Εχω κατάθλιψη ??μήπως είναι η ώρα να δω καποιον ειδικό?Ή όλοι τα παθαίνουν αυτά?
Δεν έχω πάει σε ψυχολογο ,έχω πει κάποια από αυτα που γράφω παρακάτω σε μεμονομένα ατομα και σε διάσπαρτες συζητήσεις.Οι αντιδρασεις τους με έκαναν να πιστέψω πως δεν ήταν ουτε σοκαριστικά ούτε αξια προσοχης γι'αυτό και γω τα αγνοησα για πολύ καιρο.
Γενικά θεωρούμαι προσγειωμένο μετρημένο άτομο,ήσυχη ,υπάκουη ,ψύχραιμη και χαρούμενη με λίγο χαμηλότερη αυτοεκτίμηση από ότι θα άρμοζε σε καποια σαν και μένα,έτσι μου λένε...Όμως δεν ξέρω...εγω νομίζω πως δεν είμαι καλά ...
Συμπτωματα σε μπουλετακια και πείτε μου αν πιστευετε πως πρέπει να παω σε κάποιο ειδικο να διαβασω ένα βιβλίο που θα με βοηθήσει...κάτι...οτιδήποτε:
*Οταν ήμουν μικρή πιστευω (τώρα πια) πως είχα καταθλιψη σκεφτόμουν πως ήθελα να πεθάνω(μια φορά κοντεψα να με ρίξω από το μπαλκόνι)
*Τώρα είμαι φοιτήτρια μένω μόνη και έχω σχέση. η σχολή μου είναι δύσκολη και πιέζομαι αρκετα.Μετά από 2 χρονια ξέφρενης διασκεδασης αρχίζω και νιώθω πάλι αυτό το πλάκωμα στο στήθος και αυτή τη μιζέρια που ένιωθα μικρή σαν να μην έφυγε ποτέ αυτή η αίσθηση
*νιώθω οτι θέλω να είμαι αλλού με άλλους ανθρώπους πάντως όχι εδώ που είμαι τώρα
*Με διακατέχει μια καταστροφολαγνεία.Θέλω να πεθάνει καποιος που αγαπώ να χρεοκοπήσουν οι γονείς μου να γίνει ένα αυτοκινητιστικό και να μείνω στο νοσοκομείο για κανα μήνα!Θέλω να χρεωκοπήσει η χώρα να εξαθλιωθώ να αναγκαστώ να φύγω.. και από κει και πέρα φαντασιώνομαι το παραμύθι της κατατρεγμένης που τελικά βρίσκει το δρόμο της.
*Για μένα το χειρότερο πράγμα αυτή τη στιγμή είναι να βγω μια βραδυνή βόλτα με τους φίλους μου.Είναι μαρτύριο ...Ή ίσως το χειρότερο να είναι όταν ο φίλος μου θέλει να κάνουμε σέξ.Απλά δεν θέλω...δεν έχω όρεξη...Τους αγαπάω όλους...απλά θελω να είμαι μόνη..
*Είμαι πολύ ευαίσθητη και κλαίω εύκολα,πληγώνομαι εύκολα και βλέπω όνειρα που με κάνουν να απελπίζομαι και να αγχώνομαι και να ξυπναω με κακή διαθεση
Είμαι σίγουρα ένα εξαμηνο ή και παραπάνω έτσι...
Ακουω..
