Παρακαλώ βοηθήστε με αν, όπως και όσο μπορείτε
Καλησπέρα .. Βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να πω ότι τα πράγματα στη ζωή μου έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο που σκέφτομαι πολύ σοβαρά την αυτοκτονία. 13 χρονών πέρασα νευρογενή ανορεξία που συνεδευόταν από σοβαρή συναισθηματική διαταραχή. 14 χρονών αποπειράθηκα να αυτοκτονήσω. Στα 19 μου ξεκίνησα μια σχέση η οποία δεν είχε να μου προσφέρει τίποτα το ευχάριστο μια που το άτομο αυτό ήταν πολύ ακατάλληλο για μένα (έλλειψη διανοητικής και συναισθηματικής επαφής, κατ' επέκταση επώδυνη και ανεπιθύμητη σωματική επαφή για μένα). Η σχέση αυτή έληξε τώρα που είμαι 20, έπειτα από επικούς τσακωμούς που ξεπερνούν τα όρια της ανθρώπινης αντοχής, διάρκειας 4 μηνών. Λάθος μου που ξεκίνησα τέτοια σχέση και ακόμα μεγαλύτερο που τη συνέχισα. Απλά το άτομο αυτό μεγάλωσε σε πολύ νοσηρό περιββάλον (αυταρχική και υπερπροστατευτική μάνα σε σημείο που βάζει υποψίες ότι διακατέχεται από σοβαρή ψυχική ασθένεια) .. Παρόλο που εκείνος δεν είχε αυτεπίγνωση και είχε επαναπαυτεί σε αυτή την αρρωστημένη κατάσταση μην κάνοντας προσπάθειες να την αλλάξει, εγώ νιώθοντας λύπη και συμπόνοια, πίστευα ότι είχα χρέος να τον βοηθήσω, παρά να τον εγκαταλείψω στη μοίρα του. Μάταια βέβαια, όπως αποδείχτηκε.
Αν εξαιρέσουμε το προαναφερόμενο, γενικώς εγώ σαν άτομο παρουσιάζω δυσκολία στο να αναπτύσσω κοινωνικές σχέσεις. Νιώθω άβολα να βρίσκομαι ανάμεσα σε άτομα (τα καλούμενα ''υγιή" ή "normal") που πάντα έχουν κάτι επιφανειακό , απλό και καθημερινό να πουν (π.χ. συζήτηση για προϊόντα μαλλιών) και δεν συνηθίζουν έστω και σπάνια να κάνουν συζήτηση άλλου επιπέδου. Δυστυχώς η πλειονότητα απ' αυτούς που έχω πετύχει είναι έτσι, με αποτέλεσμα απο τη μία εγώ να δυσανασχετώ όταν βρίσκομαι ανάμεσα τους (πράγμα που φυσικά δεν αφήνω να γίνει αντιληπτό) και απ'την άλλη τα άτομα αυτά ίσως να διαισθάνονται ότι έχω κάποιες ιδιαιτερότητες με αποτέλεσμα να με απομακρύνουν με τον τρόπο τους . Πολλές φορές έχω καταφύγει στη λύση της μοναξιάς. Πράγμα που στις αρχές πετύχαινε (πήγαινα μόνη μου για καφέ και αυτό με χαλάρωνε) , αλλά τώρα πλέον νιώθω ότι δεν το αντέχω. Δεν ανέχομαι άλλη μοναξιά.
Εκτός από τα προηγούμενα, έχω ένα ακόμη πρόβλημα να αντιμετωπίσω. Την αδερφή μου. Είναι 3 χρόνια μεγαλύτερη μου, σπουδάζουμε και μοιραζόμαστε το ίδιο σπίτι. Λυπάμαι πολύ γι' αυτό που θα πω, αλλά η αδερφή μου εδώ και λίγα χρόνια περνάει μια όχι και τόσο απλή συναισθηματική διαταραχή. Έχει συχνά και έντονα ξεσπάσματα, η όλη της η στάση είναι πολύ αγχωτική που όσο υπομονή και να έχει κάποιο άτομο όταν βρίσκεται μαζί της στις άσχημες φάσεις της , παθαίνει ταχυπαλμίες. Ευτυχώς παρακαλουθείται από ειδικό και βρίσκεται σε πρόγραμμα θεραπείας, όμως δεν παρουσιάζει εδώ και πολύ καιρό καμία βελτίωση, αντιθέτως ώρες-ώρες έχω την αίσθηση ότι η κατάστασή της όσο πάει και χειροτερεύει. Λυπάμαι πολύ γι' αυτήν, κάνω τα πάντα για να τη βοηθήσω, έχω αφιερώσει πολλές ώρες για συζητήσεις μαζί της μπας και βρούμε κάποια άκρη, με κανένα αποτέλεσμα. Δεν είναι ιδιαίτερα δεκτική σε βοήθεια, αυτό το έχουν συμπεράνει και οι ειδικοί. Άμα λοιπόν εκείνοι δεν μπορούν να τη βοηθήσουν που έχουν μια εκπαίδευση και μια εμπείρα πίσω τους, πως είναι δυνατόν να τη βοηθήσω εγώ ???
Οι γονείς μου στενοχωριούνται πολύ για την κατάστασή της, είναι και αυτοί ταλαιπωρημένοι και όταν τόλμησα να τους πω ότι κάτι δεν πάει καλά και με μένα με αποπήραν , γέλασαν μαζί μου και μου κλείσανε το τηλέφωνο κατάμουτρα. Το καταλαβαίνω ότι είναι βαρύ ένα παιδί σου να έχει πρόβλημα, πόσο μάλλον και τα δύο παιδιά σου , αλλά όσο να 'ναι δικαιούμαι και εγώ κάποια υποστήριξη, κάποια εξωτερική βοήθεια. Κάποιες στιγμές σκέφτομαι ότι ο μόνος τρόπος να δεχτούν ότι και εγώ έχω ανάγκη από βοήθεια και να ταρακουνηθούν είναι να κάνω κάποια αυτοκαταστροφική ενέργεια, πράγμα που σίγουρα φαίνεται ηλίθιο, αλλά σε άνθρωπο που έχει δοκιμάσει όλα τα υπόλοιπα μέσα αυτή φαίνεται η εναπομείνουσα λύση.
Αποτέλεσμα όλων αυτών των προβλημάτων ? Έχω αποκτήσει εδώ και καιρό μια άρνηση για τη ζωή. Δεν βγαίνω απ'το σπίτι, μένω ξύπνια όλη τη νύχτα και κάνω πράγματα στον Υπολογιστή όπως κάνω και αυτή τη στιγμή. Κοιμάμαι την ημέρα και ξυπνάω κατά το σούρουπο, γύρω στις 7 το βράδυ. Έχω να δω το φως του ήλιου δεν θυμάμαι και εγώ από πότε. Η κάθε μέρα μου είναι το ίδιο άσχημη και μονότονη με την προοηγούμενη και το ίδιο άσχημη με την επόμενη. Αισθάνομαι ότι αυτή η παραίτησή μου δεν θα οδηγήσει σε τίποτα θετικό. Ανησυχώ πολύ για μένα γιατί τελευταία μου μπαίνουν διάφορες αυτοκτονικές ιδέες στο μυαλό. Φοβάμαι ότι κάποια μέρα θα χάσω την αυτοσυγκράτησή μου και την ψυχραιμία μου και θα κάνω πράξη κάποια από αυτές.
Σας ζητώ συγγνώμη αν είπα τόσα πολλά και σας κούρασα. Σίγουρα θα έχετε και εσείς τα δικά σας. Άλλα αφού δεν έχω τη δυνατότητα να μιλήσω για όλα αυτά στο γραφείο ενός ψυχοθεραπευτή, καταλαβαίνετε ...
