ΠΕΝΘΟΣ-ΕΝΟΧΕΣ-ΤΥΨΕΙΣ

Αγαπημένοι μου φίλοι. Θα ήθελα να μιλήσω για το πρόβλημα που αντιμετωπίζω και να ζητήσω τη βοήθειά σας και τις συμβουλές σας. Πριν από 20 μέρες έχασα ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο, τον παππού μου 83 ετών, ο οποίος ζούσε μαζί μας στο σπίτι όταν ήμουν στο πατρικό μου. Τον αγαπούσα πάρα πολύ και μόνο στη σκέψη ότι θα τον έχανα κάποια στιγμή τρελαινόμουνα. Πολλά βράδια έκλαιγα στη σκέψη πως κάποια στιγμή θα φύγει. Ο παππούς δεν ήταν καλά εδώ και 1 χρόνο, είχε χάσει πολλά κιλά (ειχε μείνει 40 κιλα), τον τελευταίο καιρό υπέφερε και από άνοια. Είχε παραισθήσεις, επιθετικότητα, σηκωνόταν από το κρεβάτι και έπεφτε κάτω και χτυπούσε. Παρολαυτά, ήταν ακόμα σχετικά καλά. Έτρωγε, επικοινωνούσε, δεν έδειχνε να έχει κάποιο σημαντικό παθολογικό πρόβλημα εκτός από κάποια ουρολογικά (ακράτεια ούρων) και την απώλεια κιλών που είχε γίνει πετσί και κόκκαλο. Επίσης, του έπεφτε συνέχεια το νάτριο και το Πάσχα ειχε πέσει και χτύπησε και νοσηλεύτηκε για λίγο στο νοσοκομείο. Όταν βγήκε ήταν χειρότερα από πριν, αλλά και πάλι έτρωγε, σηκωνόταν κλπ. Λογω λοιπον της επιθετικής του συμπεριφορας αποφασισαν οι γονεις μου να τον πάνε σε ψυχιατρικη κλινική. Στην κλινική είχε μια ραγδαία επιδείνωση της υγείας του. Οταν πήγα και τον ειδα δεν μπορουσε να μιλήσει καν, είχε σταματησει να τρώει, δε σηκωνόταν καθόλου από το κρεβάτι. Όμως με γνώρισε, καθίσαμε αρκετή ώρα με τον άντρα μου και του μιλούσαμε και ανταποκρινοταν. Μετα απο λίγες μέρες ξαφνικά έφυγε. Απο την πρώτη στιγμη, άρχισα να νιώθω τυψεις και ενοχές που τον πήγαμε στην κλινική. Πιστευα ότι αν εμενε στο σπιτι δε θα πεθαινε και οτι κατι κάνανε λάθος εκεί και έβγαλε ολα τα παθολογικά προβλήματα που τον οδηγησαν στο θανατο. Μου μπήκαν έμμονες ιδεες οτι δεν του διναν να φαει και να πιει, ότι του διναν λαθος αγωγή, ότι η αλλαγή περιβαλλοντος και η μοναξιά τον τσάκισε ψυχολογικά. Την μέρα της κηδειας όλοι ήταν μια χαρα, εγω σπαραξα στο κλάμα και κατερρευσα. Ηταν και η πρωτη μου εμπειρια απο θάνατο αγαπημένου προσώπου και συνέχεια σκεφτόμουν οτι εμεις φταιμε που πέθανε. Απο κει και πέρα ξεκίνησε μία πορεία προς την κατάθλιψη. Δε σταματούσα να σκέφτομαι αρχικά ότι πέθανε και δε θα τον ξαναδώ και το ολο σκηνικο της κηδειας, ότι ειναι κάτω από το χώμα κλπ. και ενοχές που τον πήγαμε στην κλινική (χωρίς να φταιω εγώ γι' αυτό). Σταδιακά άρχισα να απομακρύνομαι από όλους και όλα και κλείστηκα στο σπιτι, δεν πηγαινω στη δουλειά, δε βγαίνω εξω, καθομαι μέσα και σκεφτομαι συνέχεια τί θα μπορούσε να έχει γινει αν δεν τον πηγαίναμε στην κλινική, αν τον κρατουσαν στο σπίτι και τον προσέχανε πιο πολυ. Αυτές οι σκεψεις με βασανίζουν, με τρελαίνουν.
Στο μεταξυ, εχω ιστορικο καταθλιψης (3 φορές μέχρι τώρα) και ξεκίνησα σχεδόν αμέσως αγωγή με εφεξορ και λαμικτάλ. Περάσανε 20 μέρες αλλά ακομη δεν ειμαι καλά. Νιώθω λίγο καλύτερα σε ο,τι αφορά το θεμα του θανάτου, έχω δεχτεί ότι πέθανε, αλλά δεν μπορω να βγάλω την έμμονη σκέψη από το μυαλο μου για το τί θα γινόταν αν δεν πήγαινε στην κλινική. Ενώ το ξερω πως δεν έχει νόημα πια να το σκεφτομαι γιατί δεν αλλάζει τιποτα όσο κι αν σκάω για αυτό, δεν μπορώ να το σταματήσω. Δεν μπορώ να ελεγξω το μυαλό μου. Ευτυχώς ο ανδρας μου με στηρίζει πολυ, αλλά κι αυτός δεν ξέρω πόσο θα αντέξει. Υπάρχουν μέρες που δεν τρωω τιποτα, εχω παρατησει το σπιτι, τη φροντιδα του, τον εαυτο μου. Ούτε μπάνιο δεν έχω όρεξη να κανω, ποσο μαλλον να παω στη δουλεια. Απο τη δουλεια ευτυχώς δείχνουν κατανόηση, αλλά δεν ξέρω για πόσο και οι καιροί είναι δύσκολοι, αν χάσω τη δουλειά μου δε θα ξαναβρώ δουλειά. Αλλά δεν μπορώ να πάω, πραγματικά δεν μπορώ. Δεν μπορω να βγω καν απο το σπιτι. Έχω απελπιστεί. Και όλα αυτά για μία έμμονη ιδέα και για ένα "αν". Είμαι σε απόγνωση. Please help.

Αν δεν πηγαινε στην κλινικη ειναι πολυ πιθανο να αντεχε ενα-δυο μηνες παραπανω στο σπιτι, ισως ομως και να μην αλλαζε τπτ.μ Δεν πιστευω οτι δεν του δινανε τα χαπια του, αλλα αναλογα με την κλινικη συνηθως δεν υπαρχει πολυ ενδιαφερον για τους αρρωστους, ειδικα για τους μεγαλης ηλικιας που ειναι κοντα στο να φυγουνε. Περισσοτερο ομως ειναι το σοκ που παθαινουν οι μεγαλοι αυτοι ανθρωποι οταν τους παιρνουν απο το περιβαλλον τους και απο τα γνωστα τους ατομα.

Για την πιθανοτητα παρατασης για ενα ή δυο μηνες δυστυχισμενης ζωης σε αυτη την ασχημη κατασταση ενος μεγαλου αρρωστου ανθρωπου αξιζει να χαλας τη ζωη σου τωρα??
Οσο ζουσε υπεφερε ετσι οπως τα περιγραφεις τα πραγματα, τωρα ελευθερωθηκε. Να ξερεις πως ο παππους σου αν σε βλεπει να υποφερεις τωρα στεναχωριεται εκει που ειναι και δεν αφηνεις να ηρεμησει η ψυχουλα του...

Το ξέρω πως θα ζούσε το πολυ 1-2 μήνες και θα βασανιζόταν, αλλά το μυαλό μου έχει κολλήσει και δε σκέφτεται λογικά. Όλοι αυτό μου λένε, ότι δεν αξιζει να χαλάσω τη ζωή μου για αυτό το πράγμα, αλλά εγώ δεν λέω να το πάρω απόφαση και να συνεχίσω να ζω κανονικά. Ο μπαμπάς μου λέει ότι αυτή ήταν η αφορμή για να ξαναπάθω καταθλιψη και ότι βλέπω τα πράγματα έτσι λογω της κατάθλιψης. Ίσως και να είναι έτσι. Πάντως είναι περίεργο που πλεον δεν πενθώ, δε σκεφτομαι το ότι πεθανε, δεν κλαίω. Έχω μόνο την έμμονη σκέψη και το "αν" που με βασανίζουν.Αρχίζω να πιστεύω ότι κάτι δεν πάει καλά με το μυαλό μου...

Γεια. Εγώ πάλι νομίζω ότι ως ένα βαθμό είναι φυσιολογικές αυτές οι σκέψεις. Οταν χάνεται ένας άνθρωπος, οι περισσότεροι θέτουμε ερωτήματα....αν και...αν...και αν... Ίσως εσύ λόγω και της κατάθλιψης να τα μεγαλοποιείς. Πάντως και εγώ είχα τέτοιες σκέψεις αντίστοιχες και πραγματικά είναι πολύ ψυχοφθόρες. Πρέπει πάντως να συνειδητοποιήσουμε ότι τα ζητήματα αυτά δεν είναι στο χέρι μας. Δεν είμαστε εμείς που αποφασίζουμε για τη ζωή και το θάνατο. Συνέχισε τη θεραπεία σου, πένθησε για το χαμό ενός αγαπημένου σου ανθρώπου αλλά σιγά σιγά άρχισε να ανακαλείς τις όμορφες στιγμές του, τις μεταξύ σας στιγμές, τα συναισθήματα...εγω αυτό θα έκανα.

Γεια σας και παλι. Ακομα είμαι στην ίδια κατάσταση. Εχει περάσει εντελως ο πόνος του θανάτου του παππού, δε νιώθω οτι μου λειπει, δε στενοχωριέμαι πλέον που πέθανε και δε θα τον ξαναδώ, αλλα το μυαλό μου παραμένει εκει κολλημένο. Στο τι κάναμε λάθος, στο οτι θα ζουσε λίγο παραπάνω στο σπίτι, στο ότι θα προτιμούσα να είχε πεθάνει στο σπίτι και οχι σε ενα κρεβάτι κλινικής οπου δεν ξέρω πώς του φερόταν και τι περιθαλψη είχε. Όλα αυτά με τρελαίνουν σε σημείο που να σκέφτομαι ακομη και την αυτοκτονία σε καθημερινη βάση. Δεν αντέχω άλλο τις σκεψεις μου και νομιζω ότι δε θα φυγουν ποτέ. Γι' αυτο θελω να τελειωσω τη ζωη μου, να μην σκεφτομαι άλλο όλα αυτά. Είναι τρελο, αλλά έτσι σκεφτομαι.

Εγώ έχω να σου πω πως υπάρχουν χίλιοι δύο τρόποι να ξεχάσεις αυτή την εμμονή που σε κυριεύει. Σκέψου πως έχεις την οικογένειά σου που σε στηρίζει. δικούς σου ανθρώπους που μπορούν να σ'ακούσουν ανα πάσα στιγμή. Υπάρχουν και άνθρωποι που είναι εντελώς μόνοι και η μόνη παρηγοριά τους είναι ο Θεός. Και πάλι ελπίζουν και δεν το βάζουν κάτω. Βλέπουν τη ζωή τους σαν δώρο.
Ολοι μας θα φτάσουμε κάποια στιγμή αντιμέτωποι με το θάνατο, την ώρα που μας αναλογεί όμως, έτσι και ο παππούς σου. Αυτή ήταν η ώρα που έπρεπε να φύγει και έτσι έγινε. Τι κι αν κέρδιζε λίγες μέρες παραπάνω, αυτό ήτανε γραφτό για κείνον. Σου άρεσε περισσότερο να τον βλέπεις να ταλαιπωρείται? Σε παρακαλώ μη μιλάς για αυτοκτονίες, δεν είναι σωστό, η ζωή σου έχει μεγάλο νόημα, ζήσε την. Με τον τρόπο που σκέφτεσαι στεναχωρείς τους γύρω σου που σ'αγαπουν και προσπαθούν να βοηθήσουν. Βγες με τον άντρα σου, διασκεδάστε, ζήστε, χαμαγελάστε! Η ζωή είναι για μας, για να τη ζούμε και όχι για να τη σκεφτόμαστε. Μην κλείνεσαι στους τεσσερις τοίχους, αυτό δε σε βοηθάει. Προσπάθησε να μην σκέφτεσαι άσχημα, βοήθησε τον εαυτό σου και τους γύρω σου, μην κάνεις δύσκολη τη ζωή σου με κακές σκέψεις, απελευθέρωσε το μυαλό σου. Εύχομαι να το ξεπεράσεις σύντομα.

Ευτυχώς είμαι ακόμη εδώ... Μέχρι πριν 2 μέρες ήμουν πολύ χάλια ακόμη, σε ένα κρεβάτι κολλημένη στα ίδια και στα ίδια και με έντονες σκέψεις αυτοκτονίας (πιο έντονες από κάθε φορά, είχα σκεφτεί και τον τρόπο κλπ). Το είπα στη γιατρό και μου ξεκίνησε τα zyprexa ξανά, 5μγ τη μέρα. Μπορώ να πω ότι είμαι λίγο καλύτερα χθες και σήμερα... Μάλλον το γεγονός ότι είναι αντιψυχωσικό έχει διορθώσει λίγο τις σκέψεις και έχει μειώσει την έντασή τους.

Τρία θέματα μου έχουν μείνει να διαχειριστώ:
1) Η στενοχώρια μου για το ότι ο παππούς μου έζησε τις τελευταίες μέρες της ζωής του σε μία κωλοκλινική και όχι στο σπίτι μας (αυτό το παλεύω γιατί λεω πως ό,τι έγινε έγινε, τουλάχιστον ήταν υγιής τα 82 χρόνια της ζωής του όρθιος στο σπίτι του με παιδιά κι εγγόνια!).
2) Οι ενοχές μου που είναι αβάσιμες κατά μεγάλο μέρος, γιατί ό,τι και να έκανα, και στους καλύτερους γιατρούς να τον πήγαινα (γιατι σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να βοηθήσω κάπως), δε θα γινόταν θαύμα να γίνει ξανά περδίκι.
3) Ο θυμός για τους γονείς μου και τη γιαγιά μου, γιατί νιώθω ότι θελανε να τον ξεφορτωθούν από πανω τους και τον πήγανε στην κλινική (με τους γονείς μου έχω σταματήσει να μιλάω γιατί και μόνο που τους σκέφτομαι μου ερχεται αυτός ο θυμός στο μυαλό και με επηρεάζει).

Το 3ο είναι το χειρότερο από όλα γιατί τους γονείς μου δε γινεται να μην τους σκέφτομαι, ούτε να μην τους μιλάω, φυσικά τους αγαπάω πολύ, αλλά αυτή τη στιγμή τους βλέπω με θυμό και τους έχω συνδυάσει με αυτό το ασχημο γεγονός. Υπήρχαν και κάποιοι λάθος χειρισμοί από την πλευρά τους στο όλο θέμα, που έκαναν μη λαμβάνοντας υπόψη την ευαισθησία μου (3 φορές έχω περάσει κατάθλιψη γαμώτο, ας ηταν λίγο πιο προσεχτικοί, μη μου λένε πχ. ναι, το ξέραμε ότι όσοι παππούδες πηγαν εκεί βγήκαν πεθαμένοι!!!)

Επίσης, και σ' αυτό που περνάω τωρα η συμπεριφορά τους είναι τραγική. Το μόνο που τους νοιάζει είναι πού θα πάνε διακοπές. Το είδε και ο αντρας μου και τα έχει πάρει στο κρανίο εντελώς και μία μέρα που του είπα ότι θελω να πεθάνω έγινε έξω φρενων, τους πήρε τηλέφωνο και τους έκραξε, έσπασε ό,τι βρήκε μπροστά του στο σπίτι και ξέσπασε λέγοντάς μου ότι του καταστρέφω τη ζωή. Ό,τι και να πει έχει δίκιο, το ξέρω. Μετά ηρέμησε ευτυχώς και ειμαστε εντάξει πάλι.

Έχω χάσει 2 μήνες από τη ζωη μου εως τώρα γαμώτο, φτάνει πια!
Θέλω να γίνω καλά επιτέλους, να βγουν από το μυαλό μου όλες αυτές οι σκεψεις, εχω κουραστεί τόσο πολύ. Μερικές φορές σκέφτομαι: "Ας πέθαινες αλλιώς βρε παππού, να μην τραβήξω κι εγώ τόση ταλαιπωρία. Σ' αγαπούσα, σε λάτρευα, δεν ήθελα το τέλος σου να συνδεθεί με τόσο άσχημες στιγμές της ζωης μου." Το τελος ενός ανθρώπου σε μεγάλη ηλικία, χορτασμένου, με χαρές και ευτυχίες, θα επρεπε να είναι γιορτή της ζωής και όχι βασανιστήριο για μένα.

Συγγνώμη αν σας κούρασα και το ξέρω ότι ίσως όλα αυτά φαίνονται υπερβολικά, κι εγώ έτσι θα τα έβλεπα ως εξωτερικός παρατηρητής, αλλά εγώ πονάω. Πονάω πολύ...Ακόμα...

Λιλα, κι αλλοι μπορει να εχουν ερθει στη θεση σου ισως και σε ακομα πιο δυσκολη (μιλαω αν θες και απο δικα μου βιωματα), και δε μπορεσαν να επεμβουν και να σταματησουν/αλλαξουν μια κατασταση τετοιου ειδους με αναλογο αποτελεσμα, (αληθεια ειναι λυπηρο μα ειναι πολυ συχνο φαινομενο σε υπερηλικα αρρωστα ατομα να εμπλεκεται ολο το σοι να τσακωνονται παιδια κι ανηψια τι θα γινει, να καταληγει τελικα σε καποιο γηροκομειο η νοσοκομειο και να φευγει ο αγαπημενος τους εκει), αλλα δεν βασανιζονται μηνες ολοκληρους για το γεγονος αυτο ουτε παθαινουν καταθλιψη. ΑΥτο τι σημαινει για σενα? Οτι δεν αγαπαγανε αυτον που εφυγε αρκετα αλλιως θα επρεπε να πεσουν σε καταθλιψη, ή οτι ειναι πιο δυνατοι, ή κατι αλλο? Μηπως απλα το μυαλο σου θελει να σε παιδευει?

Λίλιουμ, μάλλον το μυαλό μου θέλει να με παιδεύει... Το έχει κάνει άλλες τρεις φορές... Είναι η 4η κατάθλιψη που περνάω... :-(

Κι αυτό το πράγμα ρε παιδιά με την απελπισία για το αν και ποτε θα γίνω καλά, ενώ από προσωπική εμπειρία το έχω περάσει 3 φορές και έγινα καλά και τις 3...
Προσπαθώ να ανακαλέσω πώς ένιωθα όταν γινόμουν καλύτερα, για να αναγνωρίσω τα σημάδια και τώρα και δεν μπορώ. Μου φαίνεται ότι έτσι απλά μια μέρα έβγαινα από το σύννεφο και μετά ήμουν καλά...
Θυμάται κάποιος που έχει ξεπεράσει την κατάθλιψη ποια είναι τα πρώτα σημάδια ανάρρωσης;

δεν νομιζω να εχει σημασια πια... οσο και να το σκεφτεσαι.. αν και αν...

το αποτελεσμα θα ειναι το ιδιο... και δε φταις εσυ... ηταν η ωρα να συμβει.. δυστυχως, λυπαμαι για την απωλεια στην οικογενεια σας αλλα ετσι ειναι η ζωη... πρεπει να το δεχτεις και να προχωρησεις παρακατω οσο και αν ειναι δυσκολο... και οποτε σου ερχονται αρνητικες σκεψεις για τη κλινικη και λοιπα, διωχνε τις με θετικες σκεψεις οπως τις ομορφες στιγμες που περασες με αυτον τον ανθρωπο και ολα οσα σε διδαξε για τη ζωη..