Καλησπερα. δημοσιευω αυτο το μηνυμα για να εκφρασω τις ανησυχιες μου και τους προβληματισμους μου σχετικα με μια σχεση που εχω. ειμαι μαζι του εναμιση χρονο και ειναι 2 χρονια μεγαλυτερος μου (εγω ειμαι 20). ειμαι πολυ ερωτευμενη μαζι του (και εκεινος οπως ισχυριζεται) αλλα εχω φτασει σε ενα σημειο να φθειρομαι και δεν ξερω αν το προκαλω εγω στον εαυτο μου η εκεινος. ειναι γεγονος πως τον εχω κουρασει πολυ κατα καιρους επειδη ειμαι αρκετα πιεστικη και απαιτητικη στη συμπεριφορα μου και τον κανω να νιωθει τυψεις για πολλα θεματα ενω εκεινος πιστευει πως ειναι πολυ ενταξει απεναντι μου. ο λογος που βγαζω αυτες τις συμπεριφορες δεν ειναι ξεκαθαρος ουτε σε μενα. ειναι σαν να ψαχνω συνεχως δειγματα οτι δεν ειναι ερωτευμενος μαζι μου και οταν τα βρισκω να στενοχωριεμαι. λογω αυτης της συμπεριφορας μου πολλες φορες εχει φτασει σε σημειο να μου πει να χωρισουμε αλλα παντα το μετανιωνει γιατι λεει πως με θελει πολυ και δεν θελει να με αφησει. ομως καποια πραγματα με αφηνουν ανικανοποιητη. νιωθω πως βαζει φραγμους σε αυτα που νιωθει, δεν ειναι πολυ εκδηλωτικος, καθε φορα που τσαντιζεται πιστευει πως εκεινος εχει δικιο και κατηγορει εμενα, δεν μου δειχνει αυτη τη φλογα που περιμενω εγω να δω. ενα αναπαντεχο μηνυμα στο κινητο μου στις 5 το πρωι, μια ξαφνικη επισκεψη κατω απο το σπιτι μου, μια εκπληξη για να με κανει να νιωσω ωραια. ολα τα κανει επιπεδα και στο πλαισιο της κανονικοτητας. εγω ομως δεν ειμαι ικανοποιημενη με αυτο. ολα στη ζωη μου ειναι φλατ και ασχημα και θα ηθελα αυτος να ξεχωριζει. δυστυχως δεν εχω καθολου φιλες σχεδον και παρεες ωστε να με γεμιζουν και τα περιμενω ολα απο αυτον. ενω εκεινος γεμιζεται συναισθηματικα κ απο αλλα πραγματα (φιλους,πολλες παρεες κλπ).. φαινεται δηαλδη ξεκαθαρα πως το συναισθηματικο δεσιμο δεν τον απασχολει οσο εμενα. επισης ειμαστε μαζι εναμιση χρονο κ δεν εχω παει ποτε στο σπιτι του. δεν εχουμε καθολου χωρο καθως και οι δυο μενουμε με τους γονεις μας και αυτο μας κανει κακο. αλλα και αυτος δεν κανει τιποτα γι αυτο. δεν το προσπαθει καθολου, να βρει μια λυση να παω σπιτι του. βλεπω εμενα με εντονα συναισθηματα απεναντι του και με διαθεση να δεθω με αυτον και εκεινον οχι. εχω την εντυπωση πως το να βρεθουμε πολλες φορες του προκαλει αγχος παρα χαρα. "που να τρεχουμε τωρα, δεν εχω βενζινη, ποτε θα προλαβω να διαβασω" και μια γενικη μιζερια. κ οποτε του το λεω στενοχωριεται και μου λεει "τι αλλο θες απο μενα?? τα κανω ολα οσο καλυτερα μπορω" και με πειθει εκεινη τη στιγμη οτι εχει δικιο κ οτι τα βλεπει σωστα τα πραγματα. μετα απο λιγο καιρο ομως παλι κατι με τρωει. τον θελω πολυ και δεν θελω να τον χασω. νιωθω πολλα για εκεινον. αλλα φοβαμαι πως εκεινος δεν νιωθει ή δεν μπορει να νιωσει.. δεν μπορω να σκεφτω ψυχραιμα καθολου και να αποφασισω τι ειναι καλυτερο για μενα. δεν θελω να χωρισουμε αλλα ισως αυτο να ηταν το καλυτερο για μενα. ομως δεν μπορω ουτε να το σκεφτομαι...
