πρόβλημα σχέσης

Για σε όλους σας.
Είμαι μονος εδώ και 8 χρονια.
Η τελευταία σχέση που είχα ήταν όταν ήμουν 18 και από τότε μονος και δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω για να αλλάξει αυτό. Πλέον επηρεάζει την διάθεση μου και σε επέκταση αποφάσεις και δραστηριότητες σε άλλους τομής της ζωής μου.
Το πρόβλημα που βλέπω κυριως είναι ότι επειδή είμαι αγοραφοβικός....για την ακρίβεια δεν έχω εξεταστεί η επισκεφθεί κάποιον ειδικό...οποτε δεν ξέρω τι ακριβώς έχω...αυτό που ξέρω είναι ότι δεν μπορώ-θέλω να βρίσκομαι σε έναν χώρο με πολλούς ανθρώπους και αυτό συμβαίνει εδώ και καιρό. Σπούδασα σε ιδιωτική σχολη κάτι που σημαίνει λίγοι μαθητές σε κάθε αίθουσα για αυτό ήταν κάπως πιο εύκολο να την παρακολουθήσω. δούλεψα για λίγο καιρό σε ένα γραφείο κάτι που ήταν ψυχοφθόρο γιατί αναγκαζόμουν κάθε μέρα να περνώ metro κάτι που μου προκαλούσε απίστευτο άγχος και ευτυχώς πλέον δουλεύω από το σπίτι μου κάτι που με ικανοποιεί πλήρως...και αν χρειαστεί να βρεθώ για συνάντηση με κάποιον πελάτη η για σύσκεψη για κάποια δουλειά περνώ taxi μιας και κάτι τέτοιο δεν τυχαίνει πάνω από μια δυο φορες τον μηνα οποτε οικονομικά μπορώ να το υποστηρίξω. Όλο αυτό το αναφέρω αρχικά γιατί πιστεύω ότι έπαιξε σημαντικό ρολο στο ότι είμαι μονος τόσο καιρό και επίσης γιατί η πιο συχνή συμβουλή που ακούω στο πρόβλημα μου είναι να βγω έξω να γνωρίσω νέους ανθρώπους κάτι που προφανώς θέλω να αποφύγω, όχι την γνωριμία...το έξω. η δεύτερη λύση είναι να κάνω online γνωριμίες αλλα τελικά ούτε αυτό απέδωσε....οι περισσότερες κοπέλες στην ηλικία μου θα προτιμήσουν να γνωρίσουν κάποιον σε μια βόλτα παρα να γραφτούν σε ένα site γνωριμιών. Τα πρώτα χρονια πίστευα ότι είναι κάτι που θα περάσει. Τυχερά είναι αυτά κάποια ενδιαφέρον κοπέλα θα βρω. αλλα έκανα λάθος και όσο περνούσε ο καιρός οι δυο φίλοι που εχω έκαναν σχέση και πλέον συνομιλώ με αυτούς τους φίλους μια φορα την εβδομάδα και αν....είμαι μονος και κάθε μέρα φαίνεται να χειροτερεύει. διαβάζοντας άλλες παρόμοιες ιστορίες βλέπω ανθρώπους να περνάνε τα ίδια μονο που διαβάζω για 10 χρονια 15 χρονια μονος. δεν νομίζω να αντέχω και αλλα χρονια. ήδη νομίζω ότι είμαι στο όριο..το συναίσθημα αυτό με κρατάει πίσω και στην δουλειά μου όπου θέλω να είμαι όσο πιο αποδοτικός γίνετε, όχι μονο λόγο ηθικής αλλα και επειδή ήταν κάτι που μου προκαλούσε μεγάλη χαρά το να είμαι καλός...πλέον τίποτα δεν μου προκαλεί χαρά. όλα είναι άσχημα και μίζερα και δεν θέλω να νιώθω έτσι.

p.s. συγχωρέστε την ορθογραφία μου :P

Βρε Γιαννάκη δεν το βλέπεις και μόνος σου οτι το πρόβλημα σου δεν εχει να κάνει μόνο με τις σχέσεις αλλα γενικά. Γνώμη μου να πας να δεις κάποιον ειδικό που θα σου τα βάλει όλα σε μία σειρά και θα αντιμετωπίσεις και τα υπόλοιπα σιγα σιγα. Αλλά αυτό που επίγει είναι να λύσεις το πρόβλημα σου με τον πολυ κόσμο..

Καλησπέρα Γιάννη, καταρχάς θα αφήσω στην άκρη προς το παρόν το θέμα των σχέσεων και θα δώσω βάρος στο θέμα της αγοραφοβίας που ανέφερες λεπτομερώς. Επειδή έχω μια εμπειρία πάνω σ'αυτό το πρόβλημα, από στενό οικογενειακό μου πρόσωπο, θα σου πω τη γνώμη μου. Πως είσαι τόσο σίγουρος ότι είσαι αγοραφοβικός? Έχεις ασχοληθεί ποτέ με την έννοια της αγοραφοβίας? Θα σου εξηγήσω αναλυτικότερα. Η αγοραφοβία συνδέεται συνήθως με κρίσεις πανικού που οφείλονται στο φόβο βίωσης συγκεκριμένων καταστάσεων. Συνήθως αποφεύγουμε καταστάσεις από τις οποίες η διαφυγή είναι δύσκολη αν παρουσιάσουμε μία κρίση πανικού ή τις υπομένουμε με μεγάλη δυσφορία. Γενικότερα η ανασφάλεια και το άγχος κυριεύουν το άτομο που πάσχει από αγοραφοβία και το κάνουν ανασφαλή και περιορισμένο. Στην περίπτωση αυτή η λύση είναι καθαρά φαρμακευτική και σίγουρα ψυχιατρική. Μη ξεχνάς πως ο κυριότερος σκοπός είναι να περιορίσουμε την κρίση πανικών.
Αντίθετα, εμένα η περίπτωσή σου μου τήνει περισσότερο προς την κοινωνική φοβία. Είναι μια παρόμοια, όμως όχι τόσο σοβαρή κατάσταση με αυτή της αγοραφοβίας. Εδώ οι άνθρωποι νιώθουν κάποιο άγχος όταν βρίσκονται σε καινούργιες κοινωνικές καταστάσεις ή όταν πρέπει να μπουν σε ένα μέρος γεμάτο κόσμο, αλλά μόλις ξεπεράσουν τον αρχικό δισταγμό συνήθως βρίσκουν την εμπειρία ευχάριστη. Το άγχος των ανθρώπων αυτών είναι τόσο μεγάλο που τους κάνει να αποφεύγουν τέτοιου είδους εμπειρίες. Αγχώνονται τόσο πολύ που όντως δείχνουν αγχωμένοι. Ως αποτέλεσμα το άτομο φοβάται νέους ανθρώπους, ντρέπεται να μιλήσει ή ακόμα και να φάει μπροστά σε άλλους, δεν πιάνει κουβέντα και δυσκολεύεται να φλερτάρει. Εδώ όμως δεν υπάρχει κρίση πανικού σε καμια περίπτωση, κάτι που δεν το αναφέρεις πουθενά, γι'αυτό και ίσως η κατάσταση είναι πολύ πιο εύκολη από όσο νομίζεις.

Όπως και να χει πάντως, στην περίπτωσή σου σίγουρα χρειάζεσαι έναν ειδικό, για να σε βοηθήσει να δεις τον πραγματικό λόγο που οφείλεται το στρες σου μπροστα σε κόσμο και να να βρεις τη λύση στο πρόβλημά σου.
Σκέψου πως γνωρίζεις μια κοπέλα με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, πως θα την κρατήσεις κοντά σου εάν δεν διώξεις τους φόβους σου πρώτα? Θα χρειαστεί να πάτε κάπου μαζί, σε μια εκδήλωση, σε μία γιορτή, εστω για έναν καφέ, τί θα κάνεις, θα πάει αυτή και συ θα της μιλάς από το τηλέφωνο?
Λύσε πρώτα το πρόβλημα της κοινωνικότητας σου και θα δεις πως σύντομα θα καταφέρεις να γνωρίσεις άτομα και καταστάσεις που θα σε κάνουν να δεις τη ζωή αλλιώς.

Aρχικά ευχαριστώ παρα πολύ και της δυο σας που ασχοληθήκατε.
Mαριλία το ξέρω ότι το πρόβλημα που "επείγει" είναι αυτό της φοβίας η ότι τέλος πάντων είναι και όχι το αν είμαι σε σχέση. 'Eχω στο μυαλό μου πιο σημαντικό το θέμα σχέση γιατί αυτό είναι που με επηρεάζει περισσότερο αυτήν την στιγμή.
Όπως έγραψα το πρόβλημα με τον φόβο πάντα έβρισκα τρόπο να το ξεπερνάω, ενώ η έλλειψη σχέσης είναι αυτό που μου έχει κάνει πραγματικά κακό. από τους ανθρώπους γύρω μου αυτό που ζηλεύω δεν είναι οι βόλτες που κάνουν τα βραδια ούτε οι μεγάλες παρέες. αλλα
το γεγονός ότι έχουν αυτή την απίστευτη αίσθηση οικειότητας συντροφιάς και φροντίδας από το ταίρι τους. Eνδεχομένως να έχεις δίκιο και τελικά να καταλήγει όλη αυτή η μιζέρια σε φοβία και όχι σε μοναξιά.
Aντριάννα όπως έγραψα και πάνω δεν ξέρω τι ακριβώς έχω...έγραψα ότι δεν έχω επισκεφτεί κανέναν ειδικό και ο ορος αγοραφοβία είναι μοναχα επειδή δεν έχω γνώση στο θέμα. Kαι μένα πιο οικείο μου φαίνεται σε έμεναν αυτό που έγραψες όπως και πιο οικείο μου φαίνεται το συναίσθημα του άγχους και όχι της κρίσης πανικού.
Σε αυτό λοιπόν που καταλήγω από την συζήτηση είναι ότι πρέπει να επισκεφτώ κάποιον ειδικό....δεν ξέρω γιατί αλλα αυτό ήταν κάτι που ήθελα να αποφύγω....από ότι φαίνεται δεν έχω άλλη λύση...

εντωμεταξύ το αστείο είναι ότι αυτό που περιέγραψες με την γιορτή και το τηλέφωνο έχει γίνει....όταν ήμουν σε σχέση η κοπέλα μου έκανα χορώ σε μια σχολη και όταν την κάλεσαν σε μια γιορτή που έκαναν πήγε και εγώ προφανώς αρνήθηκα....και γιατί είμαι απαίσιος στον χορώ και γιατί θα είχε πολύ κόσμο....και πράγματι μιλάγαμε μέσο τηλεφώνου....έπεσες διανα :P

Γιάννη καλησπέρα! μού άρεσε πολύ αυτό που έγραψες "από τους ανθρώπους γύρω μου αυτό που ζηλεύω δεν είναι οι βόλτες που κάνουν τα βραδια ούτε οι μεγάλες παρέες. αλλα
το γεγονός ότι έχουν αυτή την απίστευτη αίσθηση οικειότητας συντροφιάς και φροντίδας από το ταίρι τους" πολύ ωραία λόγια πραγματικά...
δεν είμαι ούτε κατά διάνοια ειδική για να σου πω αν χρειάζεσαι βοήθεια από ειδικό για την αγοραφοβία (ή ό,τι είναι τέλος πάντων!) που αντιμετωπίζεις, αλλά μη σε αγχώνει τόσο το ότι δε σου αρέσει να βρίσκεσαι μαζί με πολύ κόσμο, εννοώ δεν είναι απαραίτητη αυτή η προϋπόθεση ούτε για να γνωρίσεις, ούτε για να συνυπάρξεις αρμονικά με μια κοπέλα. έχω μια φίλη που είναι 4 χρόνια με κάποιον που σπανίως βγαίνει απ΄το σπίτι, πέρα απ΄το να πάει για δουλειά, δεν του αρέσει καθόλου να βγαίνει, ούτε να πηγαίνει διακοπές, ούτε για φαγητό, ούτε cinema, ούτε σε γιορτές, ούτε τίποτα τέλος πάντων! και τα παιδιά είναι μια χαρά μαζί και ευτυχισμένα γιατί έχουν βρει έναν κώδικα επικοινωνίας δικό τους και κάνει ο καθένας τη ζωή που θέλει χωρίς να πιέζει τον άλλο να κάνει πράγματα που δε θέλει. να διευκρινίσω ότι αυτό το παιδί έτσι ήταν εξ αρχής, δηλ. έτσι τον γνώρισε η φίλη μου, δεν μετεξελίχθηκε αργότερα σε vampire που δε βγαίνει απ΄το σπίτι και επίσης η φίλη μου είναι σούπερ κοινωνικό άτομο, απλά κάνει ό,τι της αρέσει μόνη της, χωρίς να αναγκάζει τον άλλο να την ακολουθεί.κι έτσι όλοι είναι ευτυχισμένοι!
θέλω να πω με όλα αυτά, ότι και μπορεί να δημιουργηθεί αλλά και να διατηρηθεί σχέση με τις συνθήκες που τις θέλεις, αρκεί να βρεθεί το κατάλληλο άτομο που αυτό βέβαια είναι θέμα τύχης! σε καταλαβαίνω απόλυτα όταν λες ότι όλα σου φαίνονται ανιαρά και χωρίς νόημα, αλλά πού θα πάει, θα γυρίσει ο τροχός, δε θα γυρίσει???:o

Kαλησπέρα και σε εσένα Amelia και ευχαριστώ. Αν μπορείς να μου κανεις μια χάρη και να ρωτήσει την φίλη σου πως κατάφεραν και γνωρίστηκαν.... :P. Τέλος πάντων, ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και ελπίζω να έχεις δίκιο και πράγματι αυτός ο "τροχός" να γυρίζει. Θα ήταν καλύτερα βεβαια αν γύριζε λίγο πιο γρήγορα....

Η αποτυχια σου να κανεις σχεση όλα αυτα τα χρονια ειναι ενα από τα πολλά αποτελέσματα του φοβου στη ζωη σου. Αμα τον ξεπερασεις θα ερθει και η σχεση. Αυτο που κανεις τοσα χρονια ειναι να σε κατευθυνει ο φοβος όπου θελει και δεν κανεις απολύτως τιποτα για να τον νικήσεις, το λες εμμέσως πλην σαφως στα μηνμτα σου. Να δεις καποιο καλό ψυχολόγο.

ναι φαίνεται να έχεις δίκιο ioanni. Από ότι έχει ειπωθεί εδώ φαίνεται ότι μάλλον πρέπει να δώσω σημασία στον παράγοντα φόβο παρα στον παράγοντα σχέση. Αυτή πάντως η απομόνωση που έχω θέσει στον εαυτό μου, εκτώς από το ότι πηγάζει ίσος από φόβο, μπορώ να πω ότι μου αρέσει....αυτό που θέλω να πω είναι ότι προτιμώ να βρίσκομαι με έναν δυο ανθρώπους που να ξέρω καλά και να μπορώ να καταλάβω παρα με 10 "γνωστούς" μονο και μονο για να πω ότι ξεπέρασα τους φόβους μου. Μάλλον όλο καταλήγει στης τελευτές 5 λέξης που έγραψες
"Να δw καποιο καλό ψυχολόγο." αυτό φυσικα με βαζει σε μια άλλη ροή σκέψεων του τύπου που? και πως? και ποσο? και αλλα τέτοια ωραία διαδικαστικά....αλλα φαντάζομαι με λίγο ψάξιμο αυτά θα απαντηθούν :P

Για φοβίες να ψαξεις να βρεις ενα καλο ψυχολογο της γνωσιακής συμπεριφορικης μεθόδου. Αυτη ειναι η μεθοδος που συνηθως βοηθαει σε τετοια θεματα. Κι αν για οικονομικους λογους δεν μπορεις να πας, άνοιγε κανα θεμα εδω να σου λεμε, ξέρουμε λίγο πολύ από τετοιες μεθόδους, να σε βοηθησουμε. Ο φοβος σου με την παροδο του χρονου σου εχτισε χωρις να το συνηδητοποιήσεις ένα χωρο ασφαλειας μέσα στον οποίο αποκλειστικά κινείσαι, αυτο βγάζω από τα μνματα σου (τοποι οπου κινεισαι, ατομα με τα οποια συναναστρεφεσαι, τι αποφευγεις, πως παιρνας) και δεν τολμας να βγεις εκτος του χωρου αυτου. Εκτος κι αν (που δε νομιζω να ισχυει) επέλεξες συνηδειτα με όλο σου το είναι και χωρις ιχνος αμφιβολίας αυτο τον τροπο ζωής.
Τον φοβο ξεκιναμε να τον αντιμετωπίζουμε πρωτα αντιλαμβανόμενοι το παράλογο και υπερβολικό του και έπειτα εκτιθέμενοι σταδιακα σ αυτα που υποτίθεται φοβίζουν για να εξοικειωθούμε, ως προσταδιο για να τον ξεπερασουμε.