Γεια σας,
ειμαι η Δαναη, 19 χρονων.
Αρχικα να πω οτι οι γονεις μου εχουν χωρισει απο τοτε που ημουν 7 χρονων. Σοβαρες σχεσεις με τον πατερα μου δεν υπηρξαν ποτε. Κυριως γιατι δεν περναγαμε ουσιαστικο χρονο μαζι του εγω και η αδερφη μου. Απασχολημενος παντα με δουλειες, σχεσεις και τρεξιματα, δεν αφιερωνε χρονο στα ιδια του τα παιδια.
Η μητερα μου, απο την αλλη, ηταν παντα εκει για μας, δεν ειχαμε σχεση μανας-φιλης, αν κατι τετοιο μπορει να υπαρξει, αλλα συζητουσαμε αρκετα. Ειχε μια μονο σοβαρη σχεση σε ολο αυτο το διαστημα (ημουν γυρω στα 12). Η σχεση αυτη ομως τελειωσε καποια στιγμη.
Στα 17 μου, η μητερα μου εκανε αλλη μια σχεση που ειχε πολλα σκαμπανεβασματα.
Τελικα, πριν απο μια εμβδομαδα, η μητερα μου ανακοινωσε οτι συζει με την τωρινη της σχεση, εδω και ενα μηνα.
Δεν θα επρεπε να με ενοχλει το γεγονος οτι η μητερα μου συζει με το "συντροφο" της, απο τη στιγμη που εδω και ενα χρονο σπουδαζω μακρια απο την πολη μου. Ποιος λοιπον ο λογος να με ενοχλει κατι το οποιο δε θα αντιμετωπιζω στην καθημερινοτητα μου? Οταν το εμαθα, μου αρεσε η ιδεα. το ειδα σαν μια αλλαγη. Σαν κατι που τους δυο μηνες του καλοκαιριου που θα μεινω μαζι τους, θα μου προσεφερε ωραιες εμπειριες, πρωτογνωρες. Θα κανουμε χαβαλε οπως παντα, ομως τωρα θα υπηρχε και αντρας στην παρεα.
ΟΧΙ ΟΧΙ.
Απο τη στιγμη που εφτασα, τα πραγματα εγιναν απαισια. Εγινε κατι που δεν περιμενα οτι θα συμβει ποτε. Το μονο ατομο που παντα ενδιαφεροταν για μενα, εκανε πραγματα για μενα και μου εδινε προσοχη, ξαφνικα εγινε οπως ο πατερας μου! Εφτασα στην πολη μου ενα πρωινο και ενω περιμενα οτι θα μου τηλεφωνουσε για να ερθει να με παρει απο το σταθμο, εκεινη δεν εδωσε κανενα σημειο ζωης. Μονο με πηρε την προηγουμενη μερα για να μου πει καλο ταξιδι...
Επισης, οταν εφτασα στο σπιτι, καθισαμε οι τρεις μας στο τραπεζι και περισσοτερο ενδιαφερον εδειξε ο συντροφος της μητερας μου για τη ζωη μου εκει, παρα η ιδια μου η μανα! Το μεσημερι, ημασταν ολοι μαζι για φαγητο, και μιλαγαν οι δυο τους!!! Τιποτα ποια δεν θελει να με ρωτησει? Δε ζητησα να μιλαω μονο εγω! Ζητησα λιγο ενδιαφερον! Τρεις μηνες ειχε να με δει. Τοσο λιγο της ελειψα πια? Ειπα μεσα μου πως μπορει να θελει να μιλησουμε αργοτερα οι δυο μας. Δεν εγινε κινηση απο μεριας της γι'αυτο. Δεν θα επρεπε να γινει?
Κατι αλλο, περα απο την-κατα τη γνωμη μου-αδιαφορια της μητερας μου, ειναι και το οτι εχει αλλαξει. Την εχει δει χαρωπη νοικοκυρουλα και θελει να του τα εχει ολα ετοιμα, κατι που οταν ζουσαμε εγω, αυτη και η αδερφη μου, οχι απλα σιχαινομασταν αλλα το κοροιδευαμε κιολας. Και τωρα φτιαχνει καθε μερα δυο φαγητα, πλενει καθε λιγο τα πιατα-που παλιοτερα γινονταν στιβες και τσακωνομασταν ποια θα τα πλυνει- μιλαει μονο μαζι του χωρις να με ρωταει τιποτε αλλο παρα τυπικουρες...
Απο την πρωτη κιολας μερα που αντιμετωπισα αυτη την κατασταση, εγινα επιθετικη απεναντι της. Βρεθηκαμε ενα μεσημερι μονες και μου μιλαγε για θεματα ασχετα! Και επειδη δεν ειμαι ατομο που κανω σαν να μη συμβαινει τιποτα τη διεκοπτα και τη ρωταγα τα σχετικα..
Με το συντροφο της εχουμε καλη σχεση. Του μιλαω ευγενικα και ηρεμα. Δεν εχω κανενα απολυτως προβλημα μαζι του. Γιατι αλλωστε? Δεν με ενδιαφερει αυτος. Η μανα μου με ενδιαφερει. Το μονο ατομο που ειχα ψηλα στα ματια μου και τωρα με γεμιζει αμφιβολλιες.
Ξερω οτι το πιο λογικο θα ηταν να της μιλησω ανοιχτα και με ευθυ τροπο και οχι με εντασεις, σποντες και τα λοιπα... Το μονο που της εχω πει ειναι οτι δεν πιστευω πως εγινε νοικοκυρουλα και κυρια του κυριου. Ειμαι ομως -δυστυχως-ανθρωπος που μιλαω ανοιχτα μονο αν μου δειξει ο αλλος οτι το θελει. Εδω βρισκω ενα τοιχος και μια συνεχη αδιαφορια για ουσιαστκη κουβεντα.
Πειτε μου την αποψη σας, δωστε μου συμβουλες.
Εχω καπου λαθος? Ειναι εγωιστικος ο τροπος που βλεπω τα πραγματα? Πρεπει να σταματησω να γκρινιαζω γιατι ολα αυτα δεν ειναι τοσο μεγαλο προβλημα?
Στελνω αυτο το κειμενο γιατι η φιλη μου και το αγορι μου δεν μπορουν να δουν περα απο ενα σημειο, διοτι δεν εχουν ζησει κατι τετοιο... Γι'αυτο το λογο, ισως να μην ισχυει το οτι μου λενε πως εχω δικιο...
Ισως να πρεπει να σταματησω να με βλεπω σαν το κεντρο του κοσμου.
Αλλα οντως ζηταω τοσα πολλα απο τους ιδιους μου τους γονεις?
Νιωθω διαλυμενη μεσα μου. Ειχα παντα τη μανα μου να καλυπτει το κενο του πατερα. Τωρα..?
