ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ Η ΖΩΗ ΜΟΥ

ΕΙΜΑΙ 16 ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΟΜΑΙ,ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΠΗΓΑ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΕΧΑΣΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ,ΟΙ ΦΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΝΟΥΝ ΚΑΙ ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΛΕΩ ΦΤΑΙΝΕ ΠΑΝΤΑ ΟΙ ΑΛΛΟΙ, ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΖΩΕΣ ΟΠΟΥ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΕΙΧΑ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΟΣΟ ΚΑ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΩ.ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ ΝΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΣΩ ΚΟΒΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΦΛΕΒΕΣ ΜΟΥ Ή ΝΑ ΤΡΑΒΑΩ ΕΝΑ ΣΚΟΙΝΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΝΙΓΩ Ή ΣΤΑΜΑΤΟΝΤΑΣ ΤΟ ΦΑΙ ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΑ ΔΙΛΙΑΖΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΤΑΜΑΤΟΥΣΑ. ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΛΕΩ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΦΤΙΑΞΟΥΝ ΟΛΑ ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΜΙΛΙΣΩ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΓΙΑΤΙ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ. ΓΙ ΑΥΤΟ ΜΠΗΚΑ ΕΔΩ ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΣΕΤΕ ΝΑ ΜΕ ΒΟΗΘΙΣΕΤΕ

Μηπως δεν τα βρισκεις με τους γονεις σου, αλλα δεν τους θεωρεις τοσο σημαντικους οσο τους φιλους?

Φιλε dreamvs.Η περίπτωση σου είναι απο τις πλέον σύνηθες,με την έννοια ότι κατα γενικη ομολογία το γυμνάσιο είναι ίσως ο σημαντικότερος προθάλαμος σε αυτό που λέμε "ενήλικη ζωή" είναι η αλφα βήτα των κοινωνικών δραστηριοτήτων και των διαπροσωπικών σχέσεων.Επειδή το είπα και σε άλλο παιδί προηγουμένως,λόγο του ότι είμαι παθόντας (πέρασα ΑΠΑΙΣΙΑ γυμνασιακά χρόνια)θα το πω και σε εσένα και σε παρακαλώ διάβασε καλά τι σου γράφω μιας και εκεί που ήσουν ήμουνα,και ο σκοπός εδώ είναι εδώ που είμαι να ΜΗΝ έρθεις.Εγώ δεν πρόκειται ποτέ να παροτρύνω κανέναν να ρίξει τα μούτρα του και να φορέσει την μάσκα της μάζας των ηλιθίων.Αυτό είναι στάση ζωής για μένα και δεν αλλάζει.Πάραυτα,όταν έχεις περάσει 2-3 χρόνια σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον που σε αρρωσταίνει και σου πηδάει την ψυχή η λύση είναι μία.ΤΟ ΑΛΛΑΖΕΙΣ.Είσαι 16 χρονών ρε παλικάρι μου!Σε λίγο πας για σπουδές (αν πας) και είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να αλλάξεις περιβάλλον και να αρχίσεις απο την αρχή.Σημαντικό όμως είναι να δείς με ψυχραιμία και ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ (και μακριά απο λεπίδες πολυέλαιους μπαλκόνια θερμοσίφωνες και τα ρέστα),σε ποια σημεία ήσουν λάθος,να τα αποδεχτείς και στο καινούριο περιβάλλον είτε σπουδαστικό είτε επαγγελματικό να μην τα επαναλάβεις....Αααααχχχ τώρα αρχίζεις ρεεεεε....Εμείς ξεμείναμε στον πάγκο αγόρι μου.Εμείς!

Quote:

---

Originally Posted by axl100

Μηπως δεν τα βρισκεις με τους γονεις σου, αλλα δεν τους θεωρεις τοσο σημαντικους οσο τους φιλους?

---

Βασικα δεν νομιζω οτι αυτο ειναι.το προβλημα απλως πιστευω οτι δεν καταλαβαινουν οτι μεγαλωνω και θελω να βγαινω εξω και να παιρναω καλα

Αρχικα ειμαι κοπελα (ασχετο)οταν απογοητευομαι γενικα βρισκω λυση στο να κανω κατι σε εμενα πιστευω οτι δεν μπορω να κολλησω πουθενα.βασικα.πιστευω.φτα� �ει ποιο πολυ η ελληψη αυτοπεποιθησης και οτι δεν μπορω να πιστεψω στον εαυτο μου. Απλως με εχουν επιρεασει τα παντα καιθεωρω οτι δεν μπορω να κανω τιποτα χωρις να βρισκεται καποιος αλλος απο πισω απου να εχει κανει ολη τη δουλεια και απλως να φαινομαι εγω

Με τους γονεις σου πως ειναι οι σχεσεις σου? έχεις έστω καποιους λίγους ανθρωπου να σε καταλαβαίνουν, να σε ενθαρρύνουν και να σε συμβουλεύουν?
Πολλες φορες εχουμε τετοιους αλλά το πρόβλημα, μας κανει να κλεινόμαστε στον εαυτο μας, στην απόγνωση μας, να πιστευεουμε ότι εμεις από μονοι θα βρουμε τη λύση, να κανουμε πραγματα που απο μονοι μας βγαλαμε το συμπέρασμα ότι αποτελούν τη λύση χωρις όμως ουσιαστικο αποτελεσμα αφου δεν αποτελουν το σωστο τροπο και να μην απευθυνόμαστε σε κανενα, και τοτε το μονο που πετυχαινουμε ειναι να διαιωνίζεται σαν φαυλος κύκλος το προβλημα.

Σκέφτηκες να μιλήσεις σε κάποιο καλό ειδικο (ψυχολογο)? Ο ειδικός θα σου μαθει τον τροπο, μεθοδο, με την εφαρμογη του οποίου θα ξεπεράσεις το πρόβλημα έστω σταδιακά. Αν δεν μπορεις από μονη σου να πας σε ειδικό (ανηλικη) να βρεις το θαρρος να συζητησεις το θεμα ειδικου με καποιο δικο σου, γονιο κλπ, για να πας. Από μονη σου θα πελαγοδρομείς, θα κανεις πραγματα που εσυ πιστευεις ότι θα σε αλλάζουν και χρονια μετα θα διαπιστωνεις ότι πέτυχες σχεδόν τιποτα, ότι εισαι περιπου εκει που ξεκινησες. Ενας ειδικος θα σε βοηθησει και κάντο γρηγορα πριν παγιωθει με τον καιρο το προβλημα μεσα σου και ετσι η διαδικασια αλλαγης γινει δυσκολη υπόθεση, τωρα που ο νους σου εχει την ικανοτητα πιο ευκολα να αφομοιώνει και να εφαρμοζει στην πραξη. Άκου τι σου λεμε, κι εγω κι ο Mercyless Fate, έχουμε δει πολλά, αντιμετωπίσαμε τετοια στην ηλικία σου και εχουμε τη δυστυχως εμπειρια στο θεμα.

Το προβλημα δε σου ξεκινησε χθες προχθες, από χρονια πριν το ειχες, η πληγη ξεκίνησε από πολύ παλια, τωρα όμως λόγω της αυτοσυνειδητοποίησης της εφηβικης ηλικίας το καταλαβες, τωρα προσγειωθηκες. Η συνειδητοποίηση είναι μονο η αρχή, δεν ειναι η λύση. Τη λύση θα την βρεις με τον τροπο που σου λεω, ένας πολύ καλός ειδικός, μεθοδικός θα σε βαλει στο δρομο, κι αν εχεις διπλα σου τους γονεις σου ή καποιους που σε καταλαβαινουν ακομα καλύτερα, διαφορετικά θα πελαγοδρομεις για χρονια. Καλυτερα να το κανεις τωρα παρα στα 30 σου που χεις ήδη χασει ευκαιρίες ζωης και θα βιωνεις το τελμα όπως αρκετοι από εμας εδω μεσα. Ειναι κριμα λόγω της καταστασης αυτης να κινδυνευεις να χασεις ευκαιρίες και στιγμες που θα ναι καθοριστικες για το μελλον σου και οι τετοιες ευκαιρίες σε όλους τους τομεις της ζωης να ξερεις ότι τωρα και στα αμεσως επόμενα χρονια της ζωης σου θα σου παρουσιαζονται. Μετα τα περιθωρια θα στενευουν. Αμα δε λυθει το προβλημα συνέπεια του θα ναι χαμενες ευκαιρίες και αυτο θα το διαπιστωνεις χρονια επειτα. Άμα δεν εχεις καποιο σοβαρο προβλημα υγειας και εχεις τους γονεις να σε στηριζουν (εστω το οσο λιγο) η απελπισια στην ηλικια σου δεν δικαιολογειται. Ξερεις ποσοι απο εδω θα εδιναν τα παντα για να χουν την ηλικια σου? κι εσυ το υποτιμας. Εμεις θελουμε να σε βοηθησουμε.

Και πέραν των πιο πάνω, μην κλείνεσαι στο σπίτι και στον εαυτο σου, να κοινωνικοποιείσαι και να το επιδιωκεις ακομα και οταν εισαι χαλια, μην χασεις τους φιλους σου, η παρεα μας φτιαχνει, μας ανεβαζει κατακορυφα τη διαθεση και οι απελπισίες και οι μελαγχολιες φευγουν ως δια μαγειας, ειναι διακριβωμένο αυτο. Και επίσης δεν αντιμετωπιζεις καποιο συγκεκριμενο πρόβλημα που να δικαιολογει, να αποτελει την αιτια των οσων κανεις.

Τι σημαίνει "δεν πρέπει να απογοητεύομαι" ? Αμέ, πρέπει. Δεν ξέρω αν το αναγνωρίζεις, αλλά κάτσε αν θες και σκέψου το. Μπήκες και έγραψες αυτό το θέμα γιατί έπρεπε να απογοητεύεσαι, αφού η ζωή σου δεν έχει τα συστατικά που θα σου την έκαναν ευχάριστη και δροσερή. Τώρα ζεματάει μες στον καύσωνα, ή παγώνει μέσα στο χειμώνα. Και δεν έχεις θέρμανση το χειμώνα (φίλους και γονείς με κατανόηση) ούτε δροσιά το καλοκαίρι (ελπίδα πως κάτι θα αλλάξει).
Όμως έχεις ταυτόχρονα φτιάξεις και κάποιους "κανόνες" που ακολουθείς, παράδειγμα "δε μιλάω πουθενά γιατί κανείς δε θα καταλάβει". Υποθέτω πως δεν είναι όλα τα άτομα του πλανήτη οι γονείς σου. Πώς ξέρεις από τα πριν ποια/ος θα σε καταλάβει για να μιλήσεις ή όχι? Άρα το προδιαγράφεις, και έχεις φτιάξει έναν κανόνα που υποβοηθά τη μοναξιά.
Αν θες μίλα μας λίγο για τα ενδιαφέροντά σου, τα όνειρα που έχεις, τι ελπίζεις για σένα στο αύριο, πώς θα ήθελες να είναι το σήμερα.

Κουκλα οσο κ να θελουμε να σε βοηθησουμε εμεις απο δω, εφοσον λες οτι προσπαθεις να αυτοκτονησεις νομιζω θα επρεπε να πας σε εναν ψυχολογο να συζητησεις αυτα που σε απασχολουν κ να μπεις σε ενα δρομο. Μη δισταζεις η ζωη ειναι δικη σου σου αξιζει να περνας ευχαριστα κ οχι δυσαρεστα. Καλη δυναμη απο μενα κ ο,τι θες εδω ειμαστε!