Φόβος δέσμευσης

Έχω μια σχέση εδώ και 1 χρόνο περίπου. Είμαι ερωτευμένη μαζί του κι εκείνος το ίδιο. Είμαι 35, εκεινος 39.

Ενώ τα είχαμε περίπου 3 μήνες μου πρότεινε να μείνουμε μαζί. Είπα όχι, είναι νωρίς. Αργότερα, μου το ξαναπρότεινε. Πάλι δίσταζα. Πριν από δύο μήνες περίπου, του είπα ότι τελικά θα μετακομίσω σπίτι του να μείνουμε μαζί. Παρόλο που αποφάσισα να μείνουμε μαζί, δεν μετέφερα όλα μου τα πράγματα αλλά τα μετέφερα σιγά-σιγά. Επίσης, 1-2 φορές τη βδομάδα έβρισκα αφορμές να κοιμάμαι σπίτι μου. Ένα βασικό μου πρόβλημα είναι ότι μου αρέσει γενικά που έμενα μόνη μου, είχα την ανεξαρτησία μου κλπ και επίσης το γεγονός ότι θα είμαι πλέον αρκετά μακριά από τη δουλειά μου. Πριν ήταν μια απόσταση 10 λεπτών με τα ποδια από το σπίτι μου, τώρα είναι ένα μισάωρο με αυτοκίνητο.

Τέλος πάντων, βλέποντας ο φίλος μου ότι αποφάσισα να μείνουμε μαζί αλλά επί 2 μήνες καθυστερώ τη μετακόμισή μου, έβαλε τα μεγάλα μέσα, μου κράταγε μούτρα, γκρίνια και τελικά με πίεσε αρκετά να πάμε να πάρουμε τα πράγματά μου και να τα μεταφέρω στο σπίτι του. Έτσι κι έγινε.

Από τότε εδώ και μερικές μέρες έχω πάθει πανικό. Νιώθω ότι σε λίγο δεν θα έχω ούτε χαραμάδα ανάσας, γιατί θεωρώ ότι είναι αρκετά κτητικός...Νιώθω ότι έχω χάσει τον έλεγχο της ζωής μου. Το αστείο είναι ότι τον αγαπώ πραγματικά και δεν θέλω να τον χάσω. Αλλά φοβάμαι πολύ να προχωρήσω σε αλλαγές, φοβάμαι στη σκέψη ότι θα παντρευτώ, θα κάνω οικογένεια, θα δεσμευτώ ολοκληρωτικά με έναν άνθρωπο, παρόλο που μου αρέσει να είμαι με τον συγκεκριμένο άνθρωπο και περνάμε όμορφα. Με ανησυχεί που ενώ μέχρι σήμερα μπορούσα να αφοσιωθώ στη δουλειά μου όσες ώρες ήθελα, ακόμη και Σαββατοκύριακα κάποιες φορές, τώρα αναγκάζομαι να περιορίσω τις ώρες αυτές λόγω της σχέσης αυτής. Εκείνος από την άλλη, όταν αρνούμαι κάτι που προτείνει, όπως π.χ. τη μετακόμιση, το παίρνει σαν απόρριψη και απογοητεύεται γιατί έχει τις δικές του ανασφάλειες και εκτός αυτού θέλει να προχωρήσουμε μαζί και το εκτιμώ. Αλλά πιστεύω ότι με πιέζει πολύ.

Νιώθω ότι τα τελευταία χρόνια έκανα διαρκώς σχέσεις ακατάλληλες για μένα, μόνο και μόνο για να μη βρεθώ μπροστά σε αυτόν τον φόβο που τώρα καλούμαι να αντιμετωπίσω. Επίσης, έχουν προηγηθεί στο παρελθόν δύο σχέσεις από τις οποίες ...την έκανα με ελαφρά μόλις τέθηκε το θέμα συμβίωσης/γάμου. Αλλά με αυτόν, θέλω να το παλέψω.

Να σημειώσω ότι εδώ και 1 1/2 χρόνο κάνω ψυχοθεραπεία από την οποία είμαι πολύ ευχαριστημένη. Η ψυχολόγος με βοηθάει πάρα πολύ σε όλο αυτό, απλά γράφω κι εδώ μήπως υπάρχει κάποιος άλλος ή άλλη που έχει νιώσει ή νιώθει παρόμοια και θέλει να μου πει τη γνώμη του/της. Κάθε γνώμη σεβαστή.

θες να το παλέψεις με τον συγκεκριμένο επειδή όντως ταιριάζετε και θες να προχωρήσει ή μήπως επειδή νιωθεις ότι πλέον είσαι σε ηλικία που πρέπει να \"σοβαρευτείς\"?

γενικά πριν μετακομίσεις οριστικά μαζί του θα πρέπει να κάνετε μια κουβέντα, να του εξηγήσεις ότι χρειάζεσαι το χώρο σου ακόμα και μέσα στο κοινό σας σπίτι.

Quote:

---

Originally posted by claire
θες να το παλέψεις με τον συγκεκριμένο επειδή όντως ταιριάζεται και θες να προχωρήσει ή μήπως επειδή νιωθεις ότι πλέον είσαι σε ηλικία που πρέπει να \"σοβαρευτείς\"?

γενικά πριν μετακομίσεις οριστικά μαζί του θα πρέπει να κάνετε μια κουβέντα, να του εξηγήσεις ότι χρειάζεσαι το χώρο σου ακόμα και μέσα στο κοινό σας σπίτι.

---

Θέλω να το παλέψω γιατί είναι η πρώτη φορά που είπα σε κάποιον ότι τον αγαπάω και το νιώθω πραγματικά. Τώρα το αν ταιριάζουμε, είναι σχετικό. Σε κάποια σημεία ταιριάζουμε, υπάρχουν κι άλλα που μας χωρίζουν. Απλά με τρομάζει όλη αυτή η αλλαγή που καλούμαι να κάνω και που στη θεωρία το θέλω, αλλά στην πράξη μου φαίνεται βουνό.
Όσο για την ηλικία, ναι είναι κι αυτό ένα θέμα, αλλά δεν είναι αυτό που με κάνει τόσο πολύ να θέλω να προχωρήσω. Δεν νιώθω ότι συμβιβάζομαι δηλαδή. Ακόμη κι αν φύγω, ξέρω ότι θα βρεθεί κάποιος άλλος, μόνη μου δε θα μείνω σίγουρα, αλλά μήπως τελικά δεν θα καταφέρω τίποτα παρά να βολοδέρνω από τη μια σχέση στην άλλη χωρίς αποτέλεσμα ;

Pandora, δεν είναι μόνο η ιδέα της δέσμευσης, αλλά και τι πραγματικά χαρακτηριστικά έχει. Αφενός δηλαδή οι διαστάσεις που έχει στο μυαλό σου, αφετέρου τα χαρακτηριστικά της σχέσης που έχεις αυτή τη στιγμή.

Ως προς το δικό σου κομμάτι, καταρχήν στη \'δέσμευση\' μέσα σε μια σχέση, δεν υπάρχουν πραγματικά \'δεσμά\'. Αν το δεις σαν μια κατάσταση ολοκληρωτικής και αμετάκλητης αφοσίωσης σε έναν άνθρωπο, σαν προδιαγεγραμμένη πορεία προς το γάμο και τα παιδιά, σαν δραστική αλλαγή στις καθημερινές συνήθειες, λογικό είναι να ακούγεται τρομακτικό. Αλλά δεν χρειάζεται να είναι έτσι. Το ότι στη ζωή μας κατά καιρούς αλλάζουν οι προτεραιότητες, η σημασία που έχει το κάθε τι, αλλά και σε ένα βαθμό η καθημερινότητα μας ανάλογα με τις αποφάσεις που παίρνουμε, είναι γεγονός. Όμως εσύ το βιώνεις σαν απώλεια ελέγχου της ζωής σου, αντί σαν δική σου επιλογή.

Κι εδώ ερχόμαστε στην υπάρχουσα σχέση. Λες ότι ο άνθρωπος ήθελε να μείνετε μαζί σχεδόν αμέσως. Στις ηλικίες σας και με δεδομένη (υποθέτω) την οικονομική και γενικότερη ανεξαρτησία του καθενός, δεν είναι παράλογο σαν σκέψη. Νομίζω όμως ότι χρειάζεται να βασίζεται σε αμοιβαία επιθυμία να γνωριστούμε καλύτερα, να περνάμε πιο πολύ και πιο ποιοτικό χρόνο μαζί, να απολαύσουμε το \'μαζί\'. Λες όμως ότι ο σύντροφος είναι αρκετά κτητικός, ότι νιώθεις πως δεν μπορείς να ανασάνεις. Αυτό πώς ακριβώς εκφράζεται στην κοινή καθημερινότητα? Γιατί, δεν λέω, καλό είναι να ξεπερνάμε τις ανασφάλειες και τους φόβους, όχι όμως για να υποταχθούμε στις ανασφάλειες κάποιου άλλου. Θεωρείς δηλαδή ότι το μοναδικό θέμα είναι ο δικός σου φόβος για τη δέσμευση-φόβος μήπως βολοδέρνω, ή νιώθεις πως ο σύντροφος είναι πράγματι πιεστικός και σου ζητά να αλλάξεις; Το \'αν ταιριάζουμε\' ή όχι, είναι σημαντικό, σε ποια πράγματα νομίζεις ότι δεν ταιριάζετε;

κοίτα είστε πολύ λίγο καιρό μαζί, ουσιαστικά ακόμα μαθαίνετε ο ένας τον άλλο.
πρέπει να τα βρείτε λίγο στις ανασφάλειες σας...δηλαδή να του εξηγήσεις ότι δεν απορρίπτεις αυτόν, αλλά ότι έχεις κι εσύ τα δικά σου θέματα που σε κάνουν να φοβάσαι ή να μην προχωράς τόσο γρήγορα όσο θα ήθελε.
πιστεύω πως αν καταλάβει αυτό και χαλαρώσει, θα νιώσεις κι εσύ πιο χαάρή και θα σου είναι πολύ πιο ευκολο να κάνεις τα βήματα που χρειάζονται. ίσως δηλαδή κατα κάποιο τρόπο, τώρα αντιδράς στην πίεση που σου ασκεί.

Quote:

---

Originally posted by marina38
Pandora, δεν είναι μόνο η ιδέα της δέσμευσης, αλλά και τι πραγματικά χαρακτηριστικά έχει. Αφενός δηλαδή οι διαστάσεις που έχει στο μυαλό σου, αφετέρου τα χαρακτηριστικά της σχέσης που έχεις αυτή τη στιγμή.

Ως προς το δικό σου κομμάτι, καταρχήν στη \'δέσμευση\' μέσα σε μια σχέση, δεν υπάρχουν πραγματικά \'δεσμά\'. Αν το δεις σαν μια κατάσταση ολοκληρωτικής και αμετάκλητης αφοσίωσης σε έναν άνθρωπο, σαν προδιαγεγραμμένη πορεία προς το γάμο και τα παιδιά, σαν δραστική αλλαγή στις καθημερινές συνήθειες, λογικό είναι να ακούγεται τρομακτικό. Αλλά δεν χρειάζεται να είναι έτσι. Το ότι στη ζωή μας κατά καιρούς αλλάζουν οι προτεραιότητες, η σημασία που έχει το κάθε τι, αλλά και σε ένα βαθμό η καθημερινότητα μας ανάλογα με τις αποφάσεις που παίρνουμε, είναι γεγονός. Όμως εσύ το βιώνεις σαν απώλεια ελέγχου της ζωής σου, αντί σαν δική σου επιλογή.

Κι εδώ ερχόμαστε στην υπάρχουσα σχέση. Λες ότι ο άνθρωπος ήθελε να μείνετε μαζί σχεδόν αμέσως. Στις ηλικίες σας και με δεδομένη (υποθέτω) την οικονομική και γενικότερη ανεξαρτησία του καθενός, δεν είναι παράλογο σαν σκέψη. Νομίζω όμως ότι χρειάζεται να βασίζεται σε αμοιβαία επιθυμία να γνωριστούμε καλύτερα, να περνάμε πιο πολύ και πιο ποιοτικό χρόνο μαζί, να απολαύσουμε το \'μαζί\'. Λες όμως ότι ο σύντροφος είναι αρκετά κτητικός, ότι νιώθεις πως δεν μπορείς να ανασάνεις. Αυτό πώς ακριβώς εκφράζεται στην κοινή καθημερινότητα? Γιατί, δεν λέω, καλό είναι να ξεπερνάμε τις ανασφάλειες και τους φόβους, όχι όμως για να υποταχθούμε στις ανασφάλειες κάποιου άλλου. Θεωρείς δηλαδή ότι το μοναδικό θέμα είναι ο δικός σου φόβος για τη δέσμευση-φόβος μήπως βολοδέρνω, ή νιώθεις πως ο σύντροφος είναι πράγματι πιεστικός και σου ζητά να αλλάξεις; Το \'αν ταιριάζουμε\' ή όχι, είναι σημαντικό, σε ποια πράγματα νομίζεις ότι δεν ταιριάζετε;

---

Νιώθω ότι είναι κτητικός γιατί (α) προσπαθεί να μου περιορίσει τις ώρες δουλειάς που είναι ομολογουμένως πολλές αλλά είναι δική μου επιχείρηση και απαιτεί αρκετό χρόνο, δε γίνεται αλλιώς, (β) παρόλο που είμαστε σχεδόν συνέχεια μαζί, δεν του φτάνει ποτέ.

Νομίζω ότι δεν ταιριάζουμε στο γεγονός ότι εκείνος είναι πολύ συναισθηματικός και γαντζώνεται στον άλλον, εγώ θέλω απόσταση. Επίσης, είναι πολύ δραστήριος και θέλει διαρκώς εκδρομές, εξόδους κλπ, εγώ και στο σπίτι να κάτσω στον ελεύθερο χρόνο μου δεν έχω πρόβλημα.

Μέχρι στιγμής νιώθω ότι ανασαίνω, αλλά επειδή διαρκώς πιέζει, νιώθω ότι στο τέλος αν δεν κρατήσω τις ισορροπίες και το χώρο μου, θα με εγκλωβίσει.

Quote:

---

Originally posted by claire
κοίτα είστε πολύ λίγο καιρό μαζί, ουσιαστικά ακόμα μαθαίνετε ο ένας τον άλλο.
πρέπει να τα βρείτε λίγο στις ανασφάλειες σας...δηλαδή να του εξηγήσεις ότι δεν απορρίπτεις αυτόν, αλλά ότι έχεις κι εσύ τα δικά σου θέματα που σε κάνουν να φοβάσαι ή να μην προχωράς τόσο γρήγορα όσο θα ήθελε.
πιστεύω πως αν καταλάβει αυτό και χαλαρώσει, θα νιώσεις κι εσύ πιο χαάρή και θα σου είναι πολύ πιο ευκολο να κάνεις τα βήματα που χρειάζονται. ίσως δηλαδή κατα κάποιο τρόπο, τώρα αντιδράς στην πίεση που σου ασκεί.

---

έχεις δίκιο claire, έτσι είναι

Χμ, στο θέμα της δουλειάς....υπάρχει πραγματικά πρόβλημα χρόνου, δηλαδή δεν περνάτε αρκετό χρόνο μαζί ή μήπως λόγω της δουλειάς υπάρχει εξάντληση και νεύρα όταν είσαστε μαζί? Μήπως θεωρεί ότι εσένα σε επηρεάζει δυσμενώς η πολλή δουλειά (π.χ. υγεία)? Η μήπως απλά θέλει να μονοπωλεί το χρόνο σου και η δουλειά είναι ένας αντίπαλος? Το δεύτερο δεν μου αρέσει και γενικά αυτό που λες ότι \'δεν του φτάνει ποτέ\' και \'γαντζώνεται στον άλλον\', προσωπικά δεν το αντέχω.

Ο πρώην μου ήθελε να κάνουμε τα πάντα μαζί, να είμαστε συνέχεια μαζί, ακόμα και στο σπίτι μέσα αν καθόταν στον υπολογιστή, ήθελε να είμαι δίπλα του, για τη δουλειά μου τρωγόταν όλη την ώρα να τη μειώσω ή και να την αφήσω, και όσα κι αν έδινα, ήθελε περισσότερα. Ο νυν χαίρεται με τη δουλειά μου και με ενθαρρύνει να την αναπτύσσω, δεν τρελαίνεται από χαρά όταν δουλεύω σαββατοκύριακα και ως αργά, αλλά δεν τα βάφει και μαύρα, έχει και δικά του πράγματα να ασχοληθεί. Μου έβαλε χέρι μια εποχή που πραγματικά το είχα παρακάνει, αλλά ήταν ευπρόσδεκτο γιατί το ένιωθα κι εγώ. Θέλει να κάνουμε πράγματα μαζί, αλλά θέλει και το χώρο του όπως κι εγώ. Ο πρώην λοιπόν με καταπίεζε και ήταν ανασφαλής, ο νυν διεκδικεί, οριοθετεί, του αρέσει το μαζί αλλά λειτουργεί και αυτόνομα και δεν νιώθει να απειλείται αν εγώ λειτουργήσω αυτόνομα.

Εσύ νιώθεις μήπως ότι η συντροφικότητα που σου ζητά πνίγει τη δυνατότητα κάθε ατομικής έκφρασης?

Πανδώρα τι να σου πω?
Ξέρεις πόσο μου θυμίζεις εμένα?
Σε όλες μου τις σχέσεις περίμενα πότε θα το πάει ο άλλος σοβαρά και μόλις τον έβλεπα ένα σκαλί πριν από αυτό, την έκανα με ελαφρά και χωρίς καθόλου τύψεις, μπουκωμένη και πανικόβλητη.
Ξέρεις τι πιστευω? Υπάρχουν δυο ειδών γυναίκες: αυτές που ολοκληρώνονται μέσα από έναν άντρα, και αυτές που ολοκληρώνονται μέσα από τον εαυτό τους.
Δεν είναι τυχαίο που η μοναδική σχέση που όχι μόνο δεν με μπούκωσε, αλλά την κυνηγάω και όσο μπορώ είναι με έναν άνθρωπο που ζούμε μακριά. Αυτό από μόνο του μου δίνει την ανάσα που χρειάζομαι.
Θα μου πεις τώρα τι σου λέω? Να φύγεις για Θεσ/κη και να μείνει αυτός Αθήνα?
Δεν ξέρω τι να σε συμβουλεψω, γιατί αν σου πω να το μιλήσεις και να διεκδικήσεις περισσότερο χώρο, αυτός θα γίνει ακόμη πιο κτητικός, γιατί οι κτητικοί ανθρωποι είναι οι πλέον ανασφαλείς και θα σου φορτωθεί περισσότερο.
Το μόνο \"κόλπο\" που μπορείς να κάνεις, είναι να του φορτωθείς τόσο πολύ που να σου ζητήσει εκείνςο χώρο καισ το τέλος να σου χρωστάει. Σίγουρα σου ακούγεται, ή μαλλον διαβάζεται, γελοίο, αλλά πίστεψε με, είναι ότι πρέπει για τέτοιου ειδους καταστάσεις.
Βέβαια, μετά κινδυνεύεις να τροφοδοτήσεις τόσο τον εγωισμό του που να σε θεωρήσει δεδομένη και να έχεις άλλα προβλήματα, αλλά όπως και να χει, οι σχέσεις είναι σχέσεις και ποτέ δεν είναι ιδανικές γιατί τότε θα ήταν ψεύτικες.

δεν πιστευω οτι ειναι θεμα ισορροπιων σου,
αλλα θεμα διαπραγματευσεων που θα κανετε μετα απο κοινη συζητηση.

Και εννοω που μπορει εκεινος να κανει πισω και μπορεις εσυ να κανεις μπροστα για να συναντηθείτε.
Αν οντως υπαρχει αυτο που νιωθεις και το ονομαζεις αγαπη μεταξυ σας,
θα μπορεσετε ευκολα να συνεννοηθειτε.
Αλλιως θα βρεθειτε σε αδιεξοδα.

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία


Το μόνο \"κόλπο\" που μπορείς να κάνεις, είναι να του φορτωθείς τόσο πολύ που να σου ζητήσει εκείνςο χώρο καισ το τέλος να σου χρωστάει.

---

μαστα....
ωστε οι σχεσεις ειναι θεμα κολπων....
ισως και μαγικων κατα περιπτωση ε?

αφού δεν συμφωνείτε σε τίποτα και στο τέλος θα τσακωθείτε και σε αυτό το θέμα και θα το καταστρέψετε, γιατί δεν μπορείς ρε κρίνο απλά να αγνοήσεις την απάντηση της θεοφανίας και να μην τη σχολιάσεις! απλά διαφωνείτε και δεν μπορείτε να διαχειριστείτε αυτή τη διαφωνία πολιτισμένα, δεχτείτε το και προχωρείστε.

Quote:

---

Originally posted by krino

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία


Το μόνο \"κόλπο\" που μπορείς να κάνεις, είναι να του φορτωθείς τόσο πολύ που να σου ζητήσει εκείνςο χώρο καισ το τέλος να σου χρωστάει.

---

μαστα....
ωστε οι σχεσεις ειναι θεμα κολπων....
ισως και μαγικων κατα περιπτωση ε?

---

βουντού

Quote:

---

Originally posted by claire

γιατί δεν μπορείς ρε κρίνο απλά να αγνοήσεις την απάντηση της θεοφανίας και να μην τη σχολιάσεις! απλά διαφωνείτε και δεν μπορείτε να διαχειριστείτε αυτή τη διαφωνία πολιτισμένα, δεχτείτε το και προχωρείστε.

---

γιατι δεν μπορω να βλεπω τετοιες σαχλαμαρες για αυτο.
Απο την αλλη δεν νομιζω να μειωσα προσωπικα καποιον....

den meiwses twra, alla afou exete trela prohgoumena,sto telos tha skotw8eite. apla allhloagnoh8eite!!!!

(sorry gia ta greeklish)