ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΜΜΟΝΕΣ ΜΕ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ Κ ΤΟ ΣΩΜΑ ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΜΟΙ?

Ημουνα τις προαλλες στον γιατρο μου και μιλουσαμε. μ ειπε καμποσα πραγματα κ ενα απο αυτα ηταν οτι εχω μορφη ψυχαναγκασμου. το χα ξανακουσει αυτο να το λεει κ μαλιστα το χα ξανασυζητησει με ατομα κ οντως στεκει σε αυτα που μ ειπανε

πχ πως αναγκαστικα μολις φας νιωθεις τυψεις πως πρεπει να κανεις κατι μετα ωστε να μην λαβεις ολες αυτες τις θερμιδες
πως πρεπει να τρως μονος σου ωστε να μη σε βλεπουν
πως πρεπει να ντυνεσαι με συγκεκριμενο τροπο ωστε παλι να μη βλεπουν αυτο που δεν θες να βλεπουν
πως πρεπει να αρνησαι πολλες κατηγοριες τροφων
πως πρεπει να ζυγιζεσαι και να σημειωνεις
πως πρεπει να μετρας θερμιδικα οτιδηποτε πριν το φας
πως πρεπει να βγαζεις ενα αρθροισμα στο τελος καθε μερας
πως πρεπει να γυμναστεις και να κανεις ασκηση οχι για την υγεια σου αλλα για απωλεια βαρους
πως πρεπει να μαζεψεις λεφτα να κανεις πλαστικες ξερω γω
πως πρεπει να πας με αντρες ωστε να επιβεβαιωνεσαι, εστω κ αν δεν νιωθεις σημαντικη ελξη γι αυτους

μ ειπε ψυχαναγκασμος, τελειομανια

Δεν ξερω αν ειναι ψυχαναγκασμοι, αλλα για ποιον αλλο λογο ενας ανθρωπος να κανει τοσο κουραστικα επαναλαμβανομενα πραγματα που τρωνε τοσο χρονο απο τη ζωη του και να βασανιζει τον εαυτο του? Οι ψυχαναγκασμοι συνηθως ειναι κουραστικοι, επαναλαμβανομενοι, και σε βασανιζουν. Κανενας βεβαια δεν εκκινα για να πετυχει αυτο, να βασανιζεται, αλλα ολο αυτο το βασανο γινεται για να νιωσει μια στιγμιαια ανακουφιση. Αλλα δεν παυει να ειναι βασανο..
Ειναι οπως μου ελεγε η ψυχολογος μου, οταν τη ρωταγα γιατι σε μια περιοδο της ζωης μου ενω βασανιζομουν σε τραγικο βαθμο απο ψυχοσωματικα συμπτωματα και ειχα εντονο στρες, ενιωθα παραλληλα ωρες ωρες τρελα ευτυχισμενη. Και μου απαντησε οτι ειναι οπως ενας ψυχαναγκαστικος για να καθαρισει τα χερια του τα τριβει με μανια μεχρι που γδερνεται ματωνουν και ποναει, αλλα εκεινη τη στιγμη νιωθει ευτυχια γιατι νιωθει καθαρος επιτελους.

Είναι πολλά τα πρέπει Άρη.
Προσωπικά θεωρώ ότι αυτό που περιέγραψες, είναι οι τρόποι εκδήλωσης της νευρικής ανορεξίας. Και ναι, πιστεύω πως έχει και δόση ψυχαναγκασμών, εξάλλου θα έχεις ακούσει και για την ψυχαναγκαστική άσκηση που όχι σπάνια συνοδεύει την κατάσταση, και συνοδεύεται από φόβο χασίματος ελέγχου, ο έλεγχος δε, κατέχει κομβική σημασία τόσο στην anorexia nervosa όσο και στην ψυχαναγκαστική βουλιμία, νομίζω πως δεν είναι μια απλή αλλά μια πολυσύνθετη ασθένεια, γι αυτό και η θεραπεία δεν απαιτεί μόνο έναν ειδικό, αλλά η ιδανική θα ήταν συνεργασία ειδικών, ψυχολόγου, ειδικού στις ΔΔ, εξειδικευμένης και έμπειρης/ου διατροφολόγου, χρήζει ενημέρωσης και στήριξης από το οικογενεικό περιβάλλον, φιλικό κύκλο, και τα λοιπά.

Η τελειομανία σου, δηλαδή είναι στραμμένη προς εσένα πιστεύω και όχι προς το περιβάλλον σου. Θα την περιέγραφες έτσι? Πώς είσαι ΠΟΛΥ αυστηρότερη στα κριτήρια που θέτεις για το δικό σου σώμα, για εσένα, για το δικό σου πρόγραμμα, οπότε και οι τιμωρητικές σου διαθέσεις όταν δεν το κρατάς γίνονται πολύ αυστηρότερες, εξ'ού και οι ανελαστικοί κανόνες, που δεν αφήνουν περιθώρια ΛΑΘΟΥΣ, σα να σου λες, δε μου επιτρέπεται να ξεφεύγω, δεν μου επιτρέπεται το λάθος, και το μοτίβο πάει κάπως έτσι...

Η νευρική ανορεξία είναι μία δύσκολη κατάσταση την πέρασα και εγώ στην εφηβεία έχωντας άλλη προοπτική στην αρχή όταν ήθελα να χάσω κάποια κιλά παραπανίσια με εξαντλητική δίαιτα εκτός που χάλασα τον οργανισμό μου εκεί οφείλεται ότι δεν χάνω κιλά . Είχα και σταμάτημα περιόδου ζαλάδες έφτασα στο σημειο να είμαι 47 κιλά την αιτία την μάνα μου πως θα την πάνε στο νοσοκομείο απο την στεναχώρια ευτυχώς μετά απο μεγάλο διάστημα συνήλθα από μόνη μου να το ξεπερνάω χωρίς βοήθεια τα τελευταία χρόνια γίνεται πιο έντονη η επιθύμια που μας πλασάρουν σαν πρότυπα κυρίως για τις γυναίκες ισχύει η τάση να είσαι τέλειος δεν οδήγει σε καλό κάποιες φορές με επίπτωση στη υγεία μας παν μέτρον αριστον πάω να δω τό έργο .

Η νευρική ανορεξία είναι μία δύσκολη κατάσταση την πέρασα και εγώ στην εφηβεία έχωντας άλλη προοπτική στην αρχή όταν ήθελα να χάσω κάποια κιλά παραπανίσια με εξαντλητική δίαιτα εκτός που χάλασα τον οργανισμό μου εκεί οφείλεται ότι δεν χάνω κιλά . Είχα και σταμάτημα περιόδου ζαλάδες έφτασα στο σημειο να είμαι 47 κιλά την αιτία δεν την καταλάβαινα τότε την μάνα μου πως θα την πάνε στο νοσοκομείο απο την στεναχώρια ευτυχώς μετά απο μεγάλο διάστημα συνήλθα από μόνη μου να το ξεπερνάω χωρίς βοήθεια τα τελευταία χρόνια γίνεται πιο έντονη η επιθύμια που μας πλασάρουν σαν πρότυπα κυρίως για τις γυναίκες ισχύει η τάση να είσαι τέλειος δεν οδήγει σε καλό κάποιες φορές με επίπτωση στη υγεία μας παν μέτρον αριστον πάω να δω τό έργο .

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

Είναι πολλά τα πρέπει Άρη.
Προσωπικά θεωρώ ότι αυτό που περιέγραψες, είναι οι τρόποι εκδήλωσης της νευρικής ανορεξίας. Και ναι, πιστεύω πως έχει και δόση ψυχαναγκασμών, εξάλλου θα έχεις ακούσει και για την ψυχαναγκαστική άσκηση που όχι σπάνια συνοδεύει την κατάσταση, και συνοδεύεται από φόβο χασίματος ελέγχου, ο έλεγχος δε, κατέχει κομβική σημασία τόσο στην anorexia nervosa όσο και στην ψυχαναγκαστική βουλιμία, νομίζω πως δεν είναι μια απλή αλλά μια πολυσύνθετη ασθένεια, γι αυτό και η θεραπεία δεν απαιτεί μόνο έναν ειδικό, αλλά η ιδανική θα ήταν συνεργασία ειδικών, ψυχολόγου, ειδικού στις ΔΔ, εξειδικευμένης και έμπειρης/ου διατροφολόγου, χρήζει ενημέρωσης και στήριξης από το οικογενεικό περιβάλλον, φιλικό κύκλο, και τα λοιπά.

Η τελειομανία σου, δηλαδή είναι στραμμένη προς εσένα πιστεύω και όχι προς το περιβάλλον σου. Θα την περιέγραφες έτσι? Πώς είσαι ΠΟΛΥ αυστηρότερη στα κριτήρια που θέτεις για το δικό σου σώμα, για εσένα, για το δικό σου πρόγραμμα, οπότε και οι τιμωρητικές σου διαθέσεις όταν δεν το κρατάς γίνονται πολύ αυστηρότερες, εξ'ού και οι ανελαστικοί κανόνες, που δεν αφήνουν περιθώρια ΛΑΘΟΥΣ, σα να σου λες, δε μου επιτρέπεται να ξεφεύγω, δεν μου επιτρέπεται το λάθος, και το μοτίβο πάει κάπως έτσι...

---

ακριβως ρειν. δλδ οταν μ λενε ''μια χαρα εισαι τι να πει η ελενη πχ που ειναι 100 κιλα?'' απανταω, δεν με νοιαζει. κ πραγματικα δεν με νοιαζει. ακομα κ οταν μ λενε πως ειμαι μια χαρα δεν με κανει να νιωθω καθολου ωραια. δεν με νοιαζει επειδη εγω προσωπικα νιωθω αχρηστη που δεν μπορω να φτασω αυτο που θελω κ που πρεπει να αποδεχτω κατι το οποιο δεν αλλαζει επειδη ετσι ειμαι και ΠΡΕΠΕΙ να συμβιβαστω! αλλες φορες το κανω αλλες ομως υποτροπιαζω και δεν το αντεχω κ θελω να βγω απ το πετσι μ. δεν θελω να συμβιβαστω γτ το θεωρω καταρα!!!!!!!!!!!!!!

Και είναι ψυχογενής βουλιμία ο σωστός όρος, λάθος τον έγραψα ψυχαναγκαστική, τέσπα. Σε καταλαβαίνω ρε Ντολ, έχω περάσει και γω διάφορα με διακυμάνσεις της όρεξης σε ακραίες εκφάνσεις της. Το ξέρω πως δε σε νοιάζει και δεν το θεωρώ ματαιοδοξία. Και παρόλο που έχουν αναδειχθεί οι Διατροφικές Διαταραχές και μελετηθεί τις τελευταίες δεκαετίες, δε σημαίνει πως δεν υπήρχαν και πολύ παλιότερα. Πιστεύω πως πολλές καταστάσεις που σήμερα ορίζονται ως νόσοι, ας χρησιμοποιήσω τον όρο, υπήρχαν αλλά δεν είχαν μελετηθεί από την ιατρική τα δεδομένα, δεν είχαν γίνει έρευνες, δεν υπήρχαν στοιχεία.

Είναι βασανιστικό, και ένα κεντρικό του στοιχείο είναι πως η τροφή, που στον πολιτισμό μας είναι κεντρικό σημείο αναφοράς, αποκτά μία εχθρική χροιά για το άτομο με δδ, και η σχέση μαζί της κρύβει ένα σωρό άλλους τρόπους, μεθόδους, μυστικά, κανόνες, τιμωρίες, αυτοκριτικές, που κάνουν την καθημερινότητα σχεδόν βασανιστική. Νομίζω πως μέσα στο χρόνο απλά υπάρχει μια συμφιλίωσή μας με το τι μας βασανίζει, δεν "γιατρευόμαστε" ποτέ οριστικά θα έλεγα από ό,τι έχουμε ως αχίλλειο πτέρνα, απλά μαθαίνουμε τρόπους να διανύουμε τη ζωή μας με τη γνώση αυτής της ευαισθησίας σε τομείς, και με την πείρα να λειαίνουμε τις αιχμές του δόρατος. Κάτι τέτοιο νομίζω. Πως τα πολλά πολλά μαζεύουμε,όχι τα πάντα. Και όταν μπορείς να μαζεύεις τα πολλά πολλά και να είσαι ευχαριστημένη, τότε θα σε νοιάζει όλο και λιγότερο η αυτοπαραβίαση των ίδιων σου των αυθαίρετα θεσπισμένων κανόνων.

το μεγαλυτερο βασανο και κολαση σε ολο αυτο ειναι ο διχασμος. δλδ οι συνεχεις βομβαρδισμοι με φαγητα και μετα με προιοντα αδυνατισματος. το προβλημα ειναι πως αρχικα ξεκιναει στο να χασεις μερικα κιλακια και αν δεν προσεξεις καταληγει να σου γινει συστημα.......