η γωνιά μου

γεια σας , σκέφτηκα να φτιάξω μια γωνιά για μένα. Εδώ θα είμαι και θα περιμένω επισκέπτες για να συζητήσουμε ότι θέμα προκύψει...
το πρώτο θέμα το ανοίγω εγώ λοιπόν: θέλω να ξαναρχίσω ψυχοθεραπεία μετά από δύο χρόνια διακοπής και δεν έχω μία. Επιπλέον χρωστάω εδώ και δύο χρόνια του ψυχιάτρου μου δύο χιλιάρικα...υπάρχουν πολύ οικονομικές θεραπείες ή δωρεάν? τι πιθανότητες έχω να βρω ένα καλό ψυχίατρο μέσα από τέτοιες περιπτώσεις? έκανα τρία χρόνια ψυχοθεραπεία, δύο ατομική και ένα ομαδική. Πεθύμησα να ασχοληθώ με τον εαυτό μου...

40 σεκρίση ότι είναι για καλό προχώρα το όσο για τα χρωστούμενα είναι μόδα μη ξεφυσάς καλή καρδιά πες τον γιατρό.

Σε ευχαριστώ για την συμβουλή. Δεν αισθάνομαι άσχημα που χρωστάω στον γιατρό και ο λόγος είναι ότι τώρα πια την βγάζω με δυσκολία και νομίζω το ξέρει και αυτός. Αλλά δεν μπορώ και να τον πάρω τηλέφωνο και να κάνω την πάπια για το οικονομικό. Κάποια στιγμή κατά την διάρκεια της θεραπείας ξέσπασε η κρίση και τα 100 ευρώ που έδινα την επίσκεψη μου γίνανε δυσβάσταχτα. Το συζήτησα μαζί του και του είπα ότι πρέπει να μειώσει την αμοιβή του γιατί δεν αντέχω να δίνω 400 το μήνα. Η θέση του ήταν η εξής: Αξιολογώ την δουλειά μου 100 ευρώ την επίσκεψη και γιαυτό δεν θα μειώσω την αμοιβή μου. Απο την άλλη αν είναι αρκετά σημαντική για σένα η θεραπεία σου θα αναδιοργανώσεις τις προτεραιότητές σου και θα φροντίσεις να σου φτάνουν τα λεφτά για την θεραπεία. Απο την άλλη μου έκανε εντελώς ξεκάθαρο ότι δεν έχει αντίρρηση να του χρωστάω όσα θέλω και ποτέ δεν μου είπε τίποτα για αυτά που του χρωστάω. Άλλωστε μετά από λίγο θα άλλαζα και από ατομική θα ξεκίναγα ομαδική , οπότε η ομαδική ήταν πιο οικονομική. Τον εκτιμώ τον ψυχίατρό μου και μου έκανε καλό , αλλά το συγκεκριμένο θέμα δεν το έχω λύσει. Δηλαδή ,σε ένα βαθμό, με πείραξε η στάση του. Παράδειγμα να τώρα που έχω ανάγκη να του μιλήσω και δεν αισθάνομαι αρκετά άνετα λόγω των χρημάτων που του χρωστάω. Δεύτερον εγώ αξιολογώ την δουλειά μου 1000 ευρώ την ώρα , αλλά επειδή δεν μπορώ και ούτε θέλω να εκβιάσω τους πελάτες μου , χρεώνω πολύ πολύ φθηνότερα. Έτσι και τιμάω τον πελάτη μου και δεν τον τρέπω σε φυγή. Εν μέσω οικονομικής κρίσης και με την ψυχολογία μου στο μηδέν , με τα προβλήματά μου να με έχουν τσακίσει εκείνη την εποχή, δεν είχα επιλογές. Αναγκάστηκα να συνεχίσω και ας με εξόντωσε οικονομικά αυτή η διαδικασία. Τελικά σταμάτησα για πολλούς λόγους , ένας εκ των οποίων και ο οικονομικός. Θέλω να πω ότι στο συγκεκριμένο θέμα ένιωσα σαν να εκμεταλλεύτηκε την ανάγκη μου σε τέτοιο βαθμό που συνέβαλε και αυτό στο να σταματήσω τελικά την θεραπεία. Και όσο και αν δεν πρέπει να συγχέουμε τους ψυχιάτρους-ψυχολόγους μας με τους φίλους μας , χαλάστηκα από την στάση του και άλλωστε νομίζω έχω το δικαίωμα να κρίνω έναν άνθρωπο και από την στάση που έχει σε σχέση με τα λεφτά. Επιπλέον νομίζω ότι αν ένας ασθενής ξεκινήσει θεραπεία και συμφωνηθεί μια τιμή, αυτή η τιμή πρέπει να αναπροσαρμόζεται όταν η θεραπεία γίνεται μακρόχρονη ή όταν τα δεδομένα αλλάζουν...Να μου πεις γιατί δεν πάω αλλού. Καταρχάς ήμουν ευχαριστημένος από αυτόν. Δεύτερον μου φαίνεται βουνό να ξαναρχίσω από την αρχή να διηγούμαι όλη μου την ζωή σε κάποιον άγνωστο... Πάντως ανεξάρτητα από το οικονομικό θέμα , από μία άποψη θέλω και να αλλάξω γιατρό σε περίπτωση που ξαναρχίσω. Ίσως έχει μια άλλη προσέγγιση και ίσως μπορέσω να ξεκολλήσω και να πάω ένα βήμα παρακάτω, γιατί όσο και να κατάφερα να γυρίσω κάποια γρανάζια με τον προηγούμενο γιατρό κάποια στιγμή κόλλησα...

Τα βρισκω πολυ λογικα αυτα που σκεφτεσαι για τον ψυχιατρο για τη σταση του απεναντι στα χρηματα...Καταρχην 100 ευρω ειναι παρα πολλα για ψυχοθεραπεια.Επειδη εχω κανει κι εγω ψυχοθεραπεια και εχω ακουσει και απο αλλους,τα πιο συνηθισμενα ποσα που ακουω ειναι 50-80 ευρω.Και ειδικα οταν ειναι για συστηματικη ψυχοθεραπεια,δηλαδη μια φορα τη βδομαδα τοτε οπως λες κι εσυ πρεπει να ριχνουν λιγο την τιμη.Μου κανει εντυπωση παντως που δεχτηκε να του χρωστας τοσα χρηματα τη στιγμη που δεν δεχοταν να μειωσει ουτε λιγο την τιμη.
Μου φαινεται εγωιστης ο γιατρος σου.Και σορρυ κι ολας αλλα οταν ακουω για κατι τετοια απο γιατρους ευχομαι να τους φυγουν οι ασθενεις και να τους κυνηγανε μετα...
Οπως και να το κανουμε ειναι ασχημο εσυ να πηγαινεις για βοηθεια και ο αλλος να σου δειχνει τοσο ξεκαθαρα οτι σε βλεπει σαν ευρω.Ενταξει,δουλεια τους ειναι αλλα δεν θα παθουν και τιποτα αν ειναι και λιγο περισσοτερο Ανθρωποι...

Quote:

---

Originally Posted by haunted heart

ΤΜου κανει εντυπωση παντως που δεχτηκε να του χρωστας τοσα χρηματα τη στιγμη που δεν δεχοταν να μειωσει ουτε λιγο την τιμη.

---

Το σκεπτικό ήταν ότι διαχώρισε α) το αν πρέπει να χρεώνει 100 ευρώ την φορά ή λιγότερα β) το ότι έχω πρόβλημα να τον πληρώνω. Εννοούσε δηλαδή ότι δέχεται να πληρώνω όποτε και αν έχω, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με το πόσο αξιολογεί την δουλειά του. Έχει μια λογική αυτό που έλεγε και το ότι δεν μου είπε ποτέ τίποτα για αυτά που του χρωστάω μάλλον συνέπεια στον λόγο του δείχνει...αλλά το όλο σκεπτικό σκαλώνει στο γ) δεν αισθανόμουν καλά να χρωστάω όλο και περισσότερα. Δεν έχω καταλάβει αν αυτός γνώριζε ότι αυτό που πρότεινε απλά ανέβαλε το πρόβλημα. Δεν είμαι καν σίγουρος αν πίστεψε ότι πραγματικά είχα οικονομικό κόλλημα ή αν νόμιζε ότι του έκανα παζάρια. Αυτό που σχεδιάζω είναι αν και εφόσον μπορέσω ποτέ να μαζέψω 500 ευρώ για αρχή. Ο λόγος είναι ότι δεν θέλω το χρέος των 2000 ευρώ να παίζει τον οποιοδήποτε ρόλο σε σχέση με την απόφασή μου να ξαναρχίσω ψυχοθεραπεία ή όχι. Από αυτήν την άποψη ήταν επαγγελματικό του λάθος , ως γιατρός, να αφήσει έναν ασθενή να κωλύεται να επικοινωνήσει μαζί του... βέβαια και αυτός μάλλον δεν υπολόγιζε ότι , στα δύο χρόνια που περάσαν χωρίς ψυχοθεραπεία , η οικονομία θα πήγαινε τόσο χάλια γενικά , οπότε θα είχα τέτοιο πρόβλημα να μαζέψω 2000 ευρώ. Εντομεταξύ ταυτόχρονα προσπαθώ να πείσω και την γυναίκα μου να αρχίσει ψυχοθεραπεία , οπότε καταλαβαίνεις ότι το οικονομικό είναι διπλό πρόβλημα , βάλε και την κρίση γίνεται τετραπλό. Μας βλέπω να γερνάμε μέσα στην φτώχεια και τα ψυχολογικά , όπως δυστυχώς συμβαίνει με τον περισσότερο κόσμο...
και για να προσθέσω άλλο ένα θέμα προς συζήτηση στην “γωνιά μου” : από τότε που σταμάτησα την ψυχοθεραπεία φέρθηκα πολύ ανεύθυνα και στο θέμα της φούντας και έκανα έντονη κατάχρηση. Σήμερα είναι η πρώτη μέρα μετά από δύο χρόνια που δεν έχω πιει ούτε ένα τσιγάρο. Έχω τρομερά νεύρα και δεν μπορώ ούτε να μιλήσω στα παιδιά μου ή στην γυναίκα μου χωρίς να εκνευριστώ. Εύχομαι να μην τα σκατώσω και τα στεναχωρήσω πάλι όπως παλιά. Έχω επιθυμία να την κόψω. Την είχα ξανακόψει για δέκα χρόνια , έχω κόψει το τσιγάρο , το ποτό και τον καφέ. Οπότε από μία άποψη είμαι αισιόδοξος. Τις επιπτώσεις από τα νεύρα μου σε τρίτους φοβάμαι , για τον πρώτο καιρό τουλάχιστον.

πρόσφατα γνώρισα στο σπίτι μιας φίλης μου , μια φίλη της που ήταν ψυχολόγος. Μεγάλη σχετικά σε ηλικία , καμιά 60+ χρονών. Πιάσαμε κουβέντα φιλοσοφικού-ψυχολογικού περιεχομένου και τότε μου είπε κάτι που μου έκανε εντύπωση γιατί το άκουγα πρώτη φορά και ούτε το είχα σκεφτεί ποτέ. Μου είπε ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο αίσθημα και το συναίσθημα και ότι αυτό που έχει αξία είναι το αίσθημα και όχι το συναίσθημα που δεν έχει καμία αξία. Εγώ σε πρώτη φάση αντέδρασα και της είπα ότι τα συναισθήματα έχουν τεράστια αξία κατά την γνώμη μου , αλλά παραδέχτηκα ότι δεν μπορώ να διαχωρίσω στο μυαλό μου τις δύο έννοιες , αίσθημα-συναίσθημα. Τις επόμενες μέρες το σκεφτόμουνα αρκετά και προσπαθούσα να καταλάβω τι εννοούσε και επίσης προσπαθούσα να κατανοήσω με σαφήνεια τις έννοιες αίσθημα και συναίσθημα. Όχι τίποτα άλλο , σκέφτηκα μήπως μου διαφεύγει κάτι , που η κατανόησή του με οδηγήσει ένα βήμα παρακάτω στην διαδικασία της ψυχοθεραπείας (έστω και αν δεν πηγαίνω σε γιατρό εδώ και 2 χρόνια). Τελικά αμυδρά σχημάτισα κάποιες έννοιες που μπόρεσα να διαχωρίσω την μία από την άλλη , αλλά και πάλι δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν έχει αξία το συναίσθημα. Το έψαξα και στο ίντερνετ και βρήκα αρκετούς να υποστηρίζουν ότι πρέπει να γίνεται διαχωρισμός ανάμεσα στις δύο έννοιες και μάλιστα μερικοί υποστήριζαν επίσης ότι το συναίσθημα είναι κάτι που δεν βοηθάει προς το καλό. Για το αίσθημα πάντως όλοι το προσδιορίζουν σαν το ίδιο με αυτό που λέμε αίσθηση. Αίσθημα όρασης , αίσθημα ακοής κλπ. Ενώ η χαρά , η λύπη , η αγάπη , ο φόβος κλπ συγκαταλέγονται στα συναισθήματα. Μάλλον διαφωνώ με τον ορισμό αυτόν για το αίσθημα. Εγώ το αίσθημα το προσδιορίζω σαν αυτό που αισθανόμαστε σε παροντικό χρόνο ανάλογα με την στιγμή και το ερέθισμα , αλλά το οποίο είναι απαλλαγμένο από την υπόλοιπη ψυχολογική πλευρά μας. Παράδειγμα νιώθω το αίσθημα χαρά γιατί κάτι καλό έγινε πρόσφατα. Αυτό είναι το αίσθημα της χαράς και με το παραμικρό ερέθισμα μπορεί να μετατραπεί σε οποιοδήποτε άλλο αίσθημα ή συνδυασμό τους. Το συναίσθημα της χαράς είναι κάτι διαφορετικό , πιο βαθύ , που εξαρτάται από το σύνολο της ψυχοσύνθεσης μας και έχει και πολύ μεγαλύτερη αξία γιατί για παράδειγμα μας κάνει, μεταξύ άλλων, πολύ πιο δημιουργικούς και αισιόδοξους. Συνεπώς να ένα συναίσθημα που έχει αξία , ενώ το να ψάχνουμε ερεθίσματα που θα μας προκαλέσουν ένα πρόσκαιρο αίσθημα χαράς , μάλλον έχει μικρότερη αξία. Το ίδιο ισχύει στα αρνητικά αισθήματα και συναισθήματα. Παράδειγμα: Το αίσθημα της στεναχώριας δεν είναι και τόσο κακό. Χρειάζεται κάπου κάπου , μας βοηθάει να ανασυγκροτούμε τις σκέψεις μας και να μεταβαίνουμε σε επόμενα πιο θετικά στάδια. Όταν όμως αυτό το αίσθημα μετατραπεί σε συναίσθημα , τότε το αντιλαμβάνομαι σαν κάτι που συνοδεύει όλες μας τις στιγμές και επηρεάζει και όλα τα υπόλοιπα αισθήματά μας , πιθανά να μετατρέπεται στην αρχή της κατάθλιψης. Πάλι λοιπόν έχει μεγαλύτερη αξία , έστω και αρνητική, το συναίσθημα σε σχέση με το αίσθημα. Αλλά και σαν εργαλείο για την ψυχοθεραπεία. Τι να το κάνω το αίσθημα , αν υπάρχουν συναισθήματα. Τα συναισθήματα μας βασανίζουν , όχι τα αισθήματα. Αυτό άλλωστε είναι το πρόβλημα όσων έχουν ψυχολογικά. Ότι δεν μπορούν να βάλουν για λίγο στην άκρη τα συναισθήματά τους και να αισθανθούν την στιγμή αυτούσια. Με αυτήν την έννοια για ένα ψυχοθεραπευμένο άτομο , θα μπορούσε να ισχύσει το ιδανικό , δηλαδή να μπορεί να αισθανθεί το καλό , απαλλαγμένο από αρνητικά συναισθήματα και όσο αφορά το κακό να μην το αισθάνεται γιατί θα υπερτερούν τα θετικά του συναισθήματα. Αλλά και πάλι ένας τέτοιος τύπος δεν είναι κάτι που θα ήθελα να είμαι. Για ένα μπουρδέλο όπως είμαι εγώ , πως είναι δυνατό να μην ασχολούμαι πάνω από όλα με τα συναισθήματά μου. Και τι θα πει να μη τους δίνω αξία? Να τα αγνοήσω δηλαδή , να κάνω ότι δεν υπάρχουν μήπως συρρικνωθούν και εξαφανιστούν σιγά σιγά με την δύναμη της συνήθειας? Εμ δεν γίνεται έτσι...μάλλον το αντίθετο θα γίνει αν τα αγνοήσει κανείς τα συναισθήματα του. Τεσπά , προς το παρών καταλήγω προσωπικά , ότι τα συναισθήματα έχουν τεράστια αξία. Ειδικά όταν οι συνισταμένη , όλων των συναισθημάτων μας , είναι θετική είναι κάτι πολύ σημαντικό. Κάτι τέτοιο προσπαθώ εγώ προσωπικά. Άρα πρέπει να φυλάσσω και να ευχαριστιέμαι όποιο θετικό συναίσθημα έχω. Επίσης πρέπει να προσπαθώ να αισθάνομαι όσο πιο βαθιά μπορώ τις όποιες καινούργιες καταστάσεις που θα μου προκύπτουν , γιατί μόνο με αυτόν τον τρόπο θα αποκτώ δύναμη να ασχοληθώ με τα αρνητικά μου συναισθήματα. Τα αρνητικά μου συναισθήματα τα σιχαίνομαι , θέλω να απαλλαγώ απο αυτά , αλλά ο μόνος τρόπος είναι να τα μετατρέψω και όχι να τα ακρωτηριάσω. Επίσης τα αρνητικά μου συναισθήματα πρέπει να έχουν αξία για μένα γιατί είναι κομμάτι του εαυτού μου και στον εαυτό μου δεν έχω τα περιθώρια να κάνω περικοπές στο θέμα αξία. Αυτά... πείτε καμιά γνώμη...

40sekrisi, δεν πολυκατάλαβα το σκοπό του μηνύματός σου,
αλλά μήπως αυτή η υπερανάλυση των καταστάσεων
και των εννοιών αίσθημα-συναίσθημα
δε βοηθάει τελικά σε τίποτα;
Συμφωνώ με το τελευταίο που λες
να μην κάνεις εκπτώσεις στις αξίες σου
(αν και πιστεύω ότι συμβιβασμούς άλλος λίγο άλλος πολύ
όλοι κάνουμε),
αλλά και τα αρνητικά συναισθήματα,
αν εννοείς τη θλίψη και το θυμό
(εμένα αυτά μου 'ρχονται στο μυαλό),
είναι εντελώς φυσιολογικά
ακόμα και σε μεγάλο βαθμό
και δε βλέπω το λόγο να τα καταπιέζεις.
Όλοι τα νιώθουμε ακόμα και για μεγάλες περιόδους,
όμως παράλληλα μη μένεις άπραγη
θέλοντας να βλέπεις μόνο αυτά που θέλεις να βλέπεις
γιατί αρκεί κάτι μικρό και λίγο να σου αλλάξει την οπτική
και να σε κάνει να χαρείς.
Μπορεί να ναι μια βόλτα στη θάλασσα,
το κολύμπι
και μια πιο προσεκτική ματιά στους ανθρώπους γύρω σου
ή λίγο παραπέρα.
Κρύβουν ευχάριστες εκπλήξεις :)

γεια σας , γύρισα απο διακοπές και μπορώ να πω κάποια ευχάριστα νέα (πριν περάσω στα κλασικά δυσάρεστα)
Πρώτον έχω κόψει την φούντα εντελώς εδώ και ένα μήνα περίπου , που για τα δικά μου δεδομένα είναι ριζική αλλαγή ζωής. Νιόθω αρκετά δυνατός και δεν νομίζω στο άμεσο μέλλον να την ξαναρχίσω. Αφορμή υπήρξε η απόλυτη συνειδητοποίηση ότι η χρήση της επιδυνώνει το πρόβλημα με τα νεύρα μου. Όχι ότι τώρα δεν έχω νεύρα , αλλά νιόθω τουλάχιστον ότι αισθάνομαι πιο πραγματικά πράγματα και όχι αυτήν την θολούρα της συνεχώμενης μαστούρας. Παράλληλα έχω περιορίσει το serοpram πλέον στο ένα τέταρτο την μέρα. Η κατάθλιψη έχει αρχίσει και υποβόσκει τώρα που σχεδόν δεν παίρνω αντικαταθλιπτικό και όπως είπα τα νεύρα ξανακάνουν την παρουσία τους αισθητή. Αλλά τα παίρνω τρία χρόνια τώρα και δεν εχω λεφτά να ξαναπάω στον ψυχίατρο να τα κόψω με την παρακολούθησή του , οπότε έχω πάρει απόφαση να τα κόψω μόνος μου σιγά σιγά και να βάλω τα δυνατά μου να τα καταφέρω χωρίς αυτά. Πραγματικά έυχομαι με όλη μου την καρδιά να μην ξαναρχίσω τις ίδιες άσχημες συμπεριφορές που είχα πριν τα αρχίσω και να μην πληγώσω τα παιδιά μου και την γυναίκα μου εξαιτίας των νεύρων μου. Ένας τρόπος που βρήκα και με βοηθάει να ηρεμώ κάπως , έστω για κάποιες ώρες, είναι να πηγαίνω ξια τρέξιμο. Παράλληλα έχω βάλει πείσμα να μάθω τον εαυτό μο να τρώει σωστά , με αποτέλεσμα να έχω χάσει 10 κιλά μέσα στο καλοκαίρι και να συνεχίζω. Έχω πάρα πολλά πράγματα να πω , πιθανά να τα γράψω τις επόμενες μέρες.

40sekrisi μπράβο συνέχισε έτσι τέτοια να ακούω !!να προχωράμε μπροστά!!και μπράβο κ για τα κιλά!!!εμείς είμαστε εδώ για να σε ακούμε!!

σε ευχαριστώ , μιας και έχω όρεξη ας θείξω ένα τεράστιο θέμα. Μιας και δεν έχω λεφτά να ξαναρχίσω ψυχοθεραπεία το έχω ρίξει στο διάβασμα βιβλίων σε σχέση με την ψυχολογία. Αυτό που διαβάζω τώρα λοιπόν το έχει γράψει ενας ψυχίατρος ο Μπουκάι και λέει ότι για να είσαι ευτυχισμένος πρέπει να ξέρεις την απάντηση στην εξής ερώτηση: ποιό είναι το νόημα της ζωής σου?. Έχω σπάσει το κεφάλι μου και δεν μπορώ να βρω καμία απάντηση. Υπόψην τα παιδιά δεν είναι δεκτή απάντηση , ούτε οι στόχοι...

αχ ειλικρινά το νόημα της ζωής ούτε κ γω το ξέρω ακόμα το άτιμο!μπορεί να είναι πολλά μπορεί να μην είναι και τίποτα μπορεί μπορεί πολλά μπορεί !!!και στο θέμα της ψυχοθεραπείας δυστυχώς δεν τολμούσα να μπώ αλλά τελευταία συνέβησαν πολλά στη ζωή μου προσπάθησα να τα λύσω μόνη μου γτ έτσι είχα μάθει αλλά δεν πάει άλλο κ ούτε τα συγγενικά μου πρόσωπα δεν θέλω να φορτίζω πια αν και είναι πολύ πρόθυμοι να βοηθήσουν!!σορύ που το ρίχνω λίγο απότομα κάρτα ανέργειας έχεις γτ έχω δει κάποιους ψυχολόγους που έχουν πολύ χαμηλές τιμές βέβαια δεν ξέρω αν αξίζουν..

Ενδιαφέρουσες οι απόψεις σου για το αίσθημα και το συναίσθημα που ανέφερες παραπάνω και συμφωνώ μαζί σου σε πρώτη φάση δίχως να έχω ψάξει ιδιαιτερα την διαχωριστική γραμμή που τα ξεχωρίζει.
Χαίρομαι που παλεύεις με τα προβλήματα σου, τώρα για το νόημα της ζωής που γραφει ο Μπουκάι (εχω διαβάσει και εγώ δυο βιβλία του) δεν πιστεύω ότι αυτό είναι σταθερό και αμετάβλητο. Επαναπροσδιορίζεται ανάλογα με το ποιοι είμαστε σε κάθε στιγμή.
Ίσως εγώ θα αλλαζα την ερώτηση, με το πιο είναι το βασικό μας μάθημα κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Ο καθένας μας δοκιμάζεται σε κάποιους συγκεκριμένους τομείς που θα τον οδηγήσουν στην αυτογνωσία (εστω σε μια σχετική). Μέσα απ' όλες αυτές τις δοκιμασίες και τις επιλογές μας, τι αποκομίζουμε, τι ειναι αυτό που ουσιαστικά παλεύουμε και τι έχουμε να μάθουμε απ' αυτό...

Νόημα της ζωης ειναι το να νοιωθεις ευτυχισμενος, να νοιωθεις πληρότητα μ αυτο που εισαι. Αμα αυτο το αίσθημα ξεκινησεις να μην το βιώνεις σε μικρη ηλικία δύσκολο να το βιώσεις στη συνέχεια όσα χρόνια κι αν περάσουν.
40sekrisi, γιατι θέλεις να ξεκινησεις και πάλι ψυχοθεραπεια? μήπως ο λόγος που η ψυχοθεραπεια δε λειτουργησε σε σενα πριν χρόνια βρίσκεται σε σενα και όχι στη ψυχοθεραπεία?
μήπως η ψυχοθεραπεια είχε όλα τα στοιχεια που χρειαζοσουν τα οποια βαζοντας τα στην πραξη θα αλλαζες τη ζωη σου, όμως οι εσωτερικες αντιστασεις μέσα σου και ο παγιωμενος τροπος σκεψης και η ως αποτελεσμα τους έλλειψη θελησης σου σταθηκαν εμπόδιο?

Θα κρατήσω από όσα έγραψαν οι προηγούμενοι, αυτό που είπε η Joann, να ρίξεις μια πιο προσεκτική ματιά στους ανθρώπους γύρω σου και να απολαύσεις την επαφή με τη φύση, να δεις τι έχεις μάθει σε κάθε φάση της ζωής σου (Frini) και να δεις πότε νιώθεις ευτυχισμένος και τι μέσα σου σε εμποδίζει (ioannis).

Μην ‘σπας το κεφάλι σου’ λοιπόν… σπάσε τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα της ζωής σου, δες τους ανθρώπους και τις καταστάσεις γύρω σου από μια άλλη σκοπιά, ασχολήσου με νέες δραστηριότητες, ζήσε χωρίς να περιμένεις να καταλάβεις το νόημα της ζωής με τη δύναμη της σκέψης. Ήδη απ’ ό,τι λες, έχεις κάνει σημαντικά βήματα. Απόλαυσε τα και προχώρα, βιώνοντας τη στιγμή, σκεπτόμενος, αλλά όχι ‘κολλημένος’ σε μια αναζήτηση. Για σκέψου… είπες ότι οι ‘στόχοι’ δεν είναι δεκτή σαν απάντηση στο ερώτημα για το ‘νόημα της ζωής’. Χμ, ναι, αλλά όπως το έθεσες, μοιάζει σαν να είναι ‘στόχος’ η εξέυρεση αυτού του νοήματος… :P Άστο να κυλήσει… :)

παιδιά πραγματικά ευχαριστώ για τον χρόνο που ξοδέψατε για να μου απαντήσετε. Όλα όσα λέτε ισχύουν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό για όλους μας. Θα ήθελα να επιστρέψω τις σκέψεις μου για του καθενός την απάντηση χωριστά.
Καταρχάς joan και marina. Με παροτρύνετε να μην ψάχνω τόσο πολύ το νόημα της ζωής , την ευτυχία , μέσα από τις σκέψεις , αλλά να ζήσω απαλλαγμένος από αυτή την διαδικασία. Να κάνω πράγματα , να δω τους ανθρώπους αλλιώς , να σπάσω τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα της ζωής μου κλπ. και έτσι ίσως μπορέσω να νιώσω ευτυχισμένος και συνεπώς να απαντηθεί έτσι το ερώτημά μου. Δεν διαφωνώ... ενδεχομένως έτσι να πρέπει να κάνω. Υπάρχουν όμως κάποια βασικά πραγματικά προβλήματα που με κάνουν να σκέφτομαι ότι θεωρητικά ισχύει αυτό , πρακτικά είναι όμως ανέφικτο. Οπότε στην πράξη ενώ έχω κουραστεί , νιώθω ότι καλά κάνω και επιμένω να βρω ότι είναι αυτό που με απασχολεί... Ο Μπουκάει όπως είπα , λέει: για να γίνεις ευτυχισμένος πρέπει να γνωρίζεις την απάντηση στο ποιο είναι το νόημα της ζωής σου. Δεν λέει ότι αν νιώσεις ευτυχισμένος θα νιώσεις το νόημα , το οποία κάλιστα μπορεί να ισχύει. Εσείς αυτό λέτε και δεν διαφωνώ. Αυτό είναι το αποτέλεσμα δεν είναι όμως η λύση. Ισχύει για κάποιον που ακόμα και αν δεν απάντησε ποτέ του συνειδητά σε αυτήν την ερώτηση , ένιωσε την απάντηση κάπως αυτόματα , απο μέσα του να βγαίνει. Ίσως αφορά ανθρώπους χωρίς έντονα ψυχολογικά , που είναι αρκετά καλά ώστε να ξέρουν τι θέλουν και ποια πορεία πρέπει να ακολουθήσουν για να είναι καλά . Την ακολουθούν λοιπόν απο ένστικτο και νιώθουν ευτυχισμένοι. Και μετά λένε : τι ωραία που νιώθω που ακολουθώ αυτόν τον δρόμο. Θέλω να τον ακολουθώ για να νιώθω ευτυχισμένος. Και αν κάποια στιγμή πάψουν να νιώθουν ευτυχισμένοι , έχουν την ικανότητα και την ψυχική υγεία να αλλάξουν πορεία και να πουν : α! τώρα το νόημα της ζωής μου δεν είναι μόνο αυτό , είναι και το άλλο γιατί και έτσι νιώθω καλά. Τι γίνεται όμως αν δεν ένιωσες ποτέ ευτυχισμένος. Αν νιώθεις συνεχώς μια υποβόσκουσα δυσθυμία και νεύρα? Αν αντί να νιώθεις ότι είσαι στο σωστό δρόμο , ξέρεις πολύ καλά ότι δεν βαδίζεις καθόλου καλά και δεν είσαι καθόλου ευχαριστημένος από το πως νιώθεις και ποτέ δεν ήσουν. Και μάλιστα τι γίνεται όταν αυτό συμβαίνει μια ζωή και συμβαίνει και τώρα που είσαι 40 και η ζωή περνάει? να περιμένω να απαντηθεί απο μόνο του το ερώτημα ή να αρχίσω να κάνω το ένα και το άλλο μήπως και συναντήσω την απάντηση τυχαία? Είμαι άνθρωπος αρκετά ενεργητικός , έχω πάρα πολλά hobby και ενδιαφέροντα σε σύγκριση με τον μέσο άνθρωπο,αν αρχίσω να σας λέω θα βάλετε τα γέλια. Δεν μου αρέσει καθόλου η στασιμότητα , αλλάζω συνέχεια επαγγελματικά και αλλάζω και τις παρέες μου και ψάχνω υπερβολικά πολύ να βρω κάτι να με κάνει να νιώσω καλά μέσα από τους άλλους. Με λίγα λόγια κάνω αυτό που με συμβουλεύετε στην πράξη. Έλα όμως που δεν νιώθω καθόλου καλά , έλα που πιάνομαι με τρελό πάθος με κάτι και μετά το βαριέμαι και το χάνω τελείως από την ζωή μου. Έχω τρομερή ανάγκη να πάρω από τους άλλους και ασχολούμαι πάρα πολύ μαζί τους , αλλά στην πράξη καταλήγω να νιώθω απίστευτο θυμό με όλους σχεδόν και έχω τσακωθεί σχεδόν με όλους , τώρα πια τους απορρίπτω και τους διαγράφω τελείως από την ζωή μου. Τι φταίει λοιπόν? δεν πρέπει να ψαχτώ σοβαρά? παραδέχομαι ότι δεν είμαι καλά , αλλά δεν ξέρω τι μου φταίει. Ψάχνομαι λοιπόν να το βρω μπας και έχω κάποια ορατή ελπίδα να γιατρευτώ και να νιώσω καλά. Όταν λοιπόν λέει ο μπαρμπαΜπουκάι δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος αν δεν ξέρεις το νόημα της ζωής σου , και εγώ το νιώθω μέχρι τα κόκαλα ότι δεν το ξέρω , τότε νομίζω είναι σωστό να κάτσω να κόψω τον κώλο να το βρω. Αλλιώς ας ζήσω άλλα 40 χρόνια μέσα στην θλίψη και τα νεύρα και βλέπουμε... κάτι ακόμα που είπε ο Μπουκάι και το επίσης με κέντρισε: Ξεκινάει ένα βιβλίο του και το αφιερώνει: στην γυναίκα του , στα παιδιά του και σε όλους όσους το έχουν βάλει πείσμα να είναι ευτυχισμένοι. Μόλις το διάβασα αυτό ένιωσα να μου σηκώνεται η τρίχα. Στην παρούσα φάση της ζωής μου (τα τελευταία 5 χρόνια) πραγματικά νιώθω ότι αυτό ακριβώς κάνω. Το έχω βάλει πείσμα να γιατρευτώ από την σκατίλα που εκκρίνει το μυαλό μου. Πείσμα να γίνω ευτυχισμένος... κυρίως για μένα αλλά όχι μόνο για μένα.. και για τα παιδάκια μου και την γυναίκα μου...δυστυχώς ξανά ευχαριστώ για τις συμβουλές να ξεκολλήσω και να πάψω να τα σκέφτομαι όλα αυτά τόσο έντονα , αλλά εγώ θα πάω κόντρα στο μαχαίρι , δεν με παίρνει άλλο γιατί τα παιδιά μεγαλώνουν υπερβολικά γρήγορα και εγώ βλέπω την ζωή να φεύγει επίσης υπερβολικά γρήγορα...
vasso... η γνώμη μου είναι 1. ασχολείσου με όλη την δύναμη σου με τα ψυχολογικά σου 2. χρειάζεσαι την καθοδήγηση ενός ειδικού , τα συγγενικά σου πρόσωπα μπορούν να σε βοηθήσουν όσο θα μπορούσαν στην περίπτωση που έσπαγες το πόδι σου. Ο ένας θα σου έλεγε μην το κουνάς , ο άλλος θα σου έλεγε γύμνασε το να δυναμώσει , ο τρίτος θα στο έδενε μήπως γιατρευτεί...όλοι με τις καλύτερες προθέσεις αλλά μάλλον θα κατέληγες κουτσή. Ευτυχώς υπάρχουν οι ειδικοί που κάτι ξέρουν παραπάνω. Άλλωστε από την εμπειρία μου δεν σε γιατρεύει ο ψυχίατρος , μόνη θα γιατρευτείς, αλλά όπως είπα πρέπει να κάνεις την ανάλογη προσπάθεια και χρειάζεσαι καθοδήγηση. Δεν λέω με την παραμικρή γρατζουνιά να τρέχουμε στους γιατρούς αλλά αν πραγματικά δεν νιώθεις καλά , τότε ξεκίνα το πιο περίεργο , τρομακτικό και όμορφο ταξίδι της ζωής σου. Όσο για αυτό που ρωτάς αν έχω κάρτα ανεργίας , είμαι μηχανικός και ακόμα και να μην έχω ούτε μία δουλειά δεν θεωρούμαι άνεργος. Σε ευχαριστώ για την θετική διάθεση.
ioanni...αυτό που λες ότι άμα δεν ξεκινήσεις σωστά από μικρός , μετά δύσκολα μαζεύεται η ζημιά είναι η καταραμένη αλήθεια και την βιώνω συνέχεια. Ένα απο τα σημαντικότερα θέματα που με απασχολούν είναι να λύσω τα παιδικά μου τραύματα ή να τα αφήσω να φύγουν , αλλά δεν μπορώ με την καμία . Εμφανίζονται συνέχεια μπροστά μου , νιώθω σαν να είμαι μικρό παιδάκι. Προσπαθώ με τους γονείς μου , προσπαθώ με τα αδέλφια μου , προσπαθώ με τον εαυτό μου και όλο κατάθλιψη μου φέρνει αυτή η διαδικασία και πάτο δεν βρίσκω ,ούτε την άκρη του νήματος. Συχνά σκέφτομαι τι τα θες και τα σκαλίζεις , μεγάλωσες , τι ζητάς από τον πατέρα σου? κοίτα την ζωή σου και σταμάτα να ρίχνεις ευθύνες...είσαι υπεύθυνος για την ζωή σου πλέον... έλα όμως που δεν με αφήνουν αυτά και με έχουν στοιχειώσει...να σαι καλά...
Frini... εαν το να μαθαίνει κανείς και να αποκτά αυτογνωσία, το εννοείς ότι λύνει κόμπο κόμπο το μπλέξιμο μέσα στο μυαλό του , τότε αντιλαμβάνομαι αυτό που λες . Την λέξη αυτογνωσία την έχω ακούσει αρκετά αλλά δεν την συνειδητοποιώ καλά. Εννοείς να ξέρεις τι σου φταίει και τι σε κάνει να αισθάνεσαι καλά? Αν εννοείς αυτό , τότε το καταλαβαίνω και όντως προσπαθώ να καταλήξω τι θέλω και τι δεν θέλω από την ζωή μου , με τελικό σκοπό να ζω μόνο με βάση τις συνειδητές επιλογές μου.