Διπλό ζήτημα: Στήριξη και Φοβία

Ξεκίνησα αυτό το θέμα παρόλο που δεν αφορά πρόσφατα γεγονότα απλά τώρα αισθάνομαι πως τα νιώθω "βαρύτερα" μέσα μου...

Η όλη ιστορία ξεκίνησε στις αρχές του παρόντος μήνα, όταν μια ψυχή(η σχέση μιας πολύ καλής μου φίλης)
μπήκε στο νοσοκομείο με βαριά συμπτώματα πνευμονίας και δύσπνοιας..
Δυστυχώς ο άνθρωπος της ενώ έδειχνε σημάδια βελτίωσης κατέληξε 7 μέρες μετά την εισαγωγή στο νοσοκομείο..
Όλα αυτά διαδραματίστηκαν όταν το ζευγάρι έκλεινε 1 χρόνο σχέσης, ένιωθαν ότι είχαν βρει το άλλο τους μισό σε αυτή τη σχέση.
Η κοπέλα αυτή λοιπόν, η φίλη μου, καταλήγει να μείνει εντελώς απρόοπτα και ξαφνικά μόνη της..

Εγώ ζώντας από κοντά όλα αυτά, της έχω σταθεί νομίζω στο μέγιστο των δυνατοτήτων μου..μιλάμε πολλές φορές τη μέρα και
μου έχει δηλώσει ότι την έχω στηρίξει όσο κανένας σε όλο αυτό, και έχει στηριχτεί περισσότερο πάνω μου σε πολλά. Φυσικά και
δεν μπορεί να συνέλθει ακόμη από το σοκ, παίρνει κάποια ηρεμιστικά.
Να μην τα πολυλογώ παιρνόντας όλος αυτός ο καιρός, εγώ αισθάνομαι πως δεν ξέρω τι άλλο να κάνω και να πω..δεδομένου ότι
μέχρι τώρα άλλαζα το δικό μου πρόγραμμα και τρέχοντας ήμουν δίπλα της και το ήθελα, δεν μετανιώνω ούτε ζητάω ρέστα..
απλά δεν ξέρω πως να το συνεχίσω..
Το έχει πάρει πάρα πολύ βαριά και δύσκολα θα κάτσει να μιλήσει και να ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο..ούτε στη δουλειά καλά καλά δεν πάει..

Έχετε μήπως κάτι να με συμβουλέψετε πως να σταθώ σε αυτό τον άνθρωπο πριν αρχίσω να αισθάνομαι ότι τελειώνουν οι αντοχές μου;
Και υπάρχουν φορές που σκέφτομαι αν με ζορίζει τόσο αυτό τι θα κάνω σε κάτι πιο έντονο;

Το δεύτερο μου ζήτημα όπως αναφέρει και ο τίτλος, είναι ότι βιώνοντας από κοντά όλο αυτό και κυρίως το ξαφνικό
της κατάστασης,(το σοκ που ομολογώ ότι και εγώ βίωσα--δεν έχω βιώσει μέχρι τώρα στη ζωή μου αναπάντεχη κατάληξη
κοντινού μου ανθρώπου) ξεκίνησαν να εμφανίζονται "συμπτώματα" όπως : εφιάλτες, αϋπνιες άσχημες και καταθλιπτικές
σκέψεις μέσα στην ημέρα, να νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι που αγαπάω από στιγμή σε στιγμή θα πάθουν κάτι κακό
και άλλα παρόμοια.. Φοβάμαι και για τον δικό μου θάνατο.. Έχω ταραχτεί αρκετά μπορώ να πω.. Έχουν τύχει και κάποια
θέματα υγείας, κάπως σοβαρής φύσης στον συγγενικό και οικογενειακό μου κύκλο και φουντώνουν αυτά τα σενάρια
στο μυαλό μου..
Αυτό ελπίζω να είναι περαστικό, απλά το ελπίζω γιατί οι σκέψεις είναι πολύ δυσβάσταχτες...
Έχει γίνει πάντως η μεγαλύτερη μου φοβία αυτό τον καιρό..Υπήρχε και παλαιότερα αλλά πιο φευγαλέα και σπάνια..Τώρα μένει!

Συγνώμη αν σας κούρασα..και τα γράψα μπερδεμένα αυτό ίσως αντικατοπτρίζει και το πως είμαι..
Ξέρω πως υπάρχουν πολύ σοβαρότερα θέματα σε αυτή την
ενότητα αλλά σας ευχαριστώ και μόνο που με "ακούσατε"...

Υγεία, ευημερία και γαλήνη ψυχής και πνεύματος εύχομαι σε όλους σας!!!

Curie εγω δεν καταλαβα τπτ.. κατι με το συντακτικο εχει να κανει, δεν καταλαβα ποιος πηγε το νοσκομειο, αν ειναι ακομα εκει, τι συμβαινει.
Το ερωτημα περιληπτικα ποιο ειναι? Πως να ηρεμησεις μια κοπελα που η σχεση της εχει προβλημα υγειας? Ειναι ακομα στο νοσοκομειο ο συντροφος? Ειναι πολυ σοβαρο? Μπερδευτηκα!

ο συζυγος καλης της φιλης πεθανε μετα απο 7 μερες παραμονη του στο νοσοκομειο και ο φοβος της κοπελας ειναι οτι εχει αρχισει να κουραζεται να στηριζει... σωστα καταλαβα??
κοιτα, η φιλη σου οντως ειναι σε πολυ δυσκολη κατασταση αλλα αυτος ο πονος ειναι βουβος και τον βιωνει πραγματικα μονη της οσο και να της στεκεσαι εσυ. συνειδητοποιει πως την εχεις στηριξει γιατι προφανως δεν ειναι αγνωμων αλλα τον "γολγοθα" τον περναει μονη της! θα σου ελεγα να συνεχισεις να εισαι διπλα της οπως ησουν μεχρι τωρα αρκει αυτο να μην επηρεαζει την δικη σου ζωη και ψυχολογια.. ειναι κακο να μας φθειρουν καταστασεις που δεν αλλαζουν... και η συγκεκριμενη κατασταση (θανατος) δυστυχως δεν αλλαζει... η φιλη σου δειχνει να εχει απαγκιστρωθει απο σενα διοτι λογικα νιωθει πως δεν εχει αλλο ουσιαστικο στηριγμα... αλλα και να αποστασιοποιηθεις λιγο δεν πιστευω πως θα σε κατηγορησει... οσο εγωιστικο και αν ακουγεται, πανω απο ολα πρεπει να ειναι ο εαυτος μας γιατι σε αυτον τον κοσμο ουσιαστικα μονος σου ερχεσαι και μονος σου φευγεις...αρα αυτο το συντομο ταξιδακι καντο με νοημα και με ευχαριστηση...πρεπει να προσφερουμε στους γυρω μας αλλα ως το σημειο που και εμεις οι ιδιοι νιωθουμε καλα! ;)

Έβαλα πολλές ίσως και ανούσιες λεπτομέρειες, το έγραφα πάνω σε συναισθηματική φόρτιση..ελπίζω να το έχω κάνει πιο σαφές λιλιουμ...

Edim ναι έτσι συνέβη δεν ήταν σύζυγος αλλά σχέση της, κάνανε όνειρα όμως σημαντικά για πρώτη φορά..
τώρα όσο για μένα αυτό που περιγράφεις, νιώθω ότι θέλω να το κάνω αλλά φοβάμαι και να την αφήσω μόνη,
μη τυχόν κάνει καμμια τρέλα αλλά και εγώ αισθάνομαι τύψεις..ξέρω και ήθελα να είμαι πιο έντονα κοντά της
τις πρώτες μέρες γιατί ήταν κρίσιμες, απλά θέλω να το ισορροπήσω πλέον με τη δική μου ζωή..δεν είναι εγωιστικό αυτό λες;
αισθάνομαι και ανήμπορη να καταλάβω και το παραμικρό από τα συναισθήματα της γιατί ξέρω πως αν δεν έχεις βιώσει κάτι αντίστοιχο
δεν έχεις ιδέα..

Α λοιπον δεν καταλαβα το νοημα της λεξης "κατεληξε". Τωρα το επιασα.

Λοιπον ειναι παααρα πολυ προσφατο.. Θελει το χρονο της, θελει παρεα, θελει φιλους, θελει και λιγη μοναξια που λειτουργει σα χωνευτηρι..

Οι ανθρωποι μπορουν να θεραπευονται, να της δειχνεις πιστη και εμπιστοσυνη οτι θα το ξεπερασει.. Ειναι πολυ νωρις γισ οτιδηποτε αλλο.. Ισως, αργοτερα ομως, αν ηθελες να της χαριζες ενα κουταβακι..

εχω χασει πολυ κοντινο μου ανθρωπο τον οποιο λατρευα, τον παππου μου που ειχα σχεδον μεγαλωσει μαζι του...ο πονος μου δεν γινοταν ηπιοτερος με καμια συμβουλη απο φιλη, γνωστη κτλ...ενιωθα πως με στηριζαν αλλα ο καθενας την απωλεια την βιωνει μονος του...φυσικα και δεν ειναι εγωιστικο...ας αφησουμε τους εαυτους μας λιγο ελευθερους ρε παιδια... αυτο το ενοχικο συνδρομο δεν κανει καλο σε κανεναν και για κανενα λογο!

και εγω εχω χασει τον πατερα μου, αλλα δεν ξερω πως ειναι να χανεις καποιον και να εχεις ενδιαφερον και συνεχη στηριξη.. Εγω που ειχα ελαχιστη, μπορω να σου πω οτι μεσα του την εχει καθε ανθρωπος τη γιατρεια του.. Μην φοβασαι τοσο για τη φιλη σου..

για μένα είναι πρωτόγνωρο όλο αυτό..
και επηρεάζομαι και προσωπικά όπως σας έγραψα παρακάτω..

Θέλω να είμαι κοντά της και ώρες ώρες δεν αντέχω το ψυχοπλάκωμα που βιώνω όταν είμαστε μαζί..γιατί ακόμη μόνο αυτό συζητάμε..
με πιάνει κάτι δεν ξέρω αν ακριβώς είναι ενοχικό ότι εγώ,δόξα το Θεό, είμαι καλά και δεν έχω τέτοια ζητήματα πως να ζητήσω κατανόηση
ή να βάλω δικά μου θέματα μπροστά από τα δικά της, που από αυτό που περνάει δεν υπάρχει κάτι πιο πάνω από την απώλεια αγαπημένου προσώπου.

λίλιουμ και edim καταρχήν να σας συλληπηθώ και όχι τυπικά αλλά βιώσατε όντως σημαντική απώλεια..

λιλιουμ, θέλω πολύ να σε πιστέψω σε αυτό που λες και μπορεί να έχεις τα χίλια δίκια όμως αυτό που βιώνω τον τελευταίο μήνα με κάνει να
νομίζω πως αν την παραμερίσω κάπως ότι της ρίχνω άλλη μια σπρωξιά...δείχνει να έχει εξάρτηση από στήριξη τρίτων..γιατί συγκατοικούσαν
με τη σχέση της και περνούσαν πολλές ώρες μαζί κάθε μέρα(κάνοντας πράγματα)τώρα αυτές οι ώρες μένουν κενές οπότε καταλαβαίνεις...

Νομιζω οτι ειναι πραγματικα δυσκολο να σου πουμε τι ακριβως να κανεις και να πεις σε μια τετοια κατασταση, αφου δεν ξερουμε καν την κοπελα, ουτε την ολη κατασταση, νομιζω οτι ιδανικο θα ηταν εφοσον το θεμα εχει φτασει να σε ανησυχει, να παρεις γνωμη απο καποιον ειδικο..

παροτρύνω την ίδια να πάει αλλά αρνείται κατηγορηματικά.Μόνο τα ηρεμιστικά παίρνει όταν χρειαστεί..

Βασικα ουτε τα σαραντα δεν εχουν περασει, αυτη η περιοδος ειναι περιεργη, ασε να περασουν και αυτα, ολοι ειναι σαν ζομπι τον πρωτο καιρο, αλλα πρεπει να της μιλας και για αλλα πραγματα, και να της αποσπας την προσοχη απο αυτες τις σκεψεις..

είναι κρίσιμη περίοδος οι 40 μέρες;
σαν ζόμπι είναι όντως κάποιες φορές ούτε καν με ακούει να της μιλάω..την όποια κουβέντα εκεί την γυρίζει.. επίσης ξέχασα να σας πω
ότι τα 9/10 βράδια κοιμάται μαζί μου.

curie,

νομίζω ότι πρέπει να βάλεις τα όριά σου και να απομακρυνθείς πριν να είναι πολύ αργά.
μπορείς να είσαι αληθινή μαζί της;
να της πεις αυτό που λες και σε εμάς.
ότι μέχρι εδώ μπορούσες να τη στηρίξεις και ότι το ήθελες, το έκανες με την καρδιά σου και δεν ζητάς κάποιο αντάλλαγμα.
όμως από εδώ και πέρα τελείωσαν οι αντοχές σου και δεν μπορείς άλλο, έχεις ανάγκη να κοιτάξεις και τον εαυτό σου.

πρόσφατα το έπαθα με μια φίλη που κάναμε παρέα 1 χρόνο περίπου. ακριβώς το ίδιο.
ήθελε να εξομολογείται σε εμένα όλα τα προσωπικά της βάρη. μιλούσαμε στο τηλ με τις ώρες.
την άκουγα 3-4 ώρες τη φορά.

κάποια στιγμή οι αντοχές μου τελείωσαν. της είπα ότι δεν μπορώ άλλο.
αυτή παραξηγήθηκε, μου είπε ότι της βγάζω επιθετικότητα, και εγώ την ξέχεσα εντελώς και τα σπάσαμε!
αυτό συνέβη γιατί οι αντοχές μου είχαν εξαντληθεί.
αν είχα βάλει όρια πιο έγκαιρα, ίσως δεν θα είχε συμβεί.

ακόμη αισθάνομαι πως αντέχω Lou..για την ώρα
αλλά ποια όρια να βάλω σε έναν άνθρωπο που είναι εκτός πραγματικότητας και που έχει τόσο πόνο μέσα του;
πως να μετρήσω και να τα καθορίσω;

η κατάληξη με τη φίλη σου μάλλον ήταν άσχημη γιατί δε το δεχόταν ο εγωισμός της υποθέτω...για μένα σωστά έπραξες..
εγώ τώρα που είμαι μέσα σε αυτόν το "χορό" δυσκολεύομαι ως προς τις αλλαγές. :(