περιεργο συμβαν

παιδια καλησπερα (ή καλημερα.. αναλογα)
λοιπον, δεν ξερω αν μπορειτε να με βοηθησετε γιατι δεν αναζητω βοηθεια ουσιαστικα.. απλα μου εχει συμβει κατι που δεν μπορω να εξηγησω και αυτο που θελω ειναι μια εξηγηση αν μπορει καποιος να δωσει..
Αρχικα, να πω οτι ειμαι 15 χρονων. Γενικα, πριν το καλοκαιρι που περασε για την ακριβεια, ειμαι κανονικο ατομο απλα ημουν αρκετα ευσυγκινητη και ειδικα σε ταινιες ή σε διαφορες καταστασεις εκλαιγα. Συγκινουμαι ευκολα αλλα δεν το βλεπω σαν μειονεκτημα.. Τα περισσοτερα ομως απο αυτα πριν το καλοκαιρι. Σας μπερδεψα? συγνωμη..
Λοιπον, το καλοκαιρι που περασε (2011) εκανα την πρωτη μου σχεση με ενα αγορι που ημουν πολυ καιρο κολλημενη μαζι του. Τα ειχαμε σχεδον ενα μηνα και πραγματικα περνουσα παρα πολυ ωραια μαζι του. Μεχρι που εφτασε η στιγμη να φυγω απο το νησι που πηγαινουμε καθε καλοκαιρι και οι δυο κι ετσι αναγκαστικα χωρισαμε και ειχα κλαψει παααρα πολυ, οπως φανταζομαι ειναι και λογικο. Το πρωτο διαστημα μιλουσαμε και βρεθηκαμε και μια φορα αλλα δεν ηταν ευκολο, οποτε διακοψαμε. Εγω δεν εχω παψει ακομα και τωρα να τον σκεφτομαι -αλλα αυτο δεν εχει σημασια. Αυτο που εχει σημασια ειναι οτι απο το καλοκαιρι που περασε, για ενα παραξενο λογο εχω σταματησει να κλαιω. Μονο σε πολυ ακραιες περιπτωσεις... Δεν λεω πως δε στεναχωριεμαι -ισα, ισα ειναι αρκετες αυτες οι στιγμες- αλλα δεν κλαιω. Κι αν συγκινουμαι για καποια ταινια, για κατι που θα ακουσω ή θα διαβασω, παλι, δεν κλαιω. Κι αν εχω καποιο προβλημα με τους γονεις μου ή τους φιλους μου, δεν κλαιω. Με τους γονεις μου, τον πατερα μου, εχω αρκετα προβληματα. Οι γονεις μου ειναι χωρισμενοι και με εκεινον ποτ μιλαω, ποτε οχι, αλλα τσακωνομαστε ασχημα και συνηθως αυτη η κατασταση με επηρεαζε πααρα πολυ ψυχολογικα (και εξακολουθει) και μετα τους καυγαδες μας εκλαιγα. Και τωρα οχι.
Ξερω πως η ανησχια μου αυτη μπορει να ακουγεται λιγο ανοητη μα μιας και κανεις κοντινος μου δεν μπορει να δωσει καποια εξηγηση ηθελα να απευθυνθω σε εσας.. Μπορει το συμβαν με το αγορι να μην εχει σχεση, αλλα εγω εκει το καταλογιζω κατα καποιο τροπο..

Σας ευχαριστω πολυ για το χρονο σας,
περιμενω απαντησεις..

Καλημέρα αστεράκι.
Δεν το βρισκω καθολου περιεργο αυτο που λες.Μεγαλωνεις και ειναι λογικο καποια πραγματα να βλεπεις με αλλο ματι.
Και στο μελλον μπορει πραγματα που σε συγκινουν τωρα να μην σου κανουν καμμια αισθηση.
Θυμαμαι οτι οταν ημουν στο γυμνασιο ημουν πολυ κλαψιαρα και μαλλον εκλαιγα καθημερινα αλλα μεγαλωνοντας μου περασε.
Το οτι δεν κλαις δεν σημαινει οτι γινεσαι αναισθητη ,αλλα οτι εκφραζεις τα συναισθηματα σου αλλιως.Δεν χρειαζεται να ανησυχεις.

Δεν χρειαζεται να ανησυχεις καθολου..αυτο ειναι καλο..γιατι ο καθε ανθρωπος μεσα απο διαφορες καταστασεις που βιωνει γινεται πιο δυνατος;)

Ευχαριστω πολυ και τς δυο σας :)
ειλικρινα ειχα αρχισει να ψιλοαγχωνομαι αλλα οπως λετε ισως ειναι φυσιολογικο.. Ολα στη ζωη ειναι..

Αστεράκι και γω πιστεύω πως δεν είναι ανησυχητικό να είσαι ευσυγκίνητη. Ειδικά τα κορίτσια στις ταινίες...αστα να πανε!! :)
Και οπως λέει και η betelguese μεγαλώνεις και κάποια πράγματα τα βλέπεις με άλλο μάτι. Ισως πράγματα που σε συγκινούν τώρα αργότερα να μην
σου κάνουν αίσθηση.