ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ

γεια σας, ειμαι 29 ετών, και εδω κ αρκετό καιρο, έχω συνειδητοποιήσει,΄ότι κατι δεν πάει καλά!!! μετά τον θάνατο του αδερφού μου ( πριν 8 χρόνια) ποτέ δεν ήμουν πολύ κοινωνική, πάντα ήμουν αρκετά συγκρατημένη-κ αρκετά ευαίσθητη. το τελευταίο 5 μηνο εχω αλλάξει πολύ!!! εχω γίνει πολυ αντικοινωνική, νευρική, ακομα και με φίλους να βρεθώ, κάθομαι σε μια γωνία και απλά ακούω τι λένε, χωρίς να συμμετάσχω,χωρίς να μπορώ να γελάσω με τις πλάκες τους, απλά μόνο χαμογελάω για να μην καταλάβουν τι μου συμβαίνει, οι απαντήσεις μου είναι μονολεκτικές.. Ανχγώνομαι τόσο πολύ, που ότι και να πώ μετά νιώθω τύψεις, αυτό που έχω πει γυρνάει στο κεφάλι μου για 2-3 μέρες. εχω συνηδιτοποιήσει επίσης οτι έχω πρόβλημα επικοινωνίας, δεν μπορώ να εκφράσω να πω μια πρόταση σωστή. Νιώθω εγκλωβισμένη !!!!
Πριν απο 2 μήνες μετά από πολύ άγχος, αδυναμία συγκέντρωσης , και πολλά πολλά λάθη στον εργασικό μου χώρο, ζήτησα να μου κάνουν απόλυση!!!! δυστηχώς ο μονος τρόπος για να φύγω ήταν η παραίτηση, αλλά χάνω το ταμείο ανεργίας. Αντι να μου κάνουν όμως απόλυση μου έδωσαν 2 μήνες άδεια. αυτό το διάστημα που κάθομαι, νόμιζα, ότι καθώς περνάει ο καιρός, θα θελήσω να ξαναγυρίσω στην δουλειά με ανυπομονησία, κάθε άλλο όμως πρέπει να γυρίσω στην δουλειά, και δεν θέλω με τιποτα, νιωθω πολύ άσχημα, έχω ενα κόμπο στο στομάχι, πονοκεφάλους, ατονία, και μουδιασμα στο κεφάλι... δεν ξέρω τι να κάνω. Σκέφτομαι πως κάποιοι χάνουν την δουλειά τους, κάποιοι ψάχνουν δουλειά και εγώ που την έχω θέλω να φύγω. Κάθομαι όλη μέρα στο σπίτι χωρίς να έχω όρεξη να βγω, να κάν δουλείες, έχω παραμελήσει το σπίτι παρα πάρα πολύ, ο αραβωνιαστικός μου, μου λέει πως αν δεν μου πείς τι θέλεις ή τι έχεις δεν μπορώ να σε βοηθήσω!!! περνάει κ αυτος μαζί μου ένα μαρτύριο, μου λέει συνέχεια να βγούμε, να κάνουμε πράγματα μαζί, αλλά πάντα είμαι απαθέστατη και αρνητική, και αν βγει πχ μονος του, μετά θυμώνω κιολας, δεν ξέρω γιατί, ενω δεν θέλω να βγώ, θυμώνω μαζί του, όμως και σπίτι να καθίσει δεν θα μιλάω... τις πρώτες μέρρες της άδειας μου, σκέφτηκα να παω για λίγες μέρρες σε μοναστήρι, ίσως κ για παντά, απλά ήθελα και θέλω να φύγω, να ξεφύγω...δεν ξέρω... με τον αρραβωνιαστικό μου γενικότερα δεν έχουμε πρόβλημα, είμασταν παρα πολύ καλά, μου συμπαραστεκόταν σε διαφορα...τωρα τα έχω χαλάσει όλα εγώ!!!!!

Είναι φυσιολογικό να έχεις ψυχοκινητική αδράνεια λόγου πένθους αλλά αγαπημένη bikex πρέπει να το αποδεχτείς .Σίγουρα δε θα βάλεις ένα Χ ξαφνικά είναι ο ο αγαπημένος σου αδερφός αλλά η ζωή είναι ένας κύκλος για αλλους μεγάλος για αλλους μικρός όπως στην περίπτωση του αδερφού σου αλλά πρέπει να τον αφήσεις να "φύγει".Πρέπει να το καταφέρεις γιατί ο δικό σου ο κύκλος συνεχίζεται κ πρέπει να τον αφήσεις να σχηματιστεί αβίαστα με τη ροή που του δόθηκε δηλαδη πρέπει να συνεχίσεις να ζεις.Είμαι υπερ στο να καταφύγεις για λίγες μέρες σενα μοναστήρι θα σε βοηθήσει στην συναισθηματική σου εκτόνωση ,καλό είναι να βρίσκεσαι με παρέα κ φίλους.

μα το θέμα είναι οτι εχουν περάσει 8 χρόνια, θεωρώ οτι δεν με επηρεάζει πλεόν η απουσία του, τόσο έντονα, όσο το πρώτο διάστημα...ξέρω ότι δεν θα τον ξαναδώ, γνωρίζω και έχω συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί...αλλά το θέμα είναι οτι όλα τα παραπάνω που αναφέρω συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα....

Quote:

---

Originally Posted by bikex

μα το θέμα είναι οτι εχουν περάσει 8 χρόνια, θεωρώ οτι δεν με επηρεάζει πλεόν η απουσία του, τόσο έντονα, όσο το πρώτο διάστημα...ξέρω ότι δεν θα τον ξαναδώ, γνωρίζω και έχω συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί...αλλά το θέμα είναι οτι όλα τα παραπάνω που αναφέρω συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα....

---

Μήπως ολο αυτό δημιουργήθηκε γιατί θεώρησες τη ζωή μια ματαιότητα?η εστω υποσυνείδητα σε κρατάει ανήμπορη για επαφές?Για την συμπεριφορά σου απέναντι στον ανθρωπό σου να το προσέξεις προσπαθώντας να το ελέγχεις κ να ηρεμήσεις.Μάλλον απο όλο αυτό που περασες αντιμετωπιζεις ενα μπαμ,τώρα τι μπαμ είναι ίσως είναι μια εντονη καταθλιψη ως κ αγοραφοβία.Η πιο σωστή λύση είναι ενας ειδικός αλλα κ εσύ μόνη σου πολεμησέ το εγωιστικά.Τι να πω?είναι δύσκολο αλλα σίγουρα αντιμετωπίζεται ,μη σε βάλει αλλο απο κάτω !!!

Ο θάνατος του αδερφού σου στην ακομα τρυφερη ηλικία των 20 χρονων σημαδεψε την ψυχή σου.
Όπως λες μπορει να τον έχεις με κάποιο τρόπο ξεπεράσει, όμως σε καποια ευαισθητη φάση της ζωης σου και χωρίς να το συνειδητοποιείς, μπορεί ο πόνος να επιστρέψει μ' αλλη μορφή, όπως πολυ σωστα προειπώθηκε με μια αίσθηση ματαιότητας.
Προσπάθησε να ψάξεις τα γιατί σου.Γιατί στην δεδομένη φάση της ζωης σου προέκυψε αυτο, ποιος φόβος βγηκε στην επιφάνεια. Βρες τον, αγγιξε τον, συμφιλιωσου μαζί του.
Προσπάθησε να μιλήσεις με τον καλο σου, να του πεις πως νιώθεις , όπως σου βγαίνει.
Υπάρχει η δυνατότητα να ξεφυγετε μαζι κάπου ήρεμα?Πιστεύεις ότι θα σου έκανε καλο?

Με το σύντροφό σου γενικά είσαι ευτυχισμένη θα έλεγες? Πώς θα περιέγραφες τη σχέση σας πριν από την αλλαγή αυτή της συμπεριφοράς σου και το όπως το περιέγραψες σταδιακό κλείσιμο? Καμιά φορά δεν είναι τα προφανή που μας κλείνουν, αλλά μπορεί και να είναι τελείως προσχηματικά, και η πραγματική αποφυγή να είναι η αποφυγή της αλλαγής στη ζωή μας.

με τον σύντροφο μου, ανέκαθεν είμασταν πολύ καλα, απο την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας, μεχρι και πριν λίγο καιρό, πάντα με στηρίζει και μου φέρεται πολύ καλά, το κλείσιμο δεν ήταν σταδιακό, απο όσο θυμάμαι τον ευατό μου, ήμουν κλειστό άτομο, δεν έκφραζα ποτέ τα συναισθήματα μου, πχ ποτε δεν μπορούσα να κλάψω μπροστά σε κάποιον άλλον, ουτε και στους ίδιους μου τους γονείς, το θέμα είναι πως το τελευταίο διάστημα μπορεί να κλάιω και στα καλά καθούμενα, μπροστά κ σε άλλους, πχ πριν λίγο διάστημα ένας ανώτερος μου στην δουλειά μου μίλησε με έντονο ύφος, που δεν ήταν η πρώτη φορά, και μόλις τελείωσε η κουβέντα μας, βγήκα έξω και ξέσπασα σε κλάματα, το οποίο συνεχίστηκε βέβαια και στο σπίτι μέχρι και την ώρα που κοιμήθηκα. Νίωθω πως φοβάμαι να μιλήσω, να εξωτερικεύσω τις σκέψεις μου, να κάνω πλάκα..μήπως κ ο συνομιλητής μου ενοχληθεί, δεν καταλάβει οτι κάνω πλάκα, οτι οτι.....παιδίά έχω αρχίσει και ξεχνάω, ακόμη και σοβαρά πράγματα, και στην δουλειά, κ σε πράγματα που μου λένε οι άλλοι ......δεν ξέρω... δεν ξέρω!!!!!

((Προσπάθησε να ψάξεις τα γιατί σου.Γιατί στην δεδομένη φάση της ζωης σου προέκυψε αυτο, ποιος φόβος βγηκε στην επιφάνεια. Βρες τον, αγγιξε τον, συμφιλιωσου μαζί του.))) πως μπορώ να ανακαλύψω αυτόν τον φόβο? δεν μπορώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει......

Quote:

---

Originally Posted by bikex

με τον σύντροφο μου, ανέκαθεν είμασταν πολύ καλα, απο την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας, μεχρι και πριν λίγο καιρό, πάντα με στηρίζει και μου φέρεται πολύ καλά, το κλείσιμο δεν ήταν σταδιακό, απο όσο θυμάμαι τον ευατό μου, ήμουν κλειστό άτομο, δεν έκφραζα ποτέ τα συναισθήματα μου, πχ ποτε δεν μπορούσα να κλάψω μπροστά σε κάποιον άλλον, ουτε και στους ίδιους μου τους γονείς, το θέμα είναι πως το τελευταίο διάστημα μπορεί να κλάιω και στα καλά καθούμενα, μπροστά κ σε άλλους, πχ πριν λίγο διάστημα ένας ανώτερος μου στην δουλειά μου μίλησε με έντονο ύφος, που δεν ήταν η πρώτη φορά, και μόλις τελείωσε η κουβέντα μας, βγήκα έξω και ξέσπασα σε κλάματα, το οποίο συνεχίστηκε βέβαια και στο σπίτι μέχρι και την ώρα που κοιμήθηκα. Νίωθω πως φοβάμαι να μιλήσω, να εξωτερικεύσω τις σκέψεις μου, να κάνω πλάκα..μήπως κ ο συνομιλητής μου ενοχληθεί, δεν καταλάβει οτι κάνω πλάκα, οτι οτι.....παιδίά έχω αρχίσει και ξεχνάω, ακόμη και σοβαρά πράγματα, και στην δουλειά, κ σε πράγματα που μου λένε οι άλλοι ......δεν ξέρω... δεν ξέρω!!!!!

((Προσπάθησε να ψάξεις τα γιατί σου.Γιατί στην δεδομένη φάση της ζωης σου προέκυψε αυτο, ποιος φόβος βγηκε στην επιφάνεια. Βρες τον, αγγιξε τον, συμφιλιωσου μαζί του.))) πως μπορώ να ανακαλύψω αυτόν τον φόβο? δεν μπορώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει......

---

Mαλλον "μπουκωνες" τα αισθήματα σου , αυτά που ένιωθες ..και δεν τ' αφηνες να βρουν διεξοδο. Αυτο που λες για το κλαμα το ξέρω πολυ καλα. Για χρονια ολόκληρα δεν μπορούσα να κλάψω. Θεωρούσα αδυναμία το να κλαις συνεχεια και μπροστα σ' αλλους.
Εδώ και ένα χρόνο κλαιω με το παραμικρό. Λες και βγαίνουν όλα τα δάκρυα που χρόνια συγκρατούσα. Αστα να ξελαφρώσεις. Και προσπάθησε να εξωτερικεύσεις αυτά που νιώθεις. Στην αρχή θα δυσκολευτείς αλλά προσπάθησε να το κάνεις με τον πιο κοντινό σου άνθρωπο.
Μίλησε του για την προσπαθεια σου αυτή , να είναι προετοιμασμένος, από τη στιγμή που δεν σε εχει συνηθίσει έτσι, και μιλα,οπως σου βγαινουν...
Επίσης μια καλή ασκηση είναι το γράψιμο.
Προσπαθώντας να βρω τι μου συμβαίνει και να ψάξω οσο γίνεται πιο μέσα μου , ξεκίνησα να γραφω, οτι μου βγαινε ...
Πως νιώθω...τι θέλω...τι δεν θέλω..τι μου αρεσει σε μένα..τι όχι..τι με πονάει..τι με θυμώνει..
Κάνε την προσπαθεια αυτή μόνη σου , μην απογοητευεσαι..αν δεις ότι δεν τα καταφέρνεις (σου ευχομαι απο την ψυχη μου το αντίθετο) ψάξε κάποιον ψυχολογο.

Bikex, περιγράφεις μια ζωή τακτοποιημένη, με σταθερή πορεία και ηρεμία. Ίσως όμως μέσα σου αποζητάς μια αλλαγή, μια ανανέωση, χωρίς ακόμα να μπορείς να προσδιορίσεις το πώς, τι και γιατί. Αν μάλιστα σου είναι γενικά δύσκολο να εκφράζεις τα συναισθήματά σου ή να διεκδικείς, μιας και είπες ότι είσαι κλειστός άνθρωπος, τότε όλο αυτό διοχετεύεται σε εκρήξεις (όπως η σκηνή με τον ανώτερό σου) ή μια διάθεση παραίτησης. Ίσως απ’ τη μια φοβάσαι να φύγεις από το ασφαλές και υποστηρικτικό πλαίσιο που υπάρχει γύρω σου, απ’ την άλλη κάτι σε έχει κουράσει ή δεν σε ικανοποιεί, χωρίς να μπορείς να το αναγνωρίσεις, να το δεχτείς, ή πολύ περισσότερο να κάνεις κάτι για αυτό. Και ίσως νιώθεις κι ενοχές που ενώ έχεις δουλειά, καλή σχέση κλπ, παρόλα αυτά δεν νιώθεις καλά. Δες αν μπορείς να μιλήσεις λίγο με τον εαυτό σου, να ψάξεις κάποια νέα ενδιαφέροντα, να αλλάξεις κάποιες πάγιες καταστάσεις, αλλά αν νιώθεις πολύ μπουκωμένη, εγκλωβισμένη και να βουλιάζεις, μη διστάσεις να πας σε κάποιον ψυχολόγο :)

Μαρίνα, ηαλλάγή που ζητάω στην ζωή μου είναι να φύγω απο την δουλεία μου, τουλάχιστον αυτό ζητάω τώρα, επέστρεψα χθές , δεν την παλευω καθόλου εκεί μέσα, υπάρχουν μερικοί συνάδελφοι( οχι όλοι βεβαια), συγκεκριμένα μια κλίκα , η οποία σχολιάζει μέχρι κ τον τρόπο που περπατας, κοιτας, μιλάς, αναπνέεις. Με όλα ενοχλούνται, σχολιάζουν τα πάντα, ρίχνουν μπιχτές...η κατάσταση είναι ανυπόφορη.
ο προιστάμενος μου δεν είναι κ ο ποιο συνεργάσιμος κ ήρεμος, δεν τολμάς να του μιλήσεις...επομένως αυτό που με ενοχλεί στον εργασιακό χώρο, δεν μπορώ να ζητήσω βοήθεια απο κανέναν, να μου λύσει το πρόβλημα... το μονο που πρέπει να κάνω είναι να κλείνω αυτιά και ματια για να συνεχίσω, αλλά δεν μπορώ παιδιά κουράστηκα..ένα χρόνο κάνω υπομονή, ένα χρόνο... σήμερα ένιωσα ότι θα κάνω έμετο ( οχι δεν είμαι έγκυος το ξέρω σίγουρα), το στομάχι μου έγινε κόμπος.... νιώθω αδύναμη να συνεχίσω, νιώθω ότι κατακρίνομαι συνεχώς απο κάποιον, θέλω να φύγω απο την δουλειά !!!!!, αλλά μετά τι θα κάνω, έξω γίνεται χαμός, εχω στείλει βιογραφικά όπου άκουσα ότι ζητάνε κόσμο( ελάχιστες θέσεις βέβαια), αλλά τίποτα.
Αν φύγω απο την δουλεία τι θα κάνω μετά? δεν μπορώ να πω ότι θα βγώ ταμείο ανεργίας και μετά βλέπουμε... υπάρχει κ ένα δάνειο!!!!έχω ξύπνήσει απο τις 5 σήμερα και μέχρι στιγμής δεν έχω φάει, το ίδιο έγινε και χθές που έφαγα στις 10 το βράδυ.... νιώθω απελπισία, και οργή ταυτόχρονα επειδή δεν μπορώ να με βοηθήσω, να με στηρίξω. Επίσης μπορώ να σας αναφέρω ότι τα λάθη που έκανα και πρίν την άδεια συνεχίζονται, ειπα πως αν κάνω ποιο αργά την δουλεία μου, θα είμαι ποιο προσεκτική, αλλά βλέπω πως αφερούμαι, και κάνω λάθη πάλι. Επίσης φοβάμαι και για τα λάθη μου και για το ότι δεν βγάζω πολύ δουλειά, φοβάμαι οτι ο προιστάμενος μου θα με κάνει ρεζίλι κ θα με προσβάλει, και ότι οι καρακάξες θα σχολιάζουν!!!!
Νίωθω χαζή με όλη την έννοια της λέξης.... πλεόν δεν μπορώ να κάνω και υπολογισμούς, πχ αν μου πείς πόσο έχει 30 - 12, δυσκολεύομαι να σου πώ , δεν ξέρω να σου απαντήσω!!!! και να φανταστείτε ότι τελείωσα πέρυσι με το διδακτορικό μου στα οικονομικά!!!! Δεν μπορώ να συγκεντωθώ, δεν μπόρώ να εκφράσω μια σωστή πρόταση, έχω πόβλημα έκφρασης, μια σωστή κουβέντα δεν μπορώ να κάνω, μπεδεύω τις λέξεις, και γιαυτό απαντάω πλεόν μονολεκτικά. δεν ξέρω αν όμως φταιει κ η δουλειά...αρχίζω και μπερδεύομαι... αφού πιάνω τον ευατό μου όταν οδηγάω να σκέφτομαι, ασ μην πεταχτεί κάποιος πεζός θεέ μου, ή ασ μην πεταχτεί κάποιο αυτοκίνητο στο δρόμο απο κανένα παράδρομο....επείδη καταλαβαίνω ότι είμαι αφηρημένη, δεν είμαι συγκεντωμένη στην οδήγηση, απλά οδηγάω για να οδηγάω( και απο σήμερα είπα τέρμα το αυτοκίνητο, γιατι δεν θέλω να συμβεί κάτι άσχημο είτε σε μένα είτε σε κάποιον που θα βρεθεί μπροστά μου. Νίωθω ότι έχω μειωμένη αντίληψη!
Επίσης ρε παιδία το έχω σκεφτεί να συμβουλευτώ κάποιον ψυχολόγο, αλλά πρώτον διστάζω, γιατί σκέφτομαι ότι θα σκεφτεί τι λέει τώρα αυτή, γιαυτό το λόγο ήρθε? και απο την άλλη σκέφτομαι το κόστος, μια επίσκεψη στοιχίζει πολλά. Επίσης υπάρχει και μια επίσκεψη σε ψυχολόγο κατά το παρελθόν, αμέσως μετά τον θάνατο του αδερφού μου, αλλά αυτό που θυμάμαι είναι έναν κύριο να με ακούει και είναι βουρκωμένος...

πραγματικα δυσκολευομαι να απαντησω....