πόνος-φόβος-ανασφάλεια

καλησπέρα....αυτό που θέλω να μοιραστώ μαζί σας είναι κάποιες σκέψεις μου...αυτή τη στιγμή που γράφω αισθάνομαι ένα μεγάλο βάρος στο στήθος μου το οποίο με πονάει κιόλας...ξέρω από τι είναι...είναι επειδή είμαι στενοχωρημένη...θα μου πεις τώρα γιατί είσαι στενοχωρημένη...ο λόγος λοιπόν είναι ότι νιώθω πως είμαι εμπόδιο για όλους ότι το μόνο που κάνω είναι να δημιουργώ προβλήματα στους ανθρώπους που είναι γύρω μου,να τους στενοχωρώ κ να τους νευριάζω....πιστεύω πως χωρίς εμένα ίσως η ζωή τους να ήταν καλύτερη...ο λόγος που είμαι αυτή τη στιγμή έτσι είναι επειδή εξέφρασα μια επιθυμία μου...πηγαίνω σε μια σχολή που δεν μου αρέσει κ περνάω πολύ άσχημα εκεί μέσα...κ έτσι αποφάσισα να το συζητήσω με τον πατέρα μου για να τη σταματήσω κ ν κάνω κάτι άλλο το οποίο θα μου αρέσει....αυτός ούτε καν κάθισε να το συζητήσει...το μόνο που έκανε είναι να πει "δεν υπάρχει περίπτωση" κ ν φύγει...μετά αφού γύρισε μου είπε πως αν δεν συνεχίσω τη σχολή απλά να τον ξεχάσω...ότι θα με αφήσει μόνη μου....αυτό μου το έλεγε από όταν ήμουν μικρή κ ήθελα να κάνω κάτι που δεν του άρεσε...αυτό το πράγμα μου έχει δημιουργήσει τρομερές ανασφάλειες κ κάθε φορά που κάνω κάτι που δεν αρέσει στον άλλο νιώθω πως θα με αφήσει μόνη μου...τρέμω στην ιδέα γιαυτό πάντα στο τέλος υποχωρώ κ κάνω αυτό που θέλουν οι άλλοι...το θέμα είναι ότι δεν αντέχω ούτε αυτόν τον πόνο, ούτε να ζω μέσα στην ανασφάλεια κ στον φόβο...είναι πολύ άσχημο να φοβάσαι συνέχεια να μην μπορείς να χαρείς με κάτι που έγινε γιατί φοβάσαι μήπως γίνει κάτι κ το χαλάσει ή μήπως αυτό που κάνει εσένα χαρούμενη δεν αρέσει σε κάποιον από αυτούς που αγαπάς κ σε αφήσουν μόνη...έχω τρομερή αδυναμία στον πατέρα μου κ αυτός σε εμένα το θέμα είναι όμως ότι πάντα χρησιμοποιεί τον ίδιο εκβιασμό κ εκτός αυτού δεν κάθετε να συζητήσει τίποτα το οποίο είναι αντίθετο με αυτά που πιστεύει κ σκέφτεται....ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας.......

Καλημερα Μινα.
Δυστυχως ο πατερας σου κανει το λαθος που κανουν οι περισσοτεροι γονεις οταν δεν συμφωνουν ή δεν εγκρινουν τις επιλογες των παιδιων τους.Προσπαθει να σε κανει να νιωσεις τυψεις και φοβο ωστε να υποχωρησεις.Οι γονεις εχουν πολλες φορες την εντυπωση οτι το παιδι τους τους ανηκει και οτι πρεπει να ακολουθει μια ζωη τους κανονες τους.Φτιαχνουν στο μυαλο τους την ιδανικη ζωη του παιδιου τους, χωρις να λαμβανουν υποψη τους τις επιθυμιες και τα θελω του.
Καποια στιγμη πρεπει να βαλεις οριο στο ποσο μπορουν οι γονεις σου να επεμβαινουν στην ζωη σου.Θα ειναι πραγματι κριμα να περασουν καποια χρονια και να δεις οτι μια ζωη ικανοποιουσες τα θελω των γονιων σου και οχι τα δικα σου.Μην φοβασαι να πας κοντρα στον πατερα σου και να κανεις αυτο που θελεις.Το πιο πιθανο ειναι να τσακωθειτε για ενα διαστημα και μετα απλα θα καταλαβει το λαθος του και θα αρχισει να σεβεται τις επιθυμιες σου.

Μίνα μου θ' αρχίσω απ' τα πρακτικά.
Λες ότι δεν σου αρέσει η σχολή που πηγαίνεις και περνας πολύ άσχημα. Πιστεύεις ότι αν πήγαινες σε μια άλλη σχολή τα πράγματα θα ήταν καλύτερα για σένα?Ή επειδή δεν νιώθεις καλά με τον εαυτό σου
όπου κι αν βρίσκεσαι και ότι και αν κάνεις θα βιώνεις την ίδια πίεση και ανασφάλεια..Πολλές φορές νομίζουμε ότι αν φύγουμε από μια συγκεκριμένη κατάσταση, χώρο, τόπο, είναι η λύση για το πρόβλημα μας. Είναι?Ή όπου κι αν πας θα κουβαλάς αυτά που νιώθεις μαζι σου?
Έπειτα λες ότι υπάρχει σχέση αδυναμίας με τον πατέρα σου..Σχέση εμπιστοσύνης υπάρχει?Μήπως δεν εμπιστεύεται τις παρορμητικές επιλογές σου οπότε δεν τις δίνει πολύ σημασία?
Συνεπώς σε πρώτη φάση και σχετικά με τις σπουδές σου ξεκαθάρισε μέσα σου τι πραγματικά θέλεις, συζητησε σοβαρά με τον πατέρα σου και με επιχειρήματα, να καταλάβει ότι δεν είναι μια απλή παρόρμηση.
Ας ξεφύγουμε από τα πρακτικά και από την αφορμή που μας έγραψες εδώ.
Αναφέρεις ότι φοβάσαι ότι αν δεν κάνεις ότι αρέσει στους άλλους (στους άλλους ή συγκεκριμένα στον πατέρα σου?) θα σε εγκαταλείψουν, οπότε μπαίνεις στο τρυπάκι να τους κάνεις τα χατήρια για να μην σ' αφήσουν μόνη.
Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό ξεκινάει από τη σχέση σου με τον πατέρα σου, δεν μπορώ να κρίνω βέβαια κατά πόσο είναι αληθινό ή κατασκεύασμα του μυαλου σου.
Πολλές φορές οι γονείς προσπαθούν με γνώμονα την εμπειρία και την αγάπη τους να επιβάλλουν το δικό τους θέλω στα παιδιά τους.
Στην περίπτωση αυτή είτε τα παιδιά αντιδρούν είτε αποδέχονται την επιβολή των γονιών τους.
Στην περιπτωση που πάντα αποδέχεσαι την επιβολή αυτή θα την κουβαλάς μαζί σου και σ' όλες τις σχέσεις σου.
Θεωρώ ότι μια υγιή αντίδραση, ότι πιο φυσιολογικό.Όχι όμως στα τυφλά. Όχι αντίδραση για την αντίδραση.
Δεν πρόκειται να σε εγκαταλείψουν άνθρωποι που σ' αγαπάνε πραγματικά.Κάνεις πολύ κακο στον εαυτό σου να το βιώνεις έτσι.
Μην δημιουργείς στο μυαλο σου περίεργα συμπλέγματα ενοχών και ανασφάλειας.
Επέλεξε τι θέλεις πραγματικα να κάνεις και υποστηριξε το.Όταν οι δικοί σου δουν ότι είσαι έτοιμη να υποστηρίξεις αυτό που θέλεις, δεν θα έχουν χώρο να σου δημιουργούν αυτήν την ψυχοφθόρα για σένα κατάσταση

Quote:

---

Originally Posted by Frini

Μίνα μου θ' αρχίσω απ' τα πρακτικά.
Λες ότι δεν σου αρέσει η σχολή που πηγαίνεις και περνας πολύ άσχημα. Πιστεύεις ότι αν πήγαινες σε μια άλλη σχολή τα πράγματα θα ήταν καλύτερα για σένα?Ή επειδή δεν νιώθεις καλά με τον εαυτό σου
όπου κι αν βρίσκεσαι και ότι και αν κάνεις θα βιώνεις την ίδια πίεση και ανασφάλεια..Πολλές φορές νομίζουμε ότι αν φύγουμε από μια συγκεκριμένη κατάσταση, χώρο, τόπο, είναι η λύση για το πρόβλημα μας. Είναι?Ή όπου κι αν πας θα κουβαλάς αυτά που νιώθεις μαζι σου?
Έπειτα λες ότι υπάρχει σχέση αδυναμίας με τον πατέρα σου..Σχέση εμπιστοσύνης υπάρχει?Μήπως δεν εμπιστεύεται τις παρορμητικές επιλογές σου οπότε δεν τις δίνει πολύ σημασία?
Συνεπώς σε πρώτη φάση και σχετικά με τις σπουδές σου ξεκαθάρισε μέσα σου τι πραγματικά θέλεις, συζητησε σοβαρά με τον πατέρα σου και με επιχειρήματα, να καταλάβει ότι δεν είναι μια απλή παρόρμηση.
Ας ξεφύγουμε από τα πρακτικά και από την αφορμή που μας έγραψες εδώ.
Αναφέρεις ότι φοβάσαι ότι αν δεν κάνεις ότι αρέσει στους άλλους (στους άλλους ή συγκεκριμένα στον πατέρα σου?) θα σε εγκαταλείψουν, οπότε μπαίνεις στο τρυπάκι να τους κάνεις τα χατήρια για να μην σ' αφήσουν μόνη.
Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό ξεκινάει από τη σχέση σου με τον πατέρα σου, δεν μπορώ να κρίνω βέβαια κατά πόσο είναι αληθινό ή κατασκεύασμα του μυαλου σου.
Πολλές φορές οι γονείς προσπαθούν με γνώμονα την εμπειρία και την αγάπη τους να επιβάλλουν το δικό τους θέλω στα παιδιά τους.
Στην περίπτωση αυτή είτε τα παιδιά αντιδρούν είτε αποδέχονται την επιβολή των γονιών τους.
Στην περιπτωση που πάντα αποδέχεσαι την επιβολή αυτή θα την κουβαλάς μαζί σου και σ' όλες τις σχέσεις σου.
Θεωρώ ότι μια υγιή αντίδραση, ότι πιο φυσιολογικό.Όχι όμως στα τυφλά. Όχι αντίδραση για την αντίδραση.
Δεν πρόκειται να σε εγκαταλείψουν άνθρωποι που σ' αγαπάνε πραγματικά.Κάνεις πολύ κακο στον εαυτό σου να το βιώνεις έτσι.
Μην δημιουργείς στο μυαλο σου περίεργα συμπλέγματα ενοχών και ανασφάλειας.
Επέλεξε τι θέλεις πραγματικα να κάνεις και υποστηριξε το.Όταν οι δικοί σου δουν ότι είσαι έτοιμη να υποστηρίξεις αυτό που θέλεις, δεν θα έχουν χώρο να σου δημιουργούν αυτήν την ψυχοφθόρα για σένα κατάσταση

---

Αυτο το ποστ ειναι λες και το εγραψε η μανα μου.

Γιατί το λες αυτό?

Γιατι σε αντιστοιχες περιπτωσεις ετσι απαντα η μανα μου.Οταν το διαβαζα ηταν λες και την ακουγα.
Δεν ηθελα να σε προσβαλω.

οχι δεν προσβλήθηκα, υπάρχει κάποιο σημείο στο οποίο διαφωνείς?

Το μονο σημειο στο οποιο διαφωνω ειναι αυτο που λες στην αρχη.Οτι μπορει και αν αλλαξει σχολη παλι να μην της αρεσει( ή τουλαχιστον αυτο το συμπερασμα εβγαλα διαβαζοντας το).Συνηθως συμβαινει το αντιθετο.Ξερουμε τι θελουμε αλλα απο φοβο δεν προχωραμε και μενουμε στασιμοι,ενω αν καναμε αυτο που θελαμε εξ αρχης θα ηταν καλυτερα.

Όχι τόσο απλοικα καλή μου.
Πολλές φορές και ιδιαίτερα σε μικρότερες ηλικίες πιστεύουμε ότι μας ενοχλεί ένας συγκεκριμένος χώρος, ότι από εκεί πηγάζουν πολλά από τα "δεινά" μας.
Μπορεί όμως το θέμα να είμαστε εμείς οι ίδιοι, ότι δεν αισθανόμαστε καλά με τον εαυτό μας, και θεωρούμε υπεύθυνο για την κατάσταση μας κάτι έξω από εμας.
Γι αυτό προτρέπω την φίλη να το ψάξει.
Και φυσικά ισχύει και αυτό που λες, ότι ο φόβος να προχωρήσουμε μας αφήνει στάσιμους σε κάτι που δεν μας καλύπτει. Το έχω νιώσει πολλές φορές.
Απλά οφείλουμε να ψάξουμε τι είναι..η επιλογή μας να είναι όσο γίνεται πιο συνειδητή . Όταν πραγματικά θέλουμε κάτι μπορούμε και να το υποστηρίξουμε με περισσότερη δύναμη.
Και να πείσουμε και τους άλλους ότι είναι καλύτερο για μας.
Αν δεν πειστουν τότε θέλει μια γενναία απόφαση να προχωρήσουμε μόνοι μας.

mina@@, πέρα από το αν σ' αρέσει η σχολή ή όχι,
είναι αξιόλογη ώστε τελειώνοντάς τη να βρεις καμιά δουλειά
ή είναι μια από τις δεκάδες σχολές των ελληνικών ΑΕΙ και ΤΕΙ
που παράγουν άνεργους πτυχιούχους;
Eστίασε εκεί γιατί οι περισσότεροι σ' αυτήν τη χώρα
δεν έχουμε την πολυτέλεια να κάνουμε πράγματα για το κέφι μας
κι αν χρειαστεί δώσε σε άλλη σχολή
με καλύτερη επαγγελματική αναγνώριση
ή μάθε καμιά τέχνη.
Αν βέβαια δεν τραβάτε τέτοια ζόρια, πάσο...
Αγνόησε τους εκφοβισμούς και τις απειλές τους
-τίποτα δε θα σου κάνουν-
κι όσο για το άλλο που λες
ότι δηλ πιστεύεις πως χωρίς εσένα ίσως η ζωή τους να ήταν καλύτερη...
κάνεις λάθος... πολύ χειρότερη θα ήταν.

καλησπέρα κ σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας....πηγαίνω στο τει πειραιά στο τμήμα των πολιτικών δομικών έργων...το θέμα είναι ότι μου φαίνεται πάρα πολύ δύσκολο...δεν τα καταλαβαίνω κ ότι μαθήματα περνάω τα περνάω με το ζόρι...ήθελα να πάω σε μια άλλη σχολή κ να ασχοληθώ με την αισθητική αλλά ο μπαμπάς μου είπε πως αν θέλω μπορώ να τα συνδιάσω αλλά να μην παρατήσω τη σχολή....ας το πάρω κ ας τ βάλω στον τοίχο να το κοιτάω...εκτός από τα μαθήματα που δεν μου αρέσουν το κλήμα μέσα στη σχολή είναι πολύ άσχημο είναι γεμάτο κλίκες κ σε κοιτάνε με ένα ύφος λες κ είσαι από άλλο πλανήτη....τι ν πω ρε γ.....ο.

Oι κλίκες υπάρχουν παντού... δε θα πρέπει να σε πτοούν... ούτε το ύφος των άλλων...
Το να μπορείς να αγνοείς συμπεριφορές που δε σε αφορούν μαθαίνεται σιγά σιγά...
Μπορείς να δημιουργήσεις φιλίες με όσους ταιριάζεις.
Δεν ξέρω τι περιθώρια εργασίας υπάρχουν παίρνοντας πτυχίο απ' αυτήν τη σχολή
που νομίζω (δεν είμαι σίγουρη) ότι έχει σχέση με την οικοδομή.
Προσωπική μου άποψη είναι να πάρεις βοήθεια από φροντιστήριο
και να τελειώσεις (για να μην έχεις αναβλητική στάση και παρατάς πράγματα στη μέση)
και παράλληλα κοίταξε και τι άλλο μπορείς να κάνεις.