δεν μπορω να προχωρησω μπροστα

ολοι μας ελπιζουμε στις καλυτερες ημερες..

απλα για μενα ειναι ακομα πιο δυσκολα
τωρα που χανω εναν ξεχωριστο ανθρωπο της ζωης μου..
η πρωην μου,που με στηριζε οσο μπορουσε,αναγκαστικα
πρεπει να φυγει,γιατι η αγαπη μας την αρρωστησε και βλεπω κι εγω πως δεν ειναι καλα..

θα παει σε αλλη πολη της Ελλαδας,πολυ μακρυα
να ξεκινησει απο την αρχη την ζωη της..
μια ζωη που της αξιζει..

περνανε οι μερες..κι ερχονται οι μερες
και τι θα κανω παναγια μου.... τι θα κανω..

και με πιανουν παλι αυτες οι αγριες σκεψεις

δεν μπορω να προχωρησω μπροστα
δεν μπορω να προχωρησω μπροστα
χωρις εσενα δεν μπορω να προχωρησω μπροστα

μα μαζι μου δεν αντεχεις πολυ
τι να κανω..


δεν θελω να απαντησετε

απλα ηθελα καπου να τα πω
κι εδω βολευει

ελπιζω να διαβασεις
να διαβασεις και να φυγεις μακρυα
χθες περασαμε καλα
μα παντα το τελος, ειναι το χειροτερο καμματι της βραδυας

τοτε που ολα γυριζουν στο μυαλο πισω
το βραδυ εκλαιγα στο κρεββατι σα μικρο παιδι
δεν μπορω να το δουλεψω..
μου ρουφαει την ενεργεια

θα το αφησω να με κυριευσει

θελω ξανα να παμε για φωτογραφηση
να κανουμε ονειρα μαζι
αυτα που πηρα πισω..
φυγε μακρυα...
θα εισαι καλυτερα μακρυα απο την αρρωστια μου

ποσο λυπαμαι...
δεν μου αρεσουν οι κομποι στο λαιμο...
δεν μπορω να ειμαι μονος μου
δεν μπορω να ειμαι μονος μου εδω πισω..

Αχ αυτη η ταση φυγης μου.Ειναι η τριτη φορα που με πιανει.Φευγω απο παντου.Εξαφανιζομαι.Απο το σπιτι μου,απο την δουλεια μου,απο τους φιλους μου,απο την πολη μου.Για πολλα χρονια μενω στην βαση μου,οταν κατι με κραταει,για πολυ καιρο προσπαθω και επιμενω,μονο να αραξω θελω...
Δεν υπαρχει αγκυρα...κανε με να μεινω..ζητα μου να μεινω...και δωσε μου τον λογο.Μεινε εδω γιατι...Εναν λογο ρε πουστη μου.Μεινε γιατι...
Ενα ουδετερο μερος θελω,που δεν θα υπαρχει τιποτα δικο σου,ουτε και καποιος αλλος,που να θελει να μπει στη ζωη μου.Για να ξεχασω...
Τα πρωινα που ξυπναγα μαζι σου,και μου εφτιαχνες καφε...τον καλυτερο
Τις φωτο μας,τις βολτες αγκαλια,τα καλοκαιρια στη θαλασσα,τον πονο,τα δακρυα πανω στα προσωπα μας.
Ολα αυτα που εχουν δει τα ματια μας,τον ομορφο χωρις εισαγωγικα,ομορφο δικο μας κοσμο.Για μενα ηταν μοναδικος...για σενα οχι.Εκει χανεται η μαγεια.

δεν μπορω να σε κρατησω,πιστεψε με..
δεν θελω αλλο κακο για σενα
δεν θα χρησιμοποιησω δικαιολογιες οπως εκανα παλιοτερα
για να σε κρατησω..
σηκω φυγε
εγω θα πινω κρασι
θα πινω χασισι
θα πινω τα παντα
θα οδηγαω επικυνδυνα
θα τραβαω φωτογραφιες με ακρα
τοπια ξεθωριασμενα
ολα αυτα στα υποσχομαι,αρκει να φυγεις για να γλυτωσεις..
μα και παλι οχι
παντα θα εχεις πονοκεφαλο οταν θελω
παντα θα ξερεις αν τρακαρα ή οχι
αυτα τα σκατα να μην ειχαμε να τελειωναμε νωριτερα

τελος παντων
μελο μαλακιες

σηκω φυγε
δεν υπαρχει λογος να μεινεις
σου τα πηρα ολα

μ\'αρέσει ο τρόπος που γράφεις μπιζμπίκη.... btw perpatontas is a girl :)

[quote]Originally posted by bizbikis


θελω ξανα να παμε για φωτογραφηση

Καλά ολίγο αναίσθητη ερώτηση αλλά είσαι μοντέλο;

και περπεταει αναλαφρα,ξυπολυτη μεσα στο σπιτι..
με μια παρεα που ονομαζει αυπνια....
πινει κοκκινο κρασι κα καπνιζει μακρυα τσιγαρα...
κατω απο μισο φεγγαρι φερνει κυκλους..
μια απαλη αναστατωση,ενα βημα παραξενο..
σα ν\'αναζηταει κατι να πει....,κατι να κανει... \'
κι εγω το ιδιο,....,κατω απ\'το ιδιο φεγαρι..
ψαχνω κατι να πω....,κατι να κανω... \'
η αγκαλια μου θα\'ναι αδεια μεχρι το ξημερωμα..
μα αυτη θα\'ναι διπλα μου..., να μοιαζει μακρυα...
εξω απ\'τα συνηθισμενα... σαν εξω απο εμας...
να φερνει κυκλους μεσα στο σεντονι..
και μεσα στα ματια μου ......το χαμογελο της..
πισω απ\'το μισο φεγγαρι κρυβεται..
κι εμφανιζεται Σειρηνα με κραυγες να παρει πισω...
λιγα απο τα διχτυα σου να εβρισκα να πιανομουν..
και λιγα απο τα λογια σου να ακουγα...
να με παρουν λιγο πισω αναζηταω...
σαν αγαπη αργοπορημενη...
σαν το αδειο μου ποτηρι...
γεμισε με...σ\'αγαπαω...


9/8.05 (23:30)

τι να ειμαι λεει? μοντελο?
-οχι δεν ειμαι μοντελο.
ποιος απο εμας θελει τα φωτα ? ...ποιος το γκλαμουρ της βιτρινας?
εδω μισουμε την ημερα..κι εσυ μιλας για βραδυα ολοφωτιστα?
οχι.
ποτε.

απλα εχω την φωτογραφια σαν χομπυ ,μαζι με το γραψιμο...οπως καταλαβαινεις



ps: talk to me

δεν μπορω να ζησω μακρυα σου...,συγνωμη
κι οτι ζησαμε τωρα δεν ζει μακρυα σου..
ειμαι τα σπασμενα δαχτυλα σου..
και το πιωμενο σου κορμι..
ενας καιρος δυστυχηματος
πυροβολησε με να μην βρω τα χναρια σου..
θα ειμαι το αντιδοτο στον πονο σου
θα εισαι η στριγγλια μου....,να μεινω λογικος
ενας καιρος δυστυχηματος...

10/2.06

μεγαλωνοντας φοβαμαι για το μελλον...
σα σκια εχει παρκαρει στο μυαλο μου..
ακουω περιεργα,...βλεπω παραξενα..
κι αρχιζω χρονο με το χρονο να παγωνω..
βλεπω σκληρυνσεις...βλεπω ιους στα σπλαχνα μου να μεγαλωνουν..
εντονο φοβο.. εντονο μισος να βιωνω..
εντονο παθος για μια ζωη αλλιωτικη προσμενω...
και που νομιζω τελικα πως δεν θα εχω..
πονικεφαλους...τρυπες μεσ\'το μυαλο μου μεγαλωνουν....
μα οταν φτασει η στιγμη...,εγω θα περιμενω..
παρακαλω μοναχα να\'μαι ικανος να φτιαχνω την θηλια..
ή να\'χω δυναμη να σφιγγω το ξυραφι..
και τα σημαδια με το περασμα του χρονου
αρχιζουνε να βγαινουν..
ασυμφορο αγχος καθε μερα σε καθε γευμα.
ασταθεια σωματικη...πιο περα στην ψυχη μου...
θα προσπαθησω ν\'αποφυγω καθε αγνοια των γυρω..
καθε αγριο ξυπνημα...και καθε βραδυ κουρασμενο...


16/11.06 (08:10)

Φίλε , χωρίς πλάκα, μάζευε τα αυτά δεν ξέρεις κάποια στγιμή μπορεί να τα εκδώσεις. Το γράψιμο σου δημιουργεί εικόνα στο μυαλό μου. Από τον πόνο βγαίνουν τα καλύτερα!!

Mπισμπικι μου και εμεις αγαπησαμε αλλα δεν καναμε και ετσι.... ΚΑΝΑΜΕ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ!!!!!!!!!!!!!!!! συνεχισε ετσι....καπως ετσι ξεκινησε και ο Σαιξπηρ!!!!!!!!

ok θα το κανω

εχεις δε...πως ειναι να σπανε τα φρενα...
να μην οριζω τιποτα,... να ειναι ολα ισια...
να σε τρομαζω..κι εσυ να γινεσαι πετρα..
σα να φτανω στο τελος της γραμμης..
σα να μιλαει ο ανθρωπος που ζει μεσα στο στομα μου..
να μη σκεφτεται τιποτα..,παρα μονο την παρτη του..
ουτε καν εσενα που αγαπω...
να σε διαλυει σε κομματια..
να σε κοβει με ξυραφια..
να τριβει τα χερια του,πριν σε φαει ζωντανη....\'

δεν βλεπω μελλον σε μενα..
ασκοπες ελπιδες προσπελασης μεσ\'το μυαλο μου..
....τιποτα...\' ...τιποτα \' ...τιποτα....\'
σαν σ\'ενα κυκλο γυρω-γυρω να γυριζω..
μεσα στη χωρα σου να σ\'αφανιζω λιγο λιγο..
τοσο αργα.. που δεν καταλαβαινεις την διαφορα..
σαν να γινεσαι κομματι του μυαλου μου..
μα μονο εσυ σε μενα.. εγω για σενα καθολου..
σταματα να με αγαπας και σκοτωσε με σημερα..
ακομα που μπορεις πριν μεγαλωσω,..

8/07.05

λιωνω δυσαναλογα...
αρχιζω απ\'το μυαλο..κοβω κομματια..
τα πεταω..τα απορριπτω..
χωρις να νιωθω καλυτερα...\'
κι η καρδια μου εξατμιζει το αιμα της..
βαραει ασθενικα... δε λεει στα ματια να δακρυσουν..\'
πεφτει στο κρεββατι... διπλα μου..
εξω απο μενα φτερουγιζει..
αλλη τροφη θα φαει,...αλλο νερο θα πιει..
αλλα λογια θα πει σαν θα γυρισει...
με μια ικανοποιηση ακουραστη
μοιρολογει τον δρομο της..
μετρια δωρα... μετρια κεφια σκεφτεται...
κι αναζητα καινουρια
και βρισκει μετρια λογια.. μετρια κεφια... ανακουφιστικά..
να την κανουν να ξεχασει τα δικα μου..
τα μετρια τοσα..

(οχι δικο μου)