρείται κατά καιρούς από ίδια συμπτώματα ξέρεις τι κάνει?
Βάζει πολύ μικρούς στόχους.
Πριν λίγες μέρες μου έλεγε πως δεν μπορεί να έρθει γυμναστήριο, δεν ένιωθε καλά, βαριόταν, δεν είχε δύναμη.
Από τη στεναχώρια της που δεν ήρθε αποφάσισε να καθαρίσει το δωματιο της.
Ξέρεις πόσο καλά ένιωσε?
Θέλω να πω, πως για να πιστέψεις ξανά σε σένα δεν χρειάζεται να βάζεις τρελλούς στόχους, βάλε μικρούς, ξεκίνα από εκεί.
Μπορεί να ακούγεται χαζό αλλα ακόμη και αυτές οι μικρές νίκες, (διαφορετικές για τον καθένα), θα σου δίνουν λίγη από την άμμο που χρειάζεσαι για να φτιάξεις σιγά-σιγά το βουνό σου...;)

Όταν λέω στους δικούς μου οτι ''πονάω'' δε το καταλαβαίνουν, και δε μπορώ να τους κατηγορήσω. Πρόκειται για κάτι πιο περίπλοκο...

Αυτό είναι από μόνο του απογοητευτικό, γιατί σε ριχνει ακόμη πιο πολύ όσο έχεις έλλειψη αυτοεκτίμισης. Σε βάζει στη διαδικασία να σκέφτεσαι ότι κάνεις την τρίχα-τροιχιά. Μη το κάνεις. Να σε εμπιστεύεσαι.

---

..........................................:)

Δεν πιστεύω στα αργά βήματα και τις μικρές αλλαγές, ο οργανισμός μου φέρει τέτοια αντίσταση ώρες ώρες που μάλλον χρειάζεται ένα ευχάριστο σοκ! Είναι κάπως βαθιά βυθισμένος σε αυτό.

Σευχαριστω οπως και να 'χει για το χρονο σου Θεοφανία... :)

Quote:

---

Originally Posted by Ναταshα

Δεν πιστεύω στα αργά βήματα και τις μικρές αλλαγές, ο οργανισμός μου φέρει τέτοια αντίσταση ώρες ώρες που μάλλον χρειάζεται ένα ευχάριστο σοκ! Είναι κάπως βαθιά βυθισμένος σε αυτό.

Σευχαριστω οπως και να 'χει για το χρονο σου Θεοφανία... :)

---

...τα ευχάριστα σοκ νατάσα μου είναι λαχείο...:)...σου εύχομαι να το κερδίσεις όσο πιο γρήγορα γίνεται...

Quote:

---

Originally Posted by Ναταshα

Αρχικά.. αγωγή δε θα έπαιρνα, πιστεύω στην χρησιμότητα των ουσιών αυτών μόνο σε κρισιμες καταστάσεις. Επίσης τα προβλήματα της υγείας μου δε μου αφήνουν περιθώριο και για άλλες ουσίες. Ωστόσο χαίρομαι που σας βοήθησε κάποια αγωγή εσένα και την οικογένεια σου :)

Πιστεύω στην ψυχοθεραπεία, στην άσκηση του μυαλού. Και πολύ πολύ σύντομα, μια μερα θα σηκώσω το ακουστικό και θα επισκεφτώ τον ψυχολόγο. Και να σας πω, ανυπομονώ!

---

μη χασομερας . Δεν θα αλαξει κατι. ,,απ το ...μια μερα (αοριστο) καντο σημερα , τωρα .

Παθ ειπα πως υπήρχαν μέχρι τώρα προτεραιότητες υγείας που δε μου αφηναν περιθώρια χρημάτων για ψυχολόγο