επιθυμω το θανατο σχεδον ολων οσων γνωριζω απο το παρελθον
θελω να μην υπαρχει ο θειος μου η θεια μου οι δυο ξαδερφες μου, ολες οι φιλες μου και καποιοι γνωστοι. μια ζωη στο ψεμα και εγω δεν ηξερα τιποτα. ειναι σκετη υποκρισια. ολοι τους αγαπανε αλλα ειναι κακοι, μου το απεδειξαν αλλα κρυφτηκαν καλα και δεν εκανα κατι και εγω οταν επρεπε. τωρα εγω ειμαι με το ενα ποδι στο τρελαδικο και αυτοι παιρνουν πτυχια,κανουν διακοπες,εχουν δουλειες πατωντας πανω σε ατομα. συγχαρητηρια. εχω πολλα να πω και πολλα που κρατω μεσα μου. εχω πολλα θεματα και σε αλλους τομεις. κουραστηκα. δε μπορω αλλο. ζω σαν παρασιτο. αυτο αισθανομαι πολλες φορες. παρασιτο. καλυτερα να εξαφανιστουν,να εξαερωθουν. δε μπορω αλλο. δε μπορω να κοιμηθω. δε μπορω να γελαω εδω και λιγα χρονια. οσο παω πιο χαμηλα ειμαι, ποναω στη ψυχη. δεν ειμαι καλα. δε ξερω σε ποιον να μιλησω. πηγα σε ψυχολογο και ειμαι χειροτερα. εχω παει σε πολλους ψυχολογους και ψυχιατρους εδω και 6-7χρονια. ακομα εχω πολλα που με πονανε. δε μπορω αλλο. θελω να φυγουν ολοι αυτοι ή εγω. οχι στο ιδιο πλανητη ολοι μας. ειμαι εγκυος και αναγκαστικα δεν μπορω να απασχοληθω με χομπι να μη θυμαμαι. το μυαλο μου ειναι γεματο απο εννοιες,η μερα μου γεματη απο τρεξιματα, αλλα η ψυχη μου αδεια,κενη,ενα χαος. και οι ψυχολογοι ειναι ανθρωποι οχι θεοι να με αλλαξουν... φοβαμαι να αφησω ορφανα παιδια σε λιγα χρονια. θελω απο τωρα να γινει κατι, να πεθανουν. γιατι να ειμαι πεθαμενη εν ζωη εγω?
