Βουλιμία? Ανορεξία? Και τα δύο?

Η κόρη μου έκανε μια σχέση- την πρώτη της- με ένα παιδί. Τον πρώτο καιρό ήταν όλα καλά. Μετά από κάποιες βδομάδες παρατήρησα πώς προσπέρναγε τα γεύματα και έτρωγε μόνη της συνήθως κάποιο φρούτο ή γιαούρτι. Αρχισε να κάνει δίαιτα... τη στιγμή που ήταν ήδη λεπτή(1.70 και 50κιλά), απλά είχε στην περιφέρεια κάποια ψωμάκια.

Παράλληλα με τη δίαιτα άρχισε να ασκείται πολύ. Τη χάναμε... με τις ώρες να περπατάει για να ‘κάψει’ αυτά που έφαγε. Άρχισε να μετράει τις θερμίδες των γευμάτων της, να μετράει την ποσότητα του φαγητού της και να σημειώνει το τι έφαγε. Μανία με τη γυμναστική.

Ένα βράδυ την έπιασα να κάνει εμετό. Ντράπηκε πολύ μου είπε «δεν είναι αυτό που νομίζεις» και άλλα τέτοια.
Από τότε μου μπήκανε ψύλοι στ’αυτιά. Αρχισα να την δελεάζω αγοράζοντας λιχουδιες. Έβλεπα ότι σε χρόνο λιγότερο της μίας μέρας είχαν αδειάσει τα ράφια του ψυγείου με τις αγαπημένες της σοκολάτες.

Άρχισα να ανησυχώ. Δυστυχώς με την κόρη μου από τότε που πήρα διαζύγιο -εκείνη ήταν 17 όταν αποφασισαμε να χωρίσουμε με τον πατέρα της- δεν έχουμε καλή επικοινωνία. Δεν μου ανοίγεται ποτέ, αλλά μάθαινα από άλλους συγγενείς με τους οποίους έχει εδραιώσει κλίμα εμπιστοσύνης πώς δεν τα πήγαινε καθόλου καλά η σχέση της και ότι εκείνη ένιωθε ‘λίγη’ γι’αυτόν οπότε ήθελε να γίνει ‘τέλεια’ με τη δίαιτα.

Αρχισε να γίνεται νευρική. Να κλαίει χωρίς προφανή λόγο. Μετά από κάποιους μήνες χώρισε και με το φίλο της. Της στοίχισε πάρα πολύ γιατι τον αγάπαγε πραγματικά. Καταρρακωθηκε. Μετά από κάποιους μήνες έκανε μια άλλη σχέση με τον οποιο και πάλι χώρισε, αλλά νομίζω ότι ήταν απλά ένα πείσμα.

Δεν μπορώ να σας περιγράψω την κατάσταση... τα νεύρα της ήταν τσατάλια! Συνέχιζε τη διαιτα, παρ’ότι πλέον είχε φτάσει 45 κιλά. Νομίζω ότι κάπου εκεί έκλεισε το στομάχι της. Ετρωγε ελάχιστες ποσότητες και αυτές πάλι πρέπει να τις απέβαλε.

Παράλληλα τσακώθηκε και με τις παρέες της(κάποιοι ήταν φίλοι του πρώην της), κλείστηκε στον εαυτό της, σταματησε να ενδιαφέρεται για το πανεπιστήμιο. Είχε γίνει φάντασμα του εαυτού της.

Με το ζόρι την πήγα για αιματολογικές εξετάσεις, όπου και διαπιστώθηκε πολύ αυξημένο TSH, αλλά φυσιολογικές τιμές Τ3, Τ4. Τρέξαμε στην ενδοκρινολόγο. Εκεί έμαθα ότι η περίοδός της ήταν πιο συχνή από το κανονικό. Δλδ κάποιες φορές της ερχόταν σε 19 μέρες, άλλες σε 20 ή σε 21.
Η γιατρός της έγραψε αναλυτικές εξετάσεις θυρεοειδούς από τις οποίες δεν διαπιστώθηκε όμως υπερθυρεοειδισμός ούτε όζοι.

Κατ’ιδίαν η γιατρός μου είπε πώς δεν θέλει να της δώσει αγωγή για το θυροειδή, καθώς σ’αυτές τις ηλικίες με τις δίαιτες γινεται ένας χαμός με τις ορμόνες και δεν ήταν υπέρ του να ξεκινήσει από τόσο νέα.
Επίσης μου είπε ότι γενικά την έβλεπε πολύ πεσμένη και πώς θα έπρεπε να την στηρίξω ηθικά.

Πλέον η συμπεριφορά της ήταν τελείως αλλαγμένη. Εκλαιγε πολύ συχνά. Εγινε ευσυγκίνητη, ενώ παλιά δεν ήταν, και γενικότερα πάντα κάτι της εφταιγε.

Περίπου μετά 1,5 χρόνο που διήρκεσε αυτή η ιστορία, σταμάτησε τους εμετούς και αρχισε να ενδιαφέρεται να καλύψει τα μαθήματα που έχασε και γενικότερα να καταβάλλει προσπάθειες να ξαναφτιάξει τη ζωή της.
Συνεχίζει βέβαια ακόμη τη γυμναστική, αλλά όχι με τέτοιους ρυθμούς. Αρχισε να ξαναγίνεται όπως παλιά.

Βέβαια, στον προσωπικό της τομέα είναι ακόμη κάπως διστακτική: περιμένει λέει τον κατάλληλο που θα την αγαπήσει όπως εκείνη αξίζει. Προβληματίζομαι πολύ γι’αυτό. Τόσο καιρό σ’αυτή την ηλικία είναι φυσιολογικό να μένει χωρίς σχέση?
Υπάρχει βέβαια κάποιος φίλος της που εκείνη λέει πώς δεν τον θέλει με τίποτα. Ειναι φυσιολογικό να θέλει να μένει μόνη της?

Ως μητέρα τι πιστεύετε ότι πρέπει να κάνω? Ήταν λάθος που δεν έδρασα τότε? Αλλά και τι να έκανα? Νόμιζα πώς ήταν ένα κακό διάστημα της ζωής της- ένας χωρισμός για αυτές τις ηλικίες είναι σχεδόν σαν θάνατος.
Τελικά ήταν βουλιμία ή ανορεξία ή και τα δύο? Εφ’όσον το έκοψε μόνη της, υπάρχει περίπτωση να το ξαναπεράσει? Ο θυρεοειδής της θα επανέλθει?
Αν θέλετε να μοιραστείτε κάποιες παρόμοιες εμπειρίες, θα ήμουν ευγνώμων...

Με εκτίμηση,
Φωτεινή

Συγγνωμη, αλλα θεωρώ ότι ο προβληματισμός σου θα πρεπε να ναι αλλος! ποια ειναι η ψυχολογική κατάσταση της κόρης σου και οχι αν ειναι φυσιολογικό να ναι μονη της,στην ηλικια της...

Ως μητέρα πιστεύω ότι θα πρεπε να σταθείς δίπλα της, να αισθανθει ασφάλεια η κόρη σου...Πάντως ενας χωρισμός δεν είναι η αιτία για την βουλιμία ή την ανορεξία....ίσως η αφορμή...ψαξτο βαθύτερα το θέμα!

Αχ Φωτεινή μου... Αυτό μου θυμίζει την φίλη μου που αναφέρω σε άλλο θέμα που άνοιξα εγώ! Είχε γνωρίσει ένα παλικάρι και τον είχε ερωτευτεί τρελά! Εκείνος αδιαφορούσε γιατί τον ενοχλούσε η εμφανισή της. Άρχισε δίαιτα σιγά-σιγά στην αρχή και γυμναστήριο. Αποτέλεσμα... έφτασε να έχει νευρική ανορεξία. Κανείς δεν κατάλαβε τίποτε -όλοι θεωρούσαν πως ήταν αποτέλεσμα της δίαιτας και της γυμναστικής, αλλά το κατάλαβαν όταν λιποθύμισε και χρειάστηκε να την πάνε στο νοσοκομείο. Έκανε εξετάσεις και τελικά, είχε καταστρέψει τον μεταβολισμό της. Έχασε την χρονιά της στο Πανεπιστήμιο, γιατί απλά οι γονείς της προτίμησαν να φροντίσουν για την υγεία της κόρης τους παρά να έχουν μια μόνιμη ανησυχία για το αν το παιδί τους κάνει προόδους ή πέφτει ξανά στην κατάθλιψή της.
Ο χρόνος αυτός έφερε τα πάνω-κάτω για τον εαυτό της, αλλά δούλεψε θετικά για να μπορέσει να ορθοποδήσει και να προχωρήσει. Βέβαια και συνέχισε το Πανεπιστήμιο και σχέσεις έκανε χωρίς να κάνει ακρότητες για να δείξει το πόσο αγαπά κάποιον.

Έχε την έννοια στην κόρη σου, αλλά δειξ\'της και εμπιστοσύνη. Το ότι προχωρά με την σχολή της, ότι επανήλθε στην καθημερινότητά της, δείχνουν άνθρωπο που έχει σκεφτεί κάποια πράγματα. Άλλωστε είναι και η εφηβία μια τρελή εποχή για τον άνθρωπο και κάνει πάντα ακρότητες για να τον προσέξει! Το ότι θέλει να περιμένει τον κατάλληλο, επίσης μην το παρεξηγείς! Θέλει να βρει έναν άνθρωπο που να την νοιάζεται και να τον νοιάζεται! Θέλει η επιλογή της να είναι η σωστή. Άλλωστε είναι αρκετά νέα και έχει μπροστά της τον χρόνο να κάνει τις επιλογές της. Και προσπάθησε να προσεγγίσεις την κόρη σου... Φίλες δεν θα γίνεται, αλλά είναι καλό να ξέρει ότι είσαι πάντα κοντά της για ότι συμβεί.

Δεν μας ανέφερες, ο πατέρας της τι ρόλο έπαιξε σε όλη αυτή την περίσταση!

Φωτεινή
διαβάζοντας αυτά που γράφεις μου έρχεται η εξης εικόνα:
εσύ είσαι στη μια μερια του δωματίου κι η κόρη σου στο αμέσως επόμενο δωμάτιο. Ανάμεσά σας υπάρχει μια πορτα που σας χωρίζει. Το κλειδί δεν εχει βρεθεί κι ετσι κοιτάς διαρκώς για να δεις τι κανει η κόρη σου απο την κλειδαρότρυπα.
Απο οτι αναφέρεις η επικοινωνία σας δεν είναι καλή και για τα οσα μαθαινεις μεσολαβουν πολλες φορες συγγενεις.
θα συνεχισω καποια αλλη φορα!

καλημερα φωτεινη..η γνωμη μου ειναι οτι δεν θα πρεπει καν να αναρωτιεσαι για το αν ειναι φυσιολογικο να μενει η κορη σου σε αυτη την ηλικια χωρις σχεση..αυτα τα πραγματα δεν χρειαζονται χρονοδιαγραμμα..ερχονται οταν ειναι να ερθουν..αν η ψυχολογια της δεν ειναι καλη και γενικα αν δεν τα εχει καλα με τον εαυτο της, εννοειται πως δεν θα θελει να κανει σχεση..δεν θα θελει γιατι θα αισθανεται οτι ειναι κατωτερη απο τον οποιονδηποτε που θα ειναι διπλα της..και αυτο οταν εχεις περασει και απο φαση ανορεξιας ειδικα , σε καταρρακωνει...σου μιλαω εκ πειρας..ειμαι 19-20 ετων, πρωην ανορεκτικη και νυν βουλιμικη...με διαστηματα εκσαμηνα τα οποια δεν εβγαινα απο το σπιτι και συνεχως εκλαιγα χωρις ουσιαστικο λογο, απλως ξεσπαγα στα κιλα και στο βαρος μου(μαλιστα την στιμγη που δεν ειχα και κανενα εμφανισιακο προβλημα)..αν κανει μια σχεση αυτη την στιγμη της ζωης της να εισαι σιγουρη οτι θα αποτυχει παταγωδως..αφησε την να τα βρει με τον εαυτο της και βοηθησε τη και εσυ...δωσε της να καταλαβει οτι εισαι διπλα της..αυτοι θελουμε σαν κορες με διατροφικα προβληματα..να αισθανομαστε οτι ειναι διπλα μας και μας καταλαβαινουν τα κοντινα μας ατομα..και οχι να \"απαιτουν\" πραγματα αδυνατα τα οποια θα επιδεινωσουν την ηδη χαλια ψυχολογια μας...γιατι ενας χωρισμος σε καταρρακωνει αν εισαι σε τετοια φαση,....μην αναρωτιεσαι αν ειναι φυσιλογικο λοιπον..ο πριγκιπας θα ερθει οταν τα βρει με τον εαυτο της..και τοτε θα ειναι πραγματικα ευτυχισμενη..κυνηγησε την πραγματικη ευτυχια της κορης σου, οχι την φαινομενικη...φιλικα..

Συνεχίζω το προηγούμενο μήνυμά μου:
ακομα και τώρα που αναρωτιέσαι γιατί και αν είναι καλό να μένει μόνη της για τόσο μεγαλο διαστημα, μοιράζεσαι μαζί της τις ανησυχίες σου?
Κατα τη γνώμη μου το κλειδί δεν βρίσκεται στην ταμπέλα της βουλιμίας ή της ανορεξίας( η οποία καλύτρα να δοθεί απο εναν ειδικό που θα αναλάβει την κορη σου), ούτε στην απάντηση του πόσο φυσιολογικό είναι να μένει μόνη σε τετοια ηλικία.
Εσύ θα το βρεις το κλειδί για να λιγοστέψει η απόσταση που σας χωρίζει. Και ίσως όταν ερθεις πιο ουσιαστικά κοντά της να μη νιωθεις αμφιβολίες και ενοχές για το αν το χειρίστηκες σωστά το όλο θέμα. Το λέω διοτι πέρα απο το να απευθυνθειτε σε κάποιον ψυχολόγο, ο μόνος άλλος σωστος χειρισμος μου φαινεται η ειλικρινης επικοινωνια και η αποδοχή..
Φιλικά.
Περιμενουμε νεα σου:)

Φωτεινη καλησπερα,
εχω περασει και απο τα δυο σταδια που περναει η κορη σου. Ειμαι 32 τωρα και εδω και μια εβδομαδα ξανακαταφερα να σταματησω τη βουλιμια μου(νευρικη). Θα σου πω το εξης, τις ωρες που με πιανει η μανια του φαγητου, μπορει να συμβει κ 3 φορες την ημερα, \"ειμαι αλλου\". Ξεφευγω...Εκεινες τις ωρες νιωθω οτι δεν μου λειπει τιποτα, νιωθω ευτυχια,αγαλλιαση, control, ασφαλεια...Η βουλιμια ειναι πιο υπουλη απο την ανορεξια νομιζω, γιατι σε εθιζει. Σε βοηθαει να ξεφευγεις απο....τη μοναξια σου, απο το παρον σου , αλλα μετα οταν τα βγαζεις(φαγητο) επιστρεφεις και \"ξανανιωθεις\" τα παντα. Που θελω να καταληξω. Ισως της κορης σου της λειπει κατι....εμενα μου ελειπε κατι και στα 32 μου συνειδητοποιησα τι ηταν τελικα αυτο.Η μητερα μου. Η μητερα μου Φωτεινη μου ,ηταν παντα διπλα μου αλλα συναισθηματικα μακρια μου. Οποτε της ειχα πει οτι εχω προβλημα ή κατι μου συνεβαινε το επομενο λεπτο ηταν εκει, αλλα μετα απο μιση ωρα ηταν στα δικα της...Μην φανταστεις οτι εχει καποιο ψυχολογικο προβλημα, καμια σχεση ,ομως δεν με αγκαλιασε ποτε να κλαψει μαζι μου, να με κανει να νιωσω ασφαλεια οτι πως οτι και να γινοταν θα ηταν διπλα μου, ΟΧΙ ΣΑΝ ΣΩΜΑ ΑΛΛΑ ΣΑΝ ΨΥΧΗ. Ισως να μην μπορουσε να αντεξει την ευθυνη ενος αλλου ανθρωπου.Εγω τη μητερα μου στο μυαλο μου την θυμαμαι συνεχεια με κατι απασχολημενη και με δικαιολογιες να αποφευγει την πραγματικη ουσια των πραγματων κ των προβληματων.Οταν στα 23 μου καταλαβε οτι ειχα νευρικη βουλιμια, με εκανε να νιωθω ενοχη γιαυτο κανοντας ερωτησεις με νοημα -τι εκανες τοση ωρα στο μπανιο ή λεγοντας μου μπισκοτα δεν παιρνω γιατι τα ξερνας κτλ.Εγω ξερεις τι ηθελα? Να ερχοταν διπλα μου, να μου ελεγε πως με αγαπαει οπως και να ειμαι, να μου ελεγε πως θα με στηριζε να το περναγαμε μαζι αυτο, οχι μονο εκεινη τη στιγμη αλλα και την επομενη μερα,και την παραεπομενη.Ειναι δυσκολο το παιδι και χρειαζεται υποστηρηξη και χρονο. Χρονο να διαθεσεις σε αυτο.Ο φιλος δεν θα μπορεσει ποτε να καλυψει και να παρεχει τα συναισθηματα που μπορει μια μανα.Ισως και η κορη σου να δεθηκε και να προσκολλησε αρκετα στον νεαρο επειδη ειχε αναγκη απο ασφαλεια. Εμενα η μητερα μου μου εχει λειψει παρα πολυ στα παιδικα μου χρονια.Μου εχει λειψει η αισθηση της, η ασφαλεια που ειχα αναγκη να νιωθω, η ζεστασια της παρουσιας της. Μου ειχε στοιχισει επισης το γεγονος πως ενιωθα οτι κατα βαθος δεν μου ειχε εμπιστοσυνη σε τιποτα και εαν κατι συνεβαινε εδινε δικιο στους αλλους ή αμφισβητουσε την κριση μου κ τις επιλογες μου. Εσυ Φωτεινη μου ισως να μην εχεις πραξει ομοιως οπως η δικη μου κ συγνωμη εαν εχω παρει φορα και γραφω :) αλλα η ουσια ειναι μια. Να νιωσει η κορη σου την αγαπη σου κ οτι εισαι κοντα της να την υποστηριζεις.Οχι μονο με τα λογια αλλα με τις πραξεις σου,με τον τροπο σου.Ας μην εχει καποιο συντροφο διπλα της τοσο καιρο, εχει μια ζωη μπροστα της!! Ισως και να μην τον θελει τωρα και να θελει αλλου ειδους συναισθηματικη καλυψη.Την δικη σου.Επισης θα ηθελα να πω, (ασχετο μεν με το θεμα αυτο) απο προσωπικη πειρα πως στον εκατοστοτε συντροφο αναζητουσα αγαπη,ασφαλεια,φροντιδα οχι ομως ερωτικη τελικα...στην αρχη ναι αλλα μετα τα πραγματα μπερδευονταν.Τα συναισθηματα που ειχα αναγκη ηταν αυτα που μου ελειπαν απο τους γονεις μου και με μια ωραια μασκα τα μετεφερα στον συντροφο μου και υποσεινηδητα τον εκανα μαμα,μπαμπα,αδερφο...Αυτο ηταν κ το λαθος μου, το οποιο και καταλαβα προσφατα.Μην στερεις απο την κορη σου τη χαρα να σε νιωθει κοντα της,σαν φιλη της,σαν μαμα της,σαν τον ανθρωπο που τη γεννησε και θα την αγαπαει παντα οτι και να γινει, και σαν τον ανθρωπο που δεν θα φυγει ΠΟΤΕ απο διπλα της.Ειμαι σιγουρη οτι την λατρευεις.Και σε καταλαβαινω που θελεις οσο τιποτα να την βοηθησεις.Μιλα της! Μιλα της για σενα, μιλα της για τα συναισθηματα σου , μιλα της και για τα δικα σου τα προβληματα.Δεν υπαρχει πιο ομορφο πραγμα απο το νιωθει το παιδι σου οτι το υπολογιζεις μεσα στην καθημερινοτητα σου.Ανοιξου της και εσυ να δει οτι και εσυ εχεις ευαισθησιες και προβληματα κ δεν εισαι απλα μια μαμα για να διευθετει τα θεματα του σπιτιου και την οργανωση τους. Φωτεινη σου μιλαω ετσι οπως θα ηθελα να πω στην δικη μου τη μητερα. Την προηγουμενη βδομαδα καταφερα, την επιασα και της ειπα μια φραση. Μου εχεις λειψει τοσο πολυ απο τη ζωη μου. Ειμαι σιγουρη οτι καταλαβε τι εννοουσα γιατι με πηρε αγκαλια,πραγματικη αγκαλια,και ενιωσα εκεινη τη στιγμη να μου βγαινει ο πονος τοσων χρονων. Ισως εσεις οι 2 να απεχετε πολυ απο την ιστορια την δικη μου κ της μητερας μου, και να ειστε πιο δεμενες και εσυ να εισαι πραγματικα διπλα στην κορη σου.Εαν ειναι ετσι συνεχισε να εισαι οσο περισσοτερο μπορεις και θα τα ξεπερασετε ολα μαζι.Οσο για τον συντροφο θα ερθει μην ανησυχεις. Ξερει πιστευω η ιδια να κρινει ποιος ειναι ο καταλληλος ;)
Φιλικα
-vythos-