οταν ερχομαι σε επαφη με ατομα μετα δε μπορω να κλεισω ματι

εχω να δω γνωστους απο το πασχα λογο οτι τους αποφευγω . ομως σημερα πηγα στις γιαγιαδες μου και περασα τελεια,αλλα μολις εφυγα αισθανθηκα τον αερα να εισερχεται στα πνευμονια μου.μεχρι τοτε "κρατουσα" την ανασα μου απο την ακατανοητη αγωνια που με δερνει. δε μπορω να κοιμηθω τωρα και ουτε προκειται,ηδη ξημερωσε ετσι κ αλλιως. και ολα αυτα επειδη εκανα δυο επισκεψεις στα πιο αγαπημενα μου προσωπα. κουφο.

βασικα να πω εδω οτι εχω ενα θεμα τα τελευταια χρονια. αποφευγω να δω προσωπα. μονο στο πατρικο μου παω. ουτε φιλες εχω. τις ειπα ψεμματα οτι φευγω καπου αλλου. οτι φιλιες εχω, ειναι μονο απο το συζυγο και παντα στη σκια του ειμαι ησυχη.

επισης εφυγα απο τη δουλεια και ειμαι ανεργη αλλα χαιρομαι που δε δουλευω. πριν κανα μηνα πηγα σε μια δημοσια υπηρεσια για κατι χαρτια που δε μπορουσα να αποφυγω και ενιωσα ευτυχισμενη που ειμαι ανεργη και δε δουλευω γιατι σκεφτηκα ολους οσους επρεπε να μιλαω στη δουλεια μου συναδελφους και υπηρεσιακα. μπορει να μην ειμαι στα -αντα ακομα, αλλα αισθανομαι 10χρονων στη ψυχη. αθωα και οτι δε μπορω να κανω κατι μονη γιατι ντρεπομαι να μιλησω με τους "μεγαλους",οπως ενα μικρο. δεν ημουν ετσι βεβαια,ξαφνηκα. δε ξερω τι αλλο να πω,ρωτηστε με αν θελετε μηπως και θυμηθη κατι ή διαυκρυνησω.

επισης να πω πως αισθανομαι μονη αλλα οχι απο ανθρωπους, αλλα σαν να ειμαι ακατοικητο σωμα. αλλα δε μπορω να ερχομαι σε επαφη με ατομα, μετα δε μπορω να κλεισω ματι.

αντε κανεις να ρωτησει να μιλησω?

ΜΙΛΗΣΕς με καποιον ειδικο γι αυτο που βιωνεις ;
η νομιζεις οτι και οι γιατροι ειναι για τους 'μεγαλους' ;
Μετα απο ποιο γεγονος η φαση της ζωης σου συνεβησαν ολες αυτες οι αλλαγες ; μπορεις να το προσδιορισεις χρονικα η απ τα γεγονοτα ; πχ γαμος , παιδια, χωρισμος ,απωλεια, κατι αλλο ,,,

μαλλον ειναι κατι πολυ πιο απλο : αγοραφοβια.

Βεβαια ειναι φυσιολογικο ως ενα βαθμο αμα φανταστεις τι κυκλοφορει γυρω μας..

Αμα ειχες τρελαθει θα ησουν πολυ χειροτερα, θα εβλεπες φαντασματα, θα ακουγες φωνες και θα ειχες τεραστιο αγχος.

Quote:

---

Originally Posted by crazy-me

εχω να δω γνωστους απο το πασχα λογο οτι τους αποφευγω . ομως σημερα πηγα στις γιαγιαδες μου και περασα τελεια,αλλα μολις εφυγα αισθανθηκα τον αερα να εισερχεται στα πνευμονια μου.μεχρι τοτε "κρατουσα" την ανασα μου απο την ακατανοητη αγωνια που με δερνει. δε μπορω να κοιμηθω τωρα και ουτε προκειται,ηδη ξημερωσε ετσι κ αλλιως. και ολα αυτα επειδη εκανα δυο επισκεψεις στα πιο αγαπημενα μου προσωπα. κουφο.

βασικα να πω εδω οτι εχω ενα θεμα τα τελευταια χρονια. αποφευγω να δω προσωπα. μονο στο πατρικο μου παω. ουτε φιλες εχω. τις ειπα ψεμματα οτι φευγω καπου αλλου. οτι φιλιες εχω, ειναι μονο απο το συζυγο και παντα στη σκια του ειμαι ησυχη.

επισης εφυγα απο τη δουλεια και ειμαι ανεργη αλλα χαιρομαι που δε δουλευω. πριν κανα μηνα πηγα σε μια δημοσια υπηρεσια για κατι χαρτια που δε μπορουσα να αποφυγω και ενιωσα ευτυχισμενη που ειμαι ανεργη και δε δουλευω γιατι σκεφτηκα ολους οσους επρεπε να μιλαω στη δουλεια μου συναδελφους και υπηρεσιακα. μπορει να μην ειμαι στα -αντα ακομα, αλλα αισθανομαι 10χρονων στη ψυχη. αθωα και οτι δε μπορω να κανω κατι μονη γιατι ντρεπομαι να μιλησω με τους "μεγαλους",οπως ενα μικρο. δεν ημουν ετσι βεβαια,ξαφνηκα. δε ξερω τι αλλο να πω,ρωτηστε με αν θελετε μηπως και θυμηθη κατι ή διαυκρυνησω.

επισης να πω πως αισθανομαι μονη αλλα οχι απο ανθρωπους, αλλα σαν να ειμαι ακατοικητο σωμα. αλλα δε μπορω να ερχομαι σε επαφη με ατομα, μετα δε μπορω να κλεισω ματι.

---

η αγοραφοβια ειναι ενα συμπτωμα πριν εκτεθει κανεις,-αποφευγει να εκτεθει - στην ''αγορα'' σε κοσμο γενικα
,εδω συμβαινει μετα τις επαφες με κοσμο, ακομα και με αγαπημενα προσωπα...

και εγω επειδη δεν βλεπω κανεναν μετα απο εξωδο με παρεα με πιανει υπομανια για 2-3 μερες - κοιμαμαι 2-3 ωρες και μετα ειμαι ετοιμος να "φαω τα σιδερα"

Αν οι επαφές σου με ανθρώπους αυξηθούν οι σκέψεις αυτές θα σταματήσουν, καθώς θα εξοικειωθείς με την παρουσία των Άλλων. Προς το παρόν αισθάνεσαι μόνο το σώμα σου, είσαι στον δικό σου κόσμο, στο δικό σου κουκούλι. Όταν αυτό κρατήσει για μεγάλο διάστημα,η επαναφορά στην κοινωνία των Άλλων, γίνεται όλο και δυσκολότερη. Όμως, μπορεί να γίνει βήμα βήμα και δεν είναι ανάγκη να το σκέφτεσαι ως βουτιά στο άπειρο κενό, σκέψου το ως αργά και προσεκτικούλια βηματάκια γνωριμίας με την εξωτερική σου ζωή, με την περιφέρειά σου, επαφή με το περιβάλλον. Και στην αρχή είναι λογικό όλα να σου φαντάζουν περίεργα, διαφορετικά, και συ να νιώθεις άλιεν. Θα περάσει και αφτό!