Καλησπέρα,ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου..Τις προαλλες έτυχε να πάω στο νεκροταφείο οπου εχουμε την προγιαγιά μου,την οποία σαν άνθρωπο δεν είχα γνωρίσει ποτέ.Εκεί αισθάνθηκα μια απεραντη αίσθηση γαλήνης και ηρεμίας.Δε μπορώ να το εξηγήσω απλα σε αυτο το χωρο άδειασαν ολα οσα είχα μεσα μου και με βασανιζαν.Σαν η θάλασσα που υπαρχει μεσα μου να κόπασε τα νερα της..Καθισα πολυ ωρα εκει,το ενιωσα ως αναγκη..Ηθελα να κατσω εκει μεχρι να βραδιασει.Δεν κυριαρχουσε κανενα αρνητικο συναισθημα περι θανατου και νεκρων.Τιποτα σαν ολα γυρω μου να δειχναν κατανοηση..
Οταν γυρισα σπιτι αυτο το συναισθημα περασε..και ενιωθα τυψεις.Σαν να ειμαι ψυχικα ανισορροπη χαρακτηρισα τον εαυτο μου που αισθανθηκε ετσι σε ενα τετοιο μερος..ξερετε σαΪκο ισως.
Εσας πως σας φαινεται αυτο;απλα ετυχε να αισθανθω ηρεμα εκει ή μπορει οντως να με χαρακτηρισα σωστα;Αν και δε μπορω να βρω που ειναι το ανωμαλο μεσα σε ενα νεκροταφειο,σαφως δεν ειναι το πιο φυσικο πραγμα αλλα οχι και τοσο ασχημο,σε τετοια ορια που νομιζα πως κατι δεν πάει καλά..
Για αποφυγη παρεξηγησεων δεν ειμαι νεκροφιλη..