Ελλειψη αυτοπεποίθησης, άγχος και εμμονές
Καλησπέρα σε όλο το φόρουμ.
Θα ήθελα να θέσω τον προβληματισμό μου σε σχέση με τον μεγάλο μου γιο που είναι 6 ετών (έχω και άλλον έναν γιο ένα χρόνο μικρότερο). Ο πρωτότοκος λοιπόν έχει μια φοβερή έλλειψη αυτοπεποίθησης, άγχος και εμμονές με διάφορα πράγματα, και όλα αυτά τον κάνουν να μην ευχαριστιέται απλά πράγματα και να μην θέλει να συμμετέχει σε διάφορες δραστηριότητες και του σχολείου του αλλά και εκτός.
Πάντα ήταν έτσι, από μικρούλης, απλά όταν βρέθηκε σε σχολικό περιβάλλον το πρόβλημα φάνηκε πιο έντονα.
Για να μην μακρυγορώ θα σας φέρω 2-3 παραδείγματα της συμπεριφοράς του, και θα ήθελα κάποιες συμβουλές στο πως θα μπορούσα να τον αντιμετωπίσω καλύτερα, και με ποιά στάση μου θα τον βοηθούσα να ξεπεράσει τις αναστολές του και να γίνει πιο τολμηρός και "αδιάφορος" ίσως στο τι θα πει ο περίγυρος του.
Φέτος που είναι στο νήπιο κάνουν συνέχεια παραστάσεις γιορτές κλπ. Κάθε φορά, και τα Χριστούγεννα και αργότερα, όταν πρωτοξεκινούσαν οι πρόβες εκείνος είχε μια απόλυτη άρνηση, δεν ήθελε να συμμετέχει γιατί όπως μου έλεγε, είχε άγχος και φοβόταν μήπως και δεν τα καταφέρει και τον κοροιδεύουν τα άλλα παιδιά. Τελικά με την προτροπή της δασκάλας και μετά από αρκετές πρόβες, καταλάβαινε πως μπορου΄σε να τα καταφέρει μαι χαρά, και τότε του άρεσε ξαφνικά η διαδικασία. Τώρα που ετοιμάζουν την γιορτή του καλοκαιριού, ενώ θεωρούσα πως το είχαμε ξεπεράσει πια αυτό το θέμα της γιορτής, αρνείται πεισματικά να αναλάβει οποιονδήποτε ρόλο, λέγοντάς μου διάφορες δικαιολογίες (στον τάδε ρόλο όταν τον έκανε ένας συμμαθητής του γέλαγε, και δεν θέλει να τον κοροιδεύουν, στον άλλο ρόλο η δασκάλα του είπε να χρησιμοποιήσει την φαντασία του και αυτός δεν έχει φαντασία κλπ).
Το ίδιο συμβαίνει και με άλλα πράγματα της καθημερινότητας, πάμε να βγάλουμε μια φωτογραφία και στην αρχή δεν θέλει να είναι καθόλου μέσα, ντρέπεται ή κάνει βλακείες για να μην βγει καλός. Μόνο μετά από ώρα μπορεί να το ξεπεράσει και ξαφνικά να ζητήσει να βγει και αυτός φωτογραφία.
Είμαστε σε μια εκδρομή και αποφασίζουμε να πάμε βόλτα σε ένα δάσος ή κάπου αλλού κλπ, και επειδή είναι ένα μέρος καινούργιο που ίσως δεν ξέρει τι θα συναντήσει, δεν θέλει να πάμε, προτιμά να πάει σε μια παιδική χαρά και να μην δοκιμάσει οτιδήποτε καινούργιο. Τον τραβάμε με τα χίλια ζόρια, και αφού έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της βόλτας πια, χαλαρώνει, σταματάει την γκρίνια και βρίσκει κάτι ενδιαφέρον που να του αρέσει (και αυτό, όχι πάντα).
Στην πραγματικότητα φυσικά μιλάμε για ένα παιδί με τρομερή φαντασία, ικανότητα και δεξιότητες, που ότι θελήσει να αναλάβει (αρκεί να το θέλει αυτός και να μην του το επιβάλλουν) το κάνει καταπληκτικά. Ομως κάθε φορά, όταν πρόκειται για κάτι καινούργιο που του το προτείνει κάποιος άλλος να κάνει (η δασκάλα του, εγώ κλπ) έχει μεγάλη διστακτικότητα να το ξεκινήσει, είναι πεπεισμένος εξαρχής πως δεν θα τα καταφέρει (χρησιμοποιεί και εκφράσεις του τύπου "είναι μάταιο μαμά, εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό"), και δεν θέλει ούτε καν να δοκιμάσει.
Εχω προσπαθήσει να του μιλήσω όμορφα, να τον παρακινήσω, να του υπενθυμίσω πως άλλα πράγματα που κάνει τα κάνει πολύ καλά και πως αν εξασκηθεί σε κάτι, όσο δύσκολο και να είναι θα τα καταφέρει κλπ, αλλά εκείνος αν του έχει καρφωθεί μια ιδέα στο μυαλό, δεν έχω τρόπο να του αλλάξω την σκέψη.
Εκνευρίζομαι γιατί τον βλέπω να χάνει έτσι χωρίς λόγο ευκαιρίες στο να περνά όμορφα και δημιουργικά με τους συμμαθητες του και τους φίλους του, και δεν ξέρω αν θα μπορούσα να τον αντιμετωπίσω κάπως και να έχω κάποιο αποτέλεσμα.
Τελικά είναι σωστό να επιμένω να τον παροτρύνω να κάνει πράγματα, ή θα έπρεπε να είμαι πιο χαλαρή και να μην με νοιάζει και τόσο στο τι θα συμμετέχει τελικά και τι θα κάνει?
