Η "ψυχίατρος", τα Xanax και τα Entact
Γεια σας παιδιά, ελπίζω να είστε όλοι καλά.
Μετά από κατακόρυφη πτώση της διάθεσης μου εδώ και 2 μήνες, πάνω εκεί που πήγαινα λίγο προς το καλύτερο, έκανα μια επίσκεψη στον ψυχίατρο και μου συνέστησε να προχωρήσω στην αγωγή με αντι-καταθλιπτικά, τα Entact. Αλλα επειδή όπως μου εξήγησε τις πρώτες δυο με τρεις εβδομάδες μπορεί να με "τσιτώσουν" υπερβολικά, μου έγραψε και xanax (ζαναξ) 0,5 mg κάθε πρωί για να το ισορροπήσουμε, και μετά σιγά σιγα σύμφωνα με τις οδηγίες του γιατρού θα το σταματήσω και θα συνεχίσω κανονικά μόνο με το αντι-καταθλιπτικό.
Όμως εγώ προβληματίζομαι για πολλούς λόγους. Πρώτον, το ζαναξ δεν πρέπει να το πάρει καποιος που έχει άπνοια ύπνου όπως διάβασα. Εγώ δεν έχω διαγνωσμένη άπνοια ύπνου αλλά γνωρίζοντας ότι είναι μία διαταραχή που όσοι την έχουν μπορεί να κάνουν καιρό να διαγνωστούν, φοβάμαι. Και έχω κάποιους λόγους γι' αυτό, όπως ότι κοιμάμαι πολλές ώρες και ξυπνάω εξαντλημένη ή ότι μου έχουν πει ότι κάποιες φορές ροχαλίζω ή ότι με το που ξαπλώνω να κοιμηθώ κατευθείαν είμαι ανίκανη να αναπνεύσω από τη μύτη μου και ανοίγω το στόμα. Επίσης συχνά βλέπω εφιάλτες και το να πάθω υπνική παράλυση για μένα πλέον δεν είναι κάτι σπουδαίο (η "Μόρα" ή σκιά κατα τον λαό). Έχω θέματα λοιπόν με τον ύπνο μου. Με όλα αυτά θέλω να πώ ότι, πώς μπορώ να ξέρω ότι είναι ασφαλές να πάρω Xanax; Και σε αυτό το σημείο να προσθέσω ότι δε μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατό ένας ψυχίατρος να χορηγεί τόσο εύκολα κάποια φάρμακα πριν αποκλέισει κάποιες "κρυφές" παθήσεις ή οργανικά αίτια. Τώρα ξέρω ότι όλος αυτός ο φόβος που νιώθω μπορεί να είναι και στα πλαίσια της αγχώδους διαταραχής και της καταθλιπτικής καταστασής μου, ωστόσο έχω κάποιους ρεαλιστικούς λόγους να είμαι επιφυλακτική για ένα φάρμακο...
Δεύτερον έχω χαμηλό αιματοκρίτη, γύρω στο 32 με 34 είναι πάντα, χωρίς να έχω το "στίγμα" (τό έχω ψάξει) και χαμηλή αιμοσφαιρίνη και οριακό σίδηρο και φυλλικό οξύ. Δεν έχω πάρει ποτέ σχετική θεραπεία (σίδηρο) γιατί ο αντιπαθέστατος παθολόγος μου πάντα με διώχνει πριν προλάβω να του πω τί έχω και πώς νιώθω και γενικά τα θεωρεί όλα επισκέψεις για ψύλλου πήδημα, όχι από εμένα συγκεκριμένα, γενικά αυτή είναι η συμπεριφορά του στους αθενείς. Και πριν λίγες μέρες είχα την πιο άσχημη έμμηνο ρύση της ζωής μου, με απίστευτο αίμα και ήμουν έτοιμη να πάω στα επείγοντα. Τώρα είμαι πολύ αδύναμη και χλωμή και ξέρω ότι θα έχουν φτάσει όλα στον πάτο, αιματοκρίτης κλπ. Είμαι χάλια. Κοιμομουν 11 ώρες και είμαι χάλια, νιώθω λες και έσκαβα στον ύπνο μου. Και να προσθέσω πάλι σε αυτό το σημείο ότι και η έλλειψη σιδήρου είναι ένας λόγος για καταθλιπτική διάθεση.
Και σκέφτομαι τώρα εγώ: μήπως χρείαζομαι παθολόγο αυτή τη στιγμή και όχι ψυχοφάρμακα; Να έρθει στα ίσια του ο οργανισμός μου πρώτα;
Ακόμη κάτι άλλο που με προβληματίζει: αντιπαθώ την ψυχιατρό μου. Επειδή όταν μου πρότεινε πρώτη φορά φάρμακα πριν κάποιους μήνες της είπα ότι τελικά θα ξεκινούσα ψυχοθεραπεία και θα ήμουν σε επαφή μαζί της σε περίπτωση που δεν πηγαινε άλλο και επομένως και η ψυχοθεραπεία ήταν αναποτελεσματική, δηλαδή στην εσχάτη των περιπτώσεων να πάρω φάρμακα. Και μου το κράταγε "μανιάτικο". Και όταν κάποια στιγμή με έπιασε μία "κρίση" απο αυτες που θέλω να κάνω κακό στον εαυτό μου, την πήρα τηλ. και μου έλεγε ''αυτά στην ψυχολόγο σου, κι εγώ σου τα 'λεγα και τέτοια". Ήταν απάνθρωπη αλλά εγώ μέσα στον κλοιό που βρίσκομαι δε μπορούσα να το δω έτσι αλλά ένιωσα και τύψεις που την ενόχλησα. Τώρα που ξαναπήγα στο γραφείο της (γιατί δε το θεωρά "ιατρείο") ήταν πάλι έτσι ψυχρή, και μάλιστα μου είπε "εγω σου πρόσφερα τη βοήθεια μου και δεν τη δέχτηκες κλπ" εννοώντας που ήθελα να κάνω ψυχοθεραπεία και να μη πάρω αμέσως φάρμακα. Και της ειπα ότι δε θα απολογηθώ. Και με έδιωξε επειδή άργησα, κάτι που της ζήτησα συγγνώμη και της εξήγησα με δάκρυα ότι δε το ήθελα αλλά είναι στα πλαίσια της διαταραχής (αγχώνομαι μήπως δε μπορέσω να κοιμηθώ και μετά από το άγχος με παίρνει ο ύπνος στην καλυτερη στις 4!) και αργώ στις υποχρεώσεις μου ή τις αναβάλλω. Και μου είπε "γιατί κλαις; για να σε λυπηθώ;". Και ξαναπήγα με ραντεβού για να κάνει 10 λεπτά να γράψει τα φάρμακα, αυτό ήταν! Και όταν τη ρώτησα πόσο θα χρειαστεί να παίρνω το Xanax μου είπε "Συμφωνία θα κάνουμε;", σαν να μου έλεγε "Εγώ είμαι Η ΓΙΑΤΡΟΣ, εσύ σκάσε". Αλλά τότε της εριξα ένα βλέμμα και ψάρωσε και "γλύκανε" και λεει "εεεε....θέλω να πω όοοοσο πάει, θα δούμε... εσύ να με ενημερώνεις και ανάλογα θα κρίνουμε..." Και γενικά κάτι πήγα να της πω για την περίοδο με πολύ αίμα που είχα και το θέμα με το σίδηρο, μήπως παίζει κάποιο ρόλο κλπ και μου το έκοψε αμέσως λέγοντας μου ότι για τέτοιες απορίες να πάω σε άλλο γιατρό άλλης ειδικότητας.
Έχω 4 μέρες τη συνταγή και ακόμη δεν πήγα να τα αγοράσω... Έχω ένα κακό ένστικτο. Δε μου δημιουργεί ασφάλεια αυτή η γιατρός ως "άνθρωπος" (βλέπετε ότι τα εισαγωγικά τα βάζω στο άνθρωπος, δεν αμφισβητώ ότι ξεσκίστηκε στο διάβασμα, παρακολούθησε κλινικές, παπαγάλισε και πήρε ένα πτυχίο Ιατρικής αλλά.. κάτι άλλο!) Αυτό σε συδυασμό με τα σωματικά μου που πιθανώς να ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την ψυχολογική μου κατάσταση με κάνουν να δειλιάζω. Βρήκα ότι στην περιοχή μου υπάρχει ένας άντρας ψυχιάτρος που ειδικεύεται σε θέματα ύπνου με παρατήρηση του ασθενή όταν κοιμάται κλπ. Θέλω να τον επισκεφτώ και να τα πάρω όλα από την αρχή... Στο κάτω κάτω δεν εγκαταλείπω την ψυχοθεραπεία μου. Ένα πάρε δώσε με μία γιατρό θα αφήσω που δε θυμόταν ούτε το 1/4 όσων της έλεγα από αυτά που νιώθω (ας πουμε μια φορά μου είχε πει "θες να ξαναπέσεις στα ναρκωτικά;;;" ενώ δεν είχα ποτέ καμία σχέση... με μπέρδεψε μέ αλλους ασθενείς μάλλον!) και δε μου έκανε ποτέ ένα διαγνωστικό τεστ, ένα ερωτηματολόγιο, τίποτα. Δεν την εμπιστεύομαι! Και όταν στην αναμονή οι μισοί ήταν αντισπόσωποι φαρμακευτικών...χμμμ κάτι μου βρωμάει!
Ποιά είναι η γνώμη σας;
