Επιθυμία για ζωή

Kαλησπέρα σε όλους!

Ακολουθώ αγωγή με ladose εδώ και ένα 6μηνο περίπου και ομολογώ ότι με έχει βοηθήσει αρκετά,στο θέμα της ευαισθησίας ιδιαίτερα,μιας που θεωρώ ότι έχω γίνει πιο αναίσθητη,αλλά με την καλή έννοια πάντα.Αυτό που με προβληματίζει ωστόσο είναι το αίσθημα του κενού που ακόμη νιώθω.Προσπάθησα να ασχοληθώ με διάφορες δραστηριότητες που πίστευα οτι θα με γέμιζαν,αλλά πάντα κάτι λείπει.Αισθάνομαι ότι οι ημέρες κυλάνε τελείως αδιάφορες και επίπεδες και είμαι μόλις 23 ετών,θα έπρεπε να είμαι πιο ενθουσιασμένη με τη ζωή.Αντιθέτως σχεδόν τίποτα δε μου προκαλεί έκπληξη,ενθουσιασμό ή και ευχαρίστηση.Πολλές φορές σκέφτομαι ότι ίσως το γεγονός ότι είμαι single παίζει κάποιο ρόλο,όμως από την άλλη στην ιδέα και μόνο της σχέσης δυσανασχετώ πολύ,καθώς συνήθως έχω να αντιμετωπίσω μία σειρά προβλημάτων ,την οποία δεν ξέρω εαν έχω τη δύναμη να χειριστώ.Αυτό με κάνει να σκέφτομαι επίσης ότι δεν ξέρω να λειτουργώ σε μία σχέση,αν και έχω κάνει κάποιες στη ζωή μου,χωρίς ωστόσο κάποια να διαρκέσει πάνω από έναν χρόνο.Πολύ θα ήθελα να ζωντανέψω,να ερωτευτώ και να ονειρευτώ ξανά,άλλα όλα αυτά μου φαντάζουν πολύ μακρινά και απραγματοποίητα.

Την απάντηση στο τι θελεις για να καλύψεις το κενό την έχεις δώσει. Αυτο που πρέπει να αντιμετωπισεις ειναι το φοβο και τη χαμηλη αυτοπεποίθηση ότι δεν θα τα καταφέρεις. Τον τροπο να σου προκύψει σχέση ήδη τον ξέρεις, άφησε τον εαυτο σου ελεύθερο από τις διαστρεβλωσεις της σκέψης και θα δεις που θα σου προκύψει και όλα θα πηγαινουν πολύ καλά. Η φαρμακευτική αγωγη σε έχει βοηθήσει? υποβοηθεισαι και από ψυχοθεραπεία ή εφαρμοζεις καποια μεθοδο πέρα από τα φαρμακα?

Αρχικά έκανα και ψυχοθεραπεία,αλλά δυστυχώς δε μπορεσα οικονομικά να συνεχίσω και έτσι περιορίστηκα μόνο στα φάρμακα.Μάλιστα στην αρχή της κατάθλιψης έτυχε να κάνω μία σχέση,η οποία μου φαινόταν εκείνη τη δεδομένη περίοδο σωτήρια,όμως τελείωσε πολύ άσχημα και ξαφνικά με αποτέλεσμα να είμαι για μέρες σα ζωντανή νεκρή-ξέρω υπερβολικό,αλλά όταν έχεις κατάθλιψη τα πράγματα τα βλέπεις διαφορετικά-.Απο τότε δε θέλω να ξαναεμπλακώ γιατί θεωρώ ότι τα πηγαινω αρκετά καλά μέχρι στιγμής,αν εξαιρέσεις το αίσθημα του κενού βέβαια...

Ναι, δεν μπορεις να τα βγαλεις περα σε μια σχεση στην κατασταση που εισαι και αυτο σε κανει να μειωνεις τον εαυτο σου. Καλυτερα να τα βρεις με τον εαυτο σου πρωτα οση μοναξια και να νοιωθεις. Μπορεις ομος να κανεις γνωριμιες και σχεσεις που δεν θα εχουν μεγαλες απαιτησεις απο σενα και ετσι σιγα σιγα να κοινωνικοποιηθεις. Αυτο θα σε κανει να νοιωθεις πιο δυνατη, θα φερει την ελπιδα και την αυτοπεποιθηση πισω. Ομως πρεπει να κοιταξεις τι ειναι αυτο που σε εφερε στην καταθλιψη και αν υπαρχει ακομα. Οταν σου εγινε η διαγνωση τι σου ειπαν - ειναι πρωτευον η δευτερευον η καταθλιψη σου? Αν εχεις και αλλη διαταραχη πρεπει να κοιταξεις και αυτην γτ θα σε σπρωχνει παντα στην καταθλιψη.

Η κατάθλιψη αντιμετωπίζεται (τουλάχιστον καταπραύνεται) πέρα από τα φάρμακα με το να μην κλείνεσαι στο σπίτι, βγαίνε έξω, ψάξε για νεες παρέες, βρες ακομα δικους σου ανθρωπους που λογω του προβληματος χαθήκατε και μιλησε τους, βρες δραστηριότητες να ασχολείσαι, φευγε οσο πιο πολυ μπορεις απο τους χωρους που σου προκαλουν εντονα τη σκεψη αυτη πχ δωματιο. Κάνεις κατι από όλα αυτα ή κλείνεσαι στον εαυτο σου και στο σπίτι και αρα με τον τροπο αυτο οξυνεις το πρόβλημα? Βρες επίσης την αιτια της καταθλιψης και βρες πως μπορεις να την αντιμετωπίσεις καλύτερα, ειτε λυνοντας το προβλημα κοιτοντας το στα ματια (αν δεν προκειται τετελεσμενο γεγονος αλλα για κατι που μπορει να αντιμετωπιστει) ειτε εκπαιδευοντας τη σκεψη σου να το υποβαθμίζει, να σου το φερνει σε μικροτερη συχνότητα και ένταση. Ειδικά στο δευτερο πολύ υποβοηθητικη ειναι η κοινωνικοποίηση, όπως σου λεω εγω και ο axl100. Κανοντας όλα αυτα στη χειροτερη περίπτωση θα εχεις επιτυχει να καταπραυνεις τον πονο.