Ψυχολογική κακοποίηση και πανικοί

Καλησπέρα :)

δεν ξέρω τι να πρωτοδιαβάσω σ' αυτό το φόρουμ, που φαίνεται τόσο ενδιαφέρον. Μέχρι στιγμής διάβασα 2-3 ιστορίες άλλων μελών και πραγματικά χάρηκα τόσο πολύ που υπάρχει ένας τέτοιος χώρος στο ίντερνετ.

Να συστηθώ λοιπόν:

είμαι στη δεκαετία των 40, έχω μια καλούτσικη μόνιμη δουλειά και κάμποσα πτυχία. Θεωρούμαι "έξυπνη" θα έλεγε κανείς. Έχω και δύο τέλεια παιδιά, που με καταλαβαίνουν και με αγαπάνε πολύ. Είχα και έναν γάμο...

Παντρευτήκαμε από έρωτα και ήμασταν μικροί, γύρω στα 25 και οι δύο. Εκείνος όμως, ίσως επειδή δεν είχε σπουδάσει, ίσως επιδή και εμφανισιακά ήταν λίγο κατώτερος, άρχισε τις ζήλειες. Εγώ, όταν το κατάλαβα, προσπάθησα να του δείξω ότι δεν υπάρχει λόγος να ζηλεύει με όλη μου τη συμπεριφορά. Αυτό όμως ήταν ένα μεγάλο λάθος. Χειρίστηκα την κατάσταση πολύ λάθος, με μένα να υποχωρώ συνεχώς σε ό,τι και να έλεγε και εκείνον να φτάνει σε ακραίες συμπεριφορές λόγω της ζήλειας του. Έτσι πέρασαν δεκατέσσερα περίπου χρόνια και μέσα σ' αυτό το διάστημα ήρθαν και τα παιδιά.

Στα 14 χρόνια δεν είχα καμία φίλη πλέον, απαγορευόταν να βγω χωρίς εκείνον, είχε το δικαίωμα να ψάχνει τις τσάντες μου, το κινητό μου, τα μέηλ μου κλπ. Αν έλεγα ότι θα περάσω από τη μάνα μου θα με έπαιρνε τηλέφωνο στο σταθερό της μανας μου για να δει αν λέω αλήθεια. Πιστεύω να καταλαβαίνετε την κατάσταση.

Εγώ σπάνια αντιδρούσα, σε καμιά πολύ μεγάλη υπερβολή, αλλά αν έκανα αυτό το λάθος και δεν κρατιόμουν, η κατάληξη ήταν ένας μεγάλος τσακωμός που με τσάκιζε ψυχικά.

Για να μην τα πολυλογώ, εκεί στα 14 χρόνια γάμου έπαθα για πρώτη φορά κρίση πανικού. Φυσικά δεν ήξερα τι είναι, αλλά αυτό έγινε και ξανάγινε και ξανάγινε, ώσπου κατέληξα στον ψυχίατρο και έκανα ένα χρόνο θεραπεία με χάπια. Φυσικά με τον ψυχίατρο μιλούσαμε πολύ και όταν άρχισα να συνέρχομαι και άρχισα να ψάχνω την αιτία αυτού του πράγματος που είχα πάθει, τον ρωτούσα αν είχε σχέση η καταπίεση που είχα υποστεί από τον σύζυγο με τους πανικούς. Ο γιατρός δεν μου απάντησε ποτέ με ένα ξερό ναι ή όχι και ακόμα δεν ξέρω την απάντηση σ' αυτό το ερώτημα.

Εκτός από τον ψυχίατρο πήγα και σε μία υπηρεσία του δήμου Αθηναίων και μίλησα με μία ψυχολόγο. Ξεκινήσαμε από την αρχή της ζωής μου και μου είπε με σιγουριά ότι δε με κακοποίησε μόνο ο σύζυγός μου αλλά και η μάνα μου όταν ήμουν παιδί.

Θυμάμαι ότι είχα φύγει από το γραφείο της κοπέλας αυτής εντελώς χαμένη. Τη ζωή μου την ήξερα, αλλά ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι είμαι... κακοποιημένη. Γι' αυτό ανέφερα το "έξυπνη" στην αρχή. Γιατί είναι πολύ πιθανόν σε μια φίλη μου που θα είχε τα ίδια προβλήματα με μένα να μπορούσα να δω ότι είναι κακοποιημένη, για τον εαυτό μου όμως δεν μπορούσα να το διανοηθώ. Γιατί; Γιατί; Γιατί άφησα να με κακοποιεί ψυχικά ένας άνθρωπος τόσα χρόνια;

Την απάντηση με βοήθησαν να τη βρω και οι δύο, ο ψυχίατρος και η ψυχολόγος: Φοβόμουν να δω την αλήθεια. Η αλήθεια είναι ότι ήθελα να χωρίσω, αλλά και μόνο η σκέψη της αντίδρασης του συζύγου με παρέλυε. Τελικά, τα κατάφερα... Μια μέρα, κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και είπα ότι δεν μπορεί να αφήσω τη ζωή μου να περάσει έτσι, τσάμπα εντελώς. Πέρασα δύο χρόνια παράνοιας. Τρομερών απειλών, τρομερών εκβιασμών, τρομερών καυγάδων. Εκτός από τα παιδια μας είχαμε γίνει ο περίγελος της πολυκατοικίας, ίσως και της γειτονιάς ολόκληρης. Κάποτε όμως χωρίσαμε, μετά από 16 χρόνια γάμου. Πήρα τα παιδιά και έφυγα.

Έχουν περάσει 3 χρόνια από τότε. Είμαι καλύτερα από ποτέ. Οι πανικοί δεν επέτρεψαν. Έχω πέσει με τα μούτρα στη δουλειά που πάει πολύ καλά και στα παιδιά που είναι κι αυτά χαρούμενα και έχουμε μια πολύ καλή σχέση μεταξύ μας. Και τα τεελυταί δύο χρόνια έχει μπει ένας άλλος άντρας στη ζωή μου, που νομίζω ότι έχει συγκεντρώσει πάνω του όλα όσα ζητούσα από τη ζωή μου.

Είμαι πολύ ευτυχισμένη, αλλά αυτό που θέλω να πω τελειώνοντας, είναι ότι η προηγούμενη ζωή μου έχει αφήσει τα σημάδια της πάνω μου. η διάθεσή μου αλλάζει και επηρεάζεται εύκολα. Συχνά με πιάνει ένα είδος θλίψης, χωρίς ορατή αιτία. Και αν συμβεί κάτι ζόρικο (και στην καθημερινότητά μας συμβαίνουν πολλά ζόρικα) με πιάνει ένα σφίξιμο, μια ένταση, και τρομάζω μήπως ξαναεπιστρέψουν οι πανικοί. Δεν έχει συμβεί ακόμα αυτό, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.

Συγνώμη αν σας κούρασα.

Καλημέρα Γιουστίνα και καλώς ήρθες βασικά και πρωταρχικά, δεν μας κουράζουν οι ανθρώπινες ιστορίες, όλοι έχουμε ανάγκη να μοιραστούμε εύλογα!
Να ξεκινήσω από το ευχάριστο που στάθηκα, ότι είσαι καλά με έναν σωστό, όπως φαίνεται άνθρωπο, δίπλα σου. Τα παιδιά σου που είναι το σημαντικότερο φαντάζομαι για σένα είναι κοντά σου και έχετε άριστη σχέση..Οπότε βλέπω ένα πολύ θετικό παρόν να ζεις και σου εύχομαι να συνεχίσει έτσι και καλύτερα!
Το παρελθόν σου όμως φαίνεται να σε επισκιάζει ακόμη και όχι αδίκως..ήταν πολύ τα χρόνια που το πέρασες αυτό και μπράβο σου που κατάφερες να ξεφύγεις!
Είσαι παράδειγμα προς μίμηση για τέτοιες καταστάσεις για τον δυναμισμό σου και το τεράστιο κουράγιο φαντάζομαι που χρειάστηκες για να ορθοποδήσεις..
Κατά τη γνώμη μου είναι φυσιολογικό σε οτιδήποτε σε ζορίζει να επανέρχεται ο οργανισμός με παρόμοιες αντιδράσεις έστω και αν δεν είναι της ίδιας κλίμακας..
Θεωρώ ότι αν το περιβάλλον που ζεις διατηρηθεί στην ίδια αρμονία που φαίνεται να υπάρχει αυτές οι κρίσεις όχι μόνο δεν θα επιστρέψουν αλλά θα εξαλειφθούν..
Μη φοβάσαι και ζήσε και απόλαυσε τις όμορφες στιγμές, εγώ βλέπω υγιή σημάδια και αντιμετώπισης του όλου θέματος αλλά και κριτικής σκέψης και στάση ζωής!

Απλά θα εκφράσω και κάποιες ανησυχίες/ερωτήματα επειδή δεν ξέρω τόσο καλά την κατάσταση..
Η σχέση σου με την μητέρα σου γιατί χαρακτηρίστηκε ως κακοποιητική; τα βρήκατε σε μια πορεία;
Μήπως αυτό έχει παραμείνει άλυτο/αγιάτρευτο μέσα σου και κουβαλάς και αυτό το βάρος;
Για την κατάσταση με τον πρώην άντρα σου θεωρώ ότι έφυγε το μεγάλο βάρος όταν απομακρύνθηκες,
και σίγουρα φαντάζομαι είσαι πλέον πιο επιφυλακτική προσεκτική σε αυτούς τους χειρισμούς και με τον
νέο σου άντρα παρόλο που δεν έχει δώσει τέτοια σημάδια, σωστά;

Γεια σου Γιουστινα,καλως ηρθες στο φορουμ.
Η ιστορια σου δεν με κουρασε καθολου,χαιρομαι να διαβαζω ιστοριες μελων που εχουν ξεπερασει αυτη την κατασταση.
Καταρχην σου αξιζουν συγχαρητηρια που καταφερες να χωρισεις απο το συζυγο σου.Πολλοι ανθρωποι ειναι εγκλωβισμενοι σε σχεσεις μη ικανοποιητικες ή και βιαιες και δεν καταφερνουν ποτε να ξεφυγουν.Εσυ βρηκες την δυναμη και το εκανες.

Οσο για αυτο που λες για τον φοβο οτι οι πανικοι θα επιστρεψουν,ειναι απολυτα λογικο.Οσοι εχουμε περασει απο αυτη την κατασταση σκεφτομαστε παρομοια.
Μπορεις να λες στον εαυτο σου οτι ακομα και αν επανελθουν οι πανικοι,μπορεις να τους αντιμετωπισεις αμεσα,αφου εχεις πλεον την εμπειρια.Μπορεις ακομα οταν αγχωνεσαι να κανεις κατι ευχαριστο για να ξεχνιεσαι.Πηγαινε πχ μια βολτα με τον συντροφο σου ή τα παιδια σου,μιλα με καποια φιλη στο τηλεφωνο κλπ.Επισης δεν χρειαζεται να κρατας μεσα σου αυτες τις σκεψεις.Αν το συζητας με ατομα του περιβαλλοντος σου βοηθαει να νιωσεις καλυτερα και μερικες φορες και να το ξεχασεις εντελως.

καλημερα Γιουστινα(τι ωραιο ονομα!)... παρε ενα μπραβο κι απο μενα που καταφερες να ανατρεψεις ολα τα δεδομενα της ζωης σου προς το καλυτερο!!!
φανταζομαι οτι εχοντας περασει τοσα χρονια ψυχολογικης κακοποιησης ,καποια καταλοιπα θα εχουν μεινει αλλα εισαι σε τοσο καλο δρομο που ελπιζω πως ακομα κι αυτα θα γινουν καποια στιγμη παρελθον!!!

Παιδιά, σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την ανταπόκριση και τα σχόλια.

Για τη σχέση με τη μητέρα μου θα μπορούσαν να γραφτούν δεκάδες αναρτήσεις. Δεν το κάνω, απλώς θα πω ότι ήταν και παραμένει μια πάρα πολύ κακή σχέση. Με είχε καταπιέσει πάρα πολύ σαν παιδί, με είχε αδικήσει και τώρα ακόμα ούτε με στηρίζει, ούτε με αγαπάει με τον τρόπο που αγαπάνε οι μανάδες. Αυτό είναι και θα μείνει το μεγάλο μου παράπονο, αλλά έχω μάθει να ζω μ' αυτό. Τουλάχιστον έτσι νομίζω.

Στον σύντροφο που έχω τώρα έχω πει τα πάντα για όλα αυτά που έχω ζήσει. Στην ερώτησή σου Curie αν είμαι επιφυλακτική απέναντί του και αν φοβάμαι μήπως ξαφνικά μου αποκαλύψει κάποιο πρόσωπο που δεν έχω δει ως τώρα η απάντηση είναι αρνητική. Σχεδόν αποκλείω να συμβεί κάτι τέτοιο. Αυτό που φοβάμαι είναι μήπως τον κουράσω εγώ με τις αλλαγές στη διάθεσή μου (φυσικά προσπαθώ να κρύβω και μερικές, γιατί θα φρίξει ο άνθρωπος :p ) αλλά και με την ανάγκη μου για επιβεβαίωση. Θέλω συνέχεια να μου λέει ότι μ' αγαπάει και να μου το δείχνει... Ίσως έχω ένα τεράστιο κενό μέσα μου, κάτι σαν ανασφάλεια, δεν ξέρω να το ορίσω ακριβώς. Ο φόβος μου λοιπόν είναι μην τυχόν αυτή τη φορά καταστρέψω εγώ μια σχέση που με γεμίζει τόσο πολύ.

Σας ευχαριστώ και πάλι για τις απαντήσεις σας.

Γεια σου Γιουστίνα, θα πω κι εγώ μπράβο που κατάφερες παρά τις μακροχρόνιες δυσκολίες να ξεφύγεις από μια τέτοια κατάσταση. Η τόση πίεση κι έλεγχος είναι αναμφισβήτητα μια ψυχολογική κακοποίηση. Κι ίσως επειδή είχες ήδη μια πολύ πιεστική και ταυτόχρονα αδιάφορη μητέρα, βρέθηκες με έναν σύντροφο που φερόταν με έναν οικείο σε εσένα τρόπο. Αυτό ίσως σου έδινε μια ασφάλεια, αλλά οι άνθρωποι έχουν κι ανάγκη από ελευθερία έκφρασης και κινήσεων, από τη δυνατότητα να αναπτύξουν τον εαυτό τους. Κι αυτό όχι μόνο σου έλειπε, αλλά εμποδιζόταν, οπότε λογικό ήταν ο οργανισμός σου να αντιδράσει.

Ναι, οι πανικοί έχουν πολύ ξεκάθαρη συσχέτιση με πιεστικές καταστάσεις στη ζωή μας. Συχνά όμως δεν το συνειδητοποιούμε, ή είναι δύσκολο να το αποδεχτούμε, κι ακόμα πιο δύσκολο να μπούμε σε μια διαδικασία αλλαγής. Εσύ το έκανες, ασχολήθηκες με τον εαυτό σου, έκανες αλλαγές. Είναι όμως φυσικό να υπάρχουν κάποια ψυχολογικά ελλείμματα και φόβοι, που σε επηρεάζουν και τώρα στο νέο ξεκίνημα. 40+ χρόνια ζωής ήταν αυτά, δεν ήταν λίγα :)

Μην το βάζεις κάτω, κάποια στιγμή θα νιώθεις πολύ καλύτερα. Είναι αλήθεια πως όταν είμαστε σε μια μεταβατική φάση ή κουβαλάμε άγχη επιβεβαίωσης, είναι λίγο επίφοβο για την επιτυχία μιας νέας σχέσης. Χαλάρωσε όσο μπορείς, ασχολήσου με άλλα πράγματα που σε ευχαριστούν κι απόλαυσε το νέο σου εαυτό πρώτα απ’ όλα. Δεν πειράζει που έχεις μεταπτώσεις, κενά κι ανασφάλειες, όλοι έχουν τα δικά τους θεματάκια, κι υποθέτω πως κι ο νέος σύντροφος θα έχει τα δικά του επίσης. Οπότε ένα πρώτο βήμα θα ήταν να μην νιώθεις αγχωτικά και μειονεκτικά απέναντί του κι έπειτα σκέψου ότι μετά την… επανάσταση και την απελευθέρωση, υπάρχει αρκετή δουλειά που χρειάζεται να γίνει :)