Παιδιά, καλησπέρα σας. Στη σχολή μου γνωριστηκα με ένα παιδί. Ήταν συμφοιτητής και τίποτα δεν προϊδέαζε για το τι θα ακολουθήσει. Οι αντιδράσεις του ήταν φυσιολογικές. Πήγαμε διακοπές όλη η παρέα και τότε παρατήρησα κάποια ανησυχητικά σημάδια. Όταν εμείς πέφταμε μετά απο το κλαμπ για ύπνο πτώματα από την κούραση, εκείνος έκοβε βόλτες στο δωμάτιο. Πέρα δώθε, πέρα δώθε.
Νόμιζα ότι το έκανε για πλάκα... έτσι για να μην μας αφήνει να κοιμηθούμε. Εκείνος μας λέει κλείστε το φως και κοιμηθείτε.
συνέχισε με κλειστό το φως να κόβει βόλτες.
Τότε αρχίσαμε μαζί με τα άλλα παιδιά να ανησυχούμε. Δεν είναι φυσιολογικό. Δεν ήταν κουρασμένος όπως εμείς? Τι έκανε στα σκοτάδια?
Όσα βράδια μείναμε στο ίδιο δωμάτιο γινόταν το ίδιο πράγμα. Προσπάθησα να καταλάβω από τους φίλους του αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, αλλά κανείς δεν ήξερε. Μιλώντας με τον ίδιο μου είπε ότι 'έτσι χαλαρώνει' και το συνηθίζει και στο σπίτι του.
Παρατήρησα επίσης ότι τα χέρια του τρέμουν. Αλλά όταν λέω τρέμουν σε στυλ να μην μπορούν να σηκώσουν μια καρέκλα ή να την μετακινήσουν και αυτό όχι απλά μία ή δύο φορές- συνέχεια. Εγώ που ως γυναίκα δεν έχω την ίδια μυική δύναμη μπορούσα με μεγάλη ευκολία να κάνω πράγματα που εκείνος δεν μπορούσε. Τον ρώτησα τι σήμαινε αυτό και μου είπε ότι είχε πάει στο γιατρό και ότι έφταιγε το ότι έπινε αλκόολ.
ΤΟ πίστεψα και δεν έδωσα συνέχεια.
Μην τα πολυλογώ το παιδί αυτό έχει σχηματίσει στο μυαλό του την εντύπωση πώς επειδή ενδιαφέρθηκα για την υγεία του και επειδή του ζήτησα να μου δανείσει κάτι βιβλια... πώς τελοσπάντων είμαστε σε φάση για να τα φτιάξουμε.
Από την μεριά μου ήμουν ξεκάθαρη. Απόλυτα. Προσπάθησα με κάθε τρόπο να του πω το αυτονόητο. Έβαλα φίλους του. εκεί άρχισε να φέρεται παράξενα. Σχολάγαμε από τη σχολή και έτρεχε από πίσω μου να με προλάβει. ΤΟν απεφευγα. Του ζητούσα ευγενικά να φύγει γιατί είχα ραντεβού και μου έλεγε θα έρθω μαζί. Με έκανε ρεζίλι. Είχαμε γίνει και θέαμα στη σχολή.
Ο κόσμος κοίταγε και δεν μπορούσε να καταλάβει. Κι εγώ γινόμουν ρεζίλι. Δεν μπορείτε να φανταστείτε απελπισία. Του είπα πώς θα φωνάξω την αστυνομία, αλλά εκείνος γέλαγε. Ήμουν στα πρόθυρα να βάλω τα κλάμματα.
Άρχισα να τον αγνοώ. Ερχόταν και κάτω από το φροντιστήριο όπου κάνω Ισπανικά, σαν να είμασταν ζευγάρι, για να με πάρει. Εγώ καμία αντίδραση- δεν του μίλαγα. Λέω πείσμα εσύ, πείσμα και εγώ.
Μα το χειρότερο ήταν τα τηλέφωνα. Στο σπίτι, στο κινητό μου. Τέσσερις η ώρα το πρωί. Πέντε. Τρεις τα μεσάνυχτα. Απορώ πότε κοιμάται αυτός ο άνθρωπος! Και είναι ικανός να παίρνει συνέχεια. Σε κάποια στιγμή το σηκώνω και του λέω τι θες πια- ήταν αργά το βραδυ? 'Κοιτα μου λέει. Νυστάζω τώρα. Θα τα πούμε αύριο καλύτερα.', 'καλά του λέω πας καλά? Με παίρνεις τηλ. εδω και τόσες ώρες και τώρα που το σηκώνω μου λες θα τα πούμε αύριο?' 'Ναι, μου λέει, από συνήθεια σε παίρνω'
Δεν ξέρω αν το έχει πάθει άλλος άνθρωπος αυτό, αλλά μέσα σε 2 ώρες το κινητό μου έχει καταγράψει 99 αναπάντητες κλήσεις- παραπάνω το κοντέρ δεν πάει, γιατί είναι διψήφιο- τουλάχιστον στο δικό μου κινητό. Αυτή η ιστορία με τα τηλέφωνα είναι από τον Σεπτέμβριο.
Προσπαθώ να είμαι ευγενική του λέω τι θες. "Να ακούσω τη φωνή σου. Σε παρακαλώ μην μου το κλείνεις". Του λέω καταντάει άρρωστο.
Βάζω τη μητέρα μου να του πει να μην ξαναενοχλήσει στο σπίτι. Μετά την αδερφή μου. Εκείνος απτόητος.
Αναγκάζομαι και έχω σχεδόν όλη την ώρα το κινητό μου κλειστό ή στο αθόρυβο για να μην με εκνευρίζει. αρκετές φορές το σήκωσα και τον έβρισα. Αλλες του το κλείνω απλά.
Τα χριστούγεννα ήρθε στο σπίτι μου. Έκοβε βόλτες, γιατί ήθελε-λέει- να μου μιλήσει.
Αυτή η ιστορία πάει πια πολύ καιρό. Από το καλοκαίρι και ύστερα.
Η μητέρα μου λέει να αλλάξω αριθμό κινητού. Οκ, το σκέφτηκα και εγώ, αλλά γιατί να αλλάξω εγώ και να μην σταματήσει αυτός? Και τι θα γίνει με τα τηλέφωνα που κάνει στο σπίτι? Τι θα γίνει με τις επισκέψεις του στο σπίτι μου? Αύριο μεθαύριο πιάνω μια δουλειά- θα το μάθει- θα με κάνει ρεζίλι και εκεί?
Τον απείλησα ότι θα το πω στη μητέρα του. Μου λέει σιγά μην πιστέψει μια άγνωστη, αντί για το γιό της. Θα της πω ότι σε παράτησα και μου κάνεις σκηνή. Βλέπετε, είναι πολύ έξυπνος... ότι κι αν του πεις... αμέσως βρίσκει να σε ταπώσει.
Του είπα πώς δεν είναι φυσιολογικές οι αντιδράσεις του. Δεν είναι φυσιολογικά τα τόσα μηνύματα που στέλνει κάθε μέρα. Ότι έχει κολλήσει το μυαλό του και ότι πρέπει να δει έναν ειδικό. ''Εσύ με έχεις τρελλάνει με αυτά που κάνεις.''απαντάει.
Δεν ξέρω ποια τι να κάνω για να του δώσω να καταλάβει ότι τελείωσε η υπομονή μου. Από την μια έχω τύψεις, από την άλλη δεν θέλω να του κάνω ιστορία διαδικαστική και να θέλει μετά να με εκδικηθεί.
Και σε γενικές γραμμές ντρέπομαι και την οικογένειά του: πώς να πάρεις να πεις 'ξέρετε ο γιόκας σας μου φαίνεται πώς είναι κάπως ψυχασθενής'. Αλλά κάτι πρέπει να γίνει... Τα μηνυματα που μου στέλνει κάποιες φορές είναι λες και πρόκειται να κάνει το απονενοημένο διάβημα. Και εγώ μπαίνω στο τρυπάκι να επικοινωνώ με κάποιον φίλο του για να σιγουρέψω ότι είναι καλά. Αλλά αν κάνει και καμιά βλακεία... πώς θα αντέξω τις τύψεις? Πείτε μου.... τι πιστεύετε ότι έχει? Είναι παρανοϊκός? τρελός? τι?
Και τι μου προτείνετε να κάνω για να ξεμπλέξω πρώτα εγώ απ'αυτή την ιστορία και μετά να κάνω ό,τι μπορώ και γι'αυτόν?
