Όταν δεν έχεις βιώσει κάτι άσχημο,φαντάζεσαι υποθετικά προβλήματα?...
Είμαι 21 ετών,στα 22.Όλα μέχρι τώρα στη ζωή μου ήταν πολύ όμορφα,πάρα πολύ καλή παιδική ηλικία,έχω υπέροχους γονείς κ αδερφό,κατοικίδιο μαζί μου πάντα για 12χρόνια τώρα,πέρασα στη σχολή που ήταν πρώτη μου επιλογή και τα πάω καλά,έχω καλή εμφάνιση,με συμπαθούν εύκολα,αποπνέω μια προστατευτική διάθεση γενικά,η πρώτη μου σχέση είναι με κάποιον που μ αγαπάει πολύ,εδώ και σχεδόν 2 χρόνια,είχα την ευκαιρία να αποκτήσω κολλητή-ές,αλλά δεν ήξερα πως έπρεπε να φερθώ,εντούτοις έχω και τώρα καλές φίλες,απλώς όχι κάποια που να νιώθω κολλητή μου,όπως θα ήθελα.
Είμαι υπερπροστατευμένη απο την οικογένειά μου,κάτι που δεν μου αρέσει,αλλά έχω βολευτεί κάπως και διαιωνίζεται,τελειομανής,α γχώδης πολύ(σε σημείο να επισκευτώ ψυχολόγο),και, σύμφωνα με τον ψυχολόγο,έχω ναρκισσιστικές τάσεις.
Ώς προς τις φίλες μου,είχα κολλητή μονάχα στην παιδική-εφηβική ηλικία,που απο δικό μου λάθος χάλασε.Έκτοτε,ένιωθα ανίκανη να έχω κολλητή,ήθελαν αρκετές κοπέλες να κάνουμε παραπάνω παρέα,αλλά πάντα άφηνα τις άλλες να με παίρνουν,χανόμουν για μέρες,δεν απαντούσα στα τηλέφωνα.Γενικότερα,φέρομα ι σαν μωρό ως προς όλους,οπότε κάποια στιγμή κουράζονταν να με νταντεύουν.Πλέον έχω βελτιωθεί κάπως ως προς αυτό,έχω φίλες τις οποίες θέλω να κρατήσω και προσπαθώ κ εγώ,χωρίς όμως να νιώθω κολλητή μου κάποια,κάτι που μου λείπει.
Στους γονείς μου φέρομαι ακόμη σαν μωρό.Ξέρω οτι με αγαπάνε όπως και να 'χει και δεν προσπαθώ.Δεν συζητάω πολύ μαζί τους,αλλά τους αγαπάω,κ ξέρω οτι κ αυτοί το ίδιο.
Στο φίλο μου,έχω δώσει πολλή προσοχή.Έχει κάνει πολλή υπομονή μαζί μου,είναι 11 χρόνια μεγαλύτερος και φέρομαι και σ αυτόν σαν μωρό,σαν να με μεγαλώνει τώρα,που παραιτήθηκαν οι γονείς μου.Φαντάζομαι συνέχεια προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν,ξέρω οτι δεν είναι λογικά,αλλά τα πλάθω μόνη μου ,στεναχωριέμαι κ σκέφτομαι"λες να μην είναι έτσι τελικά?"είμαι καχύποπτη,χωρίς να μου δώσει δικαίωμα.Μου χει πει οτι δεν περνάει καλά μαζί μου,γιατί το κάνω πολύ συχνά.Με στεναχωρεί αυτό,αλλά όταν σκέφτομαι κάτι,θέλω να το λέω,για να σταματήσω να το σκέφτομαι,ενώ ξέρω απο την αρχή οτι δεν ισχύει.Είναι σαν να θέλω να έχω αμφιβολίες.Το κάνω για όλους αυτό,και για μένα.Πολύ πιο έντονα όμως για το φίλο μου.Δεν είναι τόσο ανασφάλεια,βλακεία είναι.Έχουμε μαλώσει πολλές φορές,θέλει να με χωρίσει,εγώ του λέω οτι θα αλλάξω,δεν το πιστεύει,αλλά κάνει υπομονή,για λίγο ακόμη.
Το θέμα είναι οτι ξέρω οτι αν χωρίσουμε,θα με επηρεάσει πολύ αρνητικά,θα νιώσω πολύ άσχημα και ίσως την επόμενη φορά να φέρομαι καλύτερα.
Εγώ όμως θέλω να αλλάξω τώρα,δεν ξέρω όμως,νιώθω οτι μπορεί να μην μπορώ...
Έχει ζήσει κανείς κάτι τέτοιο?
