ΦΟΒΑΜΑΙ να ζήσω,δεν ξέρω πώς!!!...

Καλημέρα παιδιά, είμαι η Αναστασία και είμαι νέα στο φόρουμ. Βρήκα τυχαία τη σελίδα,χαίρομαι που τη βρήκα, και όπως θα φαίνεται από την ώρα, δεν μπορούσα να περιμένω και να μη γράψω αμέσως αυτό που βασανίζει την ψυχή μου. Να σας μιλήσω για 'μένα .....

Καταρχάς, η ηλικία μου είναι 28 ετών. Πάντα ήμουν ντροπαλή και χαμηλών τόνων. Ένα όμορφο κοριτσάκι βασικά που κοκκίνιζα όταν με κοιτούσε κόσμος πολύς ( ακόμα και τώρα ) όχι επειδή κολακευόμουν! ίδρωνα!.. και ήθελα να περνώ απαρατήρητη. Οι γονείς μου πάντα τσακώνονταν, δεν αγαπιούνται και δε χώρισαν '' για τα παιδιά'' και για οικονομικούς λόγους. Είδα και άκουσα πράγματα δυστυχως ακατάλληλα για την ηλικία μου τοτε.. Κάπως έτσι ''μοναχικά'' τελείωσα και το σχολείο -καλή μαθήτρια- , σπούδασα, και τώρα εργάζομαι. Έχω ελάχιστους φίλους και αυτούς τους κρατώ σε απόσταση.. Είχα αρκετά χρόνια σχέση με κάποιον και χωρίσαμε πριν 1,5 χρόνο. Εν τω μεταξύ είχα διαγνωστεί οτι πάσχω και από μια ασθένεια. Ο λόγος που χωρίσαμε? το θέμα της υγείας μας προκαλούσε τσακωμούς,άρχισε να μου φαίνεται ''λίγος'' και η οικογένειά του είχε αλλάξει απέναντί μου μετά τη διάγνωση. Οι δικοί μου, άνθρωποι αγράμματοι, συνεχίζουν να μαλώνουν και να βρίζονται και γενικά δε με βοηθάνε ψυχολογικά με το θέμα της ασθένειας. Πριν μήνες ερωτεύτηκα. Πολύ. Έναν γιατρό μου. Αυτός ανταποκρίθηκε όμως ξεκαθάρισε οτι δε θέλει σχέση. Με λίγα λόγια, εγώ ταλαιπωρημένη από τον χωρισμό-και την απαξιωτική στάση των γονιών του πρώην- είδα ξανά καρδούλες σαν 15χρονη και το εξέφρασα.Αυτός-κάπου 10+χρόνια μεγαλύτερος,όχι παντρεμένος- εννοείται οτι δεν το βλέπει όπως εγώ, μια έτσι και μια αλλιώς, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα!!

Αυτό που με βασανίζει, είναι ο φόβος..Φοβάμαι να συνανστραφώ με άλλους..Άκόμα και όταν γνωρίσω ανθρώπους,δείχνω θετική,ενθουσιασμένη και μετά τους αποφεύγω,σα να με πιέζουν που θέλουν επικοινωνία...Επίσης αποφεύγω τον κόσμο,το συνοστισμό..Προτιμώ εκεί που έχει λίγο κόσμο.. Πιάνω τον εαυτό μου να αισθάνεται ,χωρίς να καταλαβαίνω το λόγο, ντροπή.. Σα να πρόκειται να με κοιτάξουν όλοι υποτιμητικά και ιδρώνω πάλι και το αποφεύγω.. Βέβαια, αυτό συμβαίνει πολύ πιο έντονα τώρα που έχει διαγνωστεί και η ασθένεια ( η οποία έχει συνέπειες αισθητές πχ στον τρόπο που περπατάω ). Και όλο κλείνομαι, όλο αποφεύγω.. Λέω θα το ξεπεράσω, θέλω να έχω φίλους και παρέα -γίνομαι αμέσως συμπαθής και όλοι λένε πόσο δυνατή και αισιοδοξη είμαι!- και μόλις βγω εκεί έξω, θέλω απλά να γυρίσω σπίτι. Και στο σπίτι οι δικοί μου βρίζονται. Είμαι, θα μου πείτε, λίγο μεγάλη για να δίνω τόση βαρύτητα , αλλά να που δίνω γιατί νιώθω οτι χρειάζομαι υποστήριξη στο θέμα υγείας..και δεν έχω. Μάλιστα πολλές φορές, αν κάποια κυρία -μεγάλη-, με συμπαθεί και μου κάνει μια αγκαλιά, αισθάνομαι να θέλω να λυγίσω, σαν παιδί ,και να την ικετεύσω να γίνει η μητέρα μου...... Και όταν ο γιατρός που είμαι ερωτευμένη εξαφανίζεται, φυσικά και στεναχωριέμαι, σκέφτομαι όμως οτι έχει δίκιο, οτι δεν μπορεί κανείς να με δει σοβαρά έτσι που είμαι με το θέμα υγείας...και ίσως να φαίνονται και όλα αυτά τα ψυχολογικά που έχω μέσα μου-αν και τα κρύβω καλά-. Ποτέ δεν είχα αυτοπεποίθηση..Μου λένε οτι είμαι όμορφη,αλλά δεν μπορώ με τίποτα να πιστέψω στον εαυτό μου. Πάντα νιώθω κάτι λιγότερο από οποιαδήποτε κοπέλα. Φοβάμαι...μόνο αυτήν η λέξη έρχεται στο μυαλό μου. Μέχρι που σκέφτομαι οτι καλύτερα που ο γιατρός δε με βλέπει συναισθηματικά, γιατί θα ήμουν πιο δυστυχισμένη, επειδή θα με άγχωνε και θα στεναχωριόμουν που δεν μπορώ να κάνω μια σχέση, δεν μπορώ να προσφέρω στον άλλον, θα έπρεπε εγώ να πάρω απόφαση να φύγω. Φοβάμαι οτι με την ασθένεια φαίνομαι απλά γελοία.....Και δεν υπάρχει προοπτική θεραπείας.Το αντίθετο...σταδιακά θα επιδεινώνεται...Και με τρομάζει σε τι κατάσταση θα είμαι...δε θέλω να το φανταστώ καν...Με τρομάζει που δε θα με αγαπήσει κανείς...Που επίσης θα μεγαλώσω κιάλλο και δε θα έχω νιώσει μια μητέρα ζεστή δίπλα μου... Και για να είμαι ειλικρινής, αισθάνομαι τόσο μεγάλο φόβο που δεν αφήνω κανέναν δίπλα μου..δε θα μπορέσω να ικανοποιήσω κανέναν και θα με παρατήσουν..Και αυτόν το φόβο δεν μπορώ να τον ξεπεράσω!!!!............. Καμιά φορά κάθομαι στον καθρέφτη να χτενιστώ και καταλήγω να μιλώ από μέσα μου και να φαντάζομαι διαλόγους με τους ανθρώπους που υπάρχουν τώρα στη ζωή μου πολύ διαφορετικούς...καμιά σχέση με την πραγματικότητα, σα να ήμασταν αλλιώς, ίσως έτσι όπως θα ήθελα....Αλλά δεν μπορώ να ξεπεράσω αυτό που με κάνει να φοβάμαι και να κλείνομαι! ούτε το κινητό δε θέλω να σηκώνω σε στενές φίλες!!!..... Θα περάσει αυτό???????............ ή θα είμαι έτσι για πάντα????...........

Συγνώμη αν σας έπρηξα και ευχαριστώ που το διαβάσατε...

αναστασουλα μου καλημερα,αν τ προβλημα υγειας δεν στεκεται εμποδιο στην καθημερινοτητα σ γιατι στεκεσαι εσυ?λυπαμαι πολυ για τουσ γονεις η μητερα σ δεν σε στηριζει???ρταω γιατι η μανα διαφερει κατα πολυ για την ζωη μας.....αυτους τους λιγους φιλους που εχεις γιατι τους κρατας σε αποσταση?ειναι ωραιο ν εχεις παρεες κ θα σ βοηθησουν πολυ πιστεψεμε μονο αυτοι μπορουν αφου δεν το κανουν οι γονεις .....η ασθενεια που εχεις διορθωνεται?ο γιατρος μπορει ν κρυβει πραγματα στην ψυχη του απο αλλα που τ εχουν συμβει μην ξεχνας ειναι 38+!!!μπορει ν εχει πληγωθει απο κατι κ μ μην μπορει ν προχωρησει...ειδες δινει ενδιαφερον οποτε μην στεναχωριεαι πς φταις εσυ....κ γενικα σταματα ν κανεις αυτο στον εαυτο σ ν νιωθεια υπαιτια για ολα!!εισαι μια κουκλα οπως λες βγες περνα καλα κοιτα την υγεια σ ζητα στηριξει απο φιλους κ η αυτοπεποιθηση θα ανεβει....

πόσο μοιάζουμε !όλο ψαχνω στοργή από μανες φίλων με χαιδεύουν καμιά φορά στοργικά κ βουρκώνω οσο κ να μεγαλώσω αυτό θα υπάρχει.Λειτούργησε όπως αισθάνεσαι μη πιέζεσαι θέλεις παρέα μια φορά στο τόσο ΟΚ μπορεί η μοναξιά να είναι ευεργετική αυτή τη στιγμή για σένα.τα όμορφα έρχονται χωρίς προγραμματισμούς οπότε ξαφνικά μπορεί απο το πουθενά να έρθουν μοναδικές στιγμές για σένα,στον ερωτα στη φιλία κ ολα αυτά θα τονώσουν την ψυχολογία σου κ το σώμα σου ,μη πιέζεσαι Αναστασία κ χαμογέλα ακόμα κ με τα καθημερινά είναι μέρος της ζωής μας .

Καλήμερα Αναστασία δεν ξέρω το πρόβλημα της υγείας σου σου εύχομαι να το ξεπεράσεις αισθάνομαι σε μερικά όπως τα βλέπεις εσύ δεν ξέρω αν οφείλεται η όλη φάση στην ιδψ με ενοχλεί που με κοιτάει κόσμος ανεξαρτήτου φύλου άντρας η γυναίκα αι όμορφη κοπέλα δεν λεω υπάρχουν και άλλες σαν εμένα . Έχω μία φίλη που ξέρει το πρόβλημα μου και ενώ στην αρχή χάρηκα που γνώρισα ένα άτομο παρόμοιο στον χαρακτήρα τώρα θέλω να την αποφεύγω δεν σηκώνω το τηλέφωνο όταν καλεί μερικές φορές δεν κάνουμε παρέα συνέχεια με μία συγκεκριμένη φίλη το παθάινω και μου βγαίνει έτσι . Στόν τομέα των σχέσεων μου έχουν τύχει πολλοί ακόμη και παντρεμένοι που τους ένδιαφέρει μια ξεπέτα δεν μου αρέσει κιόλας με παντρεμένο χάνεις τον χρόνο σου να χωρίσει αποκλείεται τι τα θες βρέθηκαν περιπτώσεις και τις άφησα να φύγουν θα είχα κάνει την οικογένεια μου ως τώρα . Μην τον απορρίπτεις τον άλλον κράτησε μία επαφή βγες ξαναβγες αν δεις πως στις απόψεις του επιμένει δεσμεύσεις και σχέσεις σχετικά πας για αλλού σε έναν άντρα θα κολλήσουμε για όλες υπάρχει το άλλο μας μισό εκεί έξω δεν αξίζει να κλαίμε για έναν άντρα και να μαραζώνουμε .

αναστασια γεια... φαινεται πως η συμπαθεια και η αποδοχη των αλλων σε τρομαζει τοσο ,που το μονο που θες ειναι να το βαζεις στα ποδια..
Γιατι στο δικο σου μυαλο υπαρχει ενα διαστημα κενο ,αναμεσα σε αυτο που βλεπουν οι αλλοι και αυτο που βαθια μεσα σου πιστευεις εσυ για τον εαυτο σου... νιωθεις ισως πιο ανετα με οσους ειναι αδιαφοροι απεναντι σου ή δεν σε αγαπουν ή συμπαθουν... γιατι εκει δεν υπαρχουν απαιτησεις να δωσεις κατι πισω... κατι που εσυ νομιζεις πως δεν εχεις σε επαρκεια... μια ωραια μερα αυτος που σε συμπαθει θα καταλαβει ποσο λιγοτερη εισαι απο αυτο που φανταζοταν.. και θα παψει ετσι απλα να σε συμπαθει πια....
ομως οι ανθρωπινες σχεσεις δεν ειναι ετσι... η εικονα που εχεις εσυ για τον εαυτο σου ειναι προφανες πως σχηματιστηκε απο την συμπεριφορα των γονιων σου απεναντι σου... συμβαινει οταν οι γονεις δεν ειναι τρυφεροι,οταν δεν επιβραβευουν το παιδι τους για καθε μικρο ή μεγαλο επιτευγμα,οταν δεν το μαθαινουν στην πραξη απο μικρο οτι ειναι ενας μοναδικος ανθρωπος... με αξια προσωπικη και αποδεκτα απο αυτους ολα τα προταιρηματα και τα ελαττωματα του.....

οι ανθρωποι ομως γυρω σου δεν εχουν αυτη την εικονα.. κρινουν συμφωνα με αυτο που βλεπουν,ενας γλυκος ,τρυφερος δοτικος ανθρωπος... ενας ανθρωπος που εισαι εσυ στην πραγματικοτητα ,χωρις ουτε καν να το ξερεις.Κι οι σχεσεις μεταξυ των ανθρωπων δεν ειναι τοσο σφιχτες και ακαμπτες... οπως φανταζομαι η σχεση σου με τους γονεις σου ,που να σου απαγορευουν τα λαθη ή οποιαδηποτε ανθρωπινη αδυναμια και ελαττωμα...
Οι ανθρωποι γυρω μας εχουν κι αυτοι αδυναμιες και κενα.. και ψαχνουν κι αυτοι απλα μια καλη καρδια για να ταιριαξουν..και τα ορια ειναι πολυ πιο ελαστικα απο οσο φανταζεσαι...

Μπορει να ειμαι τελειως λαθος σε οσα σου ειπα και να επεσα εξω.. σε αυτη την περιπτωση αγνοησε με.. αν ομως εχω πεσει μεσα προσπαθησε να ανταποκριθεις δειλα δειλα στην συμπαθεια των ανθρωπων γυρω σου... χωρις να φοβασαι.. και θα δεις πως ειναι πολυ πιο απλο απο οσο φανταζεσαι.

Τωρα τι θες να σου πουμε? Οτι θα γινει "θαυμα" και ολα θα διορθωθουνε και θ' αλλάξουνε? :p

Μαύρη μαυρίλα πλάκωσεε, ρε Αναστασία, πουλάκι μου, δε βλέπεις ΤΙΠΟΤΕ καλό πάνω σου? Μα σε κατακεραυνώνεις λέμε! Είμαι έτσι, είμ'αλλιώς. Ένα ένα. Πάρτο απόφαση ότι party animal δε θα γίνεις ποτέ. εντ οβ στόρυ, για να μη χαλιέσαι τσάμπα. Ναι μεν αλλάζουμε, αλλά δεν αλλάζουμε πιστεύω τόσοο πολύ. Ο πυρήνας σου θα μείνει ίδιος, ποτέ δε θα καραγουστάρεις τις ουάου καταστάσεις. Μπορεί να μάθεις όμως να τις θεωρείς ψιλογουστόζικες για λίγο και στο δικό σου χρόνο και τόπο, όταν θα είναι δική σου επιλογή και θα έχεις γκανιάξει και θα θες λίγη στροφή κι ας μην είναι 100% το περιβάλλον που γουστάρεις. Μετά, ψάχνεις ακόμη για μία μητέρα. It's understood, αλλά κάποια στιγμή φεύγουμε από τη φωλιά και αντί για μητέρα υπάρχουνε φιλαράκια. Μπορείς να βρεις φιλαράκια που να καταλαβαίνουν πως λειτουργείς. Αν δεν το καταλαβαίνουν θα σε παρεξηγούν, δεν είναι το προτιμητέο.

Παίζει και να ερωτεύτηκες το γιατρό ως αναπλήρωση ενδιαφέροντος και έξαψης στη ζωή σου. Ξέρεις, θέλουμε λιγάκι αλάτι που και που και ακόμη και ένας ανεκπλήρωτος έρωτας το αλατάκι του το έχει (και καμιά φορά δε μας πτοεί μπροστά στο αλατάκι ούτη η μη ανταπόκριση του άλλου). Τώρα, κάτι το πώς είμαι ,γιατί να με θέλει, με το θέμα της υγείας μου και τέτοια αυτοτιμωρητικά, ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ. Αυτή είσαι, με τις φλούδες και τη σάρκα σου. Όποι@ σε θέλει, δε μπορεί να θέλει μόνο τις σάρκες, και τα καημένα τα κουκουτσάκια τι θα γίνουνε?

Το δεν υπάρχει προοπτική θεραπείας, αχ ρε γιατρέσσα, λολ, την έκανες τη διάγνωση! Τι λες καλέ?

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

Μαύρη μαυρίλα πλάκωσεε, ρε Αναστασία, πουλάκι μου, δε βλέπεις ΤΙΠΟΤΕ καλό πάνω σου? Μα σε κατακεραυνώνεις λέμε! Είμαι έτσι, είμ'αλλιώς. Ένα ένα. Πάρτο απόφαση ότι party animal δε θα γίνεις ποτέ. εντ οβ στόρυ, για να μη χαλιέσαι τσάμπα. Ναι μεν αλλάζουμε, αλλά δεν αλλάζουμε πιστεύω τόσοο πολύ. Ο πυρήνας σου θα μείνει ίδιος, ποτέ δε θα καραγουστάρεις τις ουάου καταστάσεις. Μπορεί να μάθεις όμως να τις θεωρείς ψιλογουστόζικες για λίγο και στο δικό σου χρόνο και τόπο, όταν θα είναι δική σου επιλογή και θα έχεις γκανιάξει και θα θες λίγη στροφή κι ας μην είναι 100% το περιβάλλον που γουστάρεις. Μετά, ψάχνεις ακόμη για μία μητέρα. It's understood, αλλά κάποια στιγμή φεύγουμε από τη φωλιά και αντί για μητέρα υπάρχουνε φιλαράκια. Μπορείς να βρεις φιλαράκια που να καταλαβαίνουν πως λειτουργείς. Αν δεν το καταλαβαίνουν θα σε παρεξηγούν, δεν είναι το προτιμητέο.

Παίζει και να ερωτεύτηκες το γιατρό ως αναπλήρωση ενδιαφέροντος και έξαψης στη ζωή σου. Ξέρεις, θέλουμε λιγάκι αλάτι που και που και ακόμη και ένας ανεκπλήρωτος έρωτας το αλατάκι του το έχει (και καμιά φορά δε μας πτοεί μπροστά στο αλατάκι ούτη η μη ανταπόκριση του άλλου). Τώρα, κάτι το πώς είμαι ,γιατί να με θέλει, με το θέμα της υγείας μου και τέτοια αυτοτιμωρητικά, ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ. Αυτή είσαι, με τις φλούδες και τη σάρκα σου. Όποι@ σε θέλει, δε μπορεί να θέλει μόνο τις σάρκες, και τα καημένα τα κουκουτσάκια τι θα γίνουνε?

Το δεν υπάρχει προοπτική θεραπείας, αχ ρε γιατρέσσα, λολ, την έκανες τη διάγνωση! Τι λες καλέ?

---

Respect...

Quote:

---

Originally Posted by anastasia12

Πριν μήνες ερωτεύτηκα. Πολύ. Έναν γιατρό μου. Αυτός ανταποκρίθηκε όμως ξεκαθάρισε οτι δε θέλει σχέση. Με λίγα λόγια, εγώ ταλαιπωρημένη από τον χωρισμό-και την απαξιωτική στάση των γονιών του πρώην- είδα ξανά καρδούλες σαν 15χρονη και το εξέφρασα.Αυτός-κάπου 10+χρόνια μεγαλύτερος,όχι παντρεμένος- εννοείται οτι δεν το βλέπει όπως εγώ, μια έτσι και μια αλλιώς, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα!!

---

Αναστασία, θέλω να πω κάποια πράγματα που ίσως σε βοηθήσουν να βάλεις τα πράγματα σε τάξη. Λες ότι ερωτεύτηκες, εσύ 28 και εκείνος 38. Από τον τρόπο που τα περιγράφεις φαίνεται να έκανες εσύ τα πρώτα βήματα. Αυτό όμως που θέλω να πω είναι πως δεν είναι μαζί σου γιατί σε "λυπήθηκε". Είναι μαζί σου γιατί πρώτα απ' όλα του άρεσες (απ' ότι καταλαβαίνω κύρια -ή μόνο- σεξουαλικά).


> Και όταν ο γιατρός που είμαι ερωτευμένη εξαφανίζεται, φυσικά και στεναχωριέμαι, σκέφτομαι όμως οτι
> έχει δίκιο, οτι δεν μπορεί κανείς να με δει σοβαρά έτσι που είμαι με το θέμα υγείας...

Ναι, αρκετές φορές δεν πλησιάζουμε ανθρώπους που έχουν κάποιο πρόβλημα. Αλλά αυτό που σκέφτομαι, είναι πως αν δεν πλησιάσω έναν άνθρωπο γιατί έχει ένα πρόβλημα, θα πρέπει εγώ να είμαι με σκυφτό κεφάλι και όχι αυτός που έχει το πρόβλημα. Καταλαβαίνεις τι εννοώ? Π.χ. μπορεί να είναι κάποιος τυφλός και εγώ για οποιοδήποτε λόγο να μην μπορώ/θέλω να κάνω παρέα μαζί του και να φύγω. Όμως εγώ θα πρέπει να φύγω με "σκυφτό" το κεφάλι! Το πρόβλημα είναι σε εμένα και όχι στον άλλον. Αν φύγω με το κεφάλι "ψηλά" τότε είμαι για κλωτσιές. Ακόμα χειρότερα, αν είναι να θέλω να φύγω και να μένω γιατί έχω κάποιο κέρδος. Τότε είμαι δύο φορές για κλωτσιές.

Δεν είπες ποιά είναι η ασθένεια. Αν δεν θες να πεις ακριβώς, δώσε μια παραπλήσια περιγραφή.


> Προτιμώ εκεί που έχει λίγο κόσμο.. Πιάνω τον εαυτό μου να αισθάνεται ,χωρίς να καταλαβαίνω το λόγο,
> ντροπή.. Σα να πρόκειται να με κοιτάξουν όλοι υποτιμητικά και ιδρώνω πάλι και το αποφεύγω.. Βέβαια,
> αυτό συμβαίνει πολύ πιο έντονα τώρα που έχει διαγνωστεί και η ασθένεια ( η οποία έχει συνέπειες
> αισθητές πχ στον τρόπο που περπατάω ). Και όλο κλείνομαι, όλο αποφεύγω.. Λέω θα το ξεπεράσω, θέλω
> να έχω φίλους και παρέα -γίνομαι αμέσως συμπαθής και όλοι λένε πόσο δυνατή και αισιοδοξη είμαι!- και
> μόλις βγω εκεί έξω, θέλω απλά να γυρίσω σπίτι.

Συνήθως, συμβαίνει άτομα που δεν έχουν κάποιους που να τους αποδέχονται, να αποκτούν το φόβο της μη αποδοχής. Και ο φόβος της μη αποδοχής φέρνει ντροπή και μειωμένη αυτοπεποίθηση. Μην προσπαθήσεις να βρεις την αυτοπεποίθηση, γιατί δεν είναι δικό σου θέμα, αλλά των ανθρώπων που έχεις γύρω σου. Απέφυγε λοιπόν όσους δεν σε αποδέχονται και βρες ανθρώπους που θα σε αποδέχονται. Δυσκολότατο μερικές φορές, αλλά καμμιά άλλη λύση δεν υπάρχει.

Γεια σου Αναστασία.

Θα ήθελα να σου πω να μην γίνεσαι τόσο αυστηρή με τον εαυτό σου Μου φαίνεται ότι βλέπεις τις αδυναμίες σου (που όλοι έχουμε), τις μεγενθύνεις στο μυαλό σου και αυτό σου καταρρακώνει το ηθικό. Επίσης μην θεοποιείς τους άλλους! Να είσαι σίγουρη ότι και αυτοί έχουν αδυναμίες και ατέλειες, όλοι έχουμε. Όλα είναι στο μυαλό σου.

Ξέρω και καταλαβαίνω ότι είναι αρκετά δύσκολο να πάψεις να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και να μεγαλοποιείς την οποιαδήποτε αδυναμία σου αν έχεις συνηθίσει να το κάνεις αυτό. Το ξέρω γιατί και εγώ το κάνω συχνά και μου δημιουργεί συναισθήματα αντίστοιχα με τα δικά σου. Αλλά πρέπει να προσπαθήσεις. Δεν πρέπει να κλειστείς στον εαυτό σου γιατί αυτός είναι συνήθως ο αυστηρότερος και πολλές φορές άδικος κριτής!

Και όπως σου είπαν πιο πριν βρες ανθρώπους που σε αποδέχονται. Αν και δύσκολο σίγουρα θα μπορέσεις να τους βρεις. Και όταν τους βρεις δέξου την αποδοχή τους, μην αρχίζεις να προβάλεις αρνητικές σκέψεις με το μυαλό σου στον εαυτό σου. Σκέψου ότι σε αποδέχονται γιατί βρήκαν κάποιο στοιχείο του ατόμου σου και του χαρακτήρα σου που τους έκανε να το θέλουν οι ίδιοι να έχουν σχέση μαζί σου.