Ζεις για να πεθανεις?

Ο τιτλος απο ενα παλιο τραγουδι συγκροτηματος της Ελληνικης σκηνης το οποιο ετυχε να το ακουσω σημερα μετα απο πολλα χρονια και μου βγηκε το ερωτημα .
Η απαντηση μου ειναι ΟΧΙ γιατι πολυ απλα ο δημιουργος ξεχασε να βαλει μια λεξη ενδιαμεσα στη προταση του . Το μεχρι θα αλλαζε ολη την εννοια της , Ζεις μεχρι να πεθανεις μια αληθεια και ταυτοχρονα ενα σημαδι , ενα σημαδι που δηλωνει πως απο την μερα που ανοιγεις τα ματια σου εως και την τελευταια αναπνοη που θα αφησεις στο κοσμο αυτο θα πρεπει να μαθεις να ΖΕΙΣ.... Να ζεις την καθε σου μερα , δε θα πω στο επακρο αλλα να τη ζεις με ενα τροπο αξιοθαυμαστο . Δε χρειαζεται να κανεις πραγματα που δε περνανε απο το μυαλο του αλλου παρα μονο να κανεις πραγματα τα οποια εσυ και μονον εσυ θεωρεις ουσιωδει για εσενα . Οπως ειχα προαναφερει σε καποιο αλλο νημα η ζωη ειναι μια μαχη και εισαι αναγκασμενος να πολεμας επι καθημερινης βασεως για την θεση σου σε αυτο το θεατρο που λεγεται κοσμος . Η δυσκολιες αμετρητες , καθε μερα ακους για θανατους , αυτοκτονιες , πεινα , αρρωστιες και ολα αυτα ειναι η πραγματικοτητα . Μπορει να μη γεννηθηκαμε σε εποχες που τα πραγματα ηταν πολυ πιο απλα , μπορει να μη γεννηθηκαμε με μερικα εκατομυρια στην ακρη αλλα αυτο δεν ειναι αιτια στο να παψουμε να ελπιζουμε και να ζουμε ..... Μας δωθηκε ενα δωρο που λεγεται Αισθηση και δε μιλαω μονο για την αισθηση των πραγματων . Μιλαω για την ακοη , την οραση , την αφη , την γευση και την οσφρυση . Να ζεις με τα ποδια σου επανω στο εδαφος και να νιωθεις ολα αυτα σε ενα ακομα και η τσεπη σου ειναι αδεια . Να νιωθεις γεματος και ας μην ειναι το στομαχι σου οσο γεματο θα επρεπε να ειναι .... Καθε μερα ειναι και μια κανουρια εμπειρια και καθε εμπειρια ειναι ενα κομματι της Ζωης σου .

Στο χερι σου ειναι αυτο το κομματι να μη το αφησεις ενα αδειο στιγμιοτυπο την ωρα που θα κλεινεις τα ματια σου.

η ζωη στη γη ειναι πτωση! ημασταν καπου καλυτερα ,αφυλοι, χωρις σωμα , χωρις μικροτητες κ φοβιες.
Οι γνωστικοι κ οι ενθεοι των πρωτων χριστανικων χρονων στην Αιγυπτο ελεγαν- ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΜΕΙΝΕΤΕ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΥΛΗ?ΓΕΝΝΟΒΟΛΑΤΕ ,ετσι θα τα καταφερετε καλυτερα κ που ξερεις μπορει να πιστεψετε οτι εισαστε κ αθανατοι!
Ζουμε λοιπον για να πεθανουμε κ αφου εδω ειναι πτωση ,η δυστυχια ειναι το κυριο χαρακτηριστικο τη ζωης, Η ευτυχια ειναι στιγμες, τις νοιωθουμε κ ελπιζουμε κ σε αλλες κ ετσι συνεχιζουμε με στοχο το φυσιολογικο τερμα που ειναι ο θανατος, επιστροφη δηλ. στη μητρα του συμπαντος.

Ο σκοπος ειναι πως μεχρι να φτασεις και να γινεις ξανα κομματι της υλης το πως θα ζησεις το μεσο της αρχη με το τελος .

Αν θεωρήσουμε δεδομένο ότι κάποιος είναι υγιής
-ψυχή τε και σώματι-
και θωρακισμένος για ν' αντιμετωπίσει τις προκλήσεις
(δεν πρέπει να παραβλέπεται
το αν στο περιβάλλον που μεγαλώνει
του δίνονται ευκαιρίες για μόρφωση
και ως εκ τούτου η δυνατότητα να μην είναι ευάλωτος),
τότε μπορεί να 'ναι προσωπική του ευθύνη
το αν έχει όρεξη να ζει ή αν μεμψιμοιρεί και μιζερεύει.
Όμως, σε κάποια πιο extreme εκδοχή,
οι πέντε αισθήσεις δεν είναι δεδομένο για όλους τους ανθρώπους.
Εξαιρούνται εκατομμύρια ανάπηροι ή ασθενείς,
άνθρωποι με κινητικά προβλήματα,
μαθησιακές δυσκολίες,
κι αν δεν έχουν και φράγκο τότε τα πράγματα ζορίζουν πολύ
(τα περισσότερα περιστατικά αυτοκτονιών που ακούσαμε
ήταν για ανθρώπους που το οικονομικό αδιέξοδο
δεν τους επέτρεπε ν' αντιμετωπίσουν
κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας που είχαν).
Είναι άραγε τόσο extreme εκδοχή ή μέρος της καθημερινότητας;
Ίσως όσοι δε βοηθιούνται από υποστηρικτικό εξωτερικό περιβάλλον
δεν καταφέρνουν να βρουν τον τρόπο για να μη ζουν μέχρι να πεθάνουν.
Τελικά τις δυνάμεις για να ενεργοποιήσεις το μυαλό σου και το σώμα σου
μπορεί και να τις βρίσκεις μόνο μέσα σου
έστω κι αν το μοναδικό ερέθισμα είναι
ότι ζεις και αναπνέεις;
Μπορείς να παραβλέψεις τις εξωτερικές συνθήκες;
It remains to be seen...

Συμφωνω μαζι σου στο θεμα με τις 5 αισθησεις και γενικα στο τομεα της υγειας δεν συμφωνω ομως στο σημειο που λες συγκεκριμενα για το περιβαλλον και για την μορφωση . Συγκεκριμενα εγω καθετα κιολας δε μπορω να το δεχτω αυτο που με λες

Eμένα πάλι, μέσα στο μυαλό μου
η ευτυχία δεν είναι κάτι άυλο και άπιαστο.
Είναι η προσωπική ευημερία
που έχει άμεση σχέση με πολύ υλικά πράγματα,
όπως η οικονομία και η αγορά εργασίας
και συνεπώς με το κατά πόσο είναι ικανός κάποιος
να διεκδικεί πράγματα εκεί.
Οι ανειδίκευτοι είναι πολύ εύκολα αναλώσιμοι
(κι αν είσαι χειρώνακτας
και δεν είσαι αποδοτικός στο maximum σαν μηχανάκι
αλλά ineffective, τελείωσες)
τόσο απλά και κυνικά για τους πάσης φύσεως εργοδότες.
Εκεί μπαίνει το θέμα της μόρφωσης
(αν και πέρα από τη μόρφωση σαν επαγγελματικό προσόν
προσωπικά ποτέ δε δεχόμουν
το "μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι").
Τουλάχιστον έτσι το αντιλαμβάνομαι...
Όσο για το πόσο σημαντικό είναι το υποστηρικτικό περιβάλλον
στην επίτευξη των στόχων
-γιατί δεν μπορεί να υπάρχεις χωρίς πλάνο και στόχους-
είναι και αποδεδειγμένο και βιωματικό.

καποιος μου χε πει καποτε πως οι ανθρωποι ειναι σαν τα ταξιδιαρικα πουλια....... αλλα πετουν σε καθαρο ουρανο.. κι αλλα πρεπει να πεταξουν μεσα σε καταιγιδες.....

Γι αυτό χρειάζεται να μπορούν να είναι παντός καιρού και τερέν...

Όπως λέει και ο ποιητής "είναι εύκολο να πεθάνεις αλλά δύσκολο να ζήσεις"

το ερωτημα λοιπον εδω θα επρεπε να ειναι πλεον αν υπαρχει ζωη πριν τον θανατο.