ΕΙΜΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΤΑ ΣΠΑΣΩ ΟΛΑ!

Απο μικρό παιδί μου γαμάνε την ψυχολογία... κανείς δεν πίστευε ότι ακόμα και από τοτε είχα ψυχολογικά προβλήματα. Όχι δεν νομίζω ότι έφταιγε το γεγονός ότι είχα ανακαλύψει σε εμένα κάποιες μπάι τάσεις ή οτιδήποτε... Απλά τώρα συνειδητοποιώ πως ποτέ δεν υπήρξα "καλά". Πάντα ζω με το άγχος και τώρα συνειδητοποιώ πως ΜΕΓΑΛΟ μέρος μου το φόρτωσαν οι γονείς μου που όσο κι αν τους ευγνωμωνώ που έφεραν σε αυτή τη ζωή τόσο τους μισώ γιατί αγχώνονται με το παραμικρό και πραγματικά αμά δεν ήταν τοσο φοβισμένοι, δεν θα μου είχαν μεταδώσει κι εμενα τόσο μεγάλες φοβίες. Πάντα είχα στο μυαλό μου αόρατες "ευθύνες" και άγχη χωρίς αιτία. ΠΟΤΕ δεν υπήρξα ανέμελος.... Και τώρα έχω χάσει πλέον τα νιάτα μου και την ευκαιρία να είμαι ανέμελος! Δουλειά δε υπάρχει, δεν υπάρχει μέλλον... υπάρχουν δυο άνθρωποι που μου έχουν σπάσει τα νεύρα και είναι όλη μερα μπάστακες μέσα στο σπίτι...

Δεν το λέω για να απειλήσω αλλά πλέον ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΣΟΒΑΡΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ! Σε αυτό τον τόπο έτσι κι αλλιώς μέλλον δεν έχω...το παρελθόν μου με κάνει να ντρέπομαι βαθιά, το παρόν μου είναι ανυπόφορο και το μέλλον όπως είπα ανύπαρκτο...!!!

Γιατί να υπάρχουν ψυχολογικά προβλήματα?? Γιατί να υπάρχουν άνθρωποι που είναι χαρούμενοι και χαλαροί και αλλάζουν παρα μόνο όταν κάτι πολύ σοβαρό πραγματικά συμβαίνει???

Δεν αντέχω ρε παιδιά!! Έχω περάσει πάρα πολλά παρά το νεαρό της ηλικίας μου....!!!

Προσέξτε μη μου πείτε μαλακίες γιατί μένω στον 4ο όροφο και δεν θέλω πολύ να δώσω μια να τελειώνει..ΔΕΝ ΑΣΤΕΙΕΥΟΜΑΙ

Και τι θα καταλάβεις? Θα χάσεις τις ευκαιρίες που μπορείς να δημιουργήσεις ώστε να νιώσεις ευτυχισμένος. Επίσης έχεις την τάση να τα βάζεις όλα σε ένα σακί, και να το νιώθεις ασήκωτο. Δεν έχεις δουλειά. Εσύ και κάτι εκατομμύρια άλλες κι άλλοι, είτε νέοι, είτε σε μεγαλύτερη ηλικία. Οι γονείς σου αυτοί είναι. Καταλαβαίνω το θυμό σου, αλλά χρησιμοποίησέ τον όχι αυτοκαταστροφικά, εργαλειοποίησέ τον για να αποκτήσεις ελευθερία. Εσωτερική και εξωτερική. Εν τω μεταξύ, το οξύμωρο. Δε γουστάρεις να ζεις, ωστόσο νιώθεις ευγνωμοσύνη στους γονείς σου που σε έφεραν σε αυτή τη ζωή. Μαλακίες νιώθεις, δε νιώθεις ευγνωμοσύνη, άλλη παπαριά που μας μάθανε να παπαγαλίζουμε αυτή της "ευγνωμοσύνης". Το τελευταίο που σκέφτονταν οι γονείς σου και οι γονείς μου όταν το έκαναν ήταν "ας κάνω ένα παιδάκι να νιώθει ευγνωμοσύνη". Ανίδεοι ήταν για το τι σημαίνει γονιός και τι πρέπει να εμπεριέχει ο ρόλος τους και συ και γω άτυχοι που γεννηθήκαμε από φοβικούς. Παρακάτω τώρα. Τα φιλοσοφικά ερωτήματα τι τα θέλεις? Γιατί να υπάρχουν ψυχολογικά? Γιατί υπάρχει η χρυσή αυγή? Γιατί υπάρχει η ακμή? (Σε σύγκριση, η ακμή είναι απείρως προτιμότερη)

Για τις αόρατες ευθύνες και άγχη, άρχισε να δοκιμάζεις να μη θεωρείς τον εαυτό σου και τις ευθύνες σου το κέντρο του κόσμου. Θα υπάρχει και αφού φύγεις δηλαδή, και είτε τελέσεις τις υποχρεώσεις σου, είτε όχι. Όπως όλα, και η ανεμελιά που αποζητάς, θέλει ΕΞΑΣΚΗΣΗ. Δε θα σου έρθει να σου χτυπήσει την πόρτα, και τσουκ, νά'σου ο μίστερ Ανέμελος με την κώμη ξεχτένιστη στον άνεμο. Θες ανεμελιά? Και αν το πάρουμε διαφορετικά, εφόσον δε δουλεύεις, είσαι πιο ανέμελος από έναν που δουλεύει, έτσι δεν είναι?

Όσο για τους δύο μπάστακες που σου έχουν σπάσει τα νεύρα, προς το παρόν, εφόσον δεν υπάρχουν οι πόροι να αλλάξεις το δεδομένο, ίσως να σκεφτόσουν διαφορετικούς εναλλακτικούς τρόπους. Υπάρχουν πολλοί με το δικό σου θέμα, που ζουν εξαναγκαστικά από τις συνθήκες με την οικογένειά τους, θα το θεωρούσα πολύ περίεργο να τους άρεσε κιόλας! Άρα η αντίδρασή σου είναι υγιής, για να μη σε μετατρέπεις στα πάντα σε "προβληματικό νέο".

Επίσης, έχεις φιλαράκια? Κανονίστε να κάνετε πράγματα μαζί, μοιραζόμενοι τα έξοδα, συμφέρει καλύτερα όλους έτσι. Πες στους γονείς σου να πάνε μια βόλτα ένα σουκού, καθαρά, θέλω να έχω το σπίτι για μένα και τους φίλους μου αυτό του σουκού, αγοράστε από κοινού τα ποτά και τα φαγητά φτιάξτε τα τουγκέδερ, καθίστε να το διασκεδάσετε. Και αυτό θα μπορείτε να το κάνετε εναλλάξ σε διάφορα σπίτια. Το ίδιο και για έξοδα αυτοκινήτου για μπάνιο, για σινεμαδάκι, δηλαδή κοινό ταμείο πολλών ατόμων, σημαίνει χαμηλότερα έξοδα.

Αυτά για τώρα, καλημέρα Τζιμάρα.

μια απ'τα ιδια και για μενα, αναγκαζομαι να συγκατοικω με δυο 60χρονους ετοιμοθανατους, και η ατμοσφαιρα θυμιζει λιγο απο νοσοκομειο, με το αγχος και την αβεβαιοτητα. ενω δε μπορω να ηρεμισω ουτε για 5 λεπτα, και στη τουαλετα αν θελω να παω πρεπει να ζητησω αδεια πρωτα. κι ολο αυτο γιατι τσιγκουνευονται να μου δωσουν ενα απ'τα σπιτια που εχουν, εστω με δυο δωματια μονο, και 80-100 ευρω για την δεη και το νερο μεχρι να βρω δουλεια (που και να βρω δε παιζει να με φτανουν τα λεφτα, λεμε τωρα). οποτε μην στενοχωριεσαι τοσο, δεν εισαι ο μοναδικος που ζει με τους γονεις του μεχρι τετοια ηλικια. ειδικα αν εχεις παρεες και ξεφευγεις εστω για καποιες ωρες, κατι ειναι κι αυτο. δυστυχως οπως καταντησαμε σαν χωρα ολα οδηγουν στην δολοφονια ή την αυτοκτονια.

Εννοείται ότι δεν είσαι ο μόνος που μένει με τους γονείς του σ'αυτήν την ηλικία (ποια ηλικία είπαμε, δεν θυμάμαι...). Πάντως, είναι παααρα πολλοί. Και δεν χρειάζεται να νιώθεις άσχημα για αυτό, δεν είναι επιλογή σου, είναι αναγκαίο κακό, που κάποια στιγμή θα αλλάξει.

Σχετικά με τους γονείς... Το πιστεύω και εγώ ότι για πάρα πολλά πράγματα που μας συμβαίνουν, ευθύνονται κατά βάθος οι γονείς μας... Αλλά από κάποιο σημείο και μετά, πρέπει να σκεφτείς ότι σχεδόν όλοι οι γονείς πράττουν με οδηγό την αγάπη και με ότι αυτοί νομίζουν ότι είναι καλύτερο για το παιδί τους. Και φυσικά έχουν και άλυτα ψυχολογικά ζητήματα, που τότε δεν μπόρεσαν να λύσουν και θα τα κουβαλάνε όλη τους τη ζωή. Οπότε, έχουν κάποια ελαφρυντικά, κατά τη γνώμη μου. Απο κει και πέρα, προσπάθησε να βάλεις κι εσύ τα όριά σου. Βάλτους κάποιους κανόνες σε κάποια πράγματα που σε τρελλαίνουν.

Σχετικά με τη δουλειά. Υπάρχουν στην Ελλάδα πάρα πολλοί άνεργοι πλέον, δυστυχώς. Πού ψάχνεις για δουλειά? Έχεις ρωτήσει παντού? Η πρώτη μας δουλειά δεν είναι πάντοτε αυτό που ονειρευόμασταν μικροί. Ψάξε για οτιδήποτε και παντού.

Η αυτοκτονία δεν είναι λύση. Είναι απλά ένα πιο σύντομο τέλος, στο τέλος που ούτως ή άλλως θα έρθει, το μόνο σίγουρο.

Επειδή εμένα ένας φίλος μου αυτοκτόνησε πριν από κάποια χρόνια, δεν μπορώ ούτε να το ακούω. Θυμώνω. Γιατί πχ. τον φίλο μου τον χρειάζονταν άπειροι άνθρωποι (μεταξύ τους κι εγώ...) και όμως μας άφησε.

Και μπορείς να κάνεις τόσα πράγματα σε αυτή τη ζωή. Γιατί δεν παίρνεις την ευκαιρία? Αφού, όπως λες σκέφτεσαι την αυτοκτονία, τι έχεις να χάσεις αν πεις στον εαυτό σου:
Θα δώσω κι άλλη ευκαιρία στη ζωή, θα κάνω πράγματα για τους άλλους, θα βοηθήσω όσο μπορώ τους γύρω μου. Γιατί δεν το κάνεις?

Νομίζω στο έχω ξαναπεί. Ξέρεις πόσα πράγματα μπορείς να προσφέρεις? Γιατί να φύγεις νωρίς? Γίνε εθελοντής κάπου και θα δεις τι ευτυχία θα σου δώσει η προσφορά.

Υπάρχουν άνθρωποι σε πολύ χειρότερη μοίρα από μας και όμως βλέπεις ότι το παλεύουν μέχρι την τελευταία στιγμή. Γιατί όχι κι εμείς? Γιατί όχι κι εσύ?

Βρες νόημα στη ζωή σου. Γιατί πιστεύεις ότι υπάρχεις? Βρες το μέσα σου και θα μπορέσεις να ζήσεις.

Οταν ενηλικιωνομαστε και επειτα, ειμαστε υπευθυνοι για τη συναισθηματικη μας κατασταση.....

ολοι αγανακτουμε καποια στιγμη με τους γονεις μας.
κ αυτους αν τους ρωτησεις το ιδιο θ παθαιναν με τους δικους τους γονεις.

ξερω πως ειναι δυσκολοι καιροι....
προσπαθησε οσο μπορεις να κανεις πραγματα που σε ευχαριστουν.

να θυμασαι πως η ευτυχια ερχεται μεσα απο μικροχαρες....

Καλημερα και ευχαριστω για τις απαντησεις σας! Μου δινουν δυναμη...

Ομως θα σας πω γιατι δεν αντεχω αλλο τη ζωη μου.

Καταρχην εχω πεισθει πλεον πως πασχω απο καποιο ψυχολογικο αλλα δεν ξερω τι ειναι. Ειναι καταθλιψη? αγχος? ocd? ολα μαζι???
Δευτερον αντιμετωπιζω αμφιβολιες για την σεξουαλικοτητα μου και ειμαι υπερβολικα μονος σε αυτο το θεμα. Πηρα την αποφαση στις αρχες του καλοκαιριου να εγκαταλειψω καθε ειδους πορνο και να τεσταρω τις ορεξεις μου στον πραγματικο κοσμο γιατι οντος ειναι αποδεδειγμενο επιστημονικα πως η υπερβολικη θεαση πορνο αλλαζει αρκετα τον τροπο που βλεπουμε το σεξ, τις γυναικες κτλ και αν οντος δεν ειμαι γκει ή μπαι τοτε σιγουρα αυτο κατεστρεψε την προηγουμενη μου σχεση απο την οποια δεν εχω συνελθει ακομα... ημουν και ειμαι πολυ δεμενος συναισθηματικα με την πρωην μου και ακομα με θλιβει... Ολοι γυρω γυρω εχουν τον ανθρωπο τους...εγω τον ειχα και τον εδιωξα...
Τριτον, κουβαλαω παρα πολλες κακες αναμνησεις απο τη ζωη μου και δεν ξερω πραγματικα αν θα ευτυχησω ποτε μου... Αργησα να κανω πολλα πραγματα και τωρα νιωθω οτι μεγαλωσα... και μισω τον εαυτο μου για αυτο... Οταν ολα τα παλια τρυπωνουν στο μυαλο μου γινομαι ενα ζομπι... Ειλικρινα τη ζωη μου οπως ειναι τωρα δεν την θελω... Ξεσπαω πανευκολα σε κλαματα... Και εχω πραγματα για τα οποια να κατηγορησω τους γονεις μου... Χθες μαλωσαμε πολυ ΑΣΧΗΜΑ. Πανω στα νευρα μου εριξα μια μπουνια στη μανα μου στο χερι... ντρεπομαι που το λεω ομως ημουν ΕΚΤΟΣ ΕΑΥΤΟΥ. Δεν ειναι οτι δεν τους αγαπαω αλλα σε ορισμενα πραγματα επρεπε να ειναι πιο προσεκτικοι μαζι μου. Ιδιαιτερα ο πατερας μου. Καμια φορα νιωθω οτι επρεπε να ειναι πιο αυστηρος μαζι μου...και οχι να ειναι δεκτικος σε οτι λεω... αναγκαστηκα να πειθαρχουμαι μονος μου για αυτα που ενιωθα οτι επρεπε (μαθηματα κτλ) ομως με αυτο τον τροπο εχασα πολλα αλλα απο την εφηβεια μου... Τωρα βλεπω εφηβικα ζευγαρακια και καθομαι μονος μου και με πιανει το παραπονο... Μισω ολον τον κοσμο για την αδικοχαμενη μου ζωη

Τωρα που τα ειπα αισθανομαι καλυτερα, ομως ερχονται καποιες στιγμες που ειναι αβαστακτες... Ιδιαιτερα αυτες τις μερες που ετυχε να συναντηθω με ατομα που μου θυμιζουν το παρελθον... Ενιωσα παλι ενα τπτ ενα σκουπιδι... Πανω στην πικρα μου εστειλα ενα μυνημα στην πρωην μου και δεν θελει ουτε να με δει ζωγραφιστο...

Δεν ξερω...δεν ξερω... να ειμαι γκει και δεν το παραδεχομαι?? Η αληθεια ειναι οτι απο τοτε που σταματησα να μολυνω τον εγκεφαλο μου με πορνο το ενδιαφερον μου για τις γυναικες αυξηθηκε κατακορυφα. Ομως αρκουν για να με γεμιζουν για μια ζωη? Ή τελικα χρειαζομαι και το γκει σεξ για να νιωθω γεματος σεξουαλικα..?? Γιατι μεχρι τωρα δεν το εχω νιωσει ακομα... ειμαι 28 και δεν ξερω τι θελω... Για ποια ζωη μου λετε μετα??? Επισης τι να το κανω να ειμαι ευτυχισμενος οταν γερασω? Η ζωη ειναι τωρα...κι εγω την χανω σταλα προς σταλα..

ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΩ. ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, ΜΙΑ ΠΑΡΑΤΑΙΡΗ ΥΠΑΡΞΗ ΧΩΡΙΣ ΝΟΗΜΑ.

Αφού δεν πας να μάθεις τι είναι αυτό που έχεις ρε τζιμ, οπότε? Και ας πούμε πως μαθαίνεις, το όνομα είναι το θέμα σου? Η ανάγκη σου να καθορίσεις, να βάλεις κάθε πράγμα στη σιγουριά, στη βεβαιότητα, στο "καθαρό" παίζει να είναι κεντρικό χαρακτηριστικό του τρόπου σκέψης σου. Δεν είναι μόνο σε αυτό το σημείο που βασανίζεσαι από οποιαδήποτε σχετικότητα, οποιαδήποτε απόχρωση είναι έξω από το κουτί. Το ίδιο προφανώς κάνεις και με τη σεξουαλικότητά σου, που σε τυρρανάει το γεγονός ότι θέλεις ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να είσαι ένα πράγμα. Γιατί το ένα πράγμα σου δίνει σιγουριά, γιατί το θεωρείς καλύτερο από τα περισσότερα? Το έχεις σκεφτεί ποτέ έτσι?

Δηλαδή μπορείς κι εκεί να κάνεις μια αναπλαισίωση, να σε δεις σαν ένα πλάσμα που πρώτον δικαιούται να έχει περισσότερες όψεις, δεύτερον, να αρνηθείς τη συγκεκριμενοποίηση και να καλοδεχτείς το να μην είναι τίποτε βαρετά καθορισμένο και ταυτοποιημένο, τρίτον, να φανταστείς τον εαυτό σου ως έναν άνθρωπο που εξελίσσεται μέσα στο χρόνο και τη διαδικασία που περνάς, ως ένα μέρος δύσκολης μεν, αυτογνωσίας δε, τέταρτον, να πάψεις να σκέφτεσαι το πορνό ως ΜΟΛΥΝΣΗ, είναι καρασυντηρητική μια τέτοια οπτική, και μάλιστα εσύ που βλέπεις γκέι πορνό, που έχει και έναν αντιστασιακό, παράπλευρο ρόλο στην ετεροκανονική βιομηχανία του πορνό, μπορείς να το δεις και ως μια μη συντηρητική σου πλευρά, που δεν αρνείται την ύπαρξη άλλων ανθρώπινων σεξουαλικοτήτων, αλλά της δίνεις χώρο να έχουν μία επίδραση μέσα σου, ένα τοπίο που δικαιούνται.

Μετά, συνεχώς επαναλαμβάνεις έχασα χρόνο έχασα χρόνο, αλλά ποτέ δεν σκέφτεσαι το χρόνο που χάνεις όταν επαναλαμβάνεις έχασα χρόνο!

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

Μετά, συνεχώς επαναλαμβάνεις έχασα χρόνο έχασα χρόνο, αλλά ποτέ δεν σκέφτεσαι το χρόνο που χάνεις όταν επαναλαμβάνεις έχασα χρόνο!

---

+++++++++++++++++++++++++

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

Αφού δεν πας να μάθεις τι είναι αυτό που έχεις ρε τζιμ, οπότε? Και ας πούμε πως μαθαίνεις, το όνομα είναι το θέμα σου? Η ανάγκη σου να καθορίσεις, να βάλεις κάθε πράγμα στη σιγουριά, στη βεβαιότητα, στο "καθαρό" παίζει να είναι κεντρικό χαρακτηριστικό του τρόπου σκέψης σου. Δεν είναι μόνο σε αυτό το σημείο που βασανίζεσαι από οποιαδήποτε σχετικότητα, οποιαδήποτε απόχρωση είναι έξω από το κουτί. Το ίδιο προφανώς κάνεις και με τη σεξουαλικότητά σου, που σε τυρρανάει το γεγονός ότι θέλεις ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να είσαι ένα πράγμα. Γιατί το ένα πράγμα σου δίνει σιγουριά, γιατί το θεωρείς καλύτερο από τα περισσότερα? Το έχεις σκεφτεί ποτέ έτσι?

Δηλαδή μπορείς κι εκεί να κάνεις μια αναπλαισίωση, να σε δεις σαν ένα πλάσμα που πρώτον δικαιούται να έχει περισσότερες όψεις, δεύτερον, να αρνηθείς τη συγκεκριμενοποίηση και να καλοδεχτείς το να μην είναι τίποτε βαρετά καθορισμένο και ταυτοποιημένο, τρίτον, να φανταστείς τον εαυτό σου ως έναν άνθρωπο που εξελίσσεται μέσα στο χρόνο και τη διαδικασία που περνάς, ως ένα μέρος δύσκολης μεν, αυτογνωσίας δε, τέταρτον, να πάψεις να σκέφτεσαι το πορνό ως ΜΟΛΥΝΣΗ, είναι καρασυντηρητική μια τέτοια οπτική, και μάλιστα εσύ που βλέπεις γκέι πορνό, που έχει και έναν αντιστασιακό, παράπλευρο ρόλο στην ετεροκανονική βιομηχανία του πορνό, μπορείς να το δεις και ως μια μη συντηρητική σου πλευρά, που δεν αρνείται την ύπαρξη άλλων ανθρώπινων σεξουαλικοτήτων, αλλά της δίνεις χώρο να έχουν μία επίδραση μέσα σου, ένα τοπίο που δικαιούνται.

Μετά, συνεχώς επαναλαμβάνεις έχασα χρόνο έχασα χρόνο, αλλά ποτέ δεν σκέφτεσαι το χρόνο που χάνεις όταν επαναλαμβάνεις έχασα χρόνο!

---

Σιγουρα ειναι δυσκολη περιοδος και δημιουργικη ταυτοχρονα και 100% αυτογνωσιας... το παραδεχομαι πως ολον αυτον τον καιρο παρολο τον απιστευτο πονο που εχω περασει πρεπει να παραδεχτω πως μεγαλωσα αρκετα μεσα μου... το παραπονο μου ειναι ΓΙΑΤΙ πρεπει να ειναι τοσο δυσκολο? Και χρονοβορο?? Εχω χασει τοσο πολυ χρονο ασχολουμενος με τα προσωπικα μου που αλλοι τομεις της ζωης μου επισης υποφερουν... και ξερεις τι θα γινει οταν ασχοληθω μαυτους??? Οτι εγινε οταν συνειδητοποιησα στα 26 οτι δεν ειχα κανενα ιχνος σεξουαλικης ζωης...ΘΑ ΦΡΙΚΑΡΩ ανελεητα οπως συνηθιζω παντα...και με το δικιο μου παντα... Ξερω οτι η ζωη ειναι δυσκολη, ξερω πως η μεταβαση απο παιδι σε ενηλικο ειναι ζορικη...ιδιαιτερα οταν οι γονεις σε λενε να σε απογαλακτισουν...Ομως με μενα νιωθω να εχει παραγινει το κακο... και οκ υπομονη εχω....νιωθω ομως να πεταω τα καλυτερα χρονια μου...ειναι χρονια αναπτυξης το ξερω... ομως θελω κι εγω να αρχισω να ζω επιτελους... εχω βαρεθει να ειμαι παντα ο σκυθρωπος σε μια παρεα που ολοι γελανε... επισης εχω βαρεθει να με βλεπουν να κανω ουσιαστικα τα πρωτα μου βηματα στη ζωη ολα μου τα οικεια ατομα και να γελανε οπως γελανε οι γονεις που βλεπουν τα παιδια να κανουν τα πρωτα τους βηματα... Μια ζωη ετσι.. παντα τελευταιος και καταιδρωμενος... Αν μου εδινες μαθηματικα ως παιδι?? τα ελυνα στο πιτσ φυτιλι... Πυρηνικη φυσικη?? Επισης.... Πως ομως να θεωρησω τον εαυτο μου ωριμο οταν φαινομενικα απο μικρο παιδι το παιζω "κυριος" ωριμος κτλ επειδη ημουν καλος μαθητης ενω στην ουσια ολο αυτο ηταν ενα προπετασμα για να κρυψω ΤΗΝ ΒΑΘΙΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΝΩΡΙΜΟΤΗΤΑ που με διακρινει ακομα??!!

Καποτε μια ψυχολογος μου ειχε πει πως ανθρωποι σαν κι μενα εχουν μεγαλυτερο ενδιαφερον σαν ατομα... εγω διαφωνω... η "δουλεια" ειναι παρα πολλη και η ευχαριστηση μηδεν.... Το μοναδικο που με ανησυχει συνεχως ειναι μην αναπτυξω κανενα καρδιολογικο προβλημα... Εδω και μηνες η καημενη η καρδια μου εχει αρρυθμιες

Βρε jimmaster, έχεις τόσες δυνατότητες και τις πετάς, έχεις τόσες ευκαιρίες και τις χάνεις.

Βάλε στόχους στη ζωή σου, εύκολους στην αρχή και μετά δυσκολότερους και πέτυχέ τους.

Ψάξε μια δουλίτσα, φύγε από το σπίτι και ενηλικιώσου.

Και χαλάρωσεεεεεεεεεεεεεεεεεε εεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε.

Quote:

---

Originally Posted by kuxumuxu

Βρε jimmaster, έχεις τόσες δυνατότητες και τις πετάς, έχεις τόσες ευκαιρίες και τις χάνεις.

Βάλε στόχους στη ζωή σου, εύκολους στην αρχή και μετά δυσκολότερους και πέτυχέ τους.

Ψάξε μια δουλίτσα, φύγε από το σπίτι και ενηλικιώσου.

Και χαλάρωσεεεεεεεεεεεεεεεεεε εεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε.

---

Πηρα το αμαξι και πηγα για μια μπαναρα μονος μου... μεγαλη λυση το κολυμπι στην καταθλιψη... ειδα κοσμο, γυναικες...ξαναθυμηθηκα τον παλιο χαρουμενο εαυτο μου που εβγαινε χαρουμενος απο τη θαλασσα και πηγαινε στους γονεις του και το ταιζανε!! χαχα τι ωραια χρονια ανεμελα.... Ετσι θελω να αρχισω να χαιρομαι τη ζωη παλι... καθε χρονο παρα χρονο με πιανει μια απιστευτη κατασταση που δεν κουνιεται τιποτα...απλα παγωνει το μυαλο μου...

Εχω ηδη στοχους... το πρωτο βημα θελω να κανω μονο....και μετα ολα θα παρουν το δρομο τους... Γιατι πρεπει να ζησω οπως το θελω...ολοι πρεπει... δεν μας εκανε μανα εμας??

Quote:

---

Originally Posted by jimmaster

Πηρα το αμαξι και πηγα για μια μπαναρα μονος μου... μεγαλη λυση το κολυμπι στην καταθλιψη... ειδα κοσμο, γυναικες...ξαναθυμηθηκα τον παλιο χαρουμενο εαυτο μου που εβγαινε χαρουμενος απο τη θαλασσα και πηγαινε στους γονεις του και το ταιζανε!! χαχα τι ωραια χρονια ανεμελα.... Ετσι θελω να αρχισω να χαιρομαι τη ζωη παλι... καθε χρονο παρα χρονο με πιανει μια απιστευτη κατασταση που δεν κουνιεται τιποτα...απλα παγωνει το μυαλο μου...

Εχω ηδη στοχους... το πρωτο βημα θελω να κανω μονο....και μετα ολα θα παρουν το δρομο τους... Γιατι πρεπει να ζησω οπως το θελω...ολοι πρεπει... δεν μας εκανε μανα εμας??

---

Θετική σκέψη θέλω και αισιοδοξία!!!

καλά έκανες Jim και αφού έχεις στόχους όπως λες, να προσπαθήσεις να τους πραγματοποιήσεις.
Το ότι βάζεις συχνά τα κλάμματα, εμένα δεν μ' αρέσει. Θα σου έλεγα μια επισκεψούλα σε ψυχολόγο δεν θα ήταν κακή ιδέα
αλλά θα μου πεις πάλι σκέφτεσαι τα χρήματα..:(

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

καλά έκανες Jim και αφού έχεις στόχους όπως λες, να προσπαθήσεις να τους πραγματοποιήσεις.
Το ότι βάζεις συχνά τα κλάμματα, εμένα δεν μ' αρέσει. Θα σου έλεγα μια επισκεψούλα σε ψυχολόγο δεν θα ήταν κακή ιδέα
αλλά θα μου πεις πάλι σκέφτεσαι τα χρήματα..:(

---

Ναι... ηδη χρωσταω δυο ραντεβου (= 80 ευρω) απο περυσι σε αυτην που πηγαινα... ελπιζω συντομα να εχω δουλεια για να μπορω τουλαχιστον μια φορα το μηνα να την βλεπω...ευτυχως εχω ηδη κανει κινησεις...(για δουλεια εννοω)

Μα κοιτα ευτυχως που μπορω πλεον και ριχνω κανα κλαμα γιατι πριν απο λιγο καιρο δεν μπορουσα ουτε καν αυτο να κανω... Το ξερω πως τελειως καλα δεν ειμαι... και ξερω ακριβως που εδραζεται.... ειμαι πολυ καταπιεσμενος ... απο ολες τις πλευρες... οικονομικα (γιατι απλα δεν πηγαινα να δουλεψω...τα περιμενα ολα ετοιμα), σεξουαλικα (φοβερη ντροπαλοτητα + μπερδεμενη σεξουαλικοτητα), ψυχολογικα (εσωτερικη ελλειψη αυτοπεποιθησης + ανωριμους φιλους που μου σπαγανε τα νευρα).... επαγγελματικα (η σχολη μου τελικα ποτε δεν μου πολυαρεσε και η πραγματικη κλιση μου ειναι αλλου...) και μαζι με ολα αυτα ενα ΤΡΟΜΕΡΟ αγχος... καποιες φορες χωρις αιτια...με κοροιδευεις... εχω πολλα μαζεμενα μεσα μου... βεβαια ξερω πως μολις δω λιγο φως (ιδιαιτερα αμα βγαλω λιγα φραγκα) θα ανασανω.... μεχρι τοτε απλα σφιγκω τα δοντια και παλευω με ολη μου την δυναμη μπας και καταφερω τπτ..